Ἡ 11η Φεβρουαρίου ἔχει ἀποτυπωθεῖ στήν ἱστορική διαδρομή τῆς Ἑλλάδας, ὡς ἡ ἡμερομηνία τῆς μεγάλης, χαμένης εὐκαιρίας.
Σάν χτές, τό 1776, γεννήθηκε ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος Κυβερνήτης ἑνός ἔθνους πού προσπαθοῦσε νά γίνει ἐλεύθερο. Γνωρίζοντας ὅτι κάτι τέτοιο δέν μποροῦσε νά συμβεῖ χωρίς τή συνδρομή τῶν μεγάλων δυνάμεων. Ξέροντας ὅμως ταυτόχρονα ὅτι, ὑπῆρχαν στόν τόπο μᾶς συγκριτικά πλεονεκτήματα, τά ὁποῖα μποροῦσε νά ἀξιοποιήσει σέ μία διαρκῆ «διαπραγμάτευση» μέ τίς μεγάλες δυνάμεις. Καί νά κερδίζει διαρκῶς σπιθαμές γής, ἐθνικῆς αὐτοπεποίθησης, ἐθνικῆς κυριαρχίας. Τό παράδειγμα ζωῆς τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια ἀποτελεῖ τόν πολιτικό κόλαφο γιά ἐκείνους πού διαχειρίζονται σήμερα τίς τύχες τῆς χώρας. Καί ἀναλίσκονται σέ λογύδρια γιά τό… ἀναπόφευκτό της πορείας τῆς Ἑλλάδας, μέσω τῆς ἀποδοχῆς τοῦ πιό βάρβαρου πακέτου μέτρων πού ἐφαρμόστηκε ποτέ σέ πολιτισμένη χώρα. Ἀπό τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι καί σήμερα. Συνειδητά, ἐπιλέγουν νά ἀποπροσανατολίσουν τό ἐθνικό δίλημμα. Τό ὁποῖο δέν ἀφορᾶ τό ἄν ἡ Ἑλλάδα θά χρεοκοπήσει ἤ ὄχι. Προφανῶς καί ἡ Ἑλλάδα δέν θά χρεοκοπήσει.
Γιά νά συμβεῖ ὅμως αὐτό, θά πρέπει νά ὑπάρξει ἀλλαγή ἐκπροσώπησης στήν ἡγεσία τοῦ τόπου. Μέσα ἀπό...
ἐκλογές, πού θά ἀποκαταστήσουν τήν ἰσορροπία ἀνάμεσα στή βούληση τῆς κοινωνίας καί τή σύνθεση τοῦ Κοινοβουλίου. Θά σβήσουν τή σημερινή ἀνορθογραφία, πού προέκυψε ἀπό τό «λεφτά ὑπάρχουν».
Τό πραγματικό ἐθνικό δίλημμα ἀφορᾶ τό μέ ποιούς θά δώσουμε τή μάχη τῆς ἀνατροπῆς. Τῶν ὅποιων ἀλλαγῶν μποροῦν νά ἐπιτευχθοῦν στή νέα δανειακή σύμβαση. Γιατί προφανῶς, ἡ μάχη δέν μπορεῖ νά δοθεῖ μέ ἐκείνους πού συνέδεσαν τήν παρουσία τους, μέ τήν ἐθνική προσβολή καί ταπείνωση.
Ὄχι μέ ἐκείνους πού ἀποδείχτηκαν ἀνεπαρκεῖς νά διεκδικήσουν, νά πείσουν, νά κερδίσουν. Καί ἐπιχειροῦν νά κρύψουν τίς δικές τους εὐθύνες, πίσω ἀπό τό ἕωλο καί μοιρολατρικό ἐπιχείρημά του… ἀναπόφευκτου. Στή ζωή, τήν πολιτική καί τή Δημοκρατία, δέν ὑπάρχουν ἀναπόφευκτα. Ὑπάρχει καθημερινή προσπάθεια καί δράση. Ποῦ δίνουν τό παράδειγμα καί τόν τόνο.
Γιά ἐκείνους πού συνεχίζουν νά λοιδωροῦν τήν κοινή λογική, προτάσσοντας τήν προσωπική πολιτική ἐπιβίωσή τους, εἶναι ἀφιερωμένο τό περιστατικό πού ἔχει καταγράψει ἡ ἱστορική μνήμη μέ τόν Ἰωάννη Καποδίστρια. Ὁ ὁποῖος, ἐπέβαλε τήν πατάτα στήν καθημερινή διατροφή τῶν Ἑλλήνων, μέ ἕνα τρίκ.
Ἄφησε ἕνα φορτίο μέ πατάτες στό λιμάνι τοῦ Ναυπλίου, καί προέτρεψε τόν καθένα νά πάρει ὅσες θέλει. Μόνο πού οἱ κάτοικοι τῆς πρωτεύουσας ἀδιαφόρησαν. Στή συνέχεια, τοποθέτησε ἔνοπλη φρουρά στό φορτίο, μέ ἀποτέλεσμα νά κυκλοφορήσουν φῆμες στό Ναύπλιο ὅτι τό φορτίο περιεῖχε κάτι πολύτιμο, γιά νά ἀναγκαστεῖ ὁ Κυβερνήτης νά τό περιφρουρεῖ. Ἔτσι, οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἄρχισαν νά πλησιάζουν τό φορτίο, καί σιγά-σιγά νά… κλέβουν πατάτες, τήν ὥρα πού οἱ φρουροί, «μιλημένοι» ἀπό τόν Καποδίστρια τούς ἄφηναν.
Τό περιστατικό εἶναι εὔγλωττο καί ἐξόχως ἀποκαλυπτικό. Τοῦ πόσα μπορεῖ νά πετύχει ἡ ὀξυδέρκεια ἑνός ἡγέτη, ἡ φυσική χαρισματικότητα τῆς προσωπικότητάς του, καί ἡ βαθιά γνώση τοῦ ψυχισμοῦ τῆς κοινωνίας στήν ὁποία ἀπευθύνεται.
Εἶναι λοιπόν ἐξίσου εὔγλωττη ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα γιά τό πῶς θά διαπραγματευόταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας μπροστά στό σημερινό ἐθνικό ἀδιέξοδο. Φυσικά… διαφορετικά ἀπό τούς ἐπίσημους «διαπραγματευτές» τῆς χώρας. Καί ἐπίσης φυσικά, θά εἶχε ἀποτέλεσμα. Δέν θά σήκωνε τά χέρια ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου