Ζ΄ Κυριακὴ Ματθαίου

Θ΄ (27-35)

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

 Ὅταν κανεὶς μελετᾶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἐκπλήσσεται ἀπὸ τὰ τόσα καὶ τόσα θαύματα ποὺ ἐπιτέλεσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης ὁ Ἰωάννης, μὲ μία χαρακτηριστική του φράση ποὺ κλείνει καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, μᾶς περιγράφει τὸ πλῆθος τῶν θαυμάτων: «Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς ποὺ ἐὰν γραφοῦν ἕνα πρὸς ἕνα, νομίζω, ὅτι οὔτε ὁλόκληρος ὁ κόσμος θὰ χωρέσει τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.» (Ἰωάν. ΚΑ΄ 25)

Ἀκριβῶς μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεανθρώπου πρὸς τὸν πάσχοντα ἄνθρωπο, ἐντάσσεται καὶ ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τοῦ Ματθαίου τὴν ὁποία θὰ ἀκούσουμε στὴν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.

Θὰ τὴν ἀκούσουμε καὶ θὰ θαυμάσουμε ὅπως ἀκριβῶς «...ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὗτος ἐν τῷ Ἰσραὴλ» (Μάτθ. Θ΄ 33). Τὸ εἶπαν αὐτὸ ὅταν εἶδαν μπροστά τους νὰ θεραπεύονται οἱ δύο τυφλοὶ καὶ ἕνας κωφὸς δαιμονιζόμενος.

Βέβαια τὸ νὰ βλέπει κανεὶς μέσα ἀπὸ τόση χρονικὴ ἀπόσταση τὰ Εὐαγγελικὰ γεγονότα (ἂν καὶ ἡ γνήσια πίστη ἐκμηδενίζει τὶς ἀποστάσεις), καὶ νὰ θαυμάζει, ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι δέχεται τὸν Ἰησοῦ, εἶναι θὰ λέγαμε...

«εὔκολη ὑπόθεση».

Τὸ θέμα ὅμως ἔγκειται σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο. Σήμερα ὅταν βλέπουμε καὶ ἀντιμετωπίζουμε στὸ ποικίλο περιβάλλον μᾶς (οἰκογενειακό, συγγενικό, φιλικό, ἐπαγγελματικό...), ἂν ὄχι παρόμοια θαύματα, πάντως ἀνθρώπους ποὺ διαθέτουν χαρίσματα, αἰσθανόμαστε μέσα στὴν καρδιὰ μᾶς χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση ἢ ἀτυχῶς ὁ ὄφις τοῦ φαρισαϊσμοῦ καιροφυλακτεῖ μέσα στὸν «παράδεισο τῆς καρδιᾶς;».

Περίεργο, ἴσως πεῖ κάποιος. Πῶς εἶναι δυνατὸν σήμερα, χριστιανοὶ ὄντες, νὰ ἐξομοιωνόμαστε μὲ τοὺς φαρισαίους; Καὶ ὅμως φίλοι μου! Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ μελετήσουμε σωστὰ τὸν 34 στίχο, νὰ σκύψουμε καὶ νὰ ρίξουμε κάποιες δέσμες ἀπὸ τὸ Εὐαγγελικὸ φῶς στὰ ἀπύθμενα βάθη τῆς καρδιᾶς μας. «Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον. Ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». Δήλ. Οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγαν: «»Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντος τῶν δαιμονίων βγάζει τὰ δαιμόνια».

Αὐτὰ τονίζει ὄχι τυχαῖα βέβαια τὸ Ἱερὸ κείμενο. Καὶ θὰ ἦταν ἀστεῖο, μᾶλλον τραγικό, νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἡ ὑπογράμμιση τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Ματθαίου, δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς.

Μὰ  ἂς ἀφήσουμε γιὰ λίγο τὸ χειρουργικὸ νυστέρι τοῦ ζωντανοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (Ἑβρ. Δ΄ 12), νὰ ἀφαιρέσει τὸ ἀπόστημα τῆς ζήλειας καὶ τῆς κακίας.

Ἤδη εἴπαμε. Ἡ ζήλεια δὲν εἶναι μόνο φαρισαϊκὸ φαινόμενο. Δυστυχῶς ὁ ἰὸς τῆς (περισσότερο ἐπικίνδυνος ἀπ’ ὅλους τους ἰούς), μπορεῖ νὰ προσβάλλει τὸν καθένα, σὲ ὅποιο ἐπίπεδο «πνευματικότητας» κι ἂν βρίσκεται. Ὅταν μάλιστα ὁ χῶρος τῆς καρδιᾶς δὲν ἀπολυμαίνεται προσεκτικὰ μέσω τῆς αὐτοεξέτασης καὶ τῶν ἱερῶν μυστηρίων, κυρίως τῆς ἐξομολογήσεως, τότε τὰ πράγματα γίνονται πολὺ ἐπικίνδυνα. Ὅταν Χριστιανικὲς κοινότητες ἢ ὁμάδες, συνεχίζουν νὰ παραμένουν μόνο στὰ «ἐπιδερμικὰ» καὶ λησμονοῦν τὰ ἀναγκαία πνευματικὰ «τσεκὰπ» γιὰ διάγνωση καὶ στὴ συνέχεια τὴ συστηματικὴ θεραπεία, τότε κινδυνεύουμε νὰ παρουσιαστεῖ πανδημία...

Δὲ γνωρίζω, φίλοι μου, ἂν ἔχουμε ἐπισημάνει τὸ μέγεθος τῆς κακίας ποὺ ὀνομάζεται ζήλεια καὶ ποὺ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὸ ἀποτυπώνει τόσο χαρακτηριστικά. (Ἂν καὶ δὲν εἶναι ἀσθένεια «βουβή», ἀλλὰ ἀμέσως κάνει γνωστὰ τὰ συμπτώματά της, καὶ ἔτσι ὅποιος αἰσθάνεται τὰ δήγματά της, ἐγκαίρως μπορεῖ νὰ περάσει ἀπὸ τὴ διάγνωση στὴ θεραπεία). Πάντως ὀφείλουμε, ἂν θέλουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὴν Χάρη καὶ τὴν Χαρὰ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, νὰ γινόμαστε πολὺ προσεκτικοὶ στὴν καθημερινή μας συμπεριφορά, ἀκόμα καὶ μέσα σ’ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλησμόνητος θὰ παραμένει πάντοτε ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυστοστόμου ποὺ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ θέμα αὐτό: «Ὅπως ἡ σκουριὰ κατατρώει τὸ σίδερο, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ ζήλεια, τὸ σαράκι αὐτὸ τῆς ψυχῆς, καταδυναστεύει, ἀπομυζᾶ καὶ καταστρέφει ἐξολοκλήρου αὐτὸν ποὺ τὸ φιλοξενεῖ στὴν ψυχή του».

Καὶ ἡ θεραπεία; Μὲ τὸ δίκιο τοῦ τώρα θὰ ρωτήσει κάποιος.

Ἡ θεραπεία! Εὔκολη καὶ ἁπλή, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε καὶ νὰ τὴν θέσουμε σὲ ἐφαρμογή.

Καὶ ποιὰ εἶναι;

Μὰ ἡ ἀγάπη ἀδελφοί μου! Νὰ ἀγαποῦμε ὄχι «μίζερα» ἀλλὰ ἁπλόχερα, χωρὶς κρατούμενα, δίχως ἰδιοτέλεια, χωρὶς φραγμούς. Νὰ θαυμάζουμε καὶ νὰ χαιρόμαστε μὲ τὶς ἐπιτυχίες τῶν ἄλλων συνανθρώπων μας, καὶ νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ ὁλοένα καὶ περισσότερο ὅταν βλέπουμε οἱ ἀδελφοί μας νὰ παρουσιάζουν χαρίσματα καὶ ὁρισμένοι νὰ ἀναδεικνύονται σὲ χαρισματικὲς προσωπικότητες. Νὰ χαιρόμαστε ποὺ ὁ Θεὸς φέρνει κοντὰ μᾶς ἀνθρώπους ποὺ πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε, νὰ συναναστραφοῦμε καὶ νὰ συναθληθοῦμε.

Καὶ τελειώνοντας. Ἂς μὴ σβήνει ἀπὸ τὸ καντρὰν τῆς συνειδήσεώς μας, ὁ ὑπέροχος λόγος τοῦ Κυρίου μας: «Οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ μᾶς ἀναγνωρίζουν ὡς παιδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ ἂν κάνουμε θαύματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἂν ζοῦμε ἕνα παμμέγιστο θαῦμα ποὺ λέγεται ἀδελφικὴ ἀγάπη» (Ἰω. ἴγ΄, 35). Γένοιτο.

Ἀμήν.