Ἡ ἔσχατη ὑποτίμηση τῆς γυναίκας

Στὸν δικό μας αἰώνα, τὸν αἰώνα τῆς ἀνομίας καὶ τῆς πλήρους ἀδιαφορίας γιὰ τὴ λογική, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε τὴν πνευματικὴ ὑγεία, πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἁμαρτάνουν ἐπιβαρύνουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς ὀνομάζοντας τὴν ἁμαρτία «καλοσύνη». Αὐτὸ ἔκαναν στὶς μέρες μας οἱ «φεμινιστὲς» καὶ οἱ «φιλελεύθεροι» (ἕνας παράξενος ὅρος γιὰ νὰ περιγραφοῦν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ ἀνανεώνουν τὸ πρόγραμμα εὐγονικῆς τῶν Ναζὶ) μὲ τὸ νὰ ἐξυμνοῦν τὰ «εὐεργετήματα» τῶν ἐκτρώσεων, μετανομάζοντας συμβατικὰ αὐτό, ποὺ αὐταπόδεικτα εἶναι φρικτό, σὲ «συνταγματικὸ δικαίωμα» ἢ μία ἁπλὴ κλινικὴ «ἐπιλογή». Νομίζω ὅτι ἐνεργώντας ἔτσι κατόρθωσαν νὰ μεταμφιέσουν τὴν ἔσχατη ὑποτίμηση τῆς γυναίκας σὲ «φιλελευθερισμό».

Ἀπὸ τo 1973, τότε ποὺ ἡ ἔκτρωση ὕστερα ἀπὸ αἴτηση στὴν Ἀμερικὴ - γιὰ κάθε λόγο, γιὰ κάθε πρόσωπο, γιὰ βρέφη κάθε περιόδου κύησης - νομιμοποιήθηκε, κάθε ἀμερόληπτος παρατηρητὴς τῆς κοινωνίας μᾶς γνωρίζει ὅτι οἱ μόνοι ἄνθρωποι, ποὺ ἀληθινὰ «ἀπελευθερώθηκαν» μὲ τὸ ἐμπόριο τῶν ἐκτρώσεων, ὑπῆρξαν οἱ ἀνεύθυνοι ἄνδρες· αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ σεξουαλική τους δραστηριότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πρῶτοι, ποὺ ὑποστηρίζουν τὴν ἔκτρωση ὕστερα ἀπὸ αἴτηση στὴν Ἀμερική, εἶναι οἱ ἐκδότες καὶ οἱ ἰδιοκτῆτες τῶν μεγαλύτερων πορνογραφικῶν περιοδικῶν.

Παρὰ τὰ πολιτικὰ φεμινιστικὰ συνθήματα, ἡ αἰσθητική, πνευματικὴ καὶ φυσικὴ πραγματικότητα τῆς διάπραξης μίας ἔκτρωσης εἶναι ἐξευτελιστική. Πλησιάζει τὴ μορφὴ τοῦ δολοφονικοῦ ἰατρικοῦ βιασμοῦ. Εἶναι «ἀπελευθερωτικὴ» γιὰ τὶς γυναῖκες καὶ τὰ βρέφη κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἦταν «ἀπελευθερωτικὸ» τὸ Ἄουσβιτς γιὰ τοὺς Ἑβραίους. Ὁδηγεῖ στὰ ἴδια ἀποτελέσματα μὲ τὴ σκληρὴ πορνογραφία: ἐκμεταλλεύεται, δυσφημεῖ καὶ ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στὸ ἐπίπεδο τῶν σεξουαλικῶν δουλοπαροίκων καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο σὲ ἁπλοὺς «παραγωγικοὺς πολίτες», γιὰ νὰ μὴν ἀποτύχουν στὴ σταδιοδρομία τους. Μετατρέπει τὴ μήτρα, ποὺ δίνει ζωή, σὲ θάλαμο θανατικῆς ἐκτέλεσης, μέσα στὸν ὁποῖο...

 ἕνα παιδὶ κραυγάζει σιωπηλά, παλεύοντας, κλωτσώντας καὶ ὑποφέροντας γιὰ τὴ ζωή του, καθὼς ὁ ἐγκέφαλός του ἀπορροφᾶται ἀπὸ τὸν γυναικολόγο.

Ἡ πραγματοποίηση τῆς ἔκτρωσης, εἴτε αὐτὴ εἶναι «νόμιμη» εἴτε ὄχι, ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες σὲ κάτι λίγο περισσότερο ἀπὸ σεξουαλικὴ κινητὴ περιουσία τῶν ἀνδρῶν καὶ ἀπὸ περιουσία τῶν ἐπιχειρήσεων καὶ τῶν ὀργανώσεων ποὺ θεωροῦν τὴ διακοπὴ μίας σταδιοδρομίας ἀπὸ ἕνα νέο παιδὶ ὡς «ἁμάρτημα». Μέσα στὸ σεξουαλικὰ ἀπελευθερωμένο κλίμα τῶν ἥμερών μας οἱ ἄνδρες δὲν ἔχουν λόγο ἀκόμη καὶ νὰ προσποιοῦνται ὅτι βλέπουν τὶς γυναῖκες ὡς κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνα μέσο ἐγωιστικῆς εὐχαρίστησης. Τὸ ὅτι ἢ λογική της ἔκτρωσης ὑποβιβάζει τὶς γυναῖκες σὲ δοῦλες τοῦ σέξ, μηχανὲς γιὰ σεξουαλικὴ ἱκανοποίηση καὶ παραγωγὴ παιδιῶν, ἀποτυπώνεται πολὺ καλὰ στὴν αὐξανόμενη χρήση τῶν βρεφῶν, ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρώσεις, γιὰ ἰατρικὰ πειράματα καὶ «θεραπευτική», ἀκόμη καὶ καλλωπιστικὴ κατανάλωση. Οἱ γυναῖκες μὲ τὴν ἔκτρωση ὑποβιβάζονται σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ εἶναι φημισμένες τράπεζες γιὰ ἱστούς, ἐκκολαπτικὲς μηχανὲς γιὰ τὸν «ἐμβρυϊκὸ ἱστό», παραγωγικὲς μονάδες «ὑλικοῦ γιὰ μεταμόσχευση», ὄργανα καὶ ἐργοστάσια ἱστῶν καὶ «παραγωγικὲς» καριερίστριες, γιὰ τὶς ὁποῖες τὰ παιδιὰ ἀποτελοῦν ἕνα βάρος.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς νομιμοποίησης τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ σεξουαλικοῦ «φιλελευθερισμοῦ», ἡ ὑποβάθμιση τῶν γυναικὼν καὶ ἡ κατακόρυφη ἐπίπτωση τῶν βιασμῶν, ὅλα συγκλίνουν πρὸς ἕνα διεστραμμένο εἶδος συμμετρίας. Ὅπως γράφει ὁ Leon Kass**, «ἀδιάφορες ἀπὸ τὰ ἀποκλίνοντα μοτίβα τοὺς οἱ πράξεις τουβιαστὴ καὶ τῆς πόρνης ἔχουν ἕνα ἐσωτερικὸ μήνυμα, στὸ ὁποῖο συγκλίνουν. Καὶ τῶν δύο οἱ πράξεις εἶναι χωρὶς σεμνότητα, ντροπὴ ἢ σεξουαλικὴ αὐτοσυγκράτηση. Καὶ οἱ δύο εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὴ σχέση τῆς σεξουαλικότητας (ἰδιαίτερα στὴ γυναίκα) μὲ τὴν γέννηση παιδιῶν. Καὶ οἱ δύο θεωροῦν τὸ σὲξ ἁπλῶς ὡς ὑπόθεση τῆς ἐφήμερης καὶ ἀτομικῆς εὐχαρίστησης (ἰδιαίτερα ὁ ἄνδρας). Καὶ οἱ δύο εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ σὲξ ἀναφέρεται στὶς μελλοντικὲς γενεές· αὐτές, στὶς ὁποῖες ἐμεῖς προσφέρουμε ζωὴ καὶ τροφή, ξεπληρώνοντας μὲ τὸν μόνο τρόπο ποὺ μποροῦμε τὰ χρέη στοὺς δικούς μας προγόνους. Καὶ οἱ δύο εἶναι ἰδιαίτερα ἀδιάφοροι γιὰ τὸ γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια· αὐτοὺς τοὺς θεσμούς, γιὰ τοὺς ὁποίους κύριος σκοπὸς εἶναι νὰ δημιουργήσουν μία σωστὴ οἰκογένεια γιὰ καρποφόρα καὶ γενναιόδωρη ἀγάπη καὶ γιὰ κατάλληλη ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Frank Schaeffer «Χορεύοντας μόνος» (Dancing Alone), ἐκδόσεις Μακρυγιάννης, Μετάφραση Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Μύρου

* Ο Frank Schaeffer (γεννημένος στὶς 3 Αὐγούστου τοῦ 1952) εἶναι Ἀμερικανὸς σκηνοθέτης καὶ συγγραφέας, γιὸς τοῦ γνωστοῦ Εὐαγγελικοῦ θεολόγου καὶ συγγραφέα FrancisSchaeffer, τοῦ ὁποίου οἱ ἰδέες ἐπηρέασαν στὴν ἄνοδο τῆς λεγόμενης ‘χριστιανικῆς δεξιᾶς’ στὶς ΗΠΑ. Ο Frank Schaeffer, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνια ἔρευνα, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘90 μεταστράφηκε στὴν Ὀρθοδοξία.

**Ο Richard Leon Kass (γεννημένος στὶς 12 Φεβρουαρίου, 1939) εἶναι ἕνας Ἀμερικανὸς γιατρός, ἐπιστήμονας καὶ ἐκπαιδευτικός, ἀντίπαλός της κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς εὐθανασίας, κριτικὸς σὲ ὁρισμένους τομεῖς τῆς τεχνολογικῆς προόδου καὶ τῆς ἔρευνας σὲ ἔμβρυα. Διετέλεσε πρόεδρος τοῦ Συμβουλίου, τοῦ Προέδρου γιὰ τὴ Βιοηθικὴ ἀπὸ τὸ 2001 ἕως τὸ 2005, ἐπὶ προεδρίας Μπούς.

http://eleftheroiellines.blogspot.com/