ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ, ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Ε’

 

Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο μετὰ λύπης ἐπισημαίνει κανείς, ὅταν παρατηρεῖ τὰ τεκταινώμενα καὶ τὴν ἐν γένει πορεία ἀρκετῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως ποιμένων, εἶναι ὅτι στὴ συνείδησή τους, κυριαρχοῦν οἱ ψευδαισθήσεις. Ἀλήθεια, τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ στὸν χῶρο τῆς ποιμαντικῆς; Ψευδαισθήσεις πολλῶν μάλιστα ἐπιπέδων. 
Ὁρισμένοι πιστεύουν ὅτι «ὡς διὰ μαγείας» τὰ πράγματα θ’ ἀλλάξουν καὶ θὰ ἐπανέλθουν στοὺς σωστοὺς ρυθμούς. Ἀλλὰ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ «σωστοὶ ρυθμοί»; (Ἀκόμα καὶ οἱ ὑποστηρικτὲς αὐτῆς τῆς θέσεως, ἀδυνατοῦν νὰ τοὺς προσδιορίσουν). Ἕτεροι, εὐτυχῶς ἐλάχιστοι, τρέφουν εὐγενεῖς ψευδαισθήσεις, ὑποστηρίζοντας ὅτι πάντοτε ἔτσι ἦταν τὰ πράγματα. Ἄρα καὶ τώρα εἴμαστε καλὰ (καὶ δὲν τὸ γνωρίζαμε), καὶ δὲ συντρέχουν λόγοι ἀνησυχίας…

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο μετὰ λύπης ἐπισημαίνει κανείς, ὅταν παρατηρεῖ τὰ τεκταινώμενα καὶ τὴν ἐν γένει πορεία ἀρκετῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως ποιμένων, εἶναι ὅτι στὴ συνείδησή τους, κυριαρχοῦν οἱ ψευδαισθήσεις. Ἀλήθεια, τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ...

 συμβεῖ στὸν χῶρο τῆς ποιμαντικῆς; Ψευδαισθήσεις πολλῶν μάλιστα ἐπιπέδων.

Ἄλλοι πάλι, βλέποντας ὅτι οἱ εὔλογες ἀνησυχίες, εὐαρίθμων πεπαρρησιασμένων ποιμένων καὶ τοῦ συνειδητοῦ ποιμνίου, ξεσκεπάζουν τραγικὰ τὴν ποιμαντική τους ἀπραξία, φθάνουν στὸ σημεῖο νὰ κατηγοροῦν, ὅσους καλοπροαίρετα ἀνησυχοῦν κρούωντας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι δῆθεν τρέφουν ὑπέρμετρο ἐγωισμὸ καὶ ὅτι τὴν τακτική τους τὴν χαρακτηρίζει ἀδιακρισία καὶ ὑψηλὴ κινδυνολογία!

Καὶ γενικῶς θὰ λέγαμε, οἱ ταγοὶ αὐτοὶ μέσα ἀπὸ τὸ ἀρρωστημένο φάσμα τῶν ψευδαισθήσεών τους, μέσα ἀπὸ τὴν «μακαριότητά» τους, ἕνα μονάχα κίνδυνο θεωροῦν. Τὸν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος μὲ τὸ λόγο του καὶ κυρίως τὸν τρόπο ζωῆς του, τοὺς ἀποκαλύπτει τὸν διάτρητο μανδύα τῆς «συνέσεως» καὶ φυσικά της δειλίας.

Δὲν θὰ εἴμαστε ἐκτὸς πραγματικότητος ἐὰν ὑποστηρίζαμε ὅτι ἀρκετὲς φορὲς θέλουμε καὶ ἐπιζητοῦμε νὰ εἴμαστε τυφλοὶ καὶ κωφοί, πάση θυσία. Καὶ ἐπιτέλους ἂς τὸ ὁμολογήσουμε. Ἡ ποιμαντική, κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον, ἔχει φθάσει νὰ εἶναι ἑξαιρετικῶς τρωτή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ὑφίσταται πλέον ἡ ἐπικοινωνία μὲ τὸν κόσμο καὶ μάλιστα τὸν νέο κόσμο, σὲ πάρα πολλὰ ἐπίπεδα.

Καὶ πάλι, ἂς μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ ἐπισημάνουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ γεγονὸς ποῦ δίνει τὸ στίγμα τῶν ὅσων ἀναπτύσσουμε.

Ἔχει πλέον καθιερωθεῖ, σὲ μεγάλες κυρίως πανηγύρεις  νὰ προβάλλεται ἀπὸ τοὺς ποιμένες ἕνας «βυζαντινισμὸς» θὰ λέγαμε στεῖρος, ποῦ ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ ἄμφια ἕως καὶ τὴν τελευταία λεπτομέρεια. Γιὰ ὅσους βεβαίως γνωρίζουν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ λειτουργική, ὂλ’ αὐτὰ καταντοῦν κουραστικὰ καὶ γιατί ὄχι ἐκνευριστικά, γιὰ ὅσους δὲ ἀγνοοῦν, τὰ παραπάνω γίνονται ἀφορμὲς σκανδάλων. (Μία δημοσκόπηση ἐπάνω σὲ τέτοιου εἴδους θέματα θὰ ἦταν πολὺ χρήσιμη).

Εἶναι καὶ πάλι ἀρκούντως ἀποκαλυπτικὸς ἕνας σύντομος διάλογος μεταξὺ ποιμένος καὶ ποιμενομένου νέου ἀνθρώπου: «Μὰ γιατί ὅλες αὐτὲς οἱ μεγαλοπρέπειες μέσα σὲ τόσο κρίσιμη ἐποχή; Γιατί τόσα ἔξοδα γιὰ ἐκκλησιαστικὰ folklore;». Ἀπάντηση: «Διότι ἔτσι λαμπρύνεται ἡ ἑορτὴ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Βυζαντινὴ παράδοση!». Γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τώρα καὶ ἡ ἐρώτηση καταπέλτης : «Καὶ γιατί σταματοῦμε στὴν δῆθεν «βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια», τώρα μάλιστα ποῦ τὸ ποίμνιο στερεῖται καὶ αὐτοῦ του ἄρτου, καὶ δὲν φθάνουμε καὶ στὴν εὐλογημένη Ἀποστολικὴ ἁπλότητα, δοθέντος μάλιστα ὅτι ἡ Ἐκκλησία μᾶς χαρακτηρίζεται ἐπισήμως καὶ ὡς Ἀποστολική;».

Καὶ μόνο αὐτὸς ὁ μικρὸς διάλογος, φρονοῦμε ὅτι ἀποδίδει τὴν τραγικὴ πραγματικότητα τῆς ἐποχῆς μας. Ὄντως, ὄχι μόνο «θρόνων διάδοχοι», ἀλλὰ πρωτίστως καὶ κυρίως «τρόπων μέτοχοι» τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, μὲ ὅ,τι βεβαίως τοῦτο συνεπάγεται τόσο στὸ δόγμα ὅσο καὶ στὸ ἦθος...

Δὲν εἶναι πάντως καὶ λίγοι αὐτοὶ ποῦ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ θέματα αὐτὰ καὶ ἀναλύοντας τὰ καταλήγουν στὴν πραγματικὴ ἀνικανότητα ἀρκετῶν πνευματικῶν ἡγετῶν, στὸ νὰ κατανοήσουν μέσα σὲ ποιὰ κατάσταση ζοῦν καὶ τί ὀφείλουν νὰ προσφέρουν ὡς ὑπεύθυνοι ποιμένες, στὶς ψυχὲς τὶς ὁποῖες ἔχουν χρεωθεῖ.

Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ φθάσουμε σ’ αὐτὸ τὸ κατάντημα ὡς κοινωνία καὶ ὡς Ἔθνος καὶ νὰ δεχθοῦμε αὐτὴ τὴν πολεμική, ὥστε ν’ ἀρχίσει νὰ γίνεται κατανοητὸ ὅτι οἱ «παλιὲς καλὲς ἡμέρες», ἂν ποτὲ ὑπῆρξαν τέτοιες, ἔχουν περάσει ἀνεπιστρεπτὶ  καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἤδη βρίσκεται «εἰς ἐμπόλεμον κατάστασιν»; Οἱ μάσκες ἔχουν πέσει, τὰ προσχήματα ἔχουν πλέον καὶ αὐτὰ καταργηθεῖ καὶ ὁ πολιτικὸς κόσμος, θὰ λέγαμε στὸ σύνολό του, δὲν χάνει εὐκαιρία νὰ χτυπᾶ φανερὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς πιστούς. Οἱ δηλώσεις μάλιστα ἐνίων πολιτικῶν, εἶναι τόσο ἀκραῖες ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἐπισκόπων της, ποῦ μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν ὡς σίφουνας ποῦ στὸ πέρασμά του δὲν ἀφήνει τίποτε ὄρθιο... Φυσικά, μόνο ὅσοι δὲν κατοικοῦν σ’ αὐτὴ τὴν γῆ, ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν ἀπὸ ποῦ λαμβάνονται οἱ κατευθυντήριες αὐτὲς γραμμές... Ὅταν μάλιστα ἀπὸ συγκεκριμένα πρόσωπα ποῦ δῆθεν κυβερνοῦν αὐτὸν τὸν ταλαίπωρο τόπο, γίνεται λόγος περὶ τῆς καταργήσεως τοῦ Ἱεροῦ συμβόλου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὴ σημαία μας, τότε κατανοεῖ κανείς, ὄχι μόνο τὸν σίφουνα ἀλλὰ καὶ τὸ τσουνάμι ποῦ ἔρχεται. Μὲ τὴν μόνη διαφορὰ ὅτι στὶς περιπτώσεις αὐτὲς «παίρνει καὶ σηκώνει» αὐτοὺς ποῦ τὸ προκάλεσαν.

Ἡ δὲ ἀθεϊστικὴ δραστηριότητα, διέπεται ἀπὸ μία σταθερὴ μέθοδο ἀρνήσεως κάθε πνευματικῆς μορφῆς καὶ ἠθικοῦ, ὅπως βλέπουμε, δισταγμοῦ. Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τὸν τρόπο ζωῆς ποῦ προβάλλεται συνειδητὰ πλέον ἀπὸ τοὺς διαύλους τῶν Μ.Μ.Ε., αὐτὸς ὑπενθυμίζει τὰ κεφάλαια τῆς Βίβλου ποῦ κάνουν λόγο περὶ τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων...

Σκοπὸς δὲ ὅλης αὐτῆς τῆς λαίλαπας τῆς κολάσεως ποῦ βιώνουμε καθημερινῶς, δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀποκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ κάθε πτυχὴ τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καὶ τελικῶς τὸ συντριπτικὸ κτύπημα ἐναντίον αὐτοῦ του Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Γνωρίζουμε βεβαίως ὅτι καὶ στὸ σημεῖο αὐτό, ἀρκετοὶ «θεολογοῦντες», θὰ σπεύσουν νὰ μᾶς ὑπενθυμίσουν (λὲς καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε), ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀήττητος καὶ ἄλλα παρόμοια χωρία περὶ τῆς βεβαίας Νίκης τοῦ Χριστοῦ καὶ στὸ ἱστορικὸ ἐπίπεδο.

Ὄντως ἔτσι εἶναι. Ὅμως, τὸ θέμα μας, φίλοι μου, δὲν εἶναι αὐτό. Δὲν εἶναι ἡ βεβαῖα Νίκη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του. Τὸ θέμα εἶναι ὅτι χάνονται ψυχὲς «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» καὶ κυρίως ὅτι γι’ αὐτὲς τὶς ψυχὲς ὑπεύθυνοι εἶναι οἱ ποιμένες ποῦ ἂν δὲν ταυτίζονται πάντοτε μὲ τὸ σαπισμένο καὶ ἐν πολλοῖς αἰσχρὸ κατεστημένο, ὁμοιάζουν μὲ τοὺς μισθωτοὺς ποῦ ἀφήνουν τὰ πρόβατα καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ (Ἰωάννου Ἰ΄ 12) .

Καὶ ναὶ μὲν ἡ ἴδια ἡ γραφὴ ἐπιβεβαιώνει ὅτι «πύλαι ἅδου, οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μάτθ. ἰστ’ 18) δήλ. τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς μας, ἐβεβαίωσε καὶ τοῦτον τὸν τρομερὸ λόγο: «...πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἐλθῶν ἄρα εὐρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γής;» (Λουκᾶ ἰη’ 8). Δήλ. Ὅταν θὰ ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ κάμει κρίση καὶ νὰ ἀνταποδώσει δικαιοσύνη, θὰ εὕρει ἄραγε ἐπὶ τῆς γὴς ἀνθρώπους, ποῦ νὰ ἔχουν τὴν ἐπίμονη καὶ ἀκατάβλητη αὐτὴ πίστη (ὥστε νὰ μὴ ἀποκάμουν προσευχόμενοι); 

Ὁπωσδήποτε θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε πολλὲς ἄλλες πικρὲς ἀλήθειες στὸ σημεῖο αὐτό.

Θὰ κλείσουμε ὅμως τὸ θέμα μᾶς «Ἐθνικὲς πληγές, διάγνωσις καὶ θεραπεία» μὲ τὴν προτροπή, ὅλοι μας νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἐποχὴ τοῦ ποιμαντικοῦ ἐρασιτεχνισμοῦ (πόσο μᾶλλον τοῦ κακοῦ ἐφησυχασμοῦ), ἔχει περάσει ἀνεπιστρεπτὶ καὶ ὅτι χρειάζεται σοβαρότητα, ἐὰν βεβαίως θέλουμε νὰ βρισκόμαστε στὰ ἐπίπεδα ποῦ ἀπαιτεῖ τὸ πνευματικό μας καθῆκον καὶ ποῦ μᾶς χρειάζεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ κοινωνία.

Καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἀμφιβολίας, ὁ ζωντανὸς λόγος τοῦ Θεοῦ ἀφενός, καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἐμπνέουν καὶ καθοδηγοῦν στὸ πῶς πρέπει ἕνας Ὀρθόδοξος σύγχρονος καὶ κυρίως ἀσυμβίβαστος ποιμένας, νὰ κινεῖται καὶ νὰ ἐργάζεται πρὸς ὄφελος τοῦ ποιμνίου καὶ τοῦ Ἔθνους του.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ συνείδησις, μαζὶ βεβαίως μὲ τὴν Νινευϊτικὴ  μετάνοια, ἀποτελοῦν, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀποτελέσουν τὴν θεραπεία στὶς τέτοιες καὶ τόσες ἀνοιχτὲς πυορροοῦσες πληγὲς τοῦ Ἔθνους μας.

Πάντως νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ τραγικὴ ἐποχή μας, θὰ ἀναδείξει, ἔτι ἅπαξ, ὄχι μόνον νέους ἡγέτες στοὺς πυλῶνες τοῦ Ἔθνους μας (γιὰ τοὺς ὁποίους ἔγινε λόγος στὰ προηγούμενα ἄρθρα), ἀλλὰ καὶ νέους ἀνθρώπους, ἁγνοὺς καὶ δυναμικούς, μὲ πίστη καὶ αὐταπάρνηση ποῦ θὰ ἀξιωθοῦν νὰ ἐνδυθοῦν τὸ τιμημένο ράσο (γνωρίζοντας ὅτι «παπὰς ἀράσωτος, ἄρα ἄσωτος»), ὄχι ζώντας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ζώντας γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἕτοιμοι νὰ προσφέρουν καὶ αὐτὴ τὴν ζωή τους γιὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀθάνατο Ἑλληνικό μας Ἔθνος.

Τοῦτο ἀδελφοί μου εἶναι τὸ μόνο βέβαιον, γι’ αὐτὸ καὶ οὐδέποτε θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀγγίζει ὁ καταραμένος πειρασμὸς τῆς ἀπογοητεύσεως. Ὁ φοβερὸς αὐτὸς πειρασμὸς ποῦ δὲν μπορεῖ νὰ βλαστήσει σ’ ἕναν αὐθεντικὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ καὶ σ’ ἕνα γνήσιο Ἕλληνα.

Ὁ Θεὸς σῶζοι (εἴθε νὰ σώσει) τὸ Ἔθνος μας.

Τέλος

Ἱεροκῆρυξ  Ι.Μ. Δρ. Πώγ. & Κονίτσης

Email: p.ioil@freemail.gr