Σὲ ὁλόκληρη τὴν Μέση Ἀνατολή, ἡ «ἀραβικὴ ἄνοιξη» ἔχει μετατραπεῖ σὲ «χριστιανικὸ χειμώνα».Τὰ τελευταία χρόνια ἦταν καταστροφικὰ γιὰ τὰ 14 ἑκατομμύρια τῶν ταλαιπωρημένων Χριστιανῶν τῆς περιοχῆς.
Στὴν Αἴγυπτο, ἡ ἀνάδυση τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας συνοδεύτηκε ἀπὸ διαδηλώσεις ἐναντίον τῶν Κοπτῶν, καθὼς καὶ πυρπολήσεις ναῶν. Στὴ Δυτικὴ Ὄχθη καὶ στὴ Γάζα, οἱ Χριστιανοὶ φεύγουν γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦν στὰ διασταυρούμενα πυρὰ μεταξύ της οἰκιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Benjamin Netanyahu καὶ τῶν ὅλο καὶ πιὸ ριζοσπαστικῶν Σουνιτῶν γειτόνων τους, ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν Χαμᾶς.
Ἡ χειρότερη περίπτωση ὅμως, εἶναι αὐτὴ τοῦ Ἰράκ, ὅπου τὰ 2/3 τῶν Χριστιανῶν (250.000) ἔχουν ἤδη φύγει, ἀπὸ τότε ποὺ ἀνετράπη ὁ Σαντάμ. Οἱ περισσότεροι κατέφυγαν στὴν Συρία.
Ὅποιος ἐπισκέπτονταν τὴν Δαμασκὸ τὰ τελευταία χρόνια, ἔβλεπε...
παντοῦ, στοὺς δρόμους καὶ στὰ πάρκα, Χριστιανοὺς πρόσφυγες ἀπὸ τὸ Ἰράκ. Πρώην τραπεζικοὶ ὑπάλληλοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοὶ καὶ ἐπιχειρηματίες, ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ γίνουν πρόσφυγες, ζώντας μὲ τὶς οἰκογένειά τους σὲ μικρὰ διαμερίσματα, ἐξαρτώμενοι ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη τῆς ἐκκλησίας ἢ τὶς ὅποιες ἀποταμιεύσεις τους.Ὅπως μου ἀνέφερε ἕνας ἀπ’ αὐτούς, «πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμο δὲν ὑπῆρχε διαχωρισμὸς Χριστιανῶν καὶ Μουσουλμάνων. Μὲ τὸν Σαντὰμ κανένας δὲν μᾶς ρωτοῦσε γιὰ τὸ θρήσκευμά μας, ἐνῶ ὅλοι ἤμασταν ἐλεύθεροι νὰ λατρεύουμε ὅτι θέλαμε. Τώρα, τὸ 75% τῶν Χριστιανῶν ἔχει φύγει…», λέει.
Σήμερα, οἱ πρόσφυγες ἀπὸ τὸ Ἰρὰκ ἀντιμετωπίζουν μία δεύτερη φυγή, ἀφοῦ οἱ Σύριοι οἰκοδεσπότες τους, κινδυνεύουν κι αὐτοί. Ἤδη ἔχουν στηθεῖ προσφυγικοὶ καταυλισμοὶ καὶ κατασκηνώσεις στὴ κοιλάδα Μπεκὰ τοῦ Λιβάνου, ἐνῶ πολλοὶ μετακινοῦνται πρὸς τὴν Ἰορδανία.
Οἱ περισσότερες ἐπιθέσεις στὴ Συρία σημειώνονται πρὸς τὸ παρὸν μεταξὺ Σουνιτῶν καὶ Ἀλεβιτῶν Μουσουλμάνων. Ἄρχισαν ὅμως νὰ σημειώνονται καὶ αἱματηρὲς ἐπιθέσεις ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς μειοψηφίας. Σὲ μία περιοχὴ (Qusayr), ὑπῆρξε ἐθνοκάθαρση τῶν ντόπιων Χριστιανῶν, τοὺς ὁποίους οἱ τζιχαντιστὲς κατηγόρησαν ὡς συνεργάτες τοῦ συριακοῦ καθεστῶτος. Ἡ ἐν λόγω κοινότητα, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ 10% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς περιοχῆς εἶναι τώρα τρομοκρατημένη.
Τὰ τελευταία 100 χρόνια, πολὺ πρὶν ἔρθουν στὴν ἐξουσία οἱ Ἄσαντ, ἡ Συρία ἀποτελοῦσε ἀσφαλὲς καταφύγιο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Μ. Ἀνατολῆς. Ἡ χώρα φιλοξένησε τοὺς Ἀρμένιους, ποὺ ἦταν θύματα τῆς γενοκτονίας τῶν Νεοτούρκων τὸ 1915, καθὼς καὶ τοὺς Χριστιανοὺς Παλαιστίνιους ποὺ ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὶς πατρογονικές ἑστίες τοὺς τὸ 1948, μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἰσραήλ. Στὶς δεκαετίες τοῦ 1970 καὶ 1980, ἡ Συρία ἀποτέλεσε καταφύγιο γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς καὶ Μαρονίτες, ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὶς θρησκευτικὲς ἀναταραχὲς τοῦ Λιβάνου.
Μπορεῖ τὸ καθεστὼς τοῦ Ἄσαντ νὰ ἦταν ἕνα μονοκομματικὸ κατασταλτικὸ καθεστώς, ποὺ περιόριζε τὰ πολιτικὰ δικαιώματα, ἐπέτρεπε ὅμως τὶς πολιτισμικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἐλευθερίες. Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ συριακὲς θρησκευτικὲς μειονότητες τῆς Συρίας ἀπολάμβαναν ἀσφάλεια καὶ σταθερότητα σὲ πολὺ μεγαλύτερο βαθμὸ ἀπ’ ὅτι ἀλλοῦ. Καὶ αὐτὸ ἴσχυε κυρίως γιὰ τὶς ἀρχαῖες χριστιανικὲς μειονότητες. Ὁ λόγος εἶναι πὼς οἱ Ἄσαντ εἶναι Ἀλεβίτες, μία σιιτικὴ μειονότητα ποὺ θεωρεῖται αἱρετική, καὶ μάλιστα τὰ μέλη τῆς χαρακτηρίζονται ὑποτιμητικὰ ὡς Nusayris, ἢ «μικροὶ Χριστιανοί». Μάλιστα οἱ λειτουργίες τοὺς μοιάζουν πολὺ μὲ χριστιανικές. Οἱ Ἀλεβίτες ἀποτελοῦν μόλις τὸ 12% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Συρίας, καὶ οἱ Ἄσαντ κατάφεραν νὰ κρατήσουν τὴν ἐξουσία δημιουργώντας ἕνα σύμπλεγμα συμμαχιῶν μὲ τὶς διάφορες μειονότητες, ὡς ἀντίβαρο στὴν πλειοψηφία τῶν Σουνιτῶν Μουσουλμάνων.
Στὴν Συρία τοῦ Ἄσαντ οἱ χριστιανικὲς γιορτὲς ἦταν συγχρόνως καὶ ἐθνικές. Οἱ Χριστιανοὶ ἑξαιροῦνταν ἀπὸ τὴν ἐργασία τὰ πρωινά της Κυριακῆς, ἐνῶ οἱ ναοὶ καὶ τὰ μοναστήρια (ὅπως καὶ τὰ τζαμιὰ) εἶχαν δωρεὰν ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ἐνῶ τοὺς παρέχονταν καὶ δωρεὰν γῆ γιὰ τὴν κατασκευὴ νέων ναῶν. Γενικά, ἡ ἐλευθερία ποὺ ζοῦσαν οἱ Χριστιανοὶ στὴν Συρία, δὲν συναντιόνταν πουθενὰ ἀλλοῦ στὴν εὐρύτερη Μ. Ἀνατολή. Αὐτὸ ὅμως τὸ θρησκευτικὸ μωσαϊκὸ κινδυνεύει σήμερα μὲ διάλυση.
Ὅπως καὶ στὴν Αἴγυπτο, ἔτσι καὶ στὴ Συρία, οἱ χριστιανικές ἐκκλησίες στοιχήθηκαν πίσω ἀπὸ τὸ καθεστώς, μὲ τὸ ποὺ ἐκδηλώθηκε ἡ ἀραβικὴ ἄνοιξη.
Ἀρχικά, πολλοὶ πιστοὶ δὲν συμφώνησαν μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιλογή. Μάλιστα κάποιοι νεαροὶ Χριστιανοὶ ἑνώθηκαν μὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἤθελαν τὴν ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος, ἐλπίζοντας γιὰ περισσότερη ἐλευθερία, ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ δημοκρατία. Ἕνα χρόνο μετὰ εἶναι πλέον πολὺ δύσκολο νὰ βρεθεῖ κάποιος Χριστιανὸς ὁ ὁποῖος νὰ συνεχίζει νὰ ὑποστηρίζει τὴν ἐπανάσταση.
Ὑπάρχουν ἀναφορὲς γιὰ μαχητὲς τῆς Ἂλ Κάιντα ποὺ πολεμοῦν δίπλα στοὺς ἀντάρτες τοῦ Ἐλεύθερου Συριακοῦ Στρατοῦ, ἐνῶ ἡ στήριξη ποὺ παρέχει ἡ Τουρκία στὸ Συριακὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο τρομοκρατεῖ τοὺς Ἀρμένιους τῆς χώρας.
Σχεδὸν σὲ κάθε περιοχὴ τῆς Συρίας, ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ὅπου δὲν διεξάγονται συγκρούσεις, ἡ ἐγκληματικότητα κυριαρχεῖ γιὰ τὰ καλά. Καὶ ὅσο τὸ καθεστὼς μοιάζει νὰ πλησιάζει στὸ τέλος του, τόσο οἱ Χριστιανοὶ ἀνησυχοῦν πὼς θὰ ἔχουν κι αὐτοὶ τὴν τύχη ποὺ εἶχαν οἱ ἀντίστοιχοί του Ἰράκ.
Καὶ ὅπως πάντα, οἱ Χριστιανοὶ ἀποροῦν μὲ τὴν στάση τῆς (χριστιανικῆς) Ἀμερικῆς. Ὅταν ὁ George W. Bush εἰσέβαλλε στὸ Ἰράκ, εἶχε τὴν ἀφέλεια νὰ πιστεύει πὼς ὁ Σαντὰμ θὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ μία εἰρηνική, φιλοαμερικανικὴ ἀραβικὴ δημοκρατία, ποὺ θὰ ἐπεδίωκε τὴν στήριξη τῆς χριστιανικῆς Δύσης. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, ἐννιὰ χρόνια ἀργότερα, αὐτὸ ποὺ δημιουργήθηκε εἶναι ἕνα ριζοσπαστικὸ καὶ ἀσταθὲς φιλοϊρανικὸ θρησκευτικὸ πεδίο μάχης. Τώρα ἡ Ἀμερικὴ στηρίζει κάποιες ἀντιπολιτευτικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ κάνουν τὰ ἴδια στὶς μειονότητες τῆς Συρίας.
Ὅπως καὶ στὴ δεκαετία τοῦ ‘80, μία κοινὴ ἐπιχείρηση μεταξύ της CIA καὶ τῶν σαουδαραβικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, μπορεῖ νὰ καταλήξει στὴν ἀντικατάσταση τοῦ σκληροῦ κοσμικοῦ κράτους τῆς Συρίας, ἀπὸ ἕνα σκληροπυρηνικὸ καθεστὼς Σαλαφιστῶν. Ἂν συμβεῖ κάτι τέτοιο καὶ στὴ Συρία, τότε θὰ ζήσουμε τὸ ὁριστικὸ τέλος τῆς ἀρχαίας χριστιανικῆς μειονότητας στὴ Μ. Ἀνατολή.
realclearworld.com
S.A.
antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου