Γράφει ὁ Αρχ. π. Ἰωήλ Κωνστάνταρος
Ἀπό τίς μεγαλύτερες ἡμέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι καί ἡ Κυριακή της Πεντηκοστῆς. Καί τοῦτο διότι εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ κατά τήν ἡμέρα αὐτή ἔχουμε τήν ἐπίσημη ἵδρυσή της. Κατά τήν εὐλογημένη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἐγκαινιάζεται μία ὄντως νέα ἐποχή καί γίνεται τό ξεκίνημα μίας νέας ζωῆς γιά τούς ἀνθρώπους. Ἔχουμε πλέον εἰσέλθει καί ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς χάριτος καί τῆς σωτηρίας. (Ἐννοεῖται, γιά ὅσους θέλουν νά ζήσουν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ μέσα στό σῶμα Του, δηλ. τήν Ἐκκλησία μας).
Αὐτό πού ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πρίν ἀπό τά ἄχραντα πάθη του, εἶχε ὑποσχεθεῖ, πραγματοποιεῖται τώρα πενήντα ἡμέρες μετά τήν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Πραγματοποιεῖται ἡ ἔλευσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἡ κάθοδος καί ἡ ἐπιφοίτησίς του ἐπί τούς Ἁγίους Μαθητᾶς καί Ἀποστόλους. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικές καί ἐκφραστικές οἱ Βιβλικές περικοπές πού μᾶς περιγράφουν τά γεγονότα τῆς μεγάλης αὐτῆς ἑορτῆς. Καί τώρα, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φωτίζει τούς πρώην δειλούς μαθητές καί τούς ἀναδεικνύει δυναμικούς κήρυκες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Δηλ. τῆς Ζωῆς, τῆς Σταυρώσεως, τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς ἐνδόξου Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ στούς οὐρανούς.
τό ὄνομά τους νά ποῦν, τώρα γίνονται πυρφόροι καί ἀναδεικνύονται τά μοναδικά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί ὁλόκληρής της ἀνθρωπίνης ἱστορίας, τά ὁποία φτάνουν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καί νά ἱδρύσουν τήν Ἐκκλησία «εἰς πάντα τά ἔθνη»!
Ἴσως ἔχουμε «συνηθίσει» τό ὅλον θαῦμα καί τό μεγαλεῖο της Πεντηκοστῆς καί δέν δίνουμε τήν προσοχή καί τήν σημασία πού θά ἔπρεπε. Ἄς προσέξουμε, ὅμως γιά λίγο, κάποια σημεῖα τά ὁποῖα θά φωτίσουν τό γεγονός καί θά μᾶς ἐνθουσιάσουν.
Ἀναμφιβόλως, τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού πλουτίζει τήν Ἐκκλησία μας μέ δῶρα θαυμαστά καί ὑπερφυσικά χαρίσματα, τά ὁποῖα τά βλέπουμε καί τά ἀπολαμβάνουμε στήν ζωή τῶν Ἁγίων μας. Στά πρόσωπα δηλ. ποῦ ἀγωνίστηκαν καί πέρασαν ἀπό τό στάδιο τῆς καθάρσεως στά ὑψηλά ἐπίπεδά του φωτισμοῦ, ἀλλά καί αὐτῆς τῆς θεώσεως!
Ἐάν βεβαίως κανείς ἀρνεῖται συνειδητά νά προσεγγίσει τήν ζωή τῆς χάριτος, ὅπως αὐτή μας ἔχει παραδοθεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, μέσω δηλ. τῶν ἱερῶν μυστηρίων, καί τῆς ἀσκήσεως, πιό συγκεκριμένα, μέσω τῆς εὐλογημένης ἡσυχαστικῆς παραδόσεως, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νά γευθεῖ τίς δωρεές αὐτές τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔστω κι ἄν θεωρητικῶς γνωρίζει (;) σωστά τά πράγματα. Ἡ ζωή πού προσφέρει ὁ Παράκλητος δέν εἶναι σέ καμμία περίπτωση ἐπεξεργασίες καί θεωρίες διανοητικές. Εἶναι ζωή καί ἐμπειρία. Αὐτό λοιπόν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τό «ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον», ἀπευθύνει κλήσεις ὑψηλές, ἐμπνέει ἀποφάσεις ἅγιες, δημιουργεῖ πόθους ἱερούς στά βάθη τῶν καρδιῶν καί παρέχει χαρίσματα σπάνια, μέ κορυφαῖο, βεβαίως, τό χάρισμα τοῦ μαρτυρίου. Τῆς ἀγάπης δηλ. τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ πόθου νά μαρτυρήσει κανείς καί νά δώσει τό αἷμα του γιά τήν ἀγάπη καί τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ!
Καί ὅπως ἡ ψυχή δίνει ζωή στό σῶμα, ἔτσι καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, βρίσκεται καί θά διαμένει συνεχῶς κοντά μας, μέσα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας»!
Ἀλλ’ αὐτός ὁ Παράκλητος, ταυτοχρόνως ἐνεργεῖ καί σέ κάθε πιστό Χριστιανό, κυρίως δέ φωτίζει καί ἐνισχύει ὅσους δείχνουν διάθεση γιά γνήσια καί ἀνώτερη, γιά ὑψηλή ζωή. Ζωή πού ξεπερνᾶ καί αὐτόν τόν καθημερινό καί φυσιολογικό τρόπο βιωτής, καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στίς ὑπέρ φύσιν καί χαρισματικές καταστάσεις. Αὐτό τό Πνεῦμα πού πέμπεται στόν κόσμο ἀπό τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν, αὐτή ἡ ἄκτιστος κοινή δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος, παρακαλεῖ, παρηγορεῖ, στηρίζει, τονώνει καί ἐνισχύει στόν εὐλογημένο ἀγώνα ὅσους μέ πίστη καί θέρμη καρδίας, στρέφονται καί παρακαλοῦν γιά τήν ἐπίσκεψή του καί γιά τίς δωρεές Του.
Αὐτό λοιπόν πού θά πρέπει νά γνωρίζουμε εἶναι, ὅτι ἀνήκουμε στήν Ὀρθοδοξία μας, τήν μοναδική δηλ. Ἐκκλησία πού ἵδρυσε ὁ Πατήρ δί’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Γι’ αὐτό νά εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι καί νά μή κλονιζόμαστε ἀπό πλανεμένες καί στήν κυριολεξία δαιμονικές οἰκουμενιστικές διδασκαλίες, οἱ ὁποῖες κάνουν λόγο γιά δῆθεν πολλές ὑπάρχουσες ἐκκλησίες.
Ταυτοχρόνως δέ, μαζί μέ αὐτή τήν πίστη στήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τό ἀκράδαντο θεμέλιό της αὐθεντικῆς μας ἐκκλησιολογίας, νά ἀγωνιζόμαστε ὥστε νά ὑπερβοῦμε τά γήινα καί τά ἁμαρτωλά. Τά ὑλικά καί τά σαρκικά πού ὡς δέλεαρ χρησιμοποιεῖ ὁ διάβολος καί ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας, γιά νά ἐξαπατᾶ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς ρίχνει στήν αἰώνια κόλαση.
Νά ἀγωνιζόμαστε, ἀγαπητοί, ὥστε σιγά σιγά καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά δημιουργεῖται στόν ἔσω ἄνθρωπο ἰδανική κατάσταση μετανοίας. Ὄχι ἁπλῶς κάποια μεταμέλεια, ἀλλά γνήσια καί βαθειά μετάνοια, ὥστε νά γίνεται ἡ ὕπαρξή μας κατάλληλη πρός ὑποδοχή τῶν θείων δωρεῶν τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
Ναί. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι πάντα πρόθυμο νά μᾶς χαρίσει τούς ἀκένωτους θησαυρούς Του. Ἀρκεῖ νά ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτό μέ πίστη καί ἐπιμονή, ἀλλά καί νά μελετοῦμε περισσότερο τά ἱερά κείμενα, πού μᾶς τροφοδοτοῦν πνευματικά, μᾶς ἀνοίγουν τή διάνοια, φωτίζουν τήν ψυχή καί ἀναπτερώνουν τή διάθεση γιά μία βαθύτερη κατά Θεόν ζωή. Ἐξ ἄλλου, τό Πνεῦμα δέν εἶναι κάτι νεκρό ἤ στατικό. Εἶναι ζωή καί ἀγάπη καί ποθεῖ ἀσυγκρίτως πιό πολύ ἀπό ἐμᾶς νά ἑνωθεῖ μαζί μας. Ὄχι μόνο «συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἠμῶν, ἀλλ’ αὐτό τό Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπέρ ἠμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις», κατά τήν περίφημη καί συγκλονιστική διαβεβαίωση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στό ὄγδοο κεφάλαιό της πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς Τοῦ (στ. 26).
Διαφορετικά, χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί χωρίς τή ζωντανή σύνδεση μέ Αὐτό, μένουμε ἀδύναμοι καί ἀδρανεῖς. Τό τονίζει καί αὐτό ὁ Ἅγιος Συμεών:
«Καθώς δέν ὠφελεῖται παντελῶς ἐκεῖνος, πού περιπατεῖ στό σκότος, ἐάν κρατεῖ λαμπάδες σβησμένες πολλές καί καλές, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά βλέπει οὔτε τόν ἑαυτόν του, οὔτε κάποιον ἄλλον, ἔτσι ἀκριβῶς καί ἐκεῖνος πού νομίζει πώς ἔχει στόν ἑαυτόν τοῦ ὅλες τίς ἀρετές – ἄν εἶναι δυνατόν- ἐάν δέν ἔχει μέσα τοῦ τό φῶς τοῦ Παναγίου Πνεύματος, δέν μπορεῖ οὔτε νά δεῖ καλά καί καθώς πρέπει τά ἔργα του, οὔτε βεβαίως νά πληροφορηθεῖ τελείως, ἐάν αὐτά εἶναι ἀρεστά στόν Θεό. Ἀλλά οὔτε μπορεῖ ποτέ νά ὁδηγήσει ἄλλους καί νά τούς διδάξει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ».
«Ἁγίω Πνεύματι πάσα ἡ κτίσις καινουργεῖται, παλινδρομοῦσα εἰς τό πρῶτον, ἰσοσθενές γάρ ἐστί Πατρί καί Λόγω».
«Ἁγίω Πνεύματι τιμήν, προσκύνησιν, δόξαν καί κράτος, ὡς Πατρί τέ ἄξιον καί τῷ Υἱῶ δεῖ προσφέρειν…»
«Ἁγίω Πνεύματι τό βασιλεύειν πέλει (=ὑπάρχει), τό ἁγιάζειν, τό κινεῖν τήν κτίσιν… (Ἀναβαθμοί Ἅ΄ ἤχου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου