Ἡ αὐριανὴ παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σπορέως σὲ κινούμενα σχέδια

Γράφει ὁ π. Ἀνανίας Κουστένης

Την Τέταρτη Κυριακή του Λουκά (Κεφ. η΄, 5-15), αγαπητοί μου, ἀκοῦμε στὸ Εὐαγγέλιο τὴ γνωστή μας παραβολὴ «τοῦ Καλοῦ Σπορέως». Καὶ μᾶς λέγει τὸ ἀθάνατο στόμα τοῦ Χριστοῦ πὼς ἐξῆλθε ἕνας σπορέας, δηλαδὴ ὁ Ἴδιος ἦλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ νὰ σπείρει τὸν σπόρο Του, τὸν θεῖο Τοῦ λόγο.

Κι ἕνα μέρος ἔπεσε κοντὰ στὸν δρόμο, καθὼς ἔσπερνε, καὶ τὸ καταπάτησαν οἱ διαβάτες καὶ τὸ ἔφαγαν τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ. Ἄλλο μέρος ἔπεσε πάνω στὴν πέτρα, καὶ ἐπειδὴ εἶχε λίγο χῶμα καὶ δὲν εἶχε ὑγρασία, μόλις φύτρωσε, ξεράθηκε ἀπὸ τὸν ἥλιο. Ἄλλο μέρος ἔπεσε στὴ γῆ, ποὺ εἶχε καὶ σπόρους ἀπὸ ἀγκάθια, καὶ καθὼς φύτρωσε, φύτρωσαν μαζὶ καὶ τὰ ἀγκάθια καὶ τὸ ἔπνιξαν. Ἄλλο μέρος ἔπεσε στὴ γῆ τὴ μαλακὴ καὶ εὔφορη καὶ ἔφερε ἑκατὸ φορὲς καλύτερο ἀποτέλεσμα.

Τὸν Κύριο, στὴ συνέχεια, Τὸν ρώτησαν οἱ Μαθηταί του: «Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς πὰ ραβολῆς;» - καὶ ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Σὲ σᾶς δίνεται ἡ Χάρη νὰ καταλαβαίνετε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Στοὺς ἄλλους» -καὶ ἐννοοῦσε ἐδῶ τους σκληροὺς καὶ τοὺς πωρωμένους- «δὲν γίνεται αὐτό, γιατί ἀφενὸς ἔτσι τοὺς ἀξίζει, καὶ ἀφετέρου τὸ κάνω ἀπὸ φιλανθρωπία νὰ μὴ σκληρύνουν καὶ...

 γίνουν περισσότερο πῶ- ρωμένοι καὶ ἀγριότεροι μαθαίνοντας τὴν ἀλήθεια».

  Τοὺς ἐξήγησε στὴ συνέχεια τὴν ἓν νοια τῆς παραβολῆς. Ὑπάρχουν τέσσερις ἀπὸ- δέκτες τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, γιατί ὁ σπόρος, ὅπως τοὺς εἶπε, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Οἱ πρῶτοι εἶναι οἱ σκληροὶ καὶ οἱ πωρωμένοι, ποὺ 'ναι σὰν τὸν δρόμο, κι ὅταν ἀκούσουν τὸν θεῖο λόγο ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ τοὺς τὸν παίρνει. Ὑπάρχει ὁ διάβολος, ὀντότητα πραγματική, καὶ δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀόριστο καὶ κάτι τὸ νεφελῶδες, ὀντότητα πραγματικὴ καὶ παγκάκιστη.

  Οἱ ἄλλοι, ποὺ εἶναι ἡ πέτρα ποὺ ἔπεσε ὁ σπόρος, εἶναι αὐτοὶ ποὺ δέχονται μὲ χαρὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, μὰ σὰν ἔλθει πειρασμός, τὰ ἀφήνουν ὅλα καὶ προδίνουν τὸν Χριστὸ καὶ τὸν λόγο Του. Οἱ τρίτοι ἀποδέκτες εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὸν λόγο, τὸν ἐνστερνίζονται, ἀλλὰ συνάμα θέλουν νὰ 'χουν καὶ τ' ἄλλο τοὺς πόδι στὸν κόσμο, νὰ ταιριάξουν τὰ ἀταίριαστα, καὶ νὰ κάνουν μείξη ἀμείκτων.

  Καὶ ἔτσι ὁ σπόρος, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, συμπνίγεται, καταστρέφεται ἀπὸ τὶς μέριμνες, τὶς ἡδονὲς καὶ προπα- ντὸς ἀπ' τὴν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ πλουτίσει καὶ νὰ τὰ οἰκονομήσει. Τὸ βλέπουμε καλὰ σήμερα αὐτό, γι' αὐτὸ καὶ εἴμαστε τόσο δύσκολα. Καὶ μὴν κατακρίνουμε μὲ τρόπο ἄσπλαχνο, γιατί οἱ περισσότεροι ἐμπίπτουμε σ' αὐτὴ τὴν κατηγορία τῶν ἀποδεκτῶν του θείου λόγου. Τέλος, τέταρτοι ἀποδέκτες εἶναι οἱ ψὺ- χὲς ἐκεῖνες ποὺ 'ναι σὰν τὴ γῆ τὴν καλή, τὴν ἀγαθὴ καὶ τὴν εὔφορη, ποὺ παίρνουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν κρατᾶνε, τὸν καρποφοροῦν μέχρι τὸ τέλος καὶ ἀποφέρουν τὸ μέγιστο δυνατὸ ἀποτέλεσμα.

Τελειώνοντας ὁ Χριστὸς ὕψωσε τὴ φῶ νή Του καὶ τοὺς εἶπε: «Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀφτιὰ νὰ ἀκούει, ἂς ἀκούει». Καὶ ἐννοεῖ τὰ ἀφτιὰ τῆς ψυχῆς καὶ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι εὔκολη διαδικασία. Σπείρεται στὶς ψυχές μας διὰ τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν βασάνων τῆς ζωῆς καὶ τῶν περιστάσεων τοῦ βίου. Σπείρεται ἀφειδῶς.

Μακάρι ἐμεῖς νὰ 'μαστε σὲ θέση ὅλοι ν' ἀνήκουμε στὴν τέταρτη κατηγορία τῶν ἀπὸ- δεκτῶν του θείου λόγου, νὰ 'μαστε «γῆ καλὴ καὶ ἀγαθή», καὶ δεχόμενοι τὸν λόγο καὶ καρποφορώντας τὸν μὲ ὑπομονὴ νὰ κληρονομῆ- σουμε τὸν Παράδεισο καὶ τὴ Θεία Βασιλεία τοῦ Κυρίου μας.

Ἀμήν.