Ὡς διέγραψαν τὰς τοῦ Μεσαίου ἄρετας αἳ προφητεῖαι, οὕτω καὶ τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατον αὐτοῦ· ἐμελλεν Ῥνα αὔξηση ὡς τρυφερὸν βαλαστάριον ἐν γῆ ἀνύδρω, ἐΐσελαση εἰς Ἱερουσαλὴμ ἐν μετριόφρονι θριάμβω ὄχουμενος ἐπὶ πώλου ὄνου, προδοθῆ καὶ πραθη ἐπὶ τριάκοντα ἄργυριοις· νὰ μαστιγωθῆ, κολαφισθη,ἔμπτυσθη καὶ χλευασθη-τρηθῆ τὰς χείρας καὶ τοὺς πόδας, ἀλλὰ μὴ κατεαγη τὰ ὀστᾶ· λογχευθῆ τὴν πλευράν, ποτισθῆ ὄξος μετὰ χολῆς· ἐμελλον νὰ διανεμηθῶσι τὰ ἱμάτια αὔτοϋ καὶ κληρώσωνται τὴν περιβολὴν αὔτοϋ· ἔμελλε νὰ ἀποθάνη καὶ ταφῆ, ἀλλὰ μὴ ἐγκαταλειφθῆ ἢ ψυχὴ αὔτοϋ ἐν διαφθορά. Ταῦτα πάντα προελέχθησαν καὶ ἀπήντησαν πληρωθέντα ἐπὶ λέξεως, καθ’ ἃ ἐπροφητεύθη.
«Κύριε, τὶς ἐπίστευσε τὴ ἀκοὴ ἠμῶν; καὶ ὃ βραχίων Κυρίου ἐπὶ τίνι ἀπεκαλύφθη; Ἀνηγγείλαμεν ἐναντίον αὔτοϋ ὡς παιδίον, ὡς ρίζα ἐν γῆ διψώση, οὐκ ἐστὶν αὒτφ εἶδος, οὐδὲ δόξα· καὶ ἐΐδομεν αὐτὸν καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος, οὐδὲ κάλλος, ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον παρὰ πάντας ἀνθρώπους». (Ἤσ. νγ’. 1,2,3). «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιῶν, κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ. Ἰδοὺ ὃ βασιλεύς σου ἔρχεταί σου δίκαιος, καὶ σώζων αὐτὸς πραΰς καὶ ἐπιβεβηκῶς ἐπὶ....
ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον». (Ζαχαρ. θ’. 9).
ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον». (Ζαχαρ. θ’. 9).
«Καὶ ἔστησαν τὸν μισθόν μου τριάκοντα ἀργυροῦς… Καὶ ἔλαβον τοὺς τριάκοντα ἀργύρους καὶ ἔνεβαλον αὐτοὺς εἰς οἶκον Κυρίου εἰς τὸ χωνευτήριον». (Ζαχαρ. ἴα’. 12,13).
«Ἐγὼ δὲ εἰμὶ σκώληξ καὶ οὐκ ἄνθρωπος,ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἔξουθενημα λαοῦ.Πάντες οἱ θεωροῦντες μὲ ἔξεμυκτηρισαν μέ, ἔλαλησαν ἐν χείλεσιν, ἐκίνησαν κεφαλὴν ἤλπισεν ἐπὶ Κύριον, ρυσάσθω αὐτόν, δτὶ θέλει αὐτόν».
«Ἔγενηθη ἢ καρδία μου ὡσεὶ κηρὸς τηκόμενος ἐν μέσω τῆς κοιλίας.Ἔξηρανθη ὡς ὄστρακον ἢ ἰσχύς μου, καὶ ἢ γλωσσά μου κεκόλληται τῷ λαρύγγι μου καὶ εἰς χοῦν θανάτου κατήγαγες μέ… ὤρυξαν χείρας μου καὶ πόδας μου, ἔξηριθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου- αὐτοὶ δὲ κατενόησαν καὶ ἐπεῖδον μέ». (Ψάλμ. κά’. 16).
«Διεμερίσαντο τὰ Ἱμάτιά μου Ῥαυτοις καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον». (Ψάλμ. κά’. 18).
«”Ενεκα σοὺ ὑπήνεγκα ὀνειδισμόν, ἔκαλυψεν ἔντροπη τὸ πρόσωπόν μου· ἀπηλλοτριωμένος ἔγενηθην τοῖς ἆδελφοίς μου καὶ ξένος τοῖς υἷοίς της μητρός μου.Ὅτι ὃ ζῆλος τοῦ οἴκου σου κατέφαγε μὲ καὶ οἳ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σὲ ἐπέπεσον ἒπ’ ἔμε. Καὶ συνεκάλυψα ἐν νηστεία τὴν ψυχήν μου, καὶ ἔγενηθη εἰς ὀνειδισμοὺς ἔμοι· καὶ ἔθεμην τὸ ἔνδυμά μου σάκκον, καὶ ἐγενόμην αὖτοις εἰς παραβολήν. Κατ’ ἔμου ἤδολεσχουν οἳ καθήμενοι ἐν πύλη καὶ εἰς ἔμε ἐψαλλον οἳ πίνοντες οἶνον… Σὺ γινώσκεις τὸν ὀνειδισμόν μου καὶ τὴν αἰσχύνην μου καὶ τὴν ἔντροπήν μου- ἐναντίον σου πάντες οἳ θλίβοντες μέ… Καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρωμά μου χολήν, καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισαν μὲ ὄξος… Πτωχὸς καὶ ἀλγῶν εἰμὶ ἐγώ». (Ψάλμ. ξή’. 8-13,20-22, 30).
«Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον, ποῦ σὸν “Ἅδη τὸ νΐκος;» (Κορινθ. Α’. ἰέ. 55. Ὠαηέ. ἰγ’. 14).
«Ἰδοὺ συνήσει ὃ παῖς μου καὶ ὕψωθησεται καὶ δοξασθήσεται καὶ μετεωρισθήσεται σφόδρα. Ὂν τρόπον ἔκστησονται ἐπὶ σὲ πολλοί, οὕτως ἄδοξησει ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων τὸ εἶδος σου καὶ ἢ δόξα σου ἀπὸ υἱῶν ἀνθρώπων (Ἤσ. νβ’. 13,14)».
«”Ανθρωπος ἐν πληγῆ ὧν καὶ εἰδῶς φέρειν μαλακίαν,ὅτι ἀπέστραπται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, ἤτιμασθη καὶ οὐκ ἔλογισθη. Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν φέρει καὶ περὶ ἠμῶν ὄδυναται, καὶ ἠμεῖς ἔλογισαμεθα αὐτὸν εἶναι ἐν πόνω καὶ ἐν πληγῆ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. Αὐτὸς δὲ ἔτραυματισθη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν καὶ ἔμαλακισθη διὰ τὰς ἀνομίας ἠμῶν, παιδεία εἰρήνης ἠμῶν ἒπ’ αὐτόν, τῷ μώλωτι αὐτοῦ ἠμεῖς ἴαθημεν. Πάντες ὡς πρόβατα ἐπλανήθημεν ἄνθρωπος τὴ ὄδω ἀϋτοὺ ἐπλανήθη, καὶ Κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἅμαρτιαις ἠμῶν. Καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὔτοϋ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείραντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. Ἐν τὴ ταπεινώσει αὐτοῦ ἢ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τὶς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γὴς ἢ ζωὴ αὐτοῦ, ἀπὸ τῶν ἀνομιῶν τοῦ λάου μου ἤχθη εἰς θάνατον… ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ… Δία τοῦτο αὐτὸς κληρονομήσει πολλοὺς καὶ μετὰ τῶν ἰσχυρῶν μεριεῖ σκύλα· ἂνθ’ὧν παρεδόθη εἰς θάνατον ἢ ψυχὴ αὐτοῦ, καὶ ἐν τοῖς ἀνόμοις ἔλογισθη καὶ αὐτὸς ἁμαρτίας πολλῶν ἀνήνεγκε, καὶ διὰ τὰς ἀνομίας αὐτῶν παρεδόθη». (Ἤσ. νγ’. 3-9, 12).
«Δία τοΰτο ηὔφρανθη ἢ καρδία μου καὶ ἤγαλλιασατο ἢ γλωσσά μου- ἔτι δὲ καὶ ἢ σάρξ μου κατασκηνώσει ἒπ’ ἔλπιδι· ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ἅδου, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν». (Ψάλμ. ἰὲ . 6,10).
Ταῦτα τὰ μὲν ὑπὲρ τὰ χίλια, τὰ δὲ ὑπὲρ τὰ ἑπτακόσια ἔτη πρὸ τῆς χριστιανικῆς ἐποχῆς γεγραμμένα, ἔκτοτε μέχρι δεῦρο τὰς Ἰουδαϊκᾶς καὶ Χριστιανικᾶς Ἱερᾶς Γραφᾶς ἀπαρτίζοντα, εἰσὶ προφητεῖαι διαγράφουσαι, ὡσεὶ ἤσαν αὐτόχρημα ἱστορία τῶν γεγονότων πρὸ ποδῶν τοῦ Σταυροῦ γραφεῖσαι, τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, τὸ ταπεινόφρον, τὸ πράον. τὴν θλΐψιν καὶ ἀγωνιᾶν Αὐτοῦ· ὅτι ἀπεδοκιμάσθη καὶ ἀπερρίφθη ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων ὅτι οὔδενα ἔπειθε λέγων ὅτι καταπέπτωκεν ὑπὸ ἀλγεινῆς λύπης· ὅτι ἦτο ἄτιμον καὶ ἄδοξον τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὅτι ταῦτα πάντα ὑπέστη σιγῶν, καὶ μόνον ὑπὲρ τῶν παρανόμων ἀρᾶς φωνήν, «πάτερ, ἅφες αὔτοϊς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοϋσι». (Λούκ. κγ’ 34)· ἐϊσὶν ἐπὶ λέξεως προλεχθέντα, ἂλλ’ ἐπίσης καὶ γεγονότα. Καὶ μόνη δὲ ἢ τῶν ἐν ταῖς Ἶουδαϊκαις Γραφαῖς προφητειῶν τούτων περὶ τῆς ταπεινότητας τῶν παθῶν καὶ τῆς ἔκκοπης ἔκβασις δείκνυσιν, ὅτι οὗτος ἢν ὃ προσδοκώμενος Μεσσίας- αὐτὸ δὲ τὸ τοῦ Σταυροῦ σκάνδαλον πανδήμως μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Ἴησου· «Ὅτι οὕτω γέγραπται καὶ οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν», ὅστις τὴν ὑπὲρ ἠμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, ἔργω ἔξεπληρωσεν, ὅσα πάλαι ὃ Θεὸς διὰ τῶν προφητῶν προανήγγειλε τοῖς ἀνθρώποις.
Οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ἄγρυπνοι φύλακες τῶν Γραφῶν, ἔσονται οἳ αἰώνιοι μάρτυρες τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀληθείας τῶν περὶ Μεσσίου προφητειῶν, καίτοι ἤκιστα πιστοὶ καὶ ἐχθροὶ ἄσπονδοί του Μεσσίου.
τοῦ Ἅγιου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου