Ποῦ εἶναι ἡ παρρησία;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΟ ΧΩΡΟ τῆς Ἐκκλησίας  παρατηροῦνται φαινόμενα ἀποστασίας καὶ ἀποτείχισης. Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι, λόγῳ αὐξημένης εὐαισθησίας, διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ «γενναία» ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε. Μάλιστα μερικοὶ ἄγαμοι κληρικοί, ἱερομόναχοι τοῦ κόσμου, ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς τίμησε μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καὶ προσχωροῦν σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη καὶ αἰφνιδίως ἐμφανίζονται ὡς «ταπεινοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως!», ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀντικανονική τους χειροτονία. Ἡ τακτικὴ εἶναι ψυχόλεθρη καὶ πρέπει νὰ ἐκλείψει.

Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία.

Θεωρῶ πολὺ χρήσιμη τὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ποὺ διατυπώθηκε τὸ 1969 σὲ σχετικὴ μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ ἐπιστολή του. Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι πολλοὶ ζηλωτὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου δὲν δέχονται τὸν Γέροντα καὶ μιλοῦν μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Ὅμως ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σ᾽ αὐτούς, γιατὶ γνωρίζω ὅτι θὰ ματαιοπονήσω, ἀλλὰ στοὺς ἐλεύθερους ἀπὸ τὸ φανατισμὸ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι πονοῦν ἀπὸ τὴ δράση τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ θέλουν νὰ....

  παρηγορηθοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ σταθεροποιηθοῦν πνευματικά, νὰ τοὺς δοθεῖ μιὰ διέξοδος στοὺς προβληματισμούς, ποὺ τοὺς ἀποσχολοῦν.Ἔγραψε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἔχω τὴν γνώμην, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸ ν᾽ ἀποχωριζώμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίῃ ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ὁ καθένας νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπον του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον».

 Ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω τὸ καθῆκον, ποὺ ἔχει κάθε χριστιανὸς νὰ διαμαρτύρεται γιὰ ὅσα κάνουν οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ ἐκφράζει τὴ γνώμη του, χωρὶς νὰ καιροσκοπεῖ. Νὰ ἔχει εὐθύτητα στὴ γνώμη του καὶ νὰ μὴ σιωπᾶ, ὅταν πρέπει νὰ κραυγάσει. Μὲ τὶς ἀντιδράσεις περιορίζεται τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν, καθὼς βλέπουν ὅτι τὰ σχέδια τους δὲν μποροῦν νὰ ὑλοποιηθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό.

Ἡ παρρησία εἶναι ἀρετή, ἰδίως ὅταν σχετίζεται μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως. Στὴν ἐποχή μας ὅμως χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς! Ἐλάχιστοι πιὰ διαφωνοῦν δημοσίως μὲ τοὺς οἰκουμενιστές. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα! Εἶναι ἀποκαρδιωτικὴ ἡ τακτικὴ αὐτῶν τῶν κληρικῶν, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχουν φήμη ἐναρέτου καὶ ἀγωνιστοῦ.

 Ορθόδοξος Τύπος, 14/12/2012

θρησκευτικά