Ὁ θρίαμβος τῆς Ἐκκλησίας καὶ «οἱ ἐγκλωβισμένοι τοῦ συστήματος»

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῆς Α΄ Νηστειῶν

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας

(Ἑβρ. ΙΑ΄ 24-26, 32-40)

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρ. Πωγωνιανὴς & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Καὶ μόνο στὸ ἄκουσμα τῆς φράσεως αὐτῆς, ρίγη συγκινήσεως διαπερνοῦν τὸ κορμὶ τοῦ κάθε συνειδητοῦ πιστοῦ.

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Μία ἑορτή, ποὺ χωρὶς ὑπερβολὴ εἶναι ἰσάξια τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ἀφοῦ σ΄αὐτὴν συνοψίζονται ὅλες οἱ μάχες, ἀλλὰ καὶ ὁ θρίαμβος. Ὅλοι οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ ἀγωνίες τῆς Στρατευομένης μας Ἐκκλησίας, ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων. Οἱ μάχες καὶ οἱ νίκες ἐναντίον ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους ποὺ πέφτουν γιὰ νὰ κλονίσουν συνθέμελα τὸ θεῖον καθίδρυμα, ξεχνώντας ὅμως ὄτι «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς»! (Μάτθ. ΙΣΤ΄18).

Γι΄αὐτὸ καὶ τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα εἶναι αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ταιριάζει στὸ πνεῦμα τῆς πανηγύρεως. Εἶναι ἀπὸ τὸ ἑνδέκατο κεφάλαιό τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο περιγράφει ἡ θεόπνευστη γραφίδα μὲ πολὺ ἐνάργεια καὶ παραστατικότητα τοὺς ἔνδοξους καὶ ἠρωϊκούς  ἀγῶνες τῶν δυναμικῶν καὶ ἱερῶν μορφῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν ποὺ ἐμπνέονταν ἀπὸ τὸν ἄσαρκο Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔμεναν «ἄχρι τέλους», ἕως θανάτου δηλ. ἀφοσιωμένοι στὴν πίστη πρὸς τὸν μοναδικὸ καὶ ζῶντα, προσωπικὸ Θεό!

Καὶ ἄλλες φορὲς οἱ θεῖοι Πατέρες ἔχουν ὁρίσει νὰ ἀναγινώσκεται στοὺς ναούς μας ἡ συγκεκριμένη Ἀποστολικὴ περικοπή. Στὴ σημερινὴ ὅμως ἑορτή, οἱ μορφὲς μὲ τοὺς ἀγῶνες τους ποὺ παρελαύνουν...

μπροστά μας, ὄχι ἁπλῶς μᾶς συγκινοῦν, ἀλλὰ μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ βάλουμε τὸν νοῦ μας στὴν καρδιά, ὥστε νὰ μελετήσουμε την  ἀναστροφὴ ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων. Ἄλλωστε, αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ πρώτιστος σκοπὸς τῆς μελέτης τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς σήμερα, ἂς σταθοῦμε μὲ περίσκεψη καὶ ἱερὴ σιωπὴ στὴν μοναδικὴ προσωπικότητα τοῦ Μωυσῆ, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀναφέρει τὸ ἱερὸ κείμενο καὶ γνωρίζουμε ἀπὸ τὰ πρῶτα βιβλία τοῦ κανόνος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μολονότι μεγάλωσε μέσα στὰ ἀνάκτορα τοῦ Φαραώ, καὶ ἀνετράφει μὲ ὅλες τὶς ἀνέσεις ποὺ θὰ μποροῦσε ἀνθρώπινος νοῦς νὰ φανταστεῖ, αὐτός, ἔμεινε αὐθεντικὸς καὶ ἀκέραιος. Ἀναδείχθηκε σὲ προσωπικότητα, ὅπως ἀκριβῶς ἤθελε ὁ Θεός.

Πράγματι, ἡ μεγάλη αὐτὴ μορφή, ἀπέφυγε τὸν κίνδυνο τῆς καλοπεράσεως καὶ τῶν Φαραωνικῶν ἀνέσεων καὶ δὲν δελεάστηκε, οὔτε παρασύρθηκε κατόπιν ἀπὸ τὴν δόξα καὶ τὴν κολακεία τῶν ἀνθρώπων.

Γιατί; Διότι προτίμησε νὰ συγκακουχεῖται μὲ τὸν βασανιζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ. (Τὸν σκληροτράχηλο, ὅπως ἀπέδειξαν τὰ ἴδια τὰ γεγονότα, ἐκεῖνο λαό.)

Καὶ ἐπέλεξε ὁ Μωυσῆς αὐτὴ τὴ στάση ζωῆς, ὄχι φυσικὰ διότι δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀπολαύσει, ὡς ἄνθρωπος κι αὐτός, τὶς βασιλικὲς ἀνέσεις, ἀλλά, διότι οἱ θησαυροὶ οἱ πρόσκαιροι τῆς Αἰγύπτου, τοῦ ἦταν ἐντελῶς ἀδιάφοροι. Τοῦ ἦταν ὅλα ἀδιάφορα καὶ ἀσήμαντα, μπροστὰ στὸν οὐράνιο καὶ ἀνεκτίμητης ἀξίας πλοῦτο. Τὸν πνευματικὸ αὐτὸ πλοῦτο ποὺ θὰ τοῦ ἐπέφεραν οἱ περιφρονήσεις, τὰ βάσανα, οἱ ταπεινώσεις καὶ οἱ ταλαιπωρίες, οἱ παρόμοιες μὲ αὐτὲς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀδελφοί μου, τὸ ἱερὸ κείμενο ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ κάτω, δειγματοληπτικῶς, ὅπως βλέπουμε, καταγράφει τὰ ὀνόματα αὐτῶν ποὺ ἀποτέλεσαν σταθμὸ καὶ ἄφησαν ἐποχὴ μὲ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία τους. Μὲ τὰ μαρτύριά τους ἀλλὰ καὶ τὸν ἔνδοξο θάνατό τους, στὸν ἐκλεκτό τοῦ Κυρίου λαό.

Αἰσθάνεται ὅμως ἀνέφικτο ὁ ἱερὸς συγγραφέας, τὸ νὰ περιγράψει ὅλους τούς ἀγῶνες καὶ μὲ κάθε λεπτομέρια τῶν γενναίων ἐκείνων μορφῶν. Τοῦτος δε εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ μέσα σὲ ἀτμόσφαιρα ἱερᾶς συγκινήσεως, χαράσσει τὴν φράση «ἐπιλείψει γὰρ μὲ διηγούμενον ὁ χρόνος».

Ἄλλωστε οἱ Δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι καὶ οἱ Ὁμολογητές, εἶναι τόσοι καὶ τόσοι ποὺ εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ τοὺς ἀπαριθμήσουμε. Ἡ φράση «νέφος Μαρτύρων καὶ Ἁγίων», ἀποτυπώνει ξεκάθαρα τὴν οὐράνια πραγματικότητα τῶν φίλων τοῦ Θεοῦ. Ὅταν δε ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ τοὺς συναντήσουμε, μᾶλλον ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, διὰ τῆς βιοτῆς μᾶς «ἐπιτρέψουμε» στὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἐντάξει «ἐν χώρα ζώντων», ἀναμένοντας κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μαζὶ μὲ τὴ Θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία μας, τὸ ἔνδοξο τέλος τῆς ἱστορίας καὶ τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν, τότε θὰ γνωρίσουμε σὲ τέλειο βαθμὸ τὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης Τοῦ Θεοῦ! Τότε θὰ μᾶς λυθοῦν πολλὲς ἀπορίες, καὶ πολλὰ ἐρωτηματικὰ ποὺ μὲ παράπονο ἀρκετὲς φορὲς ἀπευθύνουμε πρὸς τὸν Κύριο, θὰ μετατραποῦν σὲ θαυμαστικὰ καὶ σὲ ἀτελεύτητους δοξολογικοὺς ὕμνους πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα!

Ὅμως, θὰ ἀποτελοῦσε παράλειψη ἐὰν δὲν στρέφαμε τώρα, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, τὸν πτωχό μας λόγο στοὺς σύγχρονους ἀγῶνες τῆς στρατευομένης μας Ἐκκλησίας.

Τὸ ἐπιβάλλει ἄλλωστε ἡ ὅλη ἀτμόσφαιρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Μέσα λοιπὸν σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα, τίθεται τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Ἄραγε, ἡ δική μας ἐποχή, διαθέτει τὶς μορφὲς αὐτὲς (γιὰ τὶς Ἐκκλησιαστικὲς μορφὲς γίνεται ὁ λόγος), διαθέτει τὸν σύγχρονο Μωυσῆ καὶ τοὺς ἄλλους στὴν συνέχεια Κριτές, οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ εἰς νομὰς σωτηρίους;

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁρισμένοι μὲ περιδεῆ συνείδηση, στὸ ἐρώτημα τοῦτο ποὺ μὲ πολὺ τὸν πόνο καταγράφουμε, ἴσως μᾶς προσάψουν τὴν κατηγορία τῆς ὀλιγοπιστίας,  ἴσως δὲ καὶ τὸ ἁμάρτημα τῆς ἀπογοητεύσεως.

Ἀκριβῶς ὅμως, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε οὔτε ὀλιγόπιστοι, οὔτε καὶ θὰ ἐπιτρέψουμε ποτὲ τὸν πειρασμὸ τῆς ἀπογοητεύσεως νὰ μᾶς προσεγγίσει, καὶ λόγω τοῦ ὅτι ἀγαποῦμε ὑπὲρ πᾶν ἄλλο τὴν μητέρα μᾶς Ἐκκλησία, καὶ ἀκόμα διότι γνωρίζουμε τὴν ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, ἀπαντοῦμε τὰ ἑξῆς. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁλόκληρες γεωγραφικὲς περιοχές, κάποτε κρατοῦσαν καὶ βίωναν τὴν ἀκραιφνῆ Ὀρθοδοξία. Κάποτε, οἱ πρόγονοι τῶν κατοίκων αὐτῶν τῶν περιοχῶν, ποὺ τώρα εἶναι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας μας, συνεόρταζαν μαζὶ μὲ τοὺς δικούς μας προγόνους, αὐτὴ τὴ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀκριβῶς κατὰ τὴν Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Τώρα ὅμως, δυστυχῶς, τὰ ἐδάφη αὐτὰ κατοικοῦνται ὄχι ἀπὸ Ὀρθοδόξους, ἀλλὰ ἀπὸ κακοδόξους καὶ αἱρετικούς. Τοῦτο δὲ τὸ βλέπουμε τόσο στὴν περίπτωση τῶν αἱρετικῶν παπικῶν, ὅσο καὶ στὴν κατάσταση τῶν ποικίλων μονοφυσιτῶν, καὶ ὄχι μόνο. Καὶ φυσικὰ ὅλα αὐτὰ συνέβησαν διότι οἱ ἡγέτες τῶν ἐποχῶν τῶν σχισμάτων κατ΄ἀρχάς, εἶχαν ξεφύγει ἀπὸ τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας...

Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν θέλουμε νὰ νεφελοβατοῦμε, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε τὴν πραγματικότητα, καὶ ἔτι πλέον, διότι εἴμαστε ρεαλιστὲς μὲ μία εὐλογημένη, βεβαίως, νότα αἰσιοδοξίας, αἰσθανόμαστε ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη νὰ μεταφέρουμε τὸ ἀγωνιῶδες αὐτὸ ἐρώτημα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (λαὸς τοῦ Θεοῦ δηλ. κλῆρος, μοναχισμὸς καὶ λαϊκοί), ἐὰν ὄντως σήμερα ὑπάρχουν στὴν διοίκηση πρωτίστως οἱ ἡγέτες καὶ οἱ αὐθεντικὲς πατερικὲς μορφὲς ποὺ βιώνουν τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση.

Σήμερα λοιπόν, ὑπάρχουν οἱ μπροστάρηδες στὰ πνευματικά; Ὑπάρχουν οἱ εὐλογημένες μορφὲς ποὺ ζοῦν καὶ κηρύττουν τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὄχι γενικῶς καὶ ἀορίστως, ἀλλὰ στὴν ἀνωτέρα του μορφὴ καὶ ἔκφραση ποὺ ἀναντιρρήτως εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Ἡσυχασμὸς καὶ ἡ ξεκάθαρη ὁμολογία, ἔναντι τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς ἠθικῆς διαφθορᾶς;

Καὶ πλέον συγκεκριμένα, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ μὲ ἄλγος ψυχῆς νὰ ρωτήσουμε. Οἱ κατὰ τεκμήριον ὁδηγοί μας καὶ κατὰ κόσμον μπροστάρηδες, τό εὐλογημένο δηλ. σῶμα τῶν ἐπισκόπων, καὶ γενικῶς τῶν ἱεροκηρύκων καὶ τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ὁπωσδήποτε σεβόμαστε καὶ ἀγαποῦμε, καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀγαποῦμε, ὡς γνήσια τέκνα υἱϊκῶς ἐκφράζουμε τοὺς φόβους μας, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰ δίκαια παράπονα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, συνειδητοποιοῦν, ἐρωτοῦμε, τὸ πνεῦμα τῶν καιρῶν; Γνωρίζουμε οἱ ποιμένες τὸ τί πραγματικὰ συμβαίνει στὴν κοινωνία μας; Αἰσθανόμαστε τὴν Ἀποστολικὴ ἀγωνία μὲ τὴν Παύλειο φράση: «ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι»; (Β΄Κόρ.Ζ΄5). Επιπλέον δε, λαμβάνουν οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι τὰ μηνύματα καὶ τὰ σήματα κινδύνου τῶν ὀλίγων δυστυχῶς ἀγρύπνων φρυκτωρῶν, ὅτι «ὁ Ἀννίβας πρὸ τῶν πυλῶν»;  (Γιὰ ἐμᾶς, ὄχι πρό, ἀλλ΄ ἤδη ἐντός τοῦ ποιμνίου). Βλέπουν ὅτι οἱ κερκόπορτες, σκανδαλωδῶς ἀνοίγουν ἀπὸ μέσα; Ἡ φράση «ἔχουν γνώση οἱ φύλακες», ἀνταποκρίνεται ὄντως στὴν πραγματικότητα ἢ ὁρισμένοι ἔχουν θέσει προστάτη τους τὸν προφήτη Ἰωνά, ρέγχοντα ἐν τῆ κοιλία τοῦ σκάφους;

Ἀγρυπνοῦμε μὲ τὸν Κύριο καὶ συγκακουχούμεθα μὲ τὸν βασανιζόμενο λαὸ στὴν ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆ ἢ ὁ ὕπνος ἔχει κάνει βεβαρυμένους τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀναπαυόμαστε στὰ «χρυσοποίκιλτα ἄμφια» στὰ «ἀδαμαντοκόλλητα σκεύη» καὶ στὰ βυζαντινὰ μελωδήματα;

Καὶ δὲν ὑπάρχει τονίζουμε ἡ ἀμφιβολία, ὅτι ἡ πατρότητα τῶν ποιμένων μας, ἀλλὰ καὶ ἡ δική μας υἱότητα, ἡ ἀπέραντη δηλαδὴ ἀγάπη ἡ ὁποία μᾶς συνδέει ὅλους, καὶ ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον» ( Α΄Ἰωὰν Δ΄18), κατὰ τὸν λόγο τοῦ μαθητοῦ τῆς ἀγάπης, εἶναι μία πραγματικότητα.

Αὐτὴ δὲ ἡ ἀγάπη καὶ ὁ σεβασμός, μᾶς κάνει ὥστε νὰ ἐκφράζονται οἱ ἀνησυχίες, ἀφοῦ ἐπιτέλους δὲν ζοῦμε στὰ βουνὰ καὶ στὶς ἐρήμους. Δὲν ἔχουμε ἀγαπητοί μου τὴν ὑψίστη εὐλογία, νὰ ζοῦμε «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γὴς» (Ἑβρ. ΙΑ΄38), ἀλλὰ ζοῦμε ἐν μέσω κοινωνίας ἀνθρώπων. Τριβόμαστε καθημερινῶς μὲ τὸν πόνο καὶ τὴν ψυχικὴ φθορὰ τοῦ ποιμνίου, ἀλλὰ συνάμα βλέπουμε καὶ βιώνουμε καὶ αὐτὰ τὰ ὕπουλα σχέδια ποὺ τώρα ἐκτυλίσσονται, ὡς ἐπιβαλλόμενος πλέον τρόπος ζωῆς, καὶ ποὺ θὰ ἀποτελοῦσε ὁπωσδήποτε ἀδιαφορία, ἂν ὄχι καὶ προδοσία ἐκ μέρους μας, τὸ νὰ μὴν ἐπισημαίνουμε τὴν φρικτὴ αὐτὴ πραγματικότητα, ποὺ ἐπιτίνεται ἀπὸ τὸν συμβιβασμὸ τῶν ὅσων θὰ ἔπρεπε νὰ ἠχοῦν τὶς σάλπιγγες...

Βλέπουμε δηλ. αὐτὸ ποὺ βλέπουν ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ βλέπουν τὴν πραγματικότητα. Βλέπουμε τὸ τσουνάμι ποὺ ὁσονούπω ἔρχεται, καὶ ποὺ δὲν θὰ ἀφήσει τίποτε ὄρθιο.

Φυσικὰ τὰ δάκρυα καὶ οἱ ἀναστεναγμοί, οἱ ἀνασκοπήσεις τῶν γεγονότων καὶ ὁ καταμερισμὸς εὐθυνῶν, ὅλα αὐτά, μαζὶ μὲ τὴν θλίψη καὶ τοὺς κλαυθμούς, θὰ εἶναι κατόπιν ἑορτῆς. Πράγματι ἀδελφοί μου, οἱ κυρώσεις τότε θὰ εἶναι ἄνευ ἀξίας καὶ σκοποῦ, ἀφοῦ τὸ κακὸ θὰ ἔχει πραγματοποιηθεῖ καὶ ἡ ἱστορία, τραγικῷ τῷ τρόπω  πλέον θὰ ἔχει ἀντιγράψει τὶς σελίδες της γιὰ ἀκόμη μία φορὰ στὴν ἀναίσθητη ἀπὸ κάθε ἄποψη, φολκλορικὴ ὅμως, καὶ μὲ Βυζαντινὴ ὄντως μεγαλοπρέπεια, θὰ πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσουμε, «Χριστιανική μας κοινωνία».

Δὲν γνωρίζουμε φίλοι μου ποῖος εἶναι τώρα αὐτὸς ποὺ θὰ κατευθυνθεῖ στὸ νὰ παίξει τὸν ρόλο τῆς «βαλσαμωμένης μούμιας» τοῦ Κρεμλίνου. Πάντως, ὅποιος καὶ νὰ εἶναι ὁ νέος Λένιν, τὸν ρόλο του θὰ τὸν ἀνεβάσει, ἀλλοίμονο, πολὺ ἐκφραστικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ καὶ μάλιστα μὲ σύγχρονες προδιαγραφές.

Βεβαίως, καὶ πάλι θὰ μᾶς ποῦν κάποιοι ὅτι κάθε ἐποχὴ ἔχει τοὺς πνευματικούς της ἡγέτες. Συμφωνοῦμε ἀπολύτως. Συμφωνοῦμε, προσθέτοντας ἐπίσης ὅτι παρὰ τὴ λαίλαπα ποὺ ἔφερναν οἱ συμβιβασμοὶ καὶ ἡ ἀδιαφορία στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, ὄντως ὑπῆρχαν καὶ ἐκεὶ  οἱ ἡγέτες τῆς χάριτος, οἱ ὁποῖοι ὅμως οὐδέποτε καὶ οὐδόλως συμφωνοῦσαν μὲ τὸ συμβιβασμένο ἐκκλησιαστικὸ καὶ τὸ σαπισμένο πολιτικὸ κατεστημένο. Πράγματι φίλοι μου, ὑπῆρχαν σὲ κάθε ἐποχὴ (καὶ φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερα), αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι ὕψωναν στεντορεία τῆ φωνῆ, καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτό, εὑρίσκονταν μᾶλλον κλεισμένοι σὲ κάποιο σκοτεινὸ μπουντρούμι τῆς φυλακῆς, παρὰ κινοῦνταν ἐλεύθεροι... Ὑπῆρχαν σὲ κάποια μακρινὴ ὁροσειρὰ ἐκτοπισμένοι ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ ἐξόριστοι ἀπὸ τὴν διοίκηση. Καὶ τοῦτο διότι δὲν ἄντεχαν νὰ καθρεπτίζουν οἱ ἰθύνοντες τὴ συνείδησή τους, στοὺς πυρακτωμένους ὀφθαλμοὺς τῶν «προφητῶν αὐτῶν τῆς κοινωνίας». Πεισματικὰ δε ἀρνοῦνταν οἱ προσκυνημένοι, τὸ νὰ φθάνει ἡ κραυγὴ τῶν αὐθεντικῶν ποιμένων στὰ ὦτα ὅσων ποικιλοτρόπως προσπαθοῦσαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι μπορεῖ νὰ συνυπάρξει ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία μὲ τὴν ἄθεη πολιτεία.

Ὑπῆρχαν «τὸ ἅλας τῆς γὴς καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου», σκελετωμένοι ἀπὸ τὴν ἄσκηση καὶ ἀποστεωμένοι ἀπὸ τὶς κακουχίες.  Ὡς ἄλλοι δὲ Πρόδρομοι, ὅταν ἄνοιγαν τὸ στόμα τους, ἔλεγχαν  τὸν ἀπαίσιο Ἡρώδη καὶ συνάμα τὴν ἀδιαφορία καὶ τὴν διαφθορὰ τοῦ «Μεγάλου Συνεδρίου». Ἔλεγχαν αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι φαντάζονταν ἀλλὰ καὶ φαντάζονται ὅτι ἐφεξῆς στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο θὰ εἶναι προσκαλεσμένος καὶ ὁμοτράπεζος καὶ αὐτὸς ὁ Ἰούδας. Εἴναι  οἱ ἡρωϊκὲς αὐτὲς ψυχές, οἱ «βαρεῖς καὶ βλεπόμενοι» σ΄ὅσους ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση νὰ πιστεύουν ὅτι μέσω κάποιων συνεδρίων, οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι θὰ ἀγαπήσουν ἢ ἔστω θὰ συνεργαστοῦν μὲ τὴν Ἐκκλησία, στὸν λεγόμενο κοινωνικὸ τομέα.

Ὁπωσδήποτε, θὰ συνεργασθοῦν οἱ ἄθεοι, οἱ μαρξιστές, οἱ μασόνοι καὶ οἱ παραφυάδες τῆς Σιῶν. Ναί, θὰ συνεργασθοῦν ἀγαστῶς μὲ τὴν «ἐκκλησία» οἱ αἱρετικοί, οἱ πλανεμένοι, οἱ διεστραμμένοι ἀπὸ κάθε ἄποψη καὶ ὅλο τὸ «φύρδην μίγδην» τοῦ Π.Σ.Ε. Ἴσως δε, γιατί ὄχι, νὰ συνεργασθεῖ καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος. Βεβαίως καὶ θὰ συνεργασθοῦν. Ἴσως μάλιστα νὰ περάσουν  καὶ σ΄αὐτὰ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, καὶ νὰ ἐμφανισθοῦν τὰ τέκνα τοῦ Ἰούδα ὡς λειτουργοί τοῦ ὑψίστου μάλιστα ἱερατικοῦ μας βαθμοῦ.

Ναί, ὂλ΄αὐτὰ θὰ συμβοῦν. Ἤδη ξεκίνησαν. Ὅμως ὑπὸ ἕναν ὄρο ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ μὴ διαφύγει ποτὲ ἀπὸ τὸ νοῦ μας. Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός; Ὅτι τὸ σατανικὸ αὐτὸ κατασκεύασμα καὶ αὐτὴ ἡ μεῖξις ἡ ἄμεικτος καὶ τὸ τέρας τὸ ἀλλόκοτον, ποὺ θὰ ὀνομάζεται «ἐκκλησία», δὲν θὰ ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση μὲ τὴν πραγματική, μὲ τὴν ἁγνή, μὲ τὴν ἄσπιλη νύμφη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας. Τήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ ὁποία κυρίως καὶ πρωτίστως ἐπιβάλλεται νὰ κηρύσσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ βιώνει τὴν Ὀρθοπραξία, τόσο στὸ ἀκραιφνὲς δόγμα ὅσο καὶ στὸ κρυστάλλινο καὶ ἀσκητικὸ ἦθος τὸ ὁποῖο ἐκφράζεται ὡς Φῶς Χριστοῦ, στὴν τοῦ βίου ἁγιότητα.

Χρειάζεται ἄραγε νὰ ἐπισημανθεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι μέσα σ΄αὐτὸν τὸν ἀνεμοστρόβιλο ποὺ ὁδηγοῦν οἱ καταστάσεις τὸν κόσμο, μᾶλλον στὴν «λίμνη τοῦ πυρός», ὅτι θὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ψαρέψει ὀ,τιδήποτε θέλει καὶ πὼς θὰ δύναται νὰ βρεῖ ὅ,τι φανταστεῖ, ἐκτὸς ὅμως τῶν αὐθεντικῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Μόνο ἀνόητες κεφαλὲς θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπολογίσουν ὅτι σ΄αὐτὸν τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ θὰ μποροῦσαν νὰ παραμείνουν τὰ τέκνα τῆς ἀγωνιζομένης Ὀρθοδοξίας.

Πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἂς καταδεχθοῦμε ν΄ἀκούσουμε ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμὴ τὴν φωνὴ τοῦ ποιμνίου μας ποὺ πονᾶ καὶ τῶν τέκνων ποὺ πραγματικά μας ἀγαποῦν, γι΄αὐτὸ καὶ ἀρνοῦνται νὰ μᾶς κνήθουν τὴν ἀκοήν.

Ἀδελφοί τῆς τοῦ Κυρίου παρεμβολῆς. Ἐὰν τελικῶς δὲν θελήσουμε νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ ἐὰν δὲν ἀνοίξουμε τὰ ὦτα τῶν καρδιῶν μας στὴν σπαρακτικὴ φωνὴ τοῦ εὐλογημένου λαοῦ, ποὺ δυστυχῶς θὰ μετατραπεῖ ἀριδήλως σὲ ὀργὴ Θεοῦ, τότε δὲν ἔχουμε παρὰ ν΄ἀνοίξουμε τοὺς ὀφθαλμούς μας, ὄχι πλέον στὰ ἀθάνατα κείμενα τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Μαρτύρων ποὺ μὲ τὸ αἷμα τοὺς πορφύρωσαν τὴν νύμφη τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας, ὄχι στὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, ἀλλὰ κάπου ἀλλοῦ.

Ποῦ; Στὴ σαπίλα καὶ στὸν βόρβορο τοῦ κόσμου τούτου γιὰ νὰ διδαχθοῦμε ἔστω καὶ ἀπὸ αὐτά.

Ἂς μελετήσουμε μὲ προσοχὴ στὰ κοσμικὰ λεγόμενα περιοδικά, ποὺ ὁρισμένες φορές («μὴ φοβηθῆτε αὐτούς, οὐδέν  γὰρ ἐστι κεκαλυμμένον ὁ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὁ οὐ γνωσθήσεται» (Ματθ. Ι΄26)), δημοσιεύονται κείμενα πολὺ ἀποκαλυπτικὰ στὰ ὁποῖα καὶ ἀναφέρονται πτυχὲς τῶν καταχθονίων σχεδίων ποὺ ἐφαρμόζονται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Εἶναι φοβερὸ ὅτι πράκτορες ὑψηλῶν προδιαγραφῶν τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ξεκάθαρα πλέον ἀποκαλύπτουν τὸ πῶς, δίχως νὰ γίνονται ἀντιληπτοί, ἐμπλέκουν καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ πρόσωπα ὑπεράνω ὑποψίας, τὰ ὁποία προωθοῦν τὸ «παγκόσμιο σχέδιο»...

Τὰ ἀπαίσια σχέδια ποὺ οἱ ἴδιοι ἀποκαλύπτουν, τόσο τῆς ὑπονομεύσεως καὶ τοῦ ἐκφυλισμοῦ, ὅσο καὶ τῆς ἀποσταθεροποιήσεως καὶ τῆς κρίσεως, τέλος δε τῆς «ἐξομαλύνσεως» γιὰ μία παγκόσμια κυριαρχία, ἀποδεικνύουν ἄνευ ἀντιλογίας πὼς ἔχουν καταρτίσει καὶ κινοῦν σὲ πρωταγωνιστικὸ ρόλο γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, πλὴν τῶν ἄλλων, καὶ πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερα, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς Ὀρθοδοξία μας εἰδικότερα.

Εἶναι ὄντως τρομακτικὸ τὸ ὅτι σὲ ρόλους ποὺ δίχως οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες νὰ τὸ διαισθάνονται, κινοῦνται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀπὸ ἀόρατα νήματα, ὡς μαριονέτες καὶ ὡς πιόνια στὴ σκακιέρα τῶν κατὰ κόσμο δυνάμεων. Καὶ ναὶ μέν, κατὰ κόσμο τὸ σχέδιο φαίνεται ὅτι λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστᾶ... Ὅταν ὅμως τὸ συνειδητοποιήσουν στὸ στάδιο τῆς «ἐξομαλύνσεως» οἱ ἀφελεῖς, ὅτι ἄθελά τους «ἔριχναν νερὸ στὸν μύλο» τῶν ἐχθρῶν της ἀλήθειας, τότε γιὰ τοὺς ἴδιους θὰ εἶναι πολὺ ἀργά, ἀφοῦ θὰ ἀποτελοῦν πλέον τὰ «καμμένα χαρτιὰ» τοῦ συστήματος... (Τὴν προδοσία βλέπετε, πολλοὶ τὴν ἀγάπησαν, τὸν προδότη ὅμως οὐδείς. Γνωστὸ δε τοῖς πάσι τὸ πῶς οἱ χιτλερικοί, μετὰ τὸ τέλος τῶν σχεδίων προδοσίας, πλήρωναν τὰ σιχαμερὰ καὶ μίσθαρνα ὄργανά τους).

Οἱ δὲ ὁμοιότητες μὲ αὐτὰ ποὺ ἔχουν συμβεῖ καὶ στὴν πατρίδα μας, καὶ συνεχίζουν νὰ συμβαίνουν, ἀλλὰ καὶ οἱ κραδασμοὶ στὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, μόνο συμπτώσεις δὲν ἀποτελοῦν καὶ ὁπωσδήποτε προσφέρονται γιὰ ἐξαγωγὴ χρησίμων συμπερασμάτων, σ΄ὅσους τουλάχιστον θέλουν ν΄ἀγρυπνοῦν στὴν ἀποστολή τους.

Ἀγαπητοί μου. Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας!

Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ἀλλάξουμε τὴ ρότα στὸ σκάφος. Ὅσοι δε νομίζουν ὅτι οἰακοστροφοῦν καὶ ὅτι ἀποτελοῦν τὸν κυβερνήτη τοῦ σκάφους, ἂς γίνουν περισσότερο προσεκτικοί. Τελικῶς δὲν θὰ γίνει αὐτὸ ποὺ ἐπιζητοῦν οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ. Θὰ γίνει θέλοντας καὶ μη τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο εἶναι τὸ ἀπολύτως βέβαιο καὶ ἡ τελικὴ σκηνὴ καὶ ὁ ἐπίλογος τῆς Ἱστορίας.

Τὸ σκάφος θὰ φθάσει ἀσφαλῶς καὶ πανηγυρικῶς στὸν ἀκύμαντο λιμένα του, παρὰ τὶς συμπληγάδες, μέσω τῶν ὁποίων τὸ βλέπουμε τώρα νὰ διαπλέει. Καὶ τοῦτο, διότι τελικῶς στὸ τιμόνι δὲν εἶναι οἱ ἄνθρωποι ὅπως νομίζουν, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐκεῖνο δε ποὺ θὰ ὑποστοῦν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰούδα μαζὶ μὲ τοὺς ἀφελεῖς ποιμένες καὶ τοὺς γλοιώδεις ποιμενομένους, εἶναι τὸ ἑξῆς φοβερὸ καὶ τρομερό. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ τοὺς ἀδειάσει ἐκτός τῆς σωτήριας Κιβωτοῦ, μέσα στὰ μαῦρα νερὰ στὰ ὁποῖα καιροφυλακτοῦν τὰ πεινασμένα σκυλόψαρα. Στὰ δαιμόνια δηλ. ποῦ καραδοκοῦν γιὰ ν΄ἁρπάξουν ἀνθρώπινες ψυχὲς στὴν αἰώνια κόλαση.

Ἀδελφοί μου. Τόσο τὰ «αἰωνία ἡ μνήμη», ὅσο καὶ τὰ «ἀναθέματα» τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές! Ναί, ὁ Χριστὸς «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἴνα νικήσει».

Ἂς μένουμε μὲ τὸν Νικητὴ Σωτήρα Χριστό, ὅ,τι κι ἂν μᾶς κοστίσει. Ἡ Ἐκκλησία Του, ἡ Ὀρθοδοξία μας θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἡ ζωή μας ἂς προσαρμοστεῖ πλέον στὴν ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ Κύριος ὁ Θεός, πολεμήσει ὑπὲρ ἠμῶν.

Τιμὴ καὶ καύχημά μας ἡ Πίστη μας. Δία τοῦτο καὶ ἐν ταπεινώσει ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐν Κυρίω καύχηση ὁμολογοῦμε: «Οὐκ ἀρνησόμεθα σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοῖ ἐγεννήθημεν, ἐν σοῖ ζῶμεν, καί ἐν σοῖ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα».                ΑΜΗΝ