Ἡ βεβαῖα ἐλπίδα τῆς Χάριτος καὶ «οἱ φροῦδες ἐλπίδες τῆς διπλωματίας»

Γράφει ὁ Ἀρχιμανδρίτης πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῆς Δ΄ Νηστειῶν 
(Ἑβρ. ΣΤ΄ 13-20)

Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διανύουμε τὸ ἄλλο μισό τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.

Ἤδη ἀντλήσαμε δυνάμεις ἀπὸ τὴν προσκύνηση τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καὶ τώρα γεμάτοι ἐλπίδα ἀτενίζουμε πρὸς τὰ Πανάχραντα Πάθη καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ εὐλογία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ, μᾶς εἶναι τόσο ἀναγκαία καὶ ἀπαραίτητη στὴν πνευματική μας πορεία. Γι΄αὐτὸ καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς τονίζει αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀρετή. Τὴν ἐλπίδα! Ὅτι δηλ. θὰ εἰσέλθουμε στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καλύτερα θὰ λέγαμε ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θὰ μᾶς βάλει στὴν Βασιλεία του.

Πόσο πράγματι συγκινητικὰ ἀναφέρεται ὁ Ἀπόστολος στὴν περίπτωση τοῦ Ἀβραάμ!

 Στὸ περιστατικὸ δηλ. ἐκεῖνο ποὺ ὁ Θεὸς ὁρκίστηκε, προκειμένου νὰ βεβαιώσει τὸν μεγάλο Πατριάρχη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅτι θὰ χαρίσει στὸν ἴδιο καὶ στοὺς ἀπογόνους του τὴν «γῆν τῆς ἐπαγγελίας». Τὸν τόπο δηλ. ἐκεῖνο ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε. Τὴν Παλαιστίνη.

Καὶ ὄντως, ὁ ὅρκος αὐτός, καὶ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ἔδωσαν θάρρος στὸν Ἀβραάμ, καὶ παρὰ τὸ ὅτι τὰ ἔτη περνοῦσαν καὶ ἔφθανε στὰ βαθιὰ γηρατειά του, ἐντούτοις, δὲν ἔχασε τὴν πίστη του. Δὲν κλονίστηκε, ἀλλὰ ἔδειξε ὑπομονὴ καὶ ἔτσι...
«ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας». Εἶδε δηλ. νὰ ἐκπληρώνεται ἡ Θεϊκὴ ὑπόσχεση διὰ τοῦ Ἰσαάκ, μέσω τοῦ ὁποίου προῆλθε στὴ συνέχεια ὁ Ἑβραϊκὸς λαός.

Βεβαίως, ὅλοι κατανοοῦμε ὅτι ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ἦταν μία προτύπωση ποὺ στὴν οὐσία της ἀναφέρεται ὄχι σὲ κάτι τὸ πρόσκαιρο καὶ γήϊνο, (ὅπως δυστυχῶς πιστεύουν σήμερα οἱ Ἑβραῖοι), ἀλλὰ ὑπονοοῦσε καὶ ἀναφερόταν στὴν «γῆν τῆς ἐπαγγελίας», δηλ. στὸν Παράδεισο καὶ πρωτίστως στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Στὸν Οὐράνιο ἐκεῖνο τόπο, στὴν Θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων, ποὺ ὑπόσχεται ὁ Θεὸς νὰ χαρίσει στοὺς «κληρονόμους τῆς ἐπαγγελίας». Στοὺς πραγματικὰ πιστοὺς ποὺ θὰ ὑπάρχουν σὲ κάθε ἐποχὴ ἕως τὸ τέλος τῶν αἰώνων.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ὑπόσχεση καὶ ὁ ὅρκος τοῦ Θεοῦ, ὁπωσδήποτε μᾶς γεμίζει ἐλπίδα. Ἐλπίδα ὅτι ὅπως ὁ Ἰησοῦς ποὺ πρὸς χάριν μας εἰσῆλθε πρῶτος ὡς μεσίτης καὶ ἀληθινὸς Ἀρχιερεὺς στὰ ἀληθινὰ «Ἅγια τῶν Ἁγίων», ἔτσι κι ἐμεῖς, ἕνεκα τῆς θυσίας Του, τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς Ἐλπίδος μας, τελικῶς θὰ εἰσέλθουμε στὴν μεγάλη Σκηνὴ τοῦ Οὐρανοῦ. Στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Χωρὶς κανένα δισταγμὸ ἀδελφοί μου, ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε καταλληλότερο Βιβλικὸ κείμενο, γιὰ νὰ τονίσει τὴν Ἐλπίδα μας καὶ νὰ δυναμώσει τὴν συνείδησή μας, ὄχι μόνο κατὰ τὴν εὐλογημένη αὐτὴ περίοδο ποὺ διανύουμε, ἀλλὰ γιὰ πάντα. Γιὰ πάντα, ἀφοῦ, χωρὶς Ἐλπίδα ὁ πιστὸς εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ σημειώσει πρόοδο στὴν πνευματική του ζωή.

Γι΄αὐτὸ καλὸν εἶναι νὰ σταθοῦμε γιὰ λίγο στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ νὰ δοῦμε σὲ ποιὸ ἔδαφος καλλιεργεῖται ἡ Ἐλπίδα, ποὺ μᾶς εἶναι τόσο ἀπαραίτητη.

Ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ ὅταν κάνουν λόγο γιὰ τὴν ἀρετὴ αὐτή, δείχνουν νὰ πιστεύουν ὅτι ἡ Ἐλπίδα εἶναι κάτι τὸ ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴν ἐν γένει Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, καὶ ὅτι μπορεῖ νὰ ἀνθίσει ἀπὸ τὸ τίποτε καὶ νὰ βλαστήσει ἀπὸ τὸ μηδέν.

Ὅμως, ὅπως βλέπουμε τὰ πράγματα δὲν εἶναι καθόλου μὰ καθόλου ἔτσι.

Ὅπως κάθε ἀρετὴ χρειάζεται τὸ ἰδιαίτερο κλίμα γιὰ νὰ αὐξηθεῖ, καὶ τὸ κάθε χάρισμα τὸ κατάλληλο ἔδαφος γιὰ νὰ καλλιεργηθεῖ καὶ νὰ ἀποδώσει καρπούς, ἔτσι ἀκριβῶς ἢ μᾶλλον περισσότερο τώρα, στὴν περίπτωση τῆς Ἐλπίδας, χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει οἰκοδομηθεῖ στὴν ἐν Χριστῷ Πίστη.

Χρειάζεται μὲ ἄλλα λόγια, νὰ ὑφίσταται τὸ σταθερὸ ἔδαφος καὶ νὰ ὑπάρχουν τὰ θεμέλια τῆς ὀρθῆς Πίστεως, οὕτως ὥστε ἐπάνω στὴν ἀκράδαντη αὐτὴ βάση ν΄ἀρχίσει νὰ οἰκοδομεῖται αὐτὸ ποὺ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀνομάζει Ἐλπίδα.

Θὰ ἀναγκασθοῦμε καὶ πάλι νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ παραδείγματα ἀπὸ τὴν καθημερινότητα, ὥστε νὰ γίνει κατανοητὸ τὸ ὅλον θέμα μας. Εἶναι δυνατὸν ἕνα μαθητὴς ποὺ δὲν ἀνοίγει βιβλίο καὶ θεωρεῖ τὸ σχολεῖο καὶ τὸν καθημερινό του καταρτισμὸ ὡς πάρεργο; Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει ἐλπίδα γιὰ ἐπιτυχία στὶς εἰσαγωγικὲς πανεπιστημιακές του ἐξετάσεις;

Καὶ πάλι. Εἶναι δυνατὸν ἕναν ἀσθενὴς ποὺ ἐνῶ γνωρίζει ἀπὸ τὸν θεράποντα ἰατρό του, ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ θεραπεία, εἶναι δυνατὸν ὅταν παρακούει τὴν ἐπιστήμη καὶ κάνει τὸ δικό του, δηλ.ὑπακούει στὰ πάθη ποὺ τὸν ἀρρωσταίνουν, νὰ ἔχει ἐλπίδα θεραπείας καὶ σωματικῆς σωτηρίας;

Καὶ γιὰ νὰ ἔρθουμε ἀπ΄εὐθείας τώρα στὴν οὐσία τοῦ θέματός μας. Εἶναι δυνατὸν οἱοσδήποτε «πιστὸς» νὰ παραβαίνει συνειδητὰ τὸν ἀμετάθετο καὶ αἰώνιο νόμο τοῦ Θεοῦ, νὰ ζεῖ δηλ. μέσα στὴν δυσωδία τῆς ποικίλης ἁμαρτίας, καὶ νὰ ἔχει βεβαῖα τὴν Ἐλπίδα ὅτι τελικῶς θὰ σωθεῖ;

Ὅπως λοιπὸν στὶς περιπτώσεις, τόσο τοῦ κακοῦ μαθητῆ καὶ τοῦ ἐπιπόλαιου ἀσθενῆ, εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατη ἡ ἐπιτυχία καὶ ἡ θεραπεία, καὶ οἱ ἐλπίδες τους εἶναι κενές, ἔτσι καὶ πολὺ περισσότερο τώρα στὴν περίπτωση τοῦ «πιστοῦ», εἶναι φύσει ἀδύνατον ἡ σωτηρία. Ἔτσι λοιπὸν οἱ ἐλπίδες ἀποδεικνύονται φροῦδες καὶ καθαρῶς διαβολικές.

Ἂς μὴν ἐκπλησσόμαστε ἀδελφοί μου ἀπὸ τὸν ὄρο ποὺ χαράξαμε «διαβολικὲς ἐλπίδες». Ναί. Εἶναι δυστυχῶς μία πραγματικότητα. Διότι, ὅπως ὁ ἐχθρὸς πλαστογραφεῖ καὶ διαστρέφει ὅλες τὶς ἀρετές, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν περίπτωση τῆς Βασιλικῆς αὐτῆς ἀρετῆς, τῆς Ἐλπίδας, διαστρέφει τὴν βάση ἀλλὰ καὶ τὸ περιεχόμενό της. Ἀποτέλεσμα; Ὁ πλανεμένος ἄνθρωπος, τελικῶς νὰ χάνεται, ἀκριβῶς μέσω αὐτῆς τῆς ψεύτικης ἐλπίδας, ἀφοῦ ὅπως βλέπουμε ἡ κατάσταση αὐτὴ τὸν ἐμποδίζει νὰ ἀφυπνιστεῖ ὥστε νὰ ξεκινήσει τὸν συνειδητό του ἀγώνα. Τὸν ἠρωϊκὸ πράγματι ἀγώνα, κατ΄ἀρχὰς πρὸς μετάνοιαν καὶ στὴ συνέχεια πρὸς καλλιέργεια τῶν Εὐαγγελικῶν ἀρετῶν.

Νὰ προσθέσουμε τώρα ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας (ποιμένες, πνευματικοί, ἀρχιερεῖς κ.τ.λ) ποὺ ἐνῶ εἶναι οἱ καθ΄ὕλην ἁρμόδιοι στὸ νὰ ἀφυπνίζουν καὶ μέσω τῆς μετανοίας νὰ καλλιεργοῦν στὶς ψυχὲς τὴν ἀνορθωτικὴ Ἐλπίδα σωτηρίας, αὐτοί, ἄθελά τους βεβαίως, πραγματοποιοῦν τὸ ἀντίθετο; Θωπεύουν δηλ. τὶς ἁμαρτωλὲς συνειδήσεις, καὶ δίνουν στοὺς ἀνθρώπους τὴν αἴσθηση ὅτι ὅλα βαίνουν καλῶς. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Ἀντὶ προόδου καὶ πνευματικῆς ἀφυπνίσεως, μέσω μάλιστα τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, κάποιες φορές, νὰ βγαίνουν τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ τριβόλια τῆς κακῆς ἐπλίδας, ποὺ τελικῶς ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια.

Δὲν θὰ εἴμαστε ἐκτὸς πραγματικότητας, ἐὰν ἐπιμέναμε σ΄αὐτὸ ποὺ ἀκροθιγῶς ἤδη ἀναφέραμε. Καὶ φυσικὰ ἀναφερόμαστε στὴν ἀμνήστευση ἀκόμα καὶ σαρκικῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἄλλων ἀτοπημάτων γιὰ νὰ μὴν ποῦμε καὶ ἐγκλημάτων, τόσο ἐκτός, ὅσο ἀλλοίμονο καὶ ἐντός του γάμου.

Φυσικά, ἄλλο ἡ εὐλογημένη οἰκονομία καὶ ἄλλο πράγμα ἡ «ἀνοικονόμητη οἰκονομία»...

Ποιά, ἀλήθεια, ἐλπίδα σωτηρίας μπορεῖ ν΄ἀνθίσει στὶς καρδιὲς τοῦ ποιμνίου, ὅταν ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ὁ ἀφυπνιστικὸς λόγος καὶ τὸ «προφητικὸ» κήρυγμα, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὴ φύση τοῦ ὁδηγεῖ στὴν γνησία ἐλπίδα;

Πῶς νὰ τονωθοῦν οἱ ψυχὲς καὶ νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἀνάγκη τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, ὅταν οἱ ἄμβωνες, ἐν πολλοῖς ἔχουν καταντήσει διακοσμητικὰ καὶ μόνο στοιχεῖα τῶν Ναῶν; Γιὰ νὰ μὴν ὑποστηρίξουμε ὅτι ἀρκετὲς φορὲς ἐκεῖ ποὺ ἀκούγεται λόγος, εἶναι ἕνας λόγος ποὺ μπορεῖ χωρὶς κανένα πρόβλημα ν΄ἀκουστεῖ καὶ σ΄ὁποιοδήποτε ἄλλο μέρος, ἀκόμα καὶ σὲ συνάξεις ἀθέων, ἄνευ οὐδενὸς προβλήματος. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τὰ «οἰκολογικὰ κηρύγματα» μὲ ὅλα τὰ συμπαρομαρτούντα καὶ τὶς λεγόμενες «οἰκολογικὲς προσευχὲς» μπροστὰ στοὺς πάγους καὶ στὶς γαλάζιες γυάλινες σφαῖρες. (Κύριε ἐλέησον καὶ δόξα τὴ μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοί).

Καὶ γιατί συμβαίνει αὐτό; Γιατί αὐτὴ ἡ περιφρόνησις τοῦ ζωντανοῦ κηρύγματος; Διότι τείνει, δυστυχῶς νὰ κυριαρχήσει ἡ σατανικὴ ἄποψη ποὺ τεχνιέντως ρίχνουν ὅσοι ἀνήκουν στὸ λόμπυ τῶν ἀντιχριστιανικῶν δυνάμεων, ὅτι δῆθεν τὸ κήρυγμα δὲν χρειάζεται, ὅπως δυστυχῶς πέρασε καὶ στὶς «θεολογικὲς σχολὲς» ὅτι δὲν χρειάζεται ἡ ἀπολογητική. Τὸ ἀποτέλεσμα τώρα ἦταν νὰ καταργηθεῖ τὸ δυναμικὸ αὐτὸ μάθημα. (Πρωταρχικῶς, τὸ νὰ καταργηθεῖ δηλ. ἡ ἀπολογητικὴ καὶ γενικώτερα τὸ ζωντανὸ κήρυγμα, ἦταν εἰσήγηση τῆς ἐγκλωβισμένης, ἐπὶ Κομμουνισμοῦ, Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, σὲ διορθόδοξα συνέδρια, γιὰ τοὺς γνωστοὺς προπαγανδιστικοὺς λόγους...). Δὲν χρειάζεται, εἰσηγοῦνται κάποιοι τὸ κήρυγμα, καὶ τοῦτο διότι, ἄκουσον-ἄκουσον, ὁ κόσμος εἶναι κουρασμένος ἀπὸ τὰ λόγια! (Βεβαίως, ἡ σατανικὴ αὐτὴ ἀλλὰ καὶ βλακώδης ἄποψη, ἀκούγεται μόνο γιὰ τὸ κήρυγμα, καὶ γιὰ τίποτε ἄλλο. Γιὰ ὅλα τ΄ἄλλα εἴδη τῶν λόγων, ὁ κόσμος βλέπετε δὲν ἔχει κουραστεῖ καὶ εἶναι πρόθυμος εἰς ἀκρόασιν, ὅπως π.χ. συμβαίνει μὲ τὸν πολιτικὸ λόγο...).

Φυσικά, ὅλα αὐτὰ ἐκφράζονται εἴτε, ὡς ἤδη τονίσαμε, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δουλεύουν στὸ σύστημα, εἴτε ἀπὸ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, μὲ παγωμένες ὅμως καρδιὲς πρὸς τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἡμιμαθεῖς καὶ ἄσχετους ποιμένες, ἀφοῦ ἐπιτέλους τὸ κήρυγμα χρειάζεται πόνο, μόχθο καὶ ἔντονη προσευχή.

Ὄχι ἀγαπητοί μου, δὲν ἔχει κουραστεῖ ὁ κόσμος ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου. Ἂς μὴ διαστρέφουμε τὴν φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων, ὅπως τὴν ἔθεσε σὲ λειτουργία ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχουν βαρεθεῖ οἱ ἄνθρωποι πράγματι καὶ δὲν ἐννοοῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, εἶναι τὰ διάφορα φολκλὸρ καὶ οἱ κενοὶ περιεχομένου λόγοι, ποὺ ἀντὶ ἐλέγχου τοῦ κακοῦ καὶ ἀντὶ πνευματικῆς οἰκοδομῆς, ἀρχίζουν οἱ ἐκνευριστικοὶ λιβανωτοί, σὲ πρόσωπα καὶ καταστάσεις...

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ πὼς ὅταν οἱ ἄθεοι θέλουν νὰ στραγγαλίσουν τὴν ἐλπίδα στοὺς λαούς, τὸ πρῶτο ποὺ καταργοῦν εἶναι τὸ κήρυγμα. Τὸ εὐλογημένο καὶ ἀκέραιο κήρυγμα, τόσο τὸ προφορικὸ ὅσο καὶ αὐτὸ τὸ γραπτό.

Ἂς περάσουμε ὅμως τώρα νὰ δοῦμε κάτι ποὺ ἐλέγχεται ἀπολύτως καὶ ποὺ κυρίως τὸν τελευταῖο καιρὸ βρίσκεται στὴν ἐπικαιρότητα, καὶ ποὺ ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν Ἐλπίδα.

Πρὸ ὀλίγου μόλις καιροῦ, ἔγινε ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου πάπα. Τὸ ποιὸς εἶναι ὁ μετονομασθῆς εἰς Φραγκίσκον, ὄχι μόνο θὰ τὸ δείξει ἡ ἱστορία, ἀλλὰ γι΄αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ἔχουν ἀνοιχτούς τούς ὀφθαλμούς, ἤδη γνωρίζουν ὅτι ὁ «ἁγιώτατος ἀλάθητος», πλὴν τῶν ἄλλων ἦταν καὶ ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν οὐνία. Δηλ. ὅ,τι χειρότερο καὶ ὑπουλότερο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξή τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.

Φυσικὰ ὁ παπισμὸς κατὰ τοὺς Ἁγίους, καὶ γιὰ ὅσους διαθέτουν τὸν «κοινὸν νοῦν» στὰ Θεολογικὰ καὶ ὁπωσδήποτε γιὰ ὅσους πιστεύουν καὶ δὲν παίζουν κακόγουστο θέατρο, εἶναι αἵρεση. Μᾶλλον σύνολο αἱρέσεων.

Καὶ τίθεται τώρα τὸ ἐρώτημα. Οἱ δικοί μας Ὀρθόδοξοι ταγοί, γιὰ ποῖο λόγο εἶπαν ψέματα καὶ ἀναφέρθησαν στὰ εὐχητήρια τηλεγραφήματά τους ὡσὰν νὰ εὔχονταν σὲ Ὀρθόδοξο Πατριάρχη; Δὲ νομίζουμε νὰ ἔγραφαν διαφορετικὰ ἐὰν ἀπευθύνονταν στὴν ἐνθρόνιση ἑνὸς Ὀρθοδόξου ποιμένος. Γιατί λοιπὸν ὂλ΄αὐτά; Καὶ στὴ συνέχεια. Καλά, δὲν ντρέπονται τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο, ἐνώπιόν τοῦ ὁποίου ψεύδονται ἀσύστολα. Γιὰ ποιὸ λόγο δίνουν σ΄ὅλους τούς παπικούς, ψευδῆ βεβαίωση ὅτι δῆθεν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία καὶ κατ΄ἐπέκταση ὅτι ἄρα καὶ δὲν χρειάζεται μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν ἀλήθεια; Γιατί, καὶ πάλι ἐρωτοῦμε, σπέρνουν αἴολες ἐλπίδες στοὺς ἀνθρώπους, καὶ τελικῶς τοὺς ὁδηγοῦν στὴν καταστροφή; Γιατί αὐτὴ ἡ διπλωματία (ἡ πόρνη τῆς Ἀποκαλύψεως) στὰ θέματα τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ τελικῶς καὶ αὐτῆς τῆς σωτηρίας; Γιατί κάποιοι ποιμένες παίρνουν στὸν λαιμὸ τους τόσες καὶ τόσες ψυχὲς καὶ ταυτοχρόνως σκανδαλίζουν τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο, τὸ ὁποῖο ἐπιτέλους (ἐκεῖ βεβαίως ποὺ ὑπάρχει συνείδηση Χριστιανική), γνωρίζει ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀποτελοῦν προδοσία τῆς Ἀποστολικὴ ἀλήθειας καὶ τοῦ Πατερικοῦ τρόπου ἐκφράσεως καὶ κυρίως βιωτής;

Καὶ καλά, δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνδρεία (κακῶς κάκιστα), νὰ στείλουν ξεκάθαρα τὰ μηνύματα στὸν πάπα περὶ ἐπιστροφῆς του στὴν Ἐκκλησία. Θὰ μποροῦσαν ὅμως ἔστω διὰ τῆς σιωπῆς νὰ τηρήσουν τὰ «προσχήματα» καὶ τελικῶς νὰ μὴν ἐξευτελιστοῦν, πράγμα ποὺ τώρα ἔγινε...

Ἦταν δηλ. ἀνάγκη, Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος καὶ μάλιστα ὑπεροχικό, ὅπως θεωρεῖται πρόσωπο, στὰ ἐκκλησιαστικὰ τεκταινόμενα, νὰ κάμψει τὸν αὐχένα του καὶ νὰ βάλει μετάνοια στὸν «ποντίφικα», στὸν ἄνθρωπο δηλ. ποῦ μέχρι χθὲς ἦταν ἐπισήμως, καὶ φυσικὰ ἀπ΄ ἐδῶ καὶ πέρα εἶναι ἔτι πλέον ὁ ὑπεύθυνός τῆς Οὐνίας;

Τόσο δύσκολο λοιπὸν εἶναι νὰ ὑπολογίζει κανεὶς ἀφ' ἑνὸς στὸ σκανδαλισμὸ τῶν συνειδήσεων, ἀφ' ἑτέρου δὲ στὸν δικό του ξεπεσμό;

Καὶ ναὶ μέν, ὑπάρχουν κάποιοι οἱ ὁποῖοι ὑπολογίζουν στὶς ἐπίγειες καὶ ἀνθρώπινες δυνάμεις. Καυχῶνται δὲ ὅτι στηρίζονται σὲ «δεξιοὺς ἢ ἀριστεροὺς ἢ ἀμφοτεροδέξιους βραχίονες», ἀφοῦ στὴν ἐποχὴ μας καλλιεργοῦνται βλέπετε ἐπισήμως καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα οἱ ἀμφιβολίες καὶ οἱ ἀμφισβητήσεις περὶ τῆς ὀρθότητος τῶν Ἁγίων. Προωθοῦνται δὲ οἱ «ἐκκλησιαστικὲς ἀμφικτιονίες» μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται καὶ γενικῶς εἰπεῖν τὸν πρῶτο λόγο σὲ κομβικὰ σημεῖα, φαίνεται νὰ τὸν ἔχουν τὰ «ἀμφί».

Ἀρνοῦνται, δυστυχῶς γι΄αὐτούς, τὴν Παράδοση καὶ τὴν Εὐλογία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ δείχνουν νὰ καταντοῦν ὑπενάντιοι τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ὅλη τακτική τους. Ἀποτέλεσμα; Νὰ γίνονται καταγέλαστοι ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ταυτοχρόνως νὰ προξενοῦν πόνο στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἂς μὴ λησμονοῦν ὅμως οἱ κύριοι αὐτοὶ τὸν λόγο τοῦ Πνεύματος: «ἡ δεξιά σου Κύριε δεδόξασθαι ἐν ἰσχύι, ἡ δεξιά σου Κύριε ἔθραυσεν ἐχθροὺς καὶ τῷ πλήθει τῆς δόξης σου συνέτριψας τοὺς ὑπεναντίους» (Ἐξόδου ΙΕ΄6-7).

Καὶ πάλι λοιπὸν πέφτει ὡς οὐράνιος μετεωρίτης τὸ ἐρώτημα. Μέσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ τῆς λεγομένης «ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας» (ὄντως, δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει περισσότερο ἀδόκιμος ὅρος ἀπὸ αὐτόν, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε περισσότερος ἀπαίσιος), ὑπάρχει ἐλπίδα σωτηρίας; Οἰκοδομεῖται στὴ συνείδηση τῶν «δεσποτοδιπλωματῶν» ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας; Πιστεύουν πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουν κατὰ πρόσωπο Αὐτὸν ποῦ δίδαξε τὸ «ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὐ οὔ;» (Ματθ.Ε΄37).

Εἶναι ἀπορίας ἄξιον τὸ πῶς σκέπτονται κάποιοι ἄνθρωποι, ποὺ λόγω θέσεως, ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων θὰ ἀνέμενε κανεὶς ἀπ΄αὐτούς. Εἶναι σὰν νὰ ὑποστηρίζει ἕνας ἰατρὸς ὅτι το aids κάνει καλὸ στὴν ὑγεία. Δὲν γνωρίζουμε πῶς σκέπτονται (μᾶλλον γνωρίζουμε πολὺ καλά...), ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ ὁμολογηθεῖ ἄνευ περιστροφῶν καὶ ψευτοδιπλωματικῶν λόγων, ὅτι ἡ τακτικὴ αὐτή, μόνο τὴν ἀλήθεια δὲν μπορεῖ νὰ διακονήσει. Καὶ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός.

Οἱ ἐντελῶς ἀπαράδεκτοι αὐτοὶ τρόποι καὶ οἱ κενοὶ ἀληθείας λόγοι ἄνευ ἀντιρρήσεως ἀκυρώνουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοπραξία καὶ ὁ φτηνὸς πολιτικαντισμὸς τῆς «ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας» στραγγαλίζει τὴν βεβαῖα ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν.

Ἀγαπητοί μου, ὁπωσδήποτε ὑπάρχει ἡ «ἄγκυρα τῆς ψυχῆς, ἀσφαλὴς καὶ βεβαῖα». Ἄγκυρα ἀπὸ τὴν ὁποία ἐὰν πιαστεῖ ἡ ψυχή μας, μὲ ἀσφάλεια καὶ βεβαιότητα θὰ παραμείνει ἀκλόνητη ἀπὸ τὰ κύματα καὶ τοὺς φοβεροὺς κραδασμοὺς τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἀπὸ τὴν λαίλαπα τοῦ κοσμικοῦ κακοῦ καὶ τοῦ ἀκόμα φρικτότερου κακοῦ ποὺ εἶναι τὸ ψεῦδος, καλυμμένο μὲ θεολογικὸ μανδύα. Ὅμως, ἡ ἄγκυρα αὐτὴ τῆς γνησίας καὶ αὐθεντικῆς Ἐλπίδας γιὰ σωτηρία, εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη μας, ὅπως ἀκριβῶς μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅπως ἐπακριβῶς ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ἐννοεῖται δὲ ὅτι ἡ Πίστη αὐτὴ βιώνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας, τῶν ὁποίων τὰ Ἅγια λείψανα προσκυνοῦμε καὶ μᾶς χαριτώνουν!

Ἀδελφοί μου, τὸ θέμα τῆς Ἐλπίδας γενικώτερα, ἀλλὰ καὶ εἰδικώτερα ὅπως τὸ εἴδαμε σὲ ἀναφορὰ μὲ τὴν Πίστη, τὴν μετάνοια, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιολογικὴ ὀρθότητα τῶν λόγων καὶ τῶν ἀποφάσεων, δὲν εἶναι καθόλου ἁπλό. Εἶναι τὸ σημαντικότερο θέμα ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ, ἐὰν ὄντως θέλουμε νὰ ἐλπίζουμε ὅτι τελικῶς θὰ δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον.

Ἄρα ἡ ἐλπίδα μας θὰ πρέπει νὰ εἶναι συνυφασμένη τόσο μὲ τὸν ἀγώνα, ὅσο καὶ μὲ τὴν σταθερὴ Πίστη καὶ τὴν ὁμολογία. Τὴν ὁμολογία ὅτι, ὅπως στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὰ ξένα θυσιαστήρια, ἀπ΄αὐτὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀναπαυόταν ὁ Ἄσαρκος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ τώρα στὸν χῶρο τῆς Χάριτος καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἂς μὴν πιστέψουμε καὶ ἂς μὴν ὁμολογήσουμε ποτέ, ὅτι στὰ ξένα πρὸς τὰ Ὀρθόδοξα θυσιαστήρια, εἶναι δυνατὸν νὰ ὑφίσταται ἱερωσύνη, ἁγιότητα, μυστήρια καὶ ἄρα ἐλπίδα σωτηρίας.

Ὅσοι φρονοῦν διαφορετικά, βρίσκονται σὲ παχυλὴ πλάνη, ἔστω κι ἂν κατέχουν τὰ ὕπατα ἐκκλησιαστικὰ ἀξιώματα.

Εὐχὴ καὶ προσευχή μας νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ παραμείνουμε ἑδραῖοι καὶ ἀμετακίνητοι ἐπὶ τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καὶ Ἐλπίδος μας.

Ἀμήν.