26 Ιουν 2011

Ὁμιλία περὶ μνήμης θανάτου

ρχιμ.   φραμ Καθηγουμένου Ι. Μονς Φιλοθέου
ταν εχε πρωτοδημιουργηθε δελφότης μας στ Νέα Σκήτη, συνέβη να γεγονς μ κάποιον γέροντα τς σκήτης, κα τρομακτικ κα φέλιμο. Ο παλαιο πατέρες βέβαια τ θυμονται.
Ατς γέροντας ταν ρρωστος π τν καρδιά του, λλα πειρασμς «βαζε τ πόδι του» κα δν τν εχε φήσει ν ξομολογηθε ρισμένα σφάλματα, πο εχαν σχέση μ τν κοσμική του ζωή, ταν ταν κόμη λαϊκός. ταν βάρυνε κα κατάλαβε τι πλησιάζει καιρς γι ν φύγει, μ ξανακάλεσε μ τν δελφό του, πο ταν κα ατς μοναχός. δελφός του μο επε τι ρρωστος νυπομονε κα ν πάω ν τν τονώσω, μήπως χάσει τν ψυχή του.
πόρησα βέβαια, πού μου επε τι χασε τν πομονή του, γιατί ξέρω τι ο μοναχο εναι κάπως πομονετικο στος πειρασμούς, στν σθένεια κ.λ.π. Ξεκινήσαμε γι τ κελλί του.
ταν ντίκρισα ατν τν Γέροντα εδα τι δν...
 νυπομονοσε, λλ τι τν εχαν περικυκλώσει ο δαίμονες. φο μείναμε ο δύο μας μ τν σθεν, τν ρώτησα ν τν πλησίασαν πονηρ πνεύματα. πάντησε καταφατικά. ταν ξαγριωμένος, κοίταζε δεξι-ριστερ κα προσπαθοσε ν πάρει προφυλακτικ μέτρα σν ν προσπαθοσαν ν τν δαγκώσουν σκυλι λυσσασμένα.
Τόνωσα τ φωνή μου, γι ν ποσπάσω τν προσοχή του π τος δαίμονες κα τν ρώτησα τί το λεγαν τ δαιμόνια. «Ο...! τί μου λένε..., δν λέγεται». «χι, χι! Γι πρόσεξε καλά, το επα, γιατί ατ γνωρίζουν καλύτερα τ δικά μας μαρτήματα π' σο τ νθυμούμεθα μες». Ο δαίμονες τν κατηγοροσαν γι διάφορα σφάλματα, πο κατ τ πλεστον δν τ εχε ξομολογηθε κα το τ θεάτριζαν, γι ν τν πελπίσουν. Μο τ λεγε κι γ το τ παιρνα λπίζοντας τι Θες θ κάμει τ λεός Του κα σ' ατν τν νθρωπο σ' ατ τ δύσκολη ρα πο βρέθηκε.
πειδ βλεπα μως τι ξακολουθοσε ν εναι νήσυχος, πελπισμένος, ξαγριωμένος, το ζήτησα ν φύγω λίγο π κοντά του, γι ν ζητήσω π τος πατέρες τς δελφότητος ν το κάνουν κομποσχοίνι. «χι πνευματικέ, μο λέει, κάθισε δίπλα μου». Μ παρακαλοσε μ γωνία. Τν πεισα κα πομακρύνθηκα 2-3 λεπτ π κοντά του, γι ν ζητήσω τν προσευχ τν πατέρων. ταν πέστρεψα, τν βρκα ερηνικό. Ο δαίμονες, πως μου επε, ταν κε, λλ σιωποσαν.
Τ βράδυ, στν κατ' δίαν γρυπνία, νίωσα τι λα κενα τ δαιμόνια πο ταν στ γέροντα λθαν μέσα στ δικό μου κελλ κα μο δημιουργοσαν νησυχία, φασαρία. Στ χρονικά μου γι πρώτη φορ γνώρισα τόσα δαιμόνια, τόσο κοντά, τόσο ασθητ ν μ πολεμον. ναψα τ λάμπα ν διαβάσω, λλ πο ν διαβάσω! Δεξι-ριστερ δαιμόνια! Δν φοβήθηκα καθόλου. ξερα τι θελαν ν μ φοβίσουν, γι ν μν ξαναπάω στ γέροντα, λλ γ τος πάντησα: «σες τ δουλειά σας κι γ τ δική μου δουλειά». πειτα, στ θεία Λειτουργία, δν παρουσιάστηκαν καθόλου.
Μετ τ πέρας τς θείας Λειτουργίας ξαναπγα στν ρρωστο, γι ν τν βοηθήσω μ εχέλαιο, ξομολόγηση κα λα τ παραίτητα. Τν ρώτησα ν κτος π τ δαιμόνια εναι κε κα φύλακας γγελός του. πάντησε καταφατικ κα πίσης τι περιμένει νωτέρα διαταγ γι ν τν «πάρει». «Καλά, το επα, τν δικό σου γγελο τν βλέπεις, τος δικούς μας (γιατί μουν μαζ μ ναν λλο πνευματικ) δν τος βλέπεις;» «Τος βλέπω, πάντησε, κα μάλιστα ο δικοί σας γγελοι φέρουν σν στέμμα στ κεφάλι κα κάτι λλο περισσότερο» (πο φανερώνει τι ο γγελοι πο φυλάγουν τος πνευματικος χουν κάτι διαίτερο πάνω τους). Στ συνέχειά μου επε τι τν Δευτέρα (ταν Παρασκευ) θ γίνει πανήγυρις (ννοοσε τν κηδεία του) κα τι θ παρευρεθον κα κάποια πρόσωπα πο λειπαν κενες τς μέρες, πράγμα πο γινε.
Στ τελευταα του ο δαίμονες, πειδ εδαν τι χασαν ατοί, λόγω του τι γέροντας ξομολογήθηκε τς μαρτίες του, ξαγριώθηκαν κα θέλησαν ν τν ποσκελίσουν σ κάτι σοβαρό, στε ν χάσει τν ψυχή του. Τ νύχτα τς προπαραμονς το θανάτου το στειλα τν π. ωσήφ, ν το συμπαρασταθον ν το κάνουν κομποσχοίνι κα ν τν ξενυχτίσουν.
ταν πγα τ πρωί, μο επε τι κατ τν διάρκεια τς νύχτας, παρ λίγο ν χάσει τν ψυχ το ξ ατίας τς πονηρίας τν δαιμόνων. Το δειχναν δήλ. να σταμν γεμάτο μ νερό, πο ταν κε δίπλα, κα το λεγαν πώς, ν τ πιε λο, θ γίνει καλά. γέροντας κατάλαβε πώς, ν τ κανε ατό, θ σκαζε, λλ τν νίκησε λογισμς ν τ κάμει, γι ν τελειώσει τ βάσανό του. Ζήτησε τ σταμν π ναν πατέρα, λλ πενέβη λλος κα επε πς ν τ κάμει ατ θ πεθάνει. τσι ξέφυγε κι π' ατ τν παγίδα τν δαιμόνων.
Μετ τν Θεία Λειτουργία τς Κυριακς τν βρκα ν κάθεται ερηνικς σ μία πολυθρονίτσα. «Εμαι πολ καλά, πνευματικέ μου, μο επε, θες ν σ ξεπληρώσει τ καλ πού μου καμες». φυγα, γι ν ξεκουραστ λίγο μετ τν λονύκτιο γρυπνία κα μ τν προοπτικ ν πιστρέψω ξαν στν τοιμοθάνατο. ταν ξύπνησα, μαθα τι πρ μισς ρας χτύπησαν ο καμπάνες. Πράγματι γέροντας εχε τελειώσει.
Ατ περίπτωση φανερώνει νθρωπο πο δν ταν προετοιμασμένος γι τν ξοδό του. Τώρα θ σς π κα τν περίπτωση το προετοιμασμένου πνευματικο νθρωπου, γι ν δομε τ διαφορ μεταξύ τους.
Ατς καλς προετοιμασμένος νθρωπος εναι Γέροντάς μου. ταν καθόταν γι ν προσευχηθε, πρτα σκεπτόταν πς πέρασε τν μέρα, ποι πάθος τν νοχλε, ποι δυναμία ζε κα παιρνε νέα πόφαση, γι ν τ καταπολεμήσει ν σβήσουν. Ατ προεργασία γινόταν κάθε νύχτα στν προσευχ το Γέροντα κα τν εχε τοιμάσει νθρωπίνως, θ μποροσα ν π, τέλεια, στε ν ντιμετωπίσει τ θάνατο. «Παιδί μου, πς θ περάσω τ γεφύρι το θανάτου», μο  λεγε. «π κε κα πέρα μ τ χάρη το Θεο εναι λα τακτοποιημένα».
Τ τι ταν πολ καλ προετοιμασμένος τ δειξαν ο προθανάτιες καταστάσεις. Μία π' ατς τς καταστάσεις ταν τι κλαιγε π πολ γάπη πρς τ Χριστ κα τν Παναγία μας. Δν εχε κανέναν λεγχο στ συνείδησή του. Περίμενε τ θάνατο σν μία πανήγυρη, σν μία λύτρωση π τν πίεση δώ του κόσμου, νυπομονοσε ν δε τ Θεο Πρόσωπο κα ν πολαύσει κα ν χορτάσει τ κάλλος Του, ν μπε μέσα στ γγελικ τάγμα, τ ποιο συνεχς τ ζοσε. Κα λίγο πρν τ θάνατό του στενοχωριόταν πο δν φευγε, ν πληροφορία π Θεο ταν τέλεια κα θετικ κα πόφαση παρμένη. «Τώρα, Γέροντα, το επα γώ, μες θ κάνουμε κομποσχοίνι κα σες θ φύγετε». Πράγματι σ να εκοσάλεπτό της ρας, κε πο Γέροντας μιλοσε στος πατέρες κοίταξε πρς τν ορανό, εδε κάτι πο ατς μόνο τ εδε κα δν μπόρεσε ν μς τ πε, κλινε τ κεφάλι, κλεισε τ μάτια κα λέγοντας τ «φεύγω, ναχωρ, ελογετε, λα τελείωσαν» δέχθηκε τν πνο το μακαρίου νθρωπου.
Γι τ μνήμη το θανάτου Γέροντας μς καμνε πολλς διδασκαλίες πολλλ παραδείγματα κα στορικ π διαφόρους νθρώπους κα τσι μς τν εχε μφυτεύσει πολ βαθει στν ψυχή μας. Μ τ πο ξυπνούσαμε λιοβασίλευμα, γι ν ξεκινήσουμε τν γρυπνία, νιώθαμε ατ τ μνήμη ν μς προκαταλαμβάνει κα ν μς προδιαθέτει, στε ν δοθομε στν προσευχ μ κατάνυξη περισυλλογή, μ πένθος, γι ν βρομε λίγο τν Χάρη το Θεο.
Πράγματι ατ ρα το θανάτου εναι πι δύσκολη ρα το κάθε νθρώπου. Ατ τν ρα πλησιάζουν ο δαίμονες, χουν στ χέρια τος διάφορα χαρτι μ γραμμένα τ διάφορα μαρτήματα λεπτομερς, κόμη κα τν ρα, τ πρόσωπο κα τ νομα το προσώπου, μ τ ποο κάναμε κάποια μαρτία. Τ παρουσιάζουν, γι ν φοβίσουν τν νθρωπο κα ν πον τι μ τόσα πολλ μαρτήματα δν πάρχει λεος Θεο κα σωτηρία, δης τν περιμένει, ν χάσει  τ θάρρος κα τν μπιστοσύνη του στν Οράνιο Πατέρα κα ν πιστεύση τι θ το φερθε σν δήμιος, πο λθε ρα ν πάρει τν κδίκησή του. ψυχ συστέλλεται, μαζεύεται, χάνει τ θικό της καί, χωρς ν τ θέλει, κάθεται κα προσέχει τι  λένε ο δαίμονες.
Πρέπει ν ‘να πολ γενναία ψυχή, ν χει πολ μεγάλη μαρτυρία συνειδήσεως μέσα της, τι εναι ντάξει, τι λα σα λένε ο δαίμονες εναι ψέματα, κι ν δν εναι ψέματα, τι τ μαρτήματα χουν τακτοποιηθε μ τν ελικριν ξομολόγηση.
Τν ββ ρσένιο, ταν πλησίαζε ρα ν φύγει, τν εδαν ο μαθηταί του ν κλαίει κα πόρησαν. «Κι σύ, Γέροντα, φοβεσαι τν θάνατο; μες τί χουμε ν πομε;» Κι μέγας στν ρετ κα τν προετοιμασία ρσένιος πάντησε: «Παιδιά μου, ατ τν ρα το θανάτου δν τ λησμόνησα ποτ κα γ ατ δν μέλησα ποτ τ καθήκοντά μου» .
μνήμη ατ το θανάτου εναι πάρα πολ δυνατή, συνέχει τν νθρωπο κα τν κάνει προσεκτικό. Λεπτύνει τ συνείδηση κα τ φέρνει στ σημεο ν λέγχει κα τ παραμικρ μαρτήματα κα ν θε τν νθρωπο ν τ τακτοποιε, γι ν ‘να ντάξει πέναντί του Θεο. π στιγμ σ στιγμ δν ξέρουμε τί θ μς συμβε. Πόσο πρέπει ν εμεθα τοιμοι μ μία προσεκτικ ζωή!
Θ σς π να κόμη γεγονς προετοιμασμένου κα πάρα πολ πετυχημένου νθρωπου στν πακοή. ταν μακαριστός μου Γέροντας ταν στν ρημο, πρν κόμα γ πάω κα μονάσω κοντά του, εχε ναν ποτακτικ (δυνάμει βέβαια, διότι ταν σ κάποιον λλον Γέροντα, λλ τν δικό μου Γέροντα εχε πνευματικ δηγό). Ατς δελφς ταν νέος, γερός, ερωστος, λλ προσεβλήθη π φυματίωση κα προχωροσε πρς τ θάνατο. Γέροντάς μου τν νουθετοσε πολ κα τν προετοίμαζε σν νας καλς γυμναστς γι τν ρα τ δύσκολή του θανάτου. ταν δελφς πλησίαζε πρς τ τέλος του, Γέροντας το επε, ταν θ φύγει π τ σμα κα θ εναι μ τν γγελο το μαζί, πρν πάρει τν νήφορο γι πάνω, ν περάσει π τν καλύβα του ν τν χαιρετήσει. «Ν ‘να ελογημένο, Γέροντα», πάντησε ποτακτικός. λλ Γέροντας, γι ν εναι σίγουρος, επε στος δελφούς της συνοδείας, ταν ξεψυχήσει μοναχός, ν χτυπήσουν τ καμπανάκι, γι ν εδοποιηθε. Σ λίγες μέρες, ν Γέροντας κανε ργόχειρο κι γέρο-ρσένιος ταν π' ξω, το επε Γέροντας: «ρσένιε, δελφς ωαννίκιος πέθανε, κοιμήθη κα τώρα εναι δ, μς χαιρετάει κα φεύγει». Σ λίγο χτύπησε τ καμπανάκι, πο νήγγειλε τ θάνατο το ποτακτικο.
Μία λλη μοναχή του Γέροντος ξω στ Θεσσαλονίκη, ταν λθε ρα της, εδε τος δαίμονες πο λθαν ν τν πάρουν. Γύριζε πρς τ ριστερ κα λέγοντας «γκίτ, γκτ» (τούρκ. φύγε) δίωχνε τος δαίμονες μ νοιχτ μάτια κα μ' λες της τς φρένες κε, κα πρς τ δεξι λεγε στν γγελο «γκέλ, γκέλ» , δήλ. «λα πρς τ δ, λα κοντά».

Μ λα ατ πο επαμε γίνεται φανερ τι ο δαίμονες κάνουν ατ τ δουλει στν νθρωπο πο πρόκειται ν φύγει. Ατ γιναν δ, στν δικό μας τν καιρό. Τ παραδείγματα βέβαια τν γίων Πατέρων γύρω π τ θάνατο πάρα πολλά. Γι’ ατ πρέπει ν προετοιμαζόμεθα κι μες κα στν προσευχή μας ν παρακαλομε τν Θε ν μς χαρίσει ατ τν γία μνήμη το θανάτου ν βρεθομε τοιμοι σ' ατ τ δύσκολη στιγμή. Κα δν ρκε μόνο τ ν βρεθομε τοιμοι σ' ατ τν ρα, λλ μετ τν πιθανάτιο δοκιμασία κολουθε συνέχεια πρς τ πάνω.
Πρόκειται ν περάσουμε τ ναέρια τελώνια κατ τος Πατέρας. κε πρόκειται ν δώσουμε λογαριασμ στ κάθε τελώνιο, τί το χρωστμε. Κι ν μν βρεθε τι τ χρέος μας, φόρος, τ τέλη πο χρεωστομε εναι τ να κατόπιν το λλου θ τ περνομε, θ τ τελειώσουμε κα θ φθάσουμε πειτα στν Θεο Θρόνο. κε θ προσκυνήσουμε τν Δεσπότη Χριστ κα θ κούσουμε τν τελευταο λόγο, δηλαδ τν πόφαση το Θεο, πο θ βρεθομε πο θ κατοικήσουμε αώνια. Πολλ στορικ π νθρώπους πο πέρασαν τ τελώνια μς λένε τι περίπτωση εναι πολ δύσκολη. Μέγας φόβος καταλαμβάνει τν ψυχή, γιατί ο δαίμονες ρμον μ γριότητα μεγάλη, ν τν ρπάξουν π τ χέρια τν γγέλων. ψυχ συμμαζεύεται, γκαλιάζει τος γγέλους, τος κρατάει σφικτ φοβούμενη, μ τν πάρουν ο δαίμονες κα τν κατεβάσουν στν δη. Όμως κείνη τν ρα δν βοηθον ο γγελοι, λλ τ ργα το νθρώπου. Εάν ο γγελοι χουν τν «βάντα» τν καλν ργων, μάχονται ξεπερνον τν ψυχ π τ τελώνια. ταν μως πιασθε ψυχ τι σφαλε θανάσιμα, τότε ναγκαστικ τν γκαταλείπουν στ χέρια τν δαιμόνων κι κενα μ πολ πάταγο τν κατεβάζουν πρς τ κάτω θριαμβευτικς, τι κέρδισαν μία κα λύπησαν τν Πανάγαθο Θεό.
Τώρα θυμήθηκα κάτι πο τ εχα διαβάσει πρν πολλ χρόνια. Μία ψυχ ταν γιασμένη, στολισμένη μ παρθενία κα πνευματικότητα, μ μία χαριτωμένη ζωή, κα νας γιος νθρωπος βλεπε τι τν πραν ο γγελοι, δύο γγελοι τν νέβαζαν κώλυτα πρς συνάντηση το Θεο. Στ συνέχεια βλεπε τι γγελοι κατέβαιναν π τν ορανό, πο εχαν δηγήσει λλες ψυχς πι πάνω, κι ταν συνάντησαν ατ τν ψυχ π τ χαρά τους πο γλύτωσε π τ δαιμόνια κι νέβαινε πρς τν Θεό, τν σπάζοντο κα ψυχ πληρώνετο ρρητον εωδία π τν σπασμ κα τ πλησίασμα τν γγέλων. Ο γγελοι πειδ πλησιάζουν τ Θρόνο το Θεο, πηγαίνουν πρς τν Παράδεισο, βρίσκονται μέσα στν Βασιλεία το Θεο, εωδιάζονται π κάθε προσέγγιση τόπου στν λλο κόσμο κι χουν ποικιλία π εωδίες πάνω τους. π τν σπασμ ατν ψυχ κείνη πληρώθηκε π τν εωδία τν γγέλων κα τν μακάριζε γιος καθς νέβαινε πρς τ πάνω.
Δν ξέρουμε τ στιγμ κα τν ρα, πο θ μς καλέσει Θεός. Γι’ ατ ν χουμε προσεκτικ ζωή. Σν μοναχο ν προσπαθομε λοένα κα ν καλυτερεύουμε τν ψυχική μας κατάσταση, ν μν διαφορομε, ν μν παίρνουμε τ πράγματα ρηχά, ν κοιτμε τν σκοπό μας. Γιατί, να μέν, μες τσι δ  τ λογαριάζουμε. Ν μως πο θ λθει ρα κείνη, πο τ γνωρίζουμε κα τν περιμένουμε! Θ λθει ατ ρα! Τότε βέβαια δν θ «περάσουν» ατ πο λέμε σήμερα, τι «δν βαριέσαι, δν πειράζει, ς κάμω κι κενο κα τ λλο, κι σα θέλω, κα μετ σα θέλουν ς λθουνε». χι τσι! θ 'ρθεί ατ δύσκολη περίσταση κα τότε καθένας μας θ βάλει μυαλό, θ 'ρθεί τ μυαλό του στ θέση του, λλ θ εναι πλέον ργά.
Πόσα κα πόσα δν σκέπτεται κανες κείνη τν ρα! «Γιατί ν μν προσέξω, γιατί ν μν βιασθ λίγο παραπάνω; Τώρα πο θ πάω; Τώρα τί θ συναντήσω; θ περάσω τ τελώνια ραγε; Ποι θ εναι πόφαση το Χριστο; ν εναι ρνητική, μ τος δαίμονες στν κόλαση; Χωρς τέλος, χωρς τέρμα, τελείωτα, βασίλευτα, κάτω στ σκότος τ ξώτερο, τ ψηλαφητό, μ τος δαίμονες;» δ νας λογισμς μς ρχεται κα εναι τόσο βασανιστικός, σότου μ τ Χάρη το Θεο μπορέσουμε ν τν ποβάλουμε. Μ κε δν θ εναι πλς λογισμός, λλ τελεία στέρηση το Θεο κα μία τελεία, μπορ ν π, παφ μ τν κόλαση κα τος δαίμονας. Τρομακτικ τ πράγμα, σύλληπτο. Δν μπορε ν τ βαστάσει νος το νθρωπου. Ατ κα τόσα λλα πο δν θ ‘χον ριθμ θ μς βασανίζουν κείνη τν ρα. Τότε θ παρακαλομε, θ δεόμεθα το Θεο, τν γίων ν μς βοηθήσουν. Τότε συνείδησή μας θ μς καταμαρτυρε γι ,τι κωφεσαμε στ φωνή της. μεταμέλεια κείνη τν ρα θ εναι σκληρή, μαστίγιο λύπητο, βασανιστικότερη κι π τος δαίμονες. Οτε να λεπτ π τ χρόνια πο πέρασαν δν θ μς χαρισθε. Ο λογισμο ατο θ εναι μία πρόγευση τς αωνίου κολάσεως.
λα ατ ν τ σκεπτόμεθα συνέχεια, γι ν βάλουμε καλ ρχή, ν μς βρε να καλ τέλος, ν μ χάνομε τν σκοπό μας. Διάβασα στ βίο το γίου Σεραφεμ το Σάρωφ τι στ μοναστήρι το εχε πάνω π κατ μοναχς κα προεδε τι λες θ σωθον κτος π τρες πο θ κολασθον... Πόσο τρομερ εναι ν χωρίζεται κανες π τν δελφότητα αώνια! Εναι κάτι πολ τρομακτικό! δ νιώθουμε λοι μαζ γάπη, θαλπωρή, σιγουριά, θάρρος, νιώθουμε εχάριστα, λλ ατ δν εναι τίποτα μπροστ σ' ατ πο θ ζομε στν Παράδεισο, πο λα εναι τέλεια. κε πάνω λένε ο Πατέρες τι γάπη θ εναι τροφ τν γιων ψυχν. Γι’ ατ δν πρέπει κανείς, χι μόνο π τν δελφότητά μας ν χάσει τ σωτηρία του, λλ κι λος κόσμος ν σωθε. Δυστυχς μως πραγματικότητα λέγει τι λίγοι ο σωζόμενοι, «πολλο ο κλητοί, λλ λίγοι ο κλεκτοί». Κα πολλο καλονται ν ργασθον τν Θεό, λλ κενοι πο θ τν εαρεστήσουν μ τν ργασία τος εναι λίγοι. Κι ατ τ «λίγοι» πρέπει ν μς συνέχει διαρκς, μήπως π τος πολλος εμαστε κι μες πο θ χάσουμε τ σωτηρία μας.
ς γωνισθομε, πατέρες μου, ς βιάζουμε τν αυτό μας κα ς προσπαθομε κάθε μέρα, κάθε στιγμ ν καλυτερεύουμε τν ψυχικό μας κόσμο. Ν τηρομε τ μοναχικά μας καθήκοντα, ν ‘χομε γάπη, δελφοσύνη, ν μ πικραίνει νας τν λλον, ν μ σκανδαλίζει νας τν λλον, ν πομένουμε λλήλους. νας ν συνεργε στ καλό του λλου μ τ καλ παράδειγμα. Ν φελούμεθα, ν φελομε κα τος λλους πο μς πλησιάζουν κα ρχονται ν δον κάτι καλύτερο στ μοναστήρι. χουμε χρέος κα γι τος δελφούς μας, τος λαϊκούς. κενος πο εναι φέλιμος, κα στν αυτ το εναι φέλιμος κα στν πλησίον του. πως, ταν κανες χει μικρόβιο κολλητικό, τ μεταδίδει κα στος λλους, τσι γίνεται κα στ πνευματικά. ταν εναι κανες ψυχικ ρρωστος, μεταδίδει τν σθένειά του κα στν λλον κα τν παρασύρει στ κακό. Κα θ δώσουμε λόγο ἐὰν σκανδαλίζουμε τν πλησίον μας.
Ατ τ λίγα γι τν γία μνήμη το θανάτου, τν ποία εχομαι ν την  κάνουμε λοι κτμα μέσα στν ψυχή μας. Κα νύχτα-μέρα ατ τ βιβλίο, ατ τν τόμο, τς μνήμης το θανάτου ν τν νοίγουμε κα ν τ διαβάζουμε συνέχεια γι ν διδασκόμεθα τν προετοιμασία κα ν βρεθομε ντάξει τν ρα πο θ λογοδοτήσουμε νώπιόν του Θεο.
Θ πανέλθω σ λίγες συμβουλές, πο σς τς χω ξαναπε, λλ θ τς νανεώσω, γι ν προσέξετε περισσότερο. Στν κκλησία ν εμεθα γκρατες στς κινήσεις μας κα ν μ γίνεται μετακίνηση, ν δν πάρχει σοβαρς λόγος, στε ν μ δημιουργεται χλαγωγία, πειδ συμβαίνει ν εμαστε κάμποσοι στν συνοδεία. Σ ρισμένα σημεα τς κολουθίας ν στεκόμεθα ρθιοι, π.χ. στν ψαλμό, στν πεντηκοστ ψαλμό, στν «Τιμιωτέρα», στς πολύσεις, στς εχς τς κεφαλοκλισίας, στ Θεία Λειτουργία, στς εροτελεστίες, στος γιασμούς, στ θεία μετάληψη. Συνάμα ν καταβάλουμε κα λίγο κόπο, γι ν πάρουμε μισθ π τν Θεό. ταν κτυπάει τ ξύλο γι ν κατεβομε κάτω, ν τρέχουμε, πως τρέχουν ο θλητές: ποις θ πάρει τ βραβεο, τσι κι μες ν τρέχουμε στν κκλησία το Θεο. Εναι Κιβωτς πο σώζει κάθε νθρωπο, πο μπαίνει κε. πίσης ν ποφεύγουμε τς πολλς παφς κα μ τος λαϊκούς, κτς π τος πατέρες πο εναι ρισμένοι γι τν διακονία τν λαϊκν δελφν μας.
Ν εμαστε θόρυβοι κα σιωπηλοί. Ν εμαστε πρόθυμοι ν βοηθήσουμε τν δελφ μ τ διακόνημά του κα ν μν ξεφεύγουμε, γιατί κόπος χει μισθ κα χάρη π τ Θεό. ποιαδήποτε παρέκκλιση π τ πρόγραμμα χωρς λόγο ελογία π τ Γέροντα εναι μαρτία κα πολλς φορς τ χω πισημάνει.
Κάτι λλο, πο πρέπει ν προσέξουμε εναι τι δν πρέπει ν πηγαίνουμε  εκολα νας στ κελλ το λλου χωρς σοβαρ λόγο, π.χ. σ περίπτωση σθενείας νς δελφο- λλ κα πάλι ν εμαστε σύντομοι κα διακριτικοί. Ο Πατέρες λέγουν τι ο νεότεροι ρχίζουν π τν θεολογία κα καταλήγουν στν ασχρολογία. Προσοχ λοιπόν, ν φυλάξουμε τν ντολή.
Μετ τ πόδειπνο ν πηγαίνουμε κατ' εθείαν στ κελλί μας, ν μελετμε κα ν «τραβμε κομποσχοίνι» κα ν χορταίνουμε τν πνο μας, στε ν σηκωνόμαστε ξεκούραστοι γι τν γρυπνία. Τ ν πηγαίνουμε δ κι κε μετ τ πόδειπνο εναι ταξία, γιατί κα τν ντολ παραβαίνουμε κα τος δύνατους στ λογισμ δελφος σκανδαλίζουμε.
Ατ εχα ν σς π σν συμβουλς κα εχομαι ν μς ξιώσει Θες ν προετοιμαζόμεθα συνέχεια, γι ν ξιωθομε τς σωτηρίας. μήν.  
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
ΤΕΥΧΟΣ 4
ΙΟΥΝΙΟΣ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1989

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.