Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Ι΄ Λουκᾶ (Γαλάτας Δ' 22-27)

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Τὴν σύλληψιν τῆς Ἁγίας Ἄννης, τῆς μητρὸς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἑορτάζει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν Κυριακή. Γι' αὐτὸ καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς θείας λατρείας, κάνει λόγο γιὰ γονεῖς καὶ παιδιά.  Ὁ Ἀποστολικὸς λόγος μᾶς μεταφέρει στὴν περίοδο τῆς προετοιμασίας, δηλ. στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Στὸν ἔνδοξο Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε δύο υἱούς, τὸν ἕνα ἀπὸ τὴν Ἄγαρ καὶ τὸν ἄλλον, τὸν μετέπειτα Πατριάρχη Ἰσαὰκ ἀπὸ τὴν Σάρρα.  Γιὰ ὅσους μελετοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὰ περιστατικὰ εἶναι γνωστά.
Ἡ Σάρρα ἦταν στείρα, καὶ σὲ βαθὺ γῆρας γέννησε τὸν Ἰσαάκ, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Θεός. Ἀλλὰ καὶ ἡ Ἄννα, ἡ μητέρα τῆς Παναγίας μας, ἦταν τὸ ἴδιο καὶ αὐτὴ στείρα, καὶ ἔπειτα ἀπὸ ταπεινώσεις καὶ θερμὲς προσευχές, κατὰ θείαν εὐδοκίαν, ἔφεραν μὲ τὸν σύζυγό της Ἰωακείμ, τὸν καλύτερο καὶ γλυκύτερο καρπὸ ποὺ θὰ μποροῦσε ἡ γῆ νὰ προσφέρει στὸν Θεό. Τὴν θυγατέρα τοὺς Μαριάμ, ἡ ὁποία στὴν συνέχεια ἔγινε ἡ Κυρία Θεοτόκος. Τὸ πρόσωπο δηλ.ποῦ ἔφερε τὸν Θεὸ στὴ γῆ!
Ἡ σημερινὴ λοιπὸν ἑορτή, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς ὁδηγοῦν στὸ νὰ δοῦμε τὸ μυστήριο τοῦ γάμου μὲ τὸ ἐπακόλουθο αὐτοῦ, θαυμαστὸ ἀλλὰ καὶ πολὺ σοβαρὸ ἀπὸ κάθε ἄποψη, γεγονὸς τῆς τεκνογονίας.  Βεβαίως, ὅπως ὅλοι θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε, στὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, δηλ. μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ ζοῦμε, δὲν τίθεται, δὲν πρέπει νὰ τίθεται θέμα....

 περὶ προσβολῆς καὶ ταπεινώσεως τῶν συζύγων, ὅταν αὐτοὶ δὲν ἔχουν τέκνα. Ὅταν δηλ. δὲν τοὺς ἔχει δώσει ὁ Θεός, ὅπως συνέβαινε στὸν χῶρο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ τονίζουμε τὸν Θεό, διότι τὸ νὰ ἔρθει ἕνας νέος ἄνθρωπος στὴν ὕπαρξη, εἶναι κυρίως δῶρον τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως, καμμία πικρία ἀπὸ ἀνθρωπίνης καὶ συζυγικῆς πλευρᾶς δὲν πρέπει νὰ ὑφίσταται ὅταν δὲν ὑπάρχουν μέσα στὸ γάμο τὰ τέκνα.
Ὁπωσδήποτε εἶναι πολὺ ἀνθρώπινο καὶ δικαιολογεῖται νὰ ὑπάρχει ἡ θέληση καὶ ἡ σπουδὴ γιὰ νὰ ἔρθει παιδὶ ἢ παιδιὰ μέσα στὴ συζυγία, ἀλλὰ σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων δὲν μπορεῖ νὰ ὑποστηριχθεῖ ὅτι τὸ ζευγάρι (ποὺ ὄχι συνειδητά, ἐννοεῖται) δὲν ἔχει «καρπὸν κοιλίας», ἄρα καὶ δὲν ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Στὸ θέμα αὐτὸ θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ σημειώσει πολλά...
Πάντως, ἂς γνωρίζουν ὅσα ζευγάρια δὲν ἔχουν ἀκόμα, παρὰ τὶς ἐπιτρεπόμενες (ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση) προσπάθειες, ἀποκτήσει τέκνα, ἢ καὶ ἴσως δὲν θὰ ἀποκτήσουν (Κύριος οἶδε), ὅτι βρίσκονται μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς, ὅπως καὶ τὰ ζευγάρια, ποὺ χάριτι Θεοῦ, ἀπέκτησαν τέκνα. Θὰ ἔρθει μάλιστα καὶ ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ δοξάσουν τὸν Θεό, ἀκριβῶς γι' αὐτὸ ποὺ τώρα τοὺς φαίνεται πικρὸ καὶ ἀβάσταχτο... Ἑπομένως, ὅπως σὲ κάθε περίπτωση, ἔτσι καὶ τώρα, ἐκ βάθους καρδίας ἂς ἀναφωνοῦμε «Δόξα τῷ Θεῶ, πάντων ἕνεκεν»!
Καὶ ἂς περάσουμε τώρα νὰ δοῦμε τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου καὶ τὸ εὐλογημένο γεγονὸς τῆς τεκνογονίας, ὅταν αὐτὸ βεβαίως λειτουργεῖ στὴ σωστή του καὶ φυσιολογική του βάση.
Ἀναμφιβόλως, εἶναι πολὺ μεγάλο πράγμα ὁ ἄνθρωπος νὰ ζεῖ τὴν κατὰ φύσιν ζωή, μέσα στὸ μυστήριο τοῦ Γάμου, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τύπο τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου, τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του. «Τὸ Μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστὶν» (Ἐφεσ. Ἐ΄ 32). Ἀλλὰ χρειάζεται μία διευκρίνηση στὸ σημεῖο αὐτό, διότι ἀρκετοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸ παρανοοῦν, νομίζοντας ὅτι τὸ Μέγα Μυστήριο εἶναι ὁ Γάμος. Ὄχι, τὸ Μέγα Μυστήριο εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του. Τὸ ἐπεξηγεῖ μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εὐθὺς ἀμέσως: «Ἐγὼ δὲ λέγω, εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν»!
Μέσα λοιπὸν σὲ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο πλαίσιο τοῦ γάμου, ἔρχεται ὡς εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καὶ ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο ἡ τεκνογονία. Συγκλονιστικό, πράγματι! Ὁ μικρὸς ἄνθρωπος νὰ καθίσταται συνδημιουργός του Θεοῦ καὶ νὰ ἀκούουν οἱ γονεῖς μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη, νὰ τοὺς φωνάζουν τὰ τέκνα τους, «πατέρα» καὶ «μητέρα»!
Κυρίως ὅμως εἶναι μέγα καὶ ὑψηλό, μέσω τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, νὰ συνεχίζει ὁ ἄνθρωπος τὸ μεγάλο ἔργο τοῦ Θείου Δημιουργοῦ!
Ἔτσι λοιπόν, ἀξιώνεται καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἤδη τονίσαμε, νὰ ἀποκαλεῖται «πατέρας», ἐν σχετικὴ ἐννοία, διότι ἐν ἀπολύτω ἐννοία «Πατέρας» εἶναι μόνον ὁ Θεός!
Αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμὸς τοῦ ἔγγαμου βίου. Ὁ σύζυγος καὶ ἡ σύζυγος, μέσω τῆς τεκνογονίας, ὅπου συντελεῖται καὶ ἡ ψυχοσωματικὴ ὁλοκλήρωση τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, νὰ βοηθήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὥστε τελικῶς νὰ καταστοῦν, μαζὶ μὲ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, τὰ τέκνα τους, οὐρανοπολίτες.
Κατ' ἀρχὰς μὲν ὡς συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ζοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, τὴν μυστηριακὴ καὶ ἐν γένει πνευματικὴ ζωή, ὅταν δὲ θελήσει ὁ Κύριος, νὰ περάσουν στὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία, μὲ ὅλα τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας, ὅπως συνέβη μὲ τὴν ἁγία οἰκογένεια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἀλλὰ καὶ τόσες ἄλλες Χριστιανικὲς οἰκογένειες, ποὺ ἔζησαν μὲ ἱερὸ ἐνθουσιασμό, μὲ ἀγώνα καὶ μὲ συνέπεια τὴν αὐθεντικὴ εὐαγγελικὴ ζωή.
Νὰ ὑπογραμμίσουμε τώρα ὅτι ἡ συνειδητὴ ἄρνηση τῆς τεκνογονίας, προσβάλλει τὸ Πανάγιον καὶ σωστικὸν θέλημα τοῦ Θεοῦ; Νὰ ἀναπτύξουμε ὅτι ἡ κατάσταση αὐτὴ τῆς ἀποφυγῆς, φανερώνει ὀλιγοπιστία ἡ ὁποία δὲν διαφέρει καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν ἀπιστία, ἀφοῦ σὲ τελευταία ἀνάλυση καὶ τὰ  δύο φέρουν τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἀποτέλεσμα ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς τεκνογονίας;  Δηλ. τὸ ἐμπόδιο στὸ νὰ ἔρχονται νέες ἔμψυχες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ στὴν ὕπαρξη;
Ὁπωσδήποτε, τοῦτο τὸ μεγάλο κακὸ συμβαίνει στὴν συνειδητὴ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα, ἀφοῦ, πλὴν τῶν ἄλλων, ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ νὰ κοινωνεῖ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ...
Στὸ ἐρώτημα τώρα ποῦ ἀνακύπτει (βάσει τῆς ὀλιγοπιστίας ἢ τῆς ἄγνοιας στὴν καλύτερη περίπτωση), πόσα τέκνα θὰ πρέπει νὰ κάνει ὁ ἔγγαμος; Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλή, ἀλλὰ ὅμως χρειάζεται μεγάλη πίστη γιὰ νὰ τὴν ἀποδεχτεῖ κανείς: «Ὅσα χαρίσει ὁ Θεός»!
Καὶ γιὰ νὰ προλάβουμε κάποιες ἐνστάσεις, ὅσον ἀφορᾶ τὰ οἰκονομικὰ μεγέθη ποὺ δυστυχῶς στραγγαλίζουν τὴ ζωή μας, προσθέτουμε ὅτι Αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἔθρεψε πέντε χιλιάδες ἄνδρες, ἄνευ γυναικὼν καὶ παίδων, μὲ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθεῖς, ὁ Κύριος δηλ. Ἰησοῦς Χριστός, δὲν ἔχει καμμία ἀπολύτως δυσκολία, νὰ θρέψει δύο ἢ τρία ἢ πέντε ἢ καὶ δέκα ἀκόμα παιδιά. Τὰ παραδείγματα πολυτέκνων καὶ ὑπερπολυτέκνων οἰκογενειῶν ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Αὐτὸ φυσικὰ ἐὰν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Θεὸς εἶναι ὁ ἴδιος «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας». Ἐὰν ἐπαναλαμβάνουμε πιστεύουμε, διότι ἐὰν δὲν πιστεύουμε, τότε θὰ καταντήσουμε στὴν παροῦσα ζωή, ὅπως δυστυχῶς ἀρκετοί, οἱ ὁποῖοι διερωτῶνται μέσα ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ἀπιστίας τους, τί χρειάζεται ὁ γάμος καὶ γιατί νὰ ὑπάρχει ἡ τεκνογονία...
Ἀναγκαία λοιπὸν προϋπόθεση τοῦ γάμου ἡ πίστις. Ἡ ζωντανὴ πίστις. Καὶ βλέποντας κανεὶς τὰ πράγματα στὴ σωστή τους διάσταση, κατανοεῖ πολὺ καλὰ ὅτι μὲ τὸν γάμο καὶ τὴν τεκνογονία, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ παίζει, διότι κινδυνεύει τελικῶς νὰ χάσει τὴν ψυχή του. Φυσικὰ οἱ δυσκολίες τοῦ ἐν Χριστῷ ἐγγάμου βίου, εἶναι εὐλογίες οὐράνιες, μπροστὰ στὴν κατάρα, τοῦ νὰ μένει κανεὶς ἐκτὸς μυστηρίου καὶ νὰ κυλᾶ ἡ ζωὴ τοῦ μέσα στὰ «πάθη τῆς ἀτιμίας», καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μὴ φορτωθεῖ τὶς οἰκογενειακές του εὐθύνες.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, βλέπει κανεὶς καὶ τὸ μίσος τοῦ διαβόλου ἐνάντιόν του θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς τεκνογονίας. Βλέπει τὰ ὄργανα τοῦ ἐχθροῦ πῶς λυσσοῦν ἐναντίον τῶν ἔμψυχων εἰκόνων τοῦ Θεοῦ, καὶ τώρα κατάντησαν οἱ μισάνθρωποι, νὰ φορολογοῦν τοὺς ἥρωες πολυτέκνους,  θεωρώντας τοὺς μικροὺς ἀγγέλους, τὰ παιδάκια μας, ὡς τεκμήριο γιὰ φορολόγηση. Πράγματι, μόνο διεστραμμένα μυαλὰ θὰ μποροῦσαν νὰ σκεφθοῦν τέτοια πράγματα καὶ μόνο κολασμένες συνειδήσεις νὰ ὑπογράψουν τέτοιες κατάπτυστες νομοθετικὲς διατάξεις. Ἐδῶ, ὄντως, ἐὰν ὑπῆρχε ζωντανὴ Ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση, θὰ μποροῦσε, καὶ θὰ ἐπιβαλλόταν νὰ ἐξαπολύσει τὰ ἀναθέματα καὶ τὰ ἐπιτίμια τῆς ἀκοινωνησίας, ποὺ δυστυχῶς...
Ὥστε, ἀπὸ τὴν στάση ποὺ κρατᾶ κανεὶς ἀπέναντι στὸν γάμο καὶ στὴν τεκνογονία, φανερώνει, θέλοντας καὶ μὴ ἐὰν ζεῖ ὁ Χριστὸς μέσα του ἢ ἐὰν ζεῖ ὁ κόσμος καὶ κινεῖται ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ πονηροῦ. Ἀπὸ τὴν ἐν γένει στάση στὰ θέματα αὐτά, φαίνεται ἐὰν κανεὶς ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἢ ἀντιθέτως τρέφει τὸ μίσος κατὰ τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.
Ἐμεῖς, ὡς πιστοί, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ εὐχόμαστε καὶ νὰ προσευχόμαστε νὰ πραγματοποιεῖται ὁλονὲν καὶ περισσότερον ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε». Ἐπίσης νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸ ταλαίπωρο Ἑλληνικό μας Ἔθνος, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς κατάντησε Ἔθνος γερόντων, καὶ ὁσονούπω, θὰ βρεθοῦμε μειονότητα μέσα στὴν πατρίδα μας.  Νὰ δεόμεθα ὥστε ὁ Θεὸς νὰ χαρίσει μετάνοια σ' ὅσους ἕως τώρα ἀκολούθησαν ἀντίθετη τακτικὴ στὰ θέματα αὐτά, καὶ τελικῶς ὡς Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ ὡς ἄτομα μεμονωμένα (τὸ κράτος ἀλώθηκε), νὰ βοηθοῦμε ὅσο δυνάμεθα τοὺς ἥρωες πολυτέκνους ἀδελφούς μας.
Ἀμὴν