Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος: Κύριε σῶσον ἠμᾶς ἀπό τούς εὐσεβεῖς

Καί αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά ξέρετε, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι,  οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τό πιό ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στήν ἐκκλησία. Αὐτοί οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι ἐπικίνδυνοι. Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάει ἀπ'αὐτούς. Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης ὅταν ἔκαμνα μία φορά λειτουργία καί λέγαμε «Κύριε σῶσον τούς εὐσεβεῖς» λέει ἀστειευόμενος «Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπό τούς εὐσεβεῖς» δηλαδή ὁ Θεός νά σέ φυλάει ἀπό τούς θρήσκους ἀνθρώπους, διότι θρῆσκος ἄνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη ἡ ὁποία οὐδέποτε εἶχε προσωπική σχέση μέ τόν Θεό. Ἁπλῶς μόνον κάμνει τά καθήκοντα τῆς ἀπέναντί Του, ἀλλά καμιά σοβαρή σχέση δέν εἶχε γιά αὐτό καί ὁ Θεός δέν λέει αὐτόν τόν ἄνθρωπο τίποτε. Καί σᾶς ὁμολογῶ καί ἐγώ ἀπό τήν πείρα μου ὅτι δέν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπό τούς θρήσκους ἀνθρώπους.

Ὅταν παιδιά θρήσκων ἀνθρώπων πού μεσ' τήν ἐκκλησία ἤ καί παπάδων ἀκόμα καί θεολόγων καί ἀνθρώπων πού κάνουν τούς θρήσκους καί τούς πολλούς, ἐδοκίμασαν  νά γίνουν μοναχοί ἤ ἱερεῖς αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν χειρότεροι καί ἀπό δαίμονες. Ἐξανέστησαν ἐναντίον τῶν πάντων. Ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἐχθροί τῶν ἀνθρώπων. Θυμᾶμαι γονεῖς πού ἔφερναν τά παιδιά τούς εἰς τίς ὁμιλίες καί ὅταν τό παιδί τούς κάποια στιγμή ἔκαμε ἕνα βῆμα παραπάνω ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι πού ἔλεγαν τά χειρότερα λόγια.  Καί ἐγώ τούς λέω:  μά ἐσύ ἔφερες τό παιδί σου στήν ὁμιλία, δέν τό ἔφερα ἐγώ.  Καί μία φόρα εἶπα σέ ἕναν πατέρα ὅταν ἔβλεπα ὅτι ἡ κόρη τοῦ, τέλος πάντων, εἶχε ζῆλο στήν ἐκκλησία τοῦ λέω: Κοίταξε μήν τήν ξαναφέρεις στήν ὁμιλία. Μήν τήν ξαναφέρεις νά τῆς μιλήσω διότι ἡ κόρη σου θά γίνει μοναχή καί αὔριο θά σού φταίω ἐγώ.  Ὄχι πάτερ μου, ἀλίμονο, ἐμεῖς σέ λατρεύουμε. Καί ἔγινε ἡ κόρη τοῦ μοναχή ἑφτά χρόνια καί δέν μοῦ μιλᾶ ἀκόμα. Ἄνθρωποι πού....

 δέν ἔχαναν ὁμιλία, ἔτσι,  δέν ἔχαναν ὁμιλία. Ἦταν πάντοτε οἱ πρῶτοι. Ὁμιλίες, ἀγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γῶ τά πάντα. Καί ἔφερναν καί τά παιδιά τους καί ὅταν ἦρθεν ἡ ὥρα πού τό παιδί τούς μέσα στήν ἐλευθερία του, τέλος πάντων, ἀποφάσισε ἕναν δικό του δρόμο τότε οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔγιναν τελείως στό ἀντίθετο στρατόπεδο καί ἀπέδειξαν ὅτι γιά αὐτούς ὁ Χριστός δέν εἶχε μιλήσει ποτέ μές τήν δική τους τήν καρδιά. Ἁπλῶς ἦταν θρῆσκοι ἄνθρωποι. Γιά αὐτό οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τό πιό δύσκολο εἶδος μεσ' τήν ἐκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καμιά φορᾶ δέν θά θεραπευθοῦν. Γιατί νομίζουν ὅτι εἶναι κοντά στόν Θεό. Ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοί, ξέρω ΄γῶ, οἱ χαμένοι ἄς ποῦμε, ἔτσι, αὐτοί ξέρουν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί. Γιά αὐτό ὁ Χριστός εἶπε ὅτι οἱ τελῶνες καί οἱ πόρνες θά πᾶν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶπε στούς Φαρισαίους: Ἐσεῖς, ἐσεῖς πού εἴσαστε θρῆσκοι δέν θά πάτε ποτέ στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί οὐδέποτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἄλλαξε τήν καρδιά τους. Ἁπλῶς ἀρκοῦνταν στήν τήρηση τῶν θρησκευτικῶν τύπων.

Ἔτσι λοιπόν ἐμεῖς ἄς προσέξουμε τόν ἑαυτόν μας νά καταλάβομε ὅτι ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο πού μᾶς θεραπεύει μᾶς κάνει νά ἀγαποῦμε τόν Χριστόν  καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία φλόγα πού ἀνάβει μεσ' τήν καρδιά μας καί νά ἐξετάζομε τόν ἑαυτό μας ἐάν βρισκόμαστε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐάν βλέπομε μέσα μᾶς ὅλες αὐτές τίς κακίες καί τίς ἀνιδιοτέλειες καί τίς πονηρίες τότε πρέπει νά ἀνησυχοῦμε.  Γιατί δέν εἶναι δυνατό ὁ Χριστός νά εἶναι μέσα στήν καρδιά μας καί νά 'μαστε γεμάτοι ξύδι.

Πῶς εἶναι δυνατό νά προσεύχεσαι καί νά εἶσαι γεμάτος χολή ἐναντίον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Πῶς εἶναι δυνατό νά διαβάζεις τό εὐαγγέλιο καί νά μήν δέχεσαι τόν ἀδερφό σου. Πῶς εἶναι δυνατό νά λές ἔχω τόσα χρόνια στήν ἐκκλησία, ἔχω τόσα χρόνια πού 'μαι μοναχός κληρικός ἡ ὁτιδήποτε καί ὅμως τό ἄλφα τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού 'ναι ἡ ἀγάπη. Ποῦ 'ναι τό νά  ὑπομένεις τόν ἀδερφό σου, νά κάνεις λίγο ὑπομονή μέ τό νά μήν τό δέχεσαι σημαίνει τίποτα δέν ἔκαμες. Τίποτα ἀπολύτως τίποτα. Τίποτα ἀπολύτως. Ἐδῶ ὁ Χριστός ἔφτασε στό σημεῖο νά πεῖ γιά τίς παρθένες ἐκεῖνες ὅτι δέν εἶχε καμιά σχέση μαζί τους. Τις πέταξε ἔξω ἀπό τόν νυμφώνα παρ' ὅλα πού 'χαν ὅλες τίς ἀρετές γιατί δέν εἶχαν τήν ἀγάπη. Διότι ἤθελε νά τούς πεῖ ὅτι μπορεῖ νά ἔχετε ἀρετές ἐξωτερικές, μπορεῖ νά μείνατε παρθένες, μπορεῖ νά κάματε χίλια πράματα ἀλλά δέν κατορθώσατε τήν οὐσία αὐτοῦ πού εἶχε σημασία ἀπ' ὅλα. Ἐάν αὐτό δέν τό καταφέρεις τί τά θέλεις τά ἄλλα ὅλα; Τί τά θέλω ἐγώ τώρα ἄν τρώω λάδι σήμερα καί δέν τρώω λάδι. Μπορεῖ νά μήν τρώω λάδι ,ἄς ποῦμε καί νά τρώω τόν ἀδερφό μου ἀπό τό πρωί ὡς τή νύχτα. Ἔλεγαν εἰς τό Ἅγιο Ὅρος λέει μήν ρωτᾶς ἄν τρώω ψάρι. Τόν ψαρά νά μήν φαεῖς καί ψάρι φάε. Ἤ τόν λαδά νά μήν φαεῖς καί φάε μία σταξιά λάδι. Τό νά φάεις τόν ἄλλον ἀπό τήν γλώσσα εἶναι πολύ χειρότερο ἀπό τό νά φᾶς μία κουταλιά λάδι. Καί ὅμως στέκομεν ἐκεῖ. Τρῶμε λάδι, δέν τρῶμε λάδι, τρῶμε ψάρι, δέν τρῶμε ψάρι. Ξέρω ‘γῶ βούτηξε τό κουτάλι στό ἄλλο φαγί καί μπορεῖ νά τσακωθοῦμε ἐκεῖ, νά σκοτωθοῦμε μέ τόν ἄλλον ἄνθρωπο γιατί ἐβούτηξε τό κουτάλι προηγουμένως σέ ἕναν ἄλλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία εἶναι ἐτοῦτα τά πράγματα καί μᾶς κοροϊδεύουν καί οἱ δαίμονες ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι ἐκτός ἐκκλησίας. Καί ὅταν μπαίνουν κοντά μας ἀντί νά βλέπουν τούς ἀνθρώπους τῆς ἐκκλησίας μεταμορφωμένους σέ Χριστό Ἰησοῦ, νά 'ναι γλυκύς ἄνθρωποι καί νά'ναί ὥριμοι ἄνθρωποι, ἰσορροπημένοι, ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι γεμάτοι ἁρμονίας ἄς ποῦμε μέσα τούς μᾶς βλέπουν δυστυχῶς μέ ὅλα αὐτά τά πάθη μας καί ὅλες ἐκεῖνες τίς ξινίλες μας καί λένε:  E, νά γίνω ἔτσι;  Καλύτερα νά μοῦ λείπει.

Ἐσύ ποῦ πᾶς στήν ἐκκλησία τί σέ ὠφέλησε ἡ ἐκκλησία; Ὅπως λέγαμε χτές πῆγες στά προσκυνήματα,  εἶδες τούς πατέρες, εἶδες τά ἅγια λείψανα, εἶδες τό Ἅγιον Ὅρος, τήν Παναγία τῆς Τήνου ὅλα αὐτά πήγαμε, ἤρθαμε. Ποιό τό ὄφελος τελικά ἀπό ὅλα αὐτά τά πράγματα; Μεταμορφώθηκε ἡ καρδιά μας;  Γίναμε πιό ταπεινοί ἄνθρωποι; Γίναμε πιό γλυκύς ἄνθρωποι; Γίναμε πιό πραεῖς ἄνθρωποι εἰς τό σπίτι μας εἰς τήν οἰκογένειά μας στό μοναστήρι μας; Ξέρω ‘γῶ ἐκεῖ πού ἐργαζόμαστε. Αὐτό ἔχει σημασία. Ἐάν δέν τά καταφέραμε αὐτά τά πράγματα τουλάχιστον ἄς γίνομεν ταπεινοί.  Μέσα ἀπό τήν μετάνοια. Ἄς γίνομαι ταπεινοί. Ἐάν οὔτε καί αὐτό τό καταφέραμε τότε εἴμαστε ἄξιοι πολλῶν δακρύων, ἔτσι. Εἴμαστε γιά κλάματα. Διότι δυστυχῶς ὁ χρόνος περνᾶ καί χάνεται καί ἐμεῖς μετροῦμε χρόνια.

Απόσπασμα από την Ομιλία "Η θεραπεία του φαρισαϊσμού"