«Διασκεδάζοντας» μέ τηλεοπτικές ἀναθυμιάσεις

«Δέν μπορῶ νά βλέπω τηλεόραση γιατί δείχνει τόν ἄνθρωπο τόσο μικρό, μέ τόσο μεγάλη φωνή» Ἀνδρέας Ἐμπειρίκος

Ὀχτακόσιες πενήντα χιλιάδες (850.000) ἄνθρωποι «στήθηκαν», προφανῶς μέ ἀνυπομονησία, μπροστά στό «ἀποχαυνωτήριο», στήν τηλεόραση, γιά νά παρακολουθήσουν τήν μυξοκλαίουσα παρουσιάστρια, πού προσφάτως ζωντοχήρεψε. Τό θέμα ἔλαβε πανελλήνιες διαστάσεις, ὥστε νά τοῦ ἀποδοθεῖ καί κωδική ὀνομασία: τό «ἐθνικό διαζύγιο». Καί ὅπως συνηθίζεται σέ τέτοιες περιπτώσεις, οἱ τηλεοπτικές ὕαινες καί μύγες – «ὅπου ψοφίμι καί ἀγρίμι ὅπου σκατό καί μύγα», λέει μία παροιμία – τά γνωστά καί ὡς τηλεκοράκια, βγάζουν ὅση σάρκα καί αἷμα μποροῦν.

Τό γεγονός ὅτι ἡ λεγάμενη εἶναι πασίγνωστη, εὐειδής καί καλλίπυγος, διασκεδάστρια, ὑποδαυλίζει τήν ὀφθαλμολαγνική βουλιμία τοῦ κοινοῦ, προσφέρει καί ἄφθονη πρώτη ὕλη σέ συναφεῖς σκουπιδοεκπομπές. (Ὡς γνωστόν ὅλες αὐτές οἱ, μεσημεριανῆς κυρίως «ζώνης», ἐκπομπές, χρησιμοποιοῦν ὡς πρώτη ὕλη τοῦ προγράμματός τους αἷμα, λάσπη καί σπέρμα....

Τό πιό ἐνδιαφέρον καί θελκτήριον εἶναι οἱ σεξουαλικές προτιμήσεις καί ἰδιομορφίες τῶν ἐπώνυμων «φρούτων», διαζύγια καί λοιπά συμπαραμαρτούντα).

Μέ τό «ἐθνικό διαζύγιο» ξεβράστηκε ὅμως τό σοβαρότατο πρόβλημα. Γιατί τόσοι Ἑλληνέζοι καί τόσες Ἑλληνέζες ἔσπευσαν  νά δοῦν καί νά ξαναδοῦν τήν ἀποτυχήσασα εἰς τόν γάμον της; Νά ἰσχύει αὐτό πού γράφει ὁ δηκτικός Ἔμ.Ροϊδης ὅτι ὁ Ἕλλην ἄνθρωπος εἶναι «ζῶον λογικόν, ἔχον ἀκατάσχετον κλίσιν εἰς τό παραλογίζεσθαι»; Νά ἔχει ἐθιστεῖ ὁ ποικιλώτατος καί πολυτροπώτατος Ἕλλην, ἀνιάτως, στό προστυχόλογο κουτσομπολιό, στήν χαιρεκακία καί τήν καταλαλιά; Ὅλα τά συνηθίσαμε πλέον καί κυρίως νά εἰσπνέουμε τίς ἀποπνικτικές ἀναθυμιάσεις τῆς τηλεόρασης, τίς ἀπολαμβάνουμε κιόλας, ἀνυπομονοῦμε γιά τήν συνέχεια. Βαθμιαία ἐθιζόμαστε στήν δυστυχία τῶν ἄλλων, «γλεντᾶμε» πάνω σέ ἐρείπια, πράγμα πού ὀνομάζεται ἀσυνειδησία, σκλήρυνση ψυχική.

Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι βαθύτερο. Ἡ κρίση πού βιώνουν σήμερα οἱ δυτικές κοινωνίες καί τό βαλκάνιο κακέκτυπό τους, ἡ ἑλληνική, ὀφείλεται καί στόν διαβρωτικό καί ψυχοφθόρο ρόλο τῆς τηλεόρασης. Ἡ παιδεία, ὁ μόχθος, ὁ κόπος, ἡ θυσία γιά τήν μάθηση καί τήν καλλιέργεια, ἀντικαταστάθηκαν ἀπό τό παντοδύναμο μέσο. Ἕνα παιδί τοῦ Δημοτικοῦ ἄν τοῦ ζητήσεις, γιά παράδειγμα, νά ἀνακαλέσει κάτι ἀπό τήν μνήμη του, μία πρόσφατη εἰκόνα, κάτι πού γνωρίζει, θά ἀναφερθεῖ σέ τηλεοπτικό ὑποπροϊόν. (Ὅταν ζητῶ ἀπό μαθητή μου νά μεταφέρει στήν τάξη ἐξωσχολικές γνώσεις καί ἐμπειρίες ἀρχίζει τόν λόγο του μέ τήν ἑξῆς στερεότυπη φράση: «Κύριε, εἶδα στήν τηλεόραση»... Ποτέ δέν ἀκούω τό «μου διηγήθηκε ἤ ἔμαθα ἀπό τήν μαμά ἤ τόν μπαμπά. Ὅλα τους τά μαθαίνει ὁ «τρίτος γονέας», ἡ τηλεόραση). Τί συζητᾶ αὐτήν τήν ἐποχή ὁ «ἔνδοξος» λαός τῶν Ἑλλήνων; Τήν τηλεοπτική βατραχομυομαχία πού ὀνομάστηκε ἐθνικό διαζύγιο, τίς τηλεοπτικές «ἐκκενώσεις» μία θλιβερῆς «γλάστρας», πού ἀδίστακτα διαπομπεύει τήν οἰκογένειά της.

Καί αὐτές οἱ ἀφόρητες σαχλότητες καί ὁ συνοδός λαϊκός ἐγκλωβισμός καί... ἡδονισμός, τήν στιγμή πού ἡ πατρίδα μᾶς βρίσκεται στήν κρισιμότερη στιγμή τῆς σύγχρονης ἱστορίας της. Δέν κινδυνολογῶ. Ἀκούγεται «ἡ βοή τῶν πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης). Ὅλα τά θερία τοῦ κόσμου ἔπεσαν πάνω μας νά μᾶς φᾶνε. Τρῶνε – τρῶνε, ἀλλά ἴσως χάθηκε ἡ γονιμοποιός μαγιά τοῦ Μακρυγιάννη. Ἡ τηλεοπτική εὐτέλεια ἀποπροσανατολίζει, καθηλώνει τήν σκέψη. «Γενικά οἱ ἄνθρωποι κρίνουν περισσότερο μέ τά μάτια παρά μέ τό μυαλό, γιατί ἐνῶ ὅλοι βλέπουν ἐλάχιστοι μποροῦν νά εὐνοήσουν. Ὁ καθένας βλέπει ἐκεῖνο πού φαίνεται, λίγοι μποροῦν νά καταλάβουν τί εἶναι στήν πραγματικότητα, λόγια του Μακιαβέλι, τοῦ θεωρητικοῦ της προπαγάνδας (στό βιβλίο, «Ὁ Ἡγεμών»). Βιώνουμε τήν Μεγάλη Ἀπάτη. Εἶναι δυνατόν σ’ αὐτήν τήν χώρα, πού πρίν ἀπό 70 χρόνια ἔδινε μαθήματα ἠρωϊσμού, αὐτοθυσίας καί φιλοπατρίας στούς λαούς τοῦ κόσμου, νά θαυμάζονται, νά προβάλλονται τηλεπώνυμα μηδενικά;

Ἐκπομπές – χαμαιτυπεῖα, στίς ὁποῖες «πουλᾶν μούρη» (πούλ-μούρ, κατά Ζουράρι) θηλύγλωσσα κατακάθια, ἄπληστα καθάρματα  τῆς τσοντοδημοσιογραφίας, ξεγυμνωμένες χανούμισσες τῶν ἐργοδοτῶν, ὅ,τι περιθώριο καί σάπιο ἐπιβιώνει σ’ αὐτόν τόν τόπο. Καί ὅσο ἡ εἰκόνα «σιδερώνει»τήν σκέψη τοῦ «ζαλισμένου κοπαδιοῦ» καί μπαζώνει μέ βοθρολύματα τήν κρίση του, τό ἐξ ἀνατολῶν θηρίο, τό λυσσασμένο σκυλί τῆς Ἀσίας, ἀποχαλινώνεται. Θράκη, Αἰγαῖο, Κύπρος ἀμφισβητοῦνται εὐθέως πιά καί ἀπροκάλυπτα. Σενάρια πολέμου ἐξυφαίνονται καί τό τετρομαγμένο ΥΠΕΞ χώνει τό κεφάλι του στήν ἄμμο, δέν εἶδε, δέν ἄσκουσε, μήπως καί διαταραχθεῖ ἡ ἑλληνοτουρκική φιλία τους. Ἡ ἀπόλυτη ἐθνική ξεφτίλα, χειρότερη καί ἀπό τό ἐθνικό διαζύγιο. Ἑκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες, θά νομιμοποιήσει ἡ νῦν κυβέρνηση, τεράστιο ἐθνικό ζήτημα καί τά βοθροκάναλα μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ ἀθλιότητες. Ἐδῶ ἀπαιτεῖται μία παρένθεση.

Ἐρώτηση: Εἶναι δυνατόν νά μεταβάλλεις σέ πολυπολιτισμικό παζάρι μία χώρα 10 ἑκατομμυρίων κατοίκων, μία χώρα στά πρόθυρα οἰκονομικῆς κατάρρευσης, μία χώρα εἴσοδο λαθρομεταναστῶν, μία χώρα ποῦ ἀπειλεῖται μέ πόλεμο ἀπό ὅμορη, μία χώρα ποῦ τό μισό κομμάτι τῆς ἦταν σκλαβωμένο στό Ἰσλάμ πρίν ἀπό 100 χρόνια; Τά ὀνομάζουν «ρατσιστικά» αὐτά τά ἐρωτήματα οἱ ἐθνομηδενιστές καί οἱ διάφοροι λακέδες – ἔμμισθοι καί μή – τῆς νεοταξικῆς λίγδας. Καί ἐπειδή κάποιοι καί μάλιστα Ἐπίσκοποί της Ἐκκλησίας ἐπικροτοῦν τήν διάλυση τῆς ἑλληνικῆς  κοινωνίας μέσω τῆς νομιμοποίησης, παραπέμπω σέ μία φράση τοῦ ἄπ. Παύλου ἀπό τήν ἅ’ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή: «Εἰ δέ τίς τῶν ἰδίων καί μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τήν πίστιν ἤρνηται καί ἔστιν ἀπίστου χείρων».

Ὁ Ἐπίσκοπος, ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νά προνοεῖ – προσοχή στό ρῆμα – κυρίως γιά τούς οἰκείους τους δικούς της, τό ποίμνιό της πρωτίστως. Ἄν πλημμυρίσει ἡ Ἑλλάδα ἀπό ἰσλαμικό «ποίμνιο», ἀλλοίμονο στό οἰκεῖο. Ξέρουμε ἀπό τήν ἱστορία μᾶς τί σημαίνει συμβίωση μέ μουσουλμάνους. Τό νιώσαμε στό πετσί μᾶς 400 καί 500 χρόνια. (Καί μιλάω γιά τήν σχεδιαζόμενη παροχή ὑπηκοότητας καί ὄχι γιά κάτι ἄλλο. Ὁ λαός μᾶς εἶναι ὁ πιό δημοκρατικός καί φιλόξενός του κόσμου καί ἄς κοάζουν περί τοῦ ἀντιθέτου οἱ ὀπαδοί τῆς πολυπολιτισμικότητας).

Ἐπανερχόμενος στόν τηλεοπτικό κανιβαλισμό, παραπέμπω σέ κάτι πού ἔγραψε ὁ μακαρίτης πιά Ἀμερικανός συγγραφέας Νήλ Πόστμαν, στό πολύκροτο βιβλίο του, «Διασκέδαση μέχρι θανάτου», μία ἐξαιρετική ἀνάλυση γιά τήν ἐποχή τῆς τηλεόρασης. Γράφει στόν πρόλογο: «Τόν Ὄργουελ (=συγγραφέα τοῦ «1984»), τόν φόβιζαν οἱ ἄνθρωποι πού θά ἀπαγόρευαν τά βιβλία. Τόν Χάξλεϊ (συγγραφέα τοῦ «Ὁ θαυμαστός καινούργιος κόσμος») τόν φόβιζε τό γεγονός ὅτι δέν θά ὑπῆρχε λόγος νά ἀπαγορευτεῖ ἕνα βιβλίο, γιατί δέν θά βρισκόταν ἄνθρωπος νά διαβάσει. Ὁ Ὄργουελ  φοβόταν ἐκείνους πού θά μᾶς στεροῦσαν τήν πληροφόρηση.

Ὁ Χάξλεϊ φοβόταν ἐκείνους πού θά μᾶς ὑπερπληροφοροῦσαν τόσο ὥστε νά καταντήσουμε πλάσματα παθητικά καί ἐγωϊστικά. Ὁ Ὄργουελ φοβόταν ὅτι ἡ ἀλήθεια θά φυλασσόταν μυστική. Ὁ Χάξλεϊ φοβόταν ὅτι ἡ ἀλήθεια θά πνιγόταν σέ ἕναν ὠκεανό σύγχυσης. Ὁ Ὄργουελ φοβόταν ὅτι θά ἀναπτύσσαμε πολιτισμό ὑποτέλειας. Ὁ Χάξλεϊ φοβόταν ὅτι θά ἀναπτύσσαμε πολιτισμό κοινοτοπίας. Μέ λίγα λόγια, ὁ Ὄργουελ φοβόταν ὅτι θά μᾶς καταστρέψουν αὐτά πού μισοῦμε. Ὁ Χάξλεϊ φοβόταν ὅτι θά μᾶς καταστρέψουν αὐτά πού ἀγαποῦμε». Ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μᾶλλον θά ἐπιβεβαιωθοῦν καί οἱ δύο στοχαστές... Θά μᾶς καταστρέψουν καί αὐτά πού ἀγαποῦμε καί αὐτά πού μισοῦμε....

Νατσιός Δημήτρης - δάσκαλος-Κιλκίς