Σήμερα ἐπιτελούμε τὴν μνήμη τοῦ Ἁγιασμένου Χατζηγεώργη τοῦ Ἀθωνίτη. (Κείμενο τοῦ πατρὸς Παϊσίου)

Ἡ κοίμηση τοῦ Γέροντα ἔγινε τὸ ἔτος 1886 στὶς 30 Δεκεμβρίου μὲ τὸ νέο καὶ 17 μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο.

Τὸ παρακάτω κείμενο εἶναι τὸ τελευταῖο ἀπόσπασμα τοῦ συναξαρίου τοῦ Ὁσίου Γέροντος Γεωργίου τοῦ Χατζηγεώργη ποὺ συνέγραψε ὁ εὐλογημένος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. 

(Βιβλίο: «Ὁ Γέρων Χατζὴ-Γεωργης ὁ Ἀθωνίτης», ἐκδόσεις Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης). 

Στὸ τμῆμα αὐτὸ ὁ Γέροντας ἀναφέρεται στοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις καὶ τὶς ἀδικίες ποὺ ὑπομένουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πάνω σὲ αὐτὸ τὸν προσωρινὸ μὰ τόσο ὄμορφο κόσμο καὶ ἀφήνει νὰ ξεχυθεῖ λίγο ἀπὸ τὸ εὐῶδες ἄρωμα ποὺ ὡς φίλεργος μέλισσα συνέλεξε τὰ χρόνια της κοπιώδους ἀσκήσεώς του.

ΚΕΙΜΕΝΟ: Ἐπειδὴ  θὰ  γεννηθεὶ  ἴσως  τὸ  ἐρώτημα  σὲ  μερικοὺς ἀνθρώπους,  γιατὶ  νὰ  ἐπιτρέπει  ὁ  Θεός  νὰ  ταλαιπωρούνται  μὲ δοκιμασίες,  συκοφαντίες  κ.λ.π.   δίκαιοι  ἄνθρωποι,  ὄπως  καὶ  ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ Χατζη-Γεώργης, ἐνῶ ἦταν ἐξαγνισμένη ψυχὴ κι ἀπὸ μικρὸ παιδάκι, θεώρησα καλὸ νὰ γράψω αὐτὸ ποὺ νιώθω. 

Φυσικὰ τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος, ἀλλὰ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς περιπτώσεις ἴσως νὰ εἶναι καὶ αὐτή, κατὰ τὸν λογισμό μου.

Ἐὰν δὲν ἐπέτρεπε ὁ Θεὸς νὰ συκοφαντηθοῦν καὶ ὁρισμένοι δίκαιοι, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ καλυφθοῦν ὁρισμένοι ἔνοχοι, ποῦ δὲν μποροῦν νὰ σηκώσουν τὸ...
σφάλμα τους ἀπὸ ἐγωισμό; Ἡ μὲν γῆ δὲν τοὺς χωράει, καὶ οἱ δαίμονες εὐκαιρία ζητᾶνε νὰ τοὺς φέρουν σὲ ἀπόγνωση, νὰ κάνουν κακὸ στὸν ἑαυτό τους, νὰ κολασθοῦν. Ἡ πολλὴ  ὄμως  ἀγάπη  τοὺ  Θεοῦ,  για  νὰ  μην  ἀπολεσθεὶ  Καμιὰ ἀδύνατη ψυχή, ἐπιτρέπει νὰ κατηγοροῦνται καὶ νὰ συκοφαντοῦνται καὶ δίκαιοι ἄδικα, ἄλλα στὸ τέλος φανερώνεται ἡ ἀλήθεια. 

Μὲ αὐτὸν δὲ τὸν τρόπο βοηθάει καὶ ἐμᾶς νὰ φέρουμε καλοὺς λογισμούς  πάντα,  για  ὄ,τι  κακὸ  ἀκοῦμε  νὰ  διαδίδεται  για  τὸν πλησίον μας καὶ νὰ ἀναρωτιόμαστε  «μήπως εἶναι συκοφαντία;».

Τότε  φυσικὰ  παρηγορούνται  καὶ  οἲ  ἔνοχοι  καὶ  σιγὰ  -  σιγὰ αἰσθάνονται τὴν ἐνοχή τους, ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν συνείδηση τοὺς καὶ  διορθώνονται,  ἐάν  ἔχουν  καλὴ  διάθεση.  Μὲ  λίγα  λόγια, ὁρισμένες φορὲς ὁ Θεὸς ἐλαφρώνει τὸ βάρος τῶν ἐνόχων μὲ τὸ νὰ συκοφαντηθοῦν δυνατοὶ δίκαιοι. 

Φυσικὰ οἱ ἀδικημένοι, εἶναι τὰ πιὸ ἀγαπημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἴδιοι ὅμως, κατὰ τὸν λογισμό μου, δὲν ἔχουν τέτοιους λογισμούς. Ἀντιθέτως πιστεύουν ὅτι μποροῦσε νὰ ἦταν καὶ οἱ ἴδιοι ἔνοχοι, ἐὰν τοὺς ἐγκατέλειπε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ἦταν ἀκόμη καὶ σὲ φυλακὴ ὡς ἔνοχοι καὶ νὰ τοὺς ἔτρωγε καὶ τὸ σαράκι, ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως.      

  Ἐνῶ σὰν ἀδικημένοι, ἔχουν στὴν καρδιὰ τοὺς τὸν ἀδικημένο Χριστὸ καὶ ἀγάλλονται στὴν ἐξορία καὶ στὴν φυλακὴ σὰν στὸν Παράδεισο, διότι ὅπου Χριστὸς ἐκεῖ Παράδεισος.

 Οι  δίκαιοι  λοιπόν,  μὲ  την  ἀρχοντικὴ  τους  αὐτὴ  ἀγάπη,  δὲν ἀποβλέπουν σὲ  μισθὸ Οὐράνιο μὲ τις  καλοσύνες  ποὺ  κάνουν στους  συνανθρώπούς  τους,  διότι  εἴναι  παιδιὰ  τοὺ  Θεοὺ  καὶ ἐργάζονται στὸ σπίτι τους, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, φιλότιμα. 

Ἐὰν καλοεξέταζε ὁ ἄνθρωπος τὴν ὠφέλεια τὴν ψυχικὴ καὶ τὴν ἀγαλλίαση τὴν ἐσωτερική, ποὺ αἰσθάνεται καὶ σὲ ἐτούτη τὴ ζωὴ καὶ ἀπὸ μία μικρὴ καλοσύνη ποὺ κάνει στὸν πλησίον του, θὰ τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὴν δεχθεῖ καὶ θὰ τὸν εὐγνωμονοῦσε ἀκόμη. Διότι τὴν ἀλλοίωση ποὺ δέχεται ἡ ψυχή, καὶ τὴν χαρὰ ποῦ αἰσθάνεται ἡ καρδιὰ τοῦ ἐλεήμονος ἄνθρωπου, ἀκόμη καὶ ἀπὸ μία φέτα ψωμὶ ποὺ προσφέρει σὲ ἕνα ὀρφανό, δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν δώσει οὔτε καὶ ὁ μεγαλύτερος καρδιολόγος, κι ἂν τὸν πληρώσει ἕνα σακὶ δολάρια. 

Ὅπως ἐπίσης τέτοια ἀγαλλίαση αἰσθάνονται οἱ ψυχὲς τῶν ἀγωνισμένων  Χριστιανῶν,  ποὺ  ἀγρυπνοῦν,  προσεύχονται  καὶ νηστεύουν,  ποὺ  δεν  μπορούν  νὰ  την  διανοηθούν  ἐκείνοι  ποὺ τρῶνε  ὄ,τι  θέλουν  καὶ  ὄποτε  θέλουν,  καὶ  πίνουν  κρασιὰ  καὶ ἀναψυκτικά. 

Φυσικά, ὄπως  ἀνέφερα τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν ἐργάζονται οὔτε γιὰ τὸν Οὐράνιο μισθό, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ τὶς πνευματικὲς αὐτὲς χαρὲς τούτης τῆς ζωῆς,  γιατί τὰ παιδιὰ δὲν πληρώνονται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀφοῦ ὅλη ἡ περιουσία  τοῦ Πατέρα τοὺς εἶναι δική τους. Ἄλλο τὸ τί θὰ προσφέρει ὁ Θεὸς σὰν καλὸς Πατέρας, δῶρα θεία καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ καὶ στὴν αἰώνια. 

Ὅσοι φυσικὰ ἐργάζονται γιὰ μισθό, εἶναι ἐργάτες,  καὶ ὅσοι ἀποφεύγουν τὴν ἁμαρτία  γιὰ νὰ μὴν κολασθοῦν, πάλι γιὰ τὸ συμφέρον τοὺς φροντίζουν. Καλὸ μὲν εἶναι καὶ αὐτό, ἀλλὰ δὲν ἔχει ἀρχοντιά, διότι μετὰ ἀπὸ τόσο μεγάλη θυσία ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει, ἀπὸ φιλότιμο δὲν πρέπει νὰ πᾶμε στὴν κόλαση,  για  νὰ μην  Τὸν λυπήσουμε  μὲ  τὸ  νὰ  μας  νιώθει  ὅτι ὑποφέρουμε. 

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τέτοιου εἴδους ἀγάπη εἶχαν γιὰ τὸν Χριστό. Ἄλλα πολλοι ἀπὸ ἐμᾶς δυστυχῶς ἔχουμε φθηνὴ ἀγάπη, διότι ἡ φθηνὴ ἀγάπη ἔχει ὅριο τὸ μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν κολάζει. Αυτού τοῦ εἴδους ἡ ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ἀπιστία, δηλαδὴ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ τοῦ κόσμου μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν κολάζει σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, ἀλλὰ νὰ μὴν στερηθοῦμε καὶ τὸν Παράδεισο. Ἐὰν μᾶς ἔλεγε ὁ Χριστὸς «παιδιά μου, ὁ Παράδεισος γέμισε πιὰ καὶ δὲν ἔχω ποὺ νὰ σᾶς βάλω», μερικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς θὰ λέγαμε στὸν Χριστὸ μὲ ἀναίδεια,  «καὶ γιατί δὲν μᾶς τὸ ἔλεγες αὐτὸ νωρίτερα;». Ἄλλοι θὰ ἔτρεχαν, γιὰ νὰ μὴν χασομερήσουν καθόλου, νὰ προλάβουν καὶ τὸ ἕνα λεφτὸ γιὰ νὰ τὸ διασκεδάσουν καὶ δὲν θὰ ἤθελαν οὔτε νὰ ἀκούσουν τὸν Χριστό. 

Τὰ φιλότιμα ὅμως παιδιὰ τοῦ Θεοῦ θὰ ἔλεγαν στὸν Χριστὸ μὲ εὐλάβεια, «μὴ στεναχωρεῖσαι καθόλου γιά μας, ἀρκεῖ ποὺ γέμισε ὁ Παράδεισος,  αὐτὸ  μας  δίνει  τόσο  μεγάλη  χαρά,  σαν  νὰ βρισκόμαστε καὶ ἐμεῖς στὸν Παράδεισο!» καὶ θὰ συνεχίσουν τοὺς φιλότιμους πνευματικοὺς ἀγῶνες τοὺς μὲ  χαρά, ὅπως καὶ πρίν, γι' Αὐτὸν ποὺ ἀγάπησαν μὲ ἁγνὴ ἀγάπη,  καὶ ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὅλο ἀγάπη, θὰ φιλοξενεῖται μέσα στὶς ἁγνὲς καρδιές τους, ὅπως φιλοξενήθηκε στὴν Ἁγία Σάρκα τῆς Ἁγνῆς Παρθένου. 

Οἱ περιπτώσεις λοιπὸν αὐτές, ὅπως τοῦ Χατζῆ-Γεώργη, στὶς ὁποίες    ἐπιτρέπει    ὀ    Θεός  νὰ  ταλαιπωρούνται  δίκαιοι ἄνθρωποι,  δυνατοί,  καὶ  νὰ  σηκώνουν  βάρος  ἀπὸ  ἀδυνάτους ἐνόχους, βοηθώντας  μὲ  αὐτόν   τον   τρόπο   τοὺς συνανθρώπους τους, εἶναι φυσικὰ ἐλάχιστες.

Σὲ αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς περιπτώσεις μποροῦμε νὰ ποῦμε τὸ «κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ» καὶ ὄχι ὅταν δίνουμε ἐμεῖς δικαιώματα στὸν πειρασμό, διότι τότε παραχωροῦμε ἐμεῖς τόπο στὸν πονηρό. Δηλαδή, τότε λειτουργοῦν πνευματικοὶ νόμοι. «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται...» (λούκ. Ἴη', 14-15). Κατ' αὐτὸν δὲ τὸν τρόπο λειτουργοῦν οἱ πνευματικοὶ νόμοι κατὰ τὸν λογισμό μου. 

Ὅσο πιὸ ψηλὰ πετᾶμε ἕνα ἀντικείμενο, μὲ τόση περισσότερη ὁρμὴ τραβιέται κάτω ἀπὸ τὴν ἕλξη τῆς γὴς καὶ συντρίβεται (νόμος φυσικός).

Ὅσο ὑψώνεται κανείς, τόση θὰ εἶναι καὶ ἡ πτώση του ἡ πνευματική, καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ ὕψος τῆς ὑπερηφάνειάς του θὰ συντριβεῖ. Ἐκτός  ἐάν  ἢ  ὑπερηφάνεια  τοὺ  ξεπεράσει  τὴν ἀνθρώπινη καὶ φτάσει τὴν δαιμονικὴ καὶ τότε δὲν τὸν πιάνει ὁ πνευματικός  νόμος  σὲ  τούτη  την  ζωή,  ἀλλὰ  συμβαίνει  τὸ Ἀποστολικό, «Πονηροὶ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» (β' Τίμ. Γ', 13). Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταλάβει ἀμέσως τὸ ἀνέβασμα. τῆς ὑπερηφάνειας τοῦ καὶ  ζητήσει  ταπεινὰ  συγχώρεση  ἀπὸ  τον  Θεό,  ἀμέσως  τὰ σπλαγχνικὰ  χέρια  τοὺ  Θεοὺ  τον  ἁρπάζουν  μὲ  χαρὰ  καὶ  τὸν κατεβάζουν ἁπαλά, χωρὶς νὰ γίνει ἀντιληπτὴ ἡ πτώση του, καὶ ἔτσι δὲν συντρίβεται, μία ποὺ εἶχε προηγηθεῖ ἡ καρδιακὴ συντριβὴ μὲ τὴν μετάνοια ποὺ ἔδειξε. 

Τὸ ἴδιο δὲ συμβαίνει καὶ μὲ αὐτὸν ποὺ ἔδωσε μάχαιρα, ὅταν μετανοήσει εἰλικρινά, μὲ πόνο, δὲν ἐπιτρέπει ὁ καλὸς Θεὸς νὰ ἐξοφλήσει ἐδῶ μὲ μάχαιρα, ἀφοῦ ἡ καρδιὰ τοῦ μετανοιωμένου ἄνθρωπου μαχαιρώνεται ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως  καὶ ὑποφέρει. Τότε τοῦ δίνει ὁ Θεὸς σὰν στοργικὸς Πατέρας, ἀντὶ μάχαιρα, βάλσαμο στὴν πονεμένη τοῦ καρδιά, τὴν θεία παρηγοριά Του. 

Ἐάν  ὄμως  ὂ  ἴδιος  ὂ  ἀνθρωπος  ποὺ  ἔσφαλε,  ἀπὸ  πολὺ φιλότιμο ζητήσει ἐπίμονα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τιμωρηθεῖ σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ γιὰ τὸ σφάλμα του, ἐνῶ τοῦ τὸ χάρισε ὁ καλός  Θεός,   καὶ ἁπαλλάχθηκε   ἀπό   τους   πνευματικοὺς Νόμους, τοῦ κάνει καὶ αὐτὸ τὸ φιλότιμο αἴτημά του, ἀλλὰ τοῦ ἑτοιμάζει καὶ στεφάνι ἄφθαρτο, Οὐράνιο. Ἐπίσης, ὅποιος τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοὶ καὶ ζητάει ὡς χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τιμωρηθεῖ αὐτὸς γιὰ τὰ σφάλματα τῶν συνανθρώπων του ἢ νὰ πάρει αὐτὸς τὴν ἀρρώστια ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του, αὐτὸς πολὺ συγγενεύει μὲ  τον  Χριστό,  καὶ  πολὺ  συγκινείται  τότε  ὂ  Χριστός  ἀπὸ  τὴν ἀρχοντικὴ ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ του. 

Ἐκτὸς δὲ ἀπὸ τὴν χάρη ποὺ τοῦ κάνει, ὁ Θεὸς νὰ χαρίσει τὰ σφάλματα τῶν ἄλλων, ἐπιτρέπει καὶ δοκιμασίες στὴν ζωή του, κατὰ τὸ ἐπίμονο αἴτημά του.

Παράλληλά του ἑτοιμάζει καὶ τὸ διαμαντένιο στεφάνι τοῦ Μάρτυρος, διότι πολλοὶ ἄνθρωποι τὸν κατέκριναν μὲ τὴν «κατ' ὄψιν» κρίση τους, νομίζοντας ὅτι τὸν τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, ἐνῶ αὐτὸς εἶχε γίνει ὁλόχρυσο πνευματικὸ ἀλεξικέραυνο, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους, σὰν μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ. Μέσα λοιπὸν στὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἄβυσσος, βλέπουμε καὶ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ποὺ συναντοῦμε σὲ Προφῆτες καὶ  Ἁγίους,  ὄπως  καὶ  ἄλλες  χιλιάδες  περιπτώσεις,  καὶ  τὸ  πιὸ σπουδαῖο  ἀπὸ  ὅλα,  νὰ  ἀλλάζει  ὂ  Θεός,  ὄταν  οἲ  ἄνθρωποι ἀλλάζουν. 

Ἑπομένως,  οἲ  πνευματικοὶ  νόμοι  διαφέρουν  ἀπὸ  τοὺς φυσικοὺς νόμους,  διότι οἱ πνευματικοὶ  ἔχουν σπλάγχνα, καὶ  ὁ ἀνθρωπος  ἔχει  νὰ  κάνει  μὲ  τον  Δημιουργό  του,  τὸν Πολυεύσπλαχνο Θεό. 

Ὄταν  δηλαδὴ  συνέρχεται  τὸ  ἄτακτο  παιδί,  μετανοεὶ  καὶ δέρεται ἀπὸ τὴν συνείδησή του, τότε ὁ Πατέρας τοῦ τὸ χαϊδεύει μὲ ἀγάπη καὶ τὸ παρηγορεῖ. 

Ὁ Πατέρας λοιπὸν παιδαγωγεῖ τὰ παιδιά του ἀπὸ ἀγάπη, μὲ σκοπὸ  νὰ  συνέλθουν  καὶ  νὰ  ἔλθουν  κοντά  Του,  καὶ  ὄχι  ἀπὸ κακότητα, οὔτε ἀπὸ κοσμική, νομικὴ δικαιοσύνη ἀλλὰ ἀπὸ Θεία καλοσύνη γιὰ τὸ καλὸ πάντα τῶν παιδιῶν Του, γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ νὰ κληρονομήσουν τὴν Οὐράνια Βασιλεία Του. Ὁ καλὸς Θεὸς λοιπόν, ἂς ἐνεργήσει σὰν Θεὸς καὶ ἂς μὴν λάβει ὑπόψη Τοῦ τὶς γκρίνιες μας, ἀρκεῖ νὰ σωθεῖ ὅλος ὂ  κόσμος.

                                             Ἀμήν.

misha