+ Γερόντισσα Φωτεινὴ (Ντέμου). Πέντε χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή της

Τὴν 10η Δεκεμβρίου συμπληρώθηκε μιὰ πενταετία ἀπὸ τὴν κοίμηση τῆς μακαριστῆς Γερόντισσας Φωτεινῆς (κατὰ κόσμον Χαρούλας Ντέμου) Ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θηβῶν καὶ Λεβαδείας, τῆς Μονῆς ποῦ ἐπιμελεῖται τὴν ἔκδοση τῶν βιβλίων τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἰεροθέου.

Ἀντὶ ἄλλου μνημοσύνου ἡ Ἐφημερίδα μᾶς δημοσιεύει κατωτέρω δύο κεφάλαια ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις τῶν Μοναχῶν τῆς Μονῆς, οἱ ὁποῖες ἐκδόθηκαν σὲ εἰδικὸ ἀφιερωματικὸ τευχίδιο.

Γίνεται δὲ γνωστὸν στοὺς ἀναγνῶστες μας ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰερόθεος συνέγραψε βιβλίο γιὰ τὴν Γερόντισσα Φωτεινή, τὸ ὁποῖο πρόκειται νὰ ἐκδοθῆ προσεχῶς.

 Ἡ διακονία της στοὺς προσκυνητὲς

Γράφουν οἱ Μοναχές τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας)

 Μὲ πολλὴ χαρὰ δεχόταν ὅλους τους προσκυνητές. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποῦ τὴν ἐπισκέπτονταν στὸ Μοναστήρι ἐξέφραζαν μὲ ποικίλους τρόπους τὴν ἀγάπη τους καὶ τὴν χαρά τους, ὅταν τὴν ἔβλεπαν. Ἰδιαίτερα τὴν ἐπισκέπτονταν ἀπὸ τοὺς τόπους ποῦ ἔζησε καὶ ἐργάσθηκε ὡς ἐκπαιδευτικός. Ἀπὸ τὰ Γιάννενα, τὴν Θεσσαλονίκη, τὸ Μετσοβο, τὴν Ἔδεσσα. Διαβεβαίωναν στὶς μοναχὲς ὅτι τὴν ἐκτιμοῦσαν γιὰ τὴν...

 ἁπλότητά της καὶ τὸ αὐθόρμητό του χαρακτήρα της. Πραγματικά, ἡ Γερόντισσα Φωτεινή, ἀπὸ τὴν μικρή της ἡλικία καὶ ἕως τὸ τέλος τῆς ζωῆς της, δὲν τὰ πήγαινε καλὰ μὲ τὸν καθωσπρεπισμὸ καὶ τὴν ψεύτικη εὐγένεια. Δὲν μποροῦσε ποτὲ νὰ κολακέψη ἄνθρωπο. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑποκριθῆ. Εἶχε ἁπλὴ καὶ ἀνεπιτήδευτη συμπεριφορά. Μιλοῦσε δίχως εὐσεβισμούς, ἀλλὰ πηγαία καὶ αὐθόρμητα. Εἶχε εὐθύτητα καὶ μεγάλη ἀμεσότητα μὲ τὸν συνομιλητή της. Ἦταν ξεκάθαρη καὶ εἰλικρινής. Ἦταν πάντα ἀληθινή. Ἔλεγε:

«Δὲν μπορῶ νὰ ἀγαπῶ ἕναν ἄνθρωπο καὶ νὰ ξέρω ὅτι ζῆ στὴν ἁμαρτία. Δὲν τὸ ἀντέχω. Θὰ κάνω τὰ ἀδύνατα δυνατά».

«Νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό. Αὐτὸς καὶ ἐγώ. Κανεὶς ἄλλος μεταξύ μας».

«Γιὰ δύο λόγους ἤθελα νὰ γίνω μοναχή: γιὰ νὰ ζῶ πιὸ πολὺ μὲ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποῦ ἀγαπῶ. Δὲν θὰ μποροῦσα διαφορετικὰ νὰ τοὺς βοηθήσω παρὰ μόνο μὲ τὴν προσευχή».

Σὲ ἀγαπητό της πρόσωπο ἔλεγε: «Δὲν θέλω νὰ φοβᾶσαι, ὅταν θὰ πεθάνης, γι’ αὐτὸ πρόσεχε πῶς ζῆς. Δὲν μπορῶ νὰ τὸ διανοηθῶ ὅτι ἐσὺ δὲν θὰ σωθῆς».

Στοὺς «ἀντιδραστικοὺς» μὲ τὴν Ἐκκλησία ἔλεγε τὴν χαρακτηριστικὴ φράση: «Αὐτὸν θὰ τὸν «ἐκδικηθῶ» μὲ τὴν ἀγάπη». Καί, πράγματι, αὐτὴ ἡ «ἐκδίκηση» πάντα εἶχε θετικὸ ἀποτέλεσμα.

Ἄνθρωποι πονεμένοι, ἀπελπισμένοι, προβληματισμένοι καὶ τραυματισμένοι ἀπὸ ἀστοχίες, δοκιμασίες καὶ ἁμαρτίες, συζητώντας μαζί της εὕρισκαν ἐλπίδα. Τοὺς ἔβλεπε μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ σεβασμὸ καὶ τοὺς μετέδιδε αἰσιοδοξία, παρηγοριὰ καὶ μιὰ αἴσθηση χαρᾶς. Πολλοί της ἔδιναν ὑπόσχεση ὅτι θὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς. Ἀκούραστη πάντα ἄκουγε τὰ προβλήματά τους καὶ συμμετεῖχε στὸν πόνο τους. Τοὺς μιλοῦσε γιὰ τὴν ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῶν προβλημάτων καὶ τοῦ θανάτου.

Ἔλεγε ὅτι πρέπει νὰ προσγειωθοῦμε γιατί στὴν ζωὴ ποτὲ δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε ὅ,τι ἐπιθυμοῦμε.

Ἡ Γερόντισσα Φωτεινὴ ἀπάντησε σὲ ἐπιστολὴ ποῦ τῆς ἔστειλε φίλη της ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ καὶ τῆς ζητοῦσε συμβουλὴ καὶ βοήθεια σὲ μιὰ δυσκολία ποῦ περνοῦσε:

"...Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη ποῦ μου δείχνεις. Μὴ στενοχωριέσαι. Πολλὲς φορές, ὅταν εἴμαστε καλὰ ψυχολογικά, λύνονται καλύτερα τὰ προβλήματα καὶ ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ διαφορετικὰ σὲ μιὰ χαρούμενη καὶ ἐλπιδοφόρα καρδιά. Νὰ δοξάζης τὸν Ἅγιο Θεό, ποῦ ἔχεις τὴν ὑγεία σου σωματικὴ καὶ διανοητική. Βλέπεις καθημερινὰ τί φοβερὰ πράγματα συμβαίνουν παντοῦ. Χίλιες δόξες ποῦ ἔχουμε σωστὰ τὰ μυαλά μας καὶ μποροῦμε νὰ λέμε ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» καὶ νὰ ἐλπίζουμε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ ζωή! Ἔχει ὁ Θεός. Νὰ ἀφήνουμε ἁπλὰ τὴν ζωή μας στὴν πρόνοιά Του καὶ Ἐκεῖνος ἔχει τὸν τρόπο νὰ μᾶς καθοδηγῆ καὶ νὰ μᾶς σώζη.

Μὴ περιμένεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου τέλεια πράγματα καὶ βασανίζεσαι. Τὸ ὀρθόδοξο εἶναι νὰ κάνουμε καὶ λάθη καὶ νὰ ζητᾶμε συγγνώμη. Μὴ περιμένουμε τὰ πράγματα ὅπως θὰ τὰ θέλαμε ἐμεῖς. Ὄχι, ὁ Θεὸς ἔχει ἄλλη λογική. Ἐκεῖ ποῦ ἐμεῖς βλέπουμε κατάρα μπορεῖ αὐτὸ νὰ εἶναι εὐλογία καὶ τὸ ἀντίθετο.

Εὔχομαι ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία μας νὰ σὲ φωτίζη ὥστε νὰ δέχεσαι τὶς ἐνέργειες τῶν ἄλλων σὰν εὐλογία, ἔστω καὶ ἂν τὶς βλέπης ἀρνητικές. Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι πόνος, δυσκολία καὶ ὑπομονή. Ἴσως μόνο ἔτσι ὡριμάζουμε καὶ γινόμαστε ἄξιοί του Χριστοῦ. Τὸν ἴδιο δρόμο βάδισε καὶ Ἐκεῖνος κι ἂς ἦταν Θεάνθρωπος!

Χαίρομαι γιατί σκέπτεσαι καὶ προβληματίζεσαι σὰν Ρωμηά, δηλαδὴ ὀρθόδοξη. Ὁ Θεός, εἶμαι σίγουρη, ὅτι θὰ σὲ βοηθήση ὅπως δέχεται ἡ ψυχή σου κι ὅπως ξέρει Ἐκεῖνος».

Τὰ τελευταία χρόνια ἐπισκέπτονταν τὸ Μοναστήρι πολλοὶ προσκυνητὲς μὲ λεωφορεῖα, εἴτε ἀπὸ Ἐνορίες μὲ Ἱερεῖς, εἴτε ἀπὸ τουριστικὰ Γραφεῖα. Ὅσο ἀπασχολημένη καὶ ἂν ἦταν θὰ κατέβαινε στὸ ἀρχονταρίκι γιὰ νὰ χαιρετήση καὶ νὰ ἀπευθύνη λόγο ποῦ ἀνέπαυε καὶ παρηγοροῦσε τοὺς προσκυνητές.

Μερικοί, βλέποντας τὴν ἁπλότητα ποῦ διέκρινε τὴν Γερόντισσα στὴν φιλοξενία, καὶ τὴν ἀγάπη της στὸν κάθε ἄνθρωπο ποῦ ἔπασχε, γίνονταν ἀπαιτητικοὶ μὲ τὶς συχνὲς ἐπισκέψεις τους στὴν Μονή. Παρουσίαζαν γιὰ ἀλήθεια τὶς πιὸ ἀπίθανες ἱστορίες ποῦ πάντα ἦταν δακρύβρεχτες. Ἔτσι, συνήθιζαν νὰ ἔρχωνται διάφοροι «ζητιάνοι», ἐπαγγελματίες, γιὰ ἐλεημοσύνη ποῦ ἔπρεπε ὅμως νὰ φύγουν ὅλοι μὲ γεμάτα τὰ χέρια ἀπὸ τὸ Μοναστήρι. Ἐνδεικτικὸ εἶναι ἕνα περιστατικό:

Μιὰ μέρα ἦρθε κάποιος τσιγγάνος μὲ τὴν μάνα του. Ὁδηγοῦσε ἕνα πολυτελέστατο αὐτοκίνητο, τελευταίας τεχνολογίας, σὲ μεταλλικὸ ἀσημὶ χρῶμα. Ἐπειδὴ ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ Νομαρχία φρόντιζε τὸν δρόμο γιὰ τὸ Μοναστήρι, νομίσαμε πῶς ἦρθε ὁ Νομάρχης. Ὅταν καταλάβαμε τὸν σκοπὸ τῆς ἐπισκέψεως μερικὲς ἀδελφὲς ποῦ βρέθηκαν ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἐκεῖ δυσανασχέτησαν. Ἡ Γερόντισσα τοὺς ἑτοίμασε μόνη της τὸν δίσκο μὲ τὸν καφέ, τοὺς ἔδωσε τρόφιμα καὶ τοὺς πλήρωσε τὴν βενζίνη ποῦ χρειάσθηκε γιὰ νὰ ἔρθουν στὸ Μοναστήρι.

 Η ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειάς της

Μετὰ τὴν διάγνωση τῆς μαγνητικῆς ἐξέτασης εἶπε: «Δὲν εἶναι τυχαία αὐτὴ ἡ ἀσθένεια. Ὁ Θεὸς τὴν ἐπέτρεψε. Ἔχει τοὺς λόγους Του. Προσευχηθεῖτε νὰ τὴν ἀντιμετωπίσω σωστά. Ταλαιπωρῶ τόσους ἀνθρώπους. Τόσοι ἐνδιαφέρονται καὶ προσεύχονται γιὰ μένα! Σὰν μοναχές, ὅπου καὶ ἂν πᾶμε, ὅλοι μας σέβονται καὶ μᾶς ἐξυπηρετοῦν. Πόσο ταλαιπωρεῖται ὅμως ὁ κόσμος!».

Ἀντιμετώπισε τὴν ἀσθένεια μὲ πίστη στὸν Θεὸ καὶ δοξολογία. Ὁ θάνατός της ἦταν μία κοίμηση. Εἶχε πλήρη συναίσθηση μέχρι τὴν τελευταία στιγμή. Ἔφυγε προσευχομένη ἐν μέσω προσευχομένων ἀδελφῶν καὶ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Πνευματικοῦ της Πατέρα, τὴν στιγμὴ ποῦ στὸ Μοναστήρι τῆς προσεύχονταν θερμὰ ὅλες οἱ ἀδελφές.

Πολλὲς φορὲς ἡ Γερόντισσα μιλοῦσε γιὰ τὸν θάνατο καὶ γιὰ τὴν μνήμη τοῦ θανάτου ποῦ πρέπει νὰ καλλιεργῆ ὁ Μοναχός. Ἔλεγε: «Ὅλη τὴν ζωὴ μᾶς πρέπει νὰ τὴν θεωροῦμε σὰν προετοιμασία γιὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ὅταν ὁ Θεὸς θὰ πῆ τὸ STOP νὰ μὴ φοβόμαστε».

Κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἐπανελάμβανε προτάσεις ἀπὸ τὸν Κατηχητικὸ Λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἔλεγε συγκεκριμένα: «Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον ἠλευθέρωσε γὰρ ἠμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος». Ἔψαλλε μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς της καὶ τῆς φωνῆς τῆς τὸν Ἀναστάσιμο Κανόνα τοῦ Πάσχα.

Τὸ Μέγα Σάββατο αὐτὴν τὴν χρονιὰ λειτούργησε στὸ Μοναστήρι ὁ Μητροπολίτης κ. Ἱερώνυμος. Τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ὁ Σεβασμιώτατος ἔψαλλε τὸ «Ἀνάστα ὁ Θεός...» καὶ πετοῦσε στὸν Ναὸ τὶς δάφνες, ἡ Γερόντισσα, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, ζοῦσε τὴν χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως καί, ὅταν ὁ Σεβασμιώτατος μπῆκε μέσα στὸ Ἅγιο Βῆμα, πῆρε στὰ χέρια τῆς τὸ πανέρι καὶ μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ σκόρπισε ἡ ἴδια τὶς ὑπόλοιπες δάφνες ποῦ εἶχαν ἀπομείνει. Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν θέση τῆς εἶπε: «Τί μεγαλεῖο ζοῦμε μέσα στὴν Ὀρθοδοξία! Εἶναι τιμὴ γιὰ μᾶς νὰ εἴμαστε παιδιὰ Θεοῦ ζῶντος». Ὅταν, μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὴν συζήτηση ποῦ εἶχε μὲ τὸν Σεβασμιώτατο, τῆς προτάθηκε νὰ ἀναπαυθῆ λίγο, γιατί ἦταν ταλαιπωρημένη καὶ ἀπὸ τὴν xημειοθεραπεία καὶ ἀπὸ τὴν ὀρθοστασία, εἶπε: «Δὲν αἰσθάνομαι καθόλου κουρασμένη. Ὁ Ἀπόστολος, ποῦ ἀκούσαμε σήμερα στὴν Θεία Λειτουργία, δὲν μ’ ἀφήνει σὲ ἡσυχία, «ἴνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἠμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν"». Ὅσοι τὴν ἔζησαν ἐκεῖνες τὶς ὧρες, αἰσθάνονταν ὅτι εἶχαν κοντὰ τοὺς μία μάρτυρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνον «ἐξ ἀκοῆς» ἀλλὰ καὶ «ἀπὸ θέας», μιὰ μαθήτρια καὶ εὐαγγελίστρια Χριστοῦ.

Παρακαλοῦμε τὸν Κύριο, ποῦ γνωρίζει πιὸ καλὰ ἀπὸ τὸν καθένα ὅλη της τὴν ζωή, Τὸν ἔχοντα ζωῆς καὶ θανάτου τὴν ἐξουσία, νὰ τὴν συναριθμήση «ἐν τὴ Ἐκκλησία τῶν πρωτοτόκων» καὶ «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων». Νὰ τῆς χαρίση τὴν ἀνώδυνη καὶ ἀτελεύτητη ζωή, ὅπου λάμπει τὸ φαιδρὸ καὶ ἀνέσπερο Φῶς.

parembasis.gr