«...ἴνα ὦσιν ἐν, καθὼς ἠμεῖς»
(Ἰωάν. Ἰζ' 11) Σήμερα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μᾶς τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἃ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Νίκαια 325 μ.Χ.), γιατί τὴν ἐλευθέρωσαν ἀπὸ τὴν πνευματικὴ νόσο τῆς ἀρειανικῆς κακοδοξίας, κρίνουμε σκόπιμο νὰ ἀναφερθοῦμε γενικότερα στὴν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, τοῦ μεγαλυτέρου ἐχθροῦ της ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.
1. Ο χαρακτήρας τῆς πίστεώς μας, εἶναι ἡ καθολικότητα. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἶναι καθολικὴ κατὰ τὸ ἱερὸ Σύμβολο. Ἡ ἰδιότητα αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνεται στοὺς λόγους ἐκείνους τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμὶν» (Μάτθ. κὴ' 20). Ἔχει ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας δύο διαστάσεις. Τὴν κάθετο. Δηλαδὴ τὴν ἀποδοχὴ ὁλόκληρής της....
ἀποκεκαλυμμένης θείας ἀληθείας, τοῦ πληρώματος τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Καὶ τὴν ὁριζόντια. Δηλαδὴ τὴν ἐξάπλωση ὅλης της ἀληθείας αὐτῆς εἰς ὅλα τὰ ἔθνη. Ἔτσι, ἡ κατ' ἐξοχὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶται στὴν διαφύλαξη τῆς καθαρότητας καὶ ἀκριβείας τῆς «ἅπαξ παραδοθείσης» (Ἰούδ. 3) πίστεως καὶ στὴν ἐξάπλωσή της σ' ὅλο τὸν κόσμο.
ἀποκεκαλυμμένης θείας ἀληθείας, τοῦ πληρώματος τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Καὶ τὴν ὁριζόντια. Δηλαδὴ τὴν ἐξάπλωση ὅλης της ἀληθείας αὐτῆς εἰς ὅλα τὰ ἔθνη. Ἔτσι, ἡ κατ' ἐξοχὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας συνιστᾶται στὴν διαφύλαξη τῆς καθαρότητας καὶ ἀκριβείας τῆς «ἅπαξ παραδοθείσης» (Ἰούδ. 3) πίστεως καὶ στὴν ἐξάπλωσή της σ' ὅλο τὸν κόσμο.
2. Τί ἦταν ὅμως ὁ «κόσμος», ὅταν ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἀνελάμβανε τὴν ἐκπλήρωση τῆς μεγάλης αὐτῆς πάνω στὴ γῆ ἀποστολῆς της; Εἰδωλολατρία, ἀθεΐα, ἀνηθικότητα, ἀδικία, ἐκμετάλλευση, δουλεία καὶ ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ὁ Ἄπ. Παῦλος ἀναφέρει στὸ ἃ' κεφάλαιο τῆς ἐπιστολῆς του πρὸς Ρωμαίους (Ρώμ. ἃ' 18 ἐ.). Ἀπὸ ἕνα τέτοιο περιβάλλον προήρχοντο τὰ νέα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι χαρακτηριστικοὶ οἱ λόγοι τοῦ Παύλου στοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἐφέσου: «Ἦτε ποτὲ σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν Κυρίω» (Ἔφ. ἐ' 8). Σὰν ἕνα φῶς μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου ἔλαμψε ἡ Ἐκκλησία. Ὅσοι, λοιπόν, ὑπάκουαν στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ καὶ γίνονταν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἔπρεπε νὰ ἀποδεχθοῦν καὶ τὴν πίστη της. Νὰ ἑνωθοῦν δηλαδὴ οὐσιαστικὰ καὶ ὀργανικὰ μὲ τὰ ἄλλα μέλη της, νὰ ζοῦν μὲ τὴν ἀλήθειάν της, ν' ἀλλάξουν τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου μὲ μία πολιτεία ἁγιωσύνης, ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης. Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ἐζήτησε ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγή. Νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος πραγματικὰ «καινὴ κτίσις».
Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτὸ πραγματικότητα, ἐχρειάζετο νὰ ἀναγεννηθοῦν οἱ νέοι πιστοὶ κατὰ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ γίνει πλήρης καὶ τέλειος καὶ ὁ ἐγκεντρισμός τους στὸ σῶμα της. Κι ἤσαν πολλοὶ ποὺ φάνηκαν πρόθυμοι νὰ ἀνταποκριθοῦν στὴν ἀπαίτηση αὐτή. Δὲν ἦταν ὅμως λίγοι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ παρὰ τὴν αὐτοπροαίρετη ἔξοδό τους ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴν εἴσοδό τους στὴν Ἐκκλησία, δὲν θέλησαν νὰ λησμονήσουν καὶ τὴν παλαιὰ ζωή τους. Συνέβη δηλαδὴ σ' αὐτοὺς ὅ,τι καὶ στοὺς Ἰσραηλίτες, πού, μόλις ἄρχισαν νὰ ἀναπνέουν τὸν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, ἐνοστάλγησαν τὰ σκόρδα καὶ τὰ κρεμμύδια τῆς Αἰγύπτου (Ἀριθμ. ἴα' 5). Μία τέτοια ἐνέργεια ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὴν χαρακτηρίζει σὰν τὴν συνήθεια τοῦ σκύλου νὰ ξαναγυρίζει στὸ «ἴδιον ἐξέραμα», ἢ τοῦ χοίρου, ποὺ λούεται «εἰς κύλισμα βορβόρου» (Β' Πέτρ. β' 22).
3. Ποίοι ὅμως ἦταν οἱ χριστιανοὶ αὐτοί; Ἄλλοι μὲν ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν Ἰουδαΐζοντες. Αὐτοὶ ζητοῦσαν νὰ ὑποτάξουν τὸν Χριστιανισμὸ στὸ γράμμα τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ νὰ ταυτίσουν τὴν παγκόσμια ἀποστολή του μὲ τὸν ἰουδαϊκὸ ἐθνικισμό. Ἄλλοι ἦταν ἑλληνίζοντες. Αὐτοὶ προσπαθοῦσαν νὰ ἀναμίξουν τὸν Χριστιανισμὸ μὲ τὴν ψευδοφιλοσοφία τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸν περιορίσουν στὰ πλαίσια μίας θρησκείας μὲ τὴν προσαρμογή του πρὸς τὴν εἰδωλολατρία. Ἄλλοι, τέλος, ἤσαν Ρωμαῖοι. Αὐτοί, πιὸ πρακτικοὶ καὶ ρεαλιστές, εἶδαν τὴν νέα θρησκεία σὰν ἕνα μέσον γιὰ τὴ δική τους παγκόσμια ἐπικράτηση καὶ ἐπίγεια κυριαρχία.
Κάθε μία ἀπὸ τὶς τάσεις αὐτὲς δεχόταν ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅ,τι τὴν συνέφερε καὶ τὴν εὐνοοῦσε. Τὸ βάρος ὅμως ἔρριχνε στὶς δικές της ἀρχές, στὶς δικές της στοχοθεσίες καὶ τὸ χειρότερο, δημιουργοῦσε ἔτσι μία νέα διδασκαλία, ποὺ τὴν παρουσίαζε σὰν ἐκκλησιαστικὴ - χριστιανική. Δὲν σταματοῦσε ὅμως ἐδῶ. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἑρμήνευσε κατὰ τὸν δικό της τρόπο. Ἔτσι μία ὁμάδα μὲ τέτοιες τάσεις, παρ' ὅλο ὅτι ἤθελε νὰ πιστεύει πὼς ζοῦσε μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἐπρόβαλλε τὴν δική της πίστη καὶ ὄχι πλέον τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ θεολογικὴ γλώσσα ὀνομάζουμε ΑΙΡΕΣΗ. Τὸ νὰ παρουσιάζει δηλαδὴ κανεὶς τὶς ἰδικὲς τοῦ γνῶμες καὶ πεποιθήσεις ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ δική του ἑρμηνεία τῆς θείας ἀποκαλύψεως ὡς ἑρμηνεία καὶ διδασκαλία ἐκκλησιαστική.
4. Η αἵρεση δημιουργεῖ στὴν Ἐκκλησία κακὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὁ ἁμαρτωλὸς πέφτει ὡς ἄτομο, καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνανήψει καὶ πάλιν, κάνοντας χρήση τῶν λυτρωτικῶν μέσων της Ἐκκλησίας. Ὁ αἱρετικὸς ὅμως ἐκπίπτει ὁριστικὰ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί δὲν πιστεύει στὴν Ἐκκλησία ὡς κιβωτὸ τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Πιστεύει μόνο στὸν ἑαυτό του, καὶ παίρνει τὴν θέση κριτοὺ τῆς «παραδοθείσης» πίστεως. Θεοποιεῖ δηλαδὴ τὸν ἑαυτό του. Γιατί δὲν παραδέχεται ἄλλη αὐθεντία μεγαλύτερη ἀπὸ τὸ πρόσωπό του. Κάθε αἵρεση εἶναι ἐξάνθημα τῆς ἴδιας ἀρρώστιας, τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωισμοῦ. Ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι τοῦ ἰδίου φυράματος. Μ' αὐτὸ τὸν τρόπο ὅμως ἡ αἵρεση διαιρεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ καταστρέφει τὴν ἑνότητά της. Ἴσως δὲν εἶναι ὑπερβολή, ἂν θεωρήσουμε ὡς πρώτους αἱρετικοὺς στὴν ἱστορία τοὺς πρωτοπλάστους, γιατί πρῶτοι αὐτοὶ πάνω ἀπ' τὸ θεῖο θέλημα ἔβαλαν τὸ δικό τους θέλημα καὶ πρῶτοι ἐχωρίσθηκαν ἀπὸ τὴν θεία κοινωνία. Γι' αὐτὸ ἡ αἵρεση συνιστᾶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι δὲ παράδοξο ὅτι οἱ περισσότεροι αἱρετικοί, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἄλλες πλάνες τους, εἶναι καὶ πνευματομάχοι, ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Μακεδονιανοὺς μέχρι τοὺς συγχρόνους μας Χιλιαστὲς ἢ (Ψευδὸ)μάρτυρες τοῦ Γιεχωβᾶ.
Κατὰ συνέπεια ἡ αἵρεση κατασπαράσσει τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καταστρέφει τὴν ἑνότητά της. Διαστρεβλώνει τὴ θεία ἀποκάλυψη καὶ τὴν καταθρυμματίζει. Ἀναμιγνύει τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν πλάνη. Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ χειρότερη ἀπὸ μία ἄλλη θρησκεία. Γιατί δὲν ἔρχεται ἀπ' ἔξω -καὶ γι' αὐτὸ δὲν γίνεται ἀντιληπτή. Ἐμφανίζεται ὡς κρυφὸς ὄγκος μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Κυκλοφορεῖ ὡς ἀλήθεια μὲ ἔνδυμα καὶ χρῶμα ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἔτσι κατορθώνει εὔκολα νὰ ἀπατήσει. Εἶναι τὸ φοβερότερο ὅπλο τοῦ σατανᾶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, φοβερότερο καὶ ἀπ' αὐτοὺς τοὺς διωγμούς. Γιατί δὲν σκοτώνει φθαρτὰ σώματα, ἀλλὰ ψυχὲς ἀθάνατες. Ἐπειδὴ μάλιστα οἱ αἱρετικοὶ ἐμφανίζονται ὕπουλα σὰν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, χριστιανοὶ δηλαδή, κατορθώνουν νὰ παραπλανοῦν -μὲ τὴν πλαστὴ μάλιστα ἁγιότητά τους- τοὺς ἀφελεῖς καὶ ἀστηρίκτους. Τοῦτο συμβαίνει καὶ στὴ Χώρα μας μὲ τοὺς διαφόρους αἱρετικούς, ποὺ μὲ τὴν Γραφὴ στὰ χέρια καλύπτουν τὴν πονηρία τους. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ πλάνη καλύπτουν οἱ αἱρέσεις καὶ καθαρὰ συμφεροντολογικὲς - πολιτικὲς ἐπιδιώξεις, ὑπηρετώντας τὰ συμφέροντα τῶν κέντρων ἐξαρτήσεών τους. Μὲ τὴν φαινομενικὴ μάλιστα ἄσκηση φιλανθρωπίας, τὴν αὐστηρὴ δῆθεν ζωὴ καὶ τὴν ἔντεχνη καὶ καλὰ προετοιμασμένη προπαγάνδα, διαφθείρουν τὶς συνειδήσεις καὶ ὁδηγοῦν μὲ μεθοδικότητα στὸν καταχθόνιο σκοπό τους, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου!
Ἀρκεῖ νὰ ρίξει κανεὶς μία βιαστικὴ ματιὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, γιὰ νὰ καταλήξει μόνος στὴν διαπίστωση τοῦ τί σημαίνει ἡ αἵρεση στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ δὲ ἡ αἵρεση εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου, φροντίζει ὁ πνευματικός της πατέρας νὰ προστατεύει καλὰ τὸ παιδί του. Ἂν δέ, ὅπως σωστὰ ἐλέχθη, ἡ μεγαλύτερη νίκη τοῦ σατανᾶ εἶναι νὰ μᾶς πείθει πὼς δὲν ὑπάρχει, ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τῆς αἱρέσεως εἶναι νὰ πείθει τοὺς μὲν μορφωμένους καὶ ἄμεσα ὑπευθύνους ὅτι εἶναι ἔργο ταπεινὸ καὶ ἀνάξιο λόγου ἡ ἐνασχόληση μ' αὐτὴ καὶ ἡ ἀπόκρουσή της, τὸν δὲ ἁπλὸ λαὸ ὅτι δῆθεν στὶς διάφορες αἱρετικὲς ὁμάδες θὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν γνήσια χριστιανικὴ ζωή. Ἐμεῖς ὅμως, ποὺ θέλουμε νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν παράδοση τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας μᾶς Πατέρων, θεωροῦμε ὡς καθαρὴ συνέπεια τῆς πίστεώς μας καὶ ἱερὸ καθῆκον μας: α) τὸ ξεσκέπασμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, β) τὴν συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος ὅτι ὅλες οἱ αἱρέσεις ἐξυπηρετοῦν συμφέροντα σκοτεινὰ καὶ ἐργάζονται γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς πίστης καὶ γ) τὴν προφύλαξη καὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῶν ἀδελφῶν μας ἀπὸ τὸ φοβερὸ αὐτὸ δηλητήριο τοῦ Διαβόλου.
“ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ”
(Ἀπάνθισμα κηρυγμάτων ἀπὸ την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» τῶν ἐτῶν 1980 καὶ 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου