ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ
ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ
* Εκείνος, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ ἀποκτήση τελεία ἀγάπη, τόσο πρὸς τὸν Θεό, ὅσο καὶ πρὸς τὸν πλησίον, αὐτὸς μπορεῖ καὶ ὁμολογεῖ τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν «ἐν Πνεύματι Ἁγίω» (βλ.. Ἃ’ Κόρ. 12, 3).
* * *
* Πρέπει νὰ πιστεύης ὅτι σὲ ἀγαπᾶ ὁ Θεός, ἀκόμη κι ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σὲ ἀποστραφοῦν κι ἂν ὅλοι σὲ ἐγκαταλείψουν.
* * *
* Όταν σοὺ ἔλθη λογισμὸς πὼς δὲν σὲ ἀγαποῦν καὶ δὲν σοὺ συμπαραστέκονται, τότε νὰ θυμᾶσαι πώς, ὅταν ὅλοι σ’ ἐγκαταλείψουν, ὅμως ἔχεις τὸν Θεὸ γιὰ βοηθό. «Ὁ πατήρ μου», λέγει ὁ Δαβίδ, «καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπον μέ, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετο μὲ» (Ψάλμ. 26, 10). Κάποιος Μοναχὸς ἦταν ἄρρωστος. Πέρασε περίπου ἕνας μήνας, καὶ κανεὶς δὲν πῆγε στὸ κελλί του νὰ τὸν 'δη καὶ νὰ τὸν βοηθήση. Κατόπιν ἔστειλε ὁ Θεὸς ἄγγελο νὰ τὸν ὑπηρέτηση. Κι ὅταν ἀργότερα οἱ συνασκητὲς τοῦ σκέφθηκαν νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν, νὰ ἰδοῦν μήπως εἶναι ἄρρωστος, μήπως ἔχη πάθει τίποτα, αὐτός, μόλις τοὺς ἀντικρυσε, τοὺς φώναξε: «Φύγετε!» Τότε αὐτοὶ τοῦ εἶπαν: «Γιατί μᾶς διώχνεις;» Αὐτὸς ἀποκρίθηκε: «Τόσο καιρό, ποὺ δὲν μὲ σκεφθήκατε ἐσεῖς, ποὺ δὲν μὲ εἴδατε, ποὺ δὲν μὲ βοηθήσατε, ἔστειλε ὁ Θεὸς ἄγγελο, καὶ μὲ ὑπηρετοῦσε. Μὰ τώρα, ποὺ ὁ ἄγγελος σᾶς εἶδε, ἔφυγε! Προτιμότερο νὰ φύγετε ἐσεῖς, καὶ νὰ ἔρθη πάλιν ὁἄγγελος!»
* * *
* Γιατί νὰ μὴ ἔχουμε γιὰ κάθε ἄνθρωπο ἀγάπη;
* * *
* Για τὸ θέμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, ποὺ μὲ ἐρωτᾶς, εἶναι γραμμένο...
κάπου: «Μετὰ πάντων ἔχε ἀγάπην καὶ ἀπὸ πάντων ἀπέχου». Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη δὲν ἐνεργεῖται μόνο μὲ τὴν ἐξωτερική της ἐκδήλωση. Ἡ ἀγάπη ἐνεργεῖται κυρίως μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ σημαίνει νὰ ἔχης ἀγάπη γιὰ 'κείνον, πού σου θυμώνει, γιὰ 'κείνον, ποὺ σὲ κατηγορεῖ, γιὰ 'κείνον, ποὺ σὲ ἐξευτελίζει. Νὰ 'πης ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ γιατρός μου. Καὶ ναὶ μὲν τὰ φάρμακα, πού μου δίνει, εἶναι πολὺ πικρά, ἀλλὰ ἐγὼ μὲ αὐτὰ ὠφελοῦμαι. Αὐτὸ ἐξ ἄλλου εἶναι καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου. «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισούσιν ὑμᾶς, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμίν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς» (Λούκ. 6, 27-28). Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ τοῦ εἰπῶ μὲ λόγια πὼς τὸν ἀγαπῶ. Ἐκεῖνο, ποὺ ἔχει σημασία, εἶναι νὰ ἔχω μέσα μου τὴν ἀγάπη γι’ αὐτόν, ἔστω κι ἂν φέρθηκε ἔτσι. Καὶ ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ κολαστῆ μὲ τὸν ἄσχημό του τρόπο, γι’ αὐτὸ νὰ παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐλεήση, νὰ τὸν φωτίση, νὰ τὸν συγχωρέση, γιὰ νὰ μὴ κολασθῆ. Γιατί νὰ ἔχω κάτι μαζί του; Ἀφοῦ δὲν μὲ θέλει, θὰ ἀπέχω. Ὅμως κατ’ οὐδένα τρόπο δὲν θὰ ἀφήσω μέσα μου τὸν λογισμό, τὸν πειρασμὸ νὰ μὲ πειράζη ἐναντίον του, ἀλλὰ θὰ παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ τὸν ἐλεήση, νὰ τὸν φωτίση, νὰ τὸν συγχωρέση, νὰ τὸν σώση.* * *
* Όσο περισσότερο ἀγωνίζεσαι νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεό, τόσο περισσότερο Αὐτός σου ἀποκαλύπτεται!
* * *
* Εκείνος, ποὺ ἐπιθυμεῖ τὸ κακό του συνανθρώπου του, κάνει τελικὰ κακὸ στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ ἀκόμα καὶ τὸν ἐχθρό του, στὴν πραγματικότητα εὐεργετεῖ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του.
* * *
* Όσο πιὸ πολὺ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό, τόσο πιὸ πολὺ νοιώθουμε μέσα μᾶς χαρὰ καὶ εὐτυχία. Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο μεγαλύτερη εὐτυχία ἀπὸ τὸ νὰ φλέγεται ἡ καρδία μας ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν γλυκύτατο Κύριό μας.
* * *
* «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Μάτθ. 6, 24). Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστὸ μὲ ὅλη τὴν καρδία μας, πρέπει πρῶτα νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλα τὰ γήινα εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια, καὶ σὲ τίποτε ἀπὸ αὐτὰ νὰ μὴ προσκολληθοῦμε. Για νὰ μπορέσουμε νὰ ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας σὰν τὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ περιφρονήσουμε τρία πράγματα: Τὸ χρῆμα, τὶς ἡδονὲς καὶ τὴν ἀνθρώπινη δόξα.
* * *
Εἴμαστε σὲ θέση νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, «τὶς ἠμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ρώμ. 8, 35). Ἂν ναί, τότε εἶναι ποὺ πραγματικὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό!
Δὲν ἔχει τόση ἀξία τὸ νὰ ἀγαποῦμε ὅσους μᾶς ἀγαποῦν. «ποία ὑμὶν χάρις ἐστι;» (Λούκ. 6, 32). Ἀξία ἔχει τὸ νὰ ἀγαποῦμε αὐτούς, ποὺ μᾶς ἐχθρεύονται, κι αὐτούς, ποὺ μᾶς μισοῦν!
* * *
* Μίμηση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει πρώτ’ ἂπ’ ὅλα μίμηση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Νὰ θυσιάζουμε «τὰ θελήματα τῆς σαρκὸς» (Ἔφ. 2, 3) χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ ἀδελφοῦ μας.
* * *
* Όπως «ὁ Θεὸς εἶναι Ἀγάπη», ἔτσι κατὰ ἀντίθετο τρόπο, ὁ διάβολος εἶναι μίσος.
Αὐτός, ποὺ ἀγαπᾶ ὅπως ὁρίζει ὁ Θεός, γίνεται μιμητής Του. κι αὐτός, ποὺ μισεῖ τὸν ἀδελφό του, γίνεται διάβολος, καὶ γεύεται ἤδη ἀπὸ τώρα τὴν κόλαση!
Ὑπάρχει ἡ κατὰ Θεὸν ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ ἡ κατά... διάβολον ἀγάπη! Ὑπάρχει τὸ κατὰ Θεὸν μίσος, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ τὸ διαβολικὸ μίσος.
Ἡ κατὰ Θεὸν ἀγάπη εἶναι αὐτή, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ κατά... διάβολον ἀγάπη(!) εἶναι ἡ δαιμονική, ἡ φιλήδονη, ἡ ἐμπαθής, αὐτὴ π.χ. ποῦ ἕνας ἔγγαμος αἰσθάνεται πρὸς μία ἄλλη γυναίκα, ὥστε πολλὲς φορὲς νὰ φθάνη μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐγκαταλείπη τὴ νόμιμη σύζυγό του χάριν τῆς ξένης. Δαιμονικὴ ἀγάπη εἶναι ἐπίσης αὐτή, ἀπὸ τὴν ὁποία διακατέχονται ὅσοι περιπίπτουν στὰ σοδομητικὰ πάθη. Τέτοιου εἴδους «ἀγάπες», ὄχι μόνο τὶς ἀπεχθάνεται καὶ τὶς βδελύσσεται ὁ Θεός, ἀλλά, ἂν δὲν ὑπάρξη μετάνοια καὶ ἀλλαγὴ ζωῆς, τὶς τιμωρεῖ παραδειγματικά.
Κατὰ Θεὸν μίσος εἶναι τὸ μίσος κατὰ τῆς ἁμαρτίας.
Διαβολικὸ μίσος εἶναι τὸ μίσος ἐναντίον οἱουδήποτε συνανθρώπου μας, ἀκόμη καὶ ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ μας. Πρέπει νὰ ἀγαποῦμε τὸν πλησίον μας, ὅσο κι ἂν αὐτὸς μας ἔφταιξε, ὅσο κι ἂν μᾶς πίκρανε.
* * *
* Αυτός, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον του μὲ τὴν ἀληθινή, τὴ σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀγάπη, νοιώθει μέσα τοῦ ἀπέραντη εἰρήνη καὶ χαρά. Αὐτός, ποὺ «ἀγαπᾶ» μὲ τὴν ψεύτικη, τὴν ἐπιφανειακή, τὴν ὑποκριτική, τὴ σαρκική, τὴ φιλήδονη «ἀγάπη», νοιώθει μέσα τοῦ σύγχυση καὶ ταραχή.
* * *
* Η ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι συνυφασμένη μὲ πνεῦμα ταπείνωσης, θυσίας καὶ προσφορᾶς. Αὐτός, ποὺ ἀγαπᾶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θυσιάζει τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὴν ἀνάπαυσή του χάριν αὐτοῦ, ποὺ ἀγαπᾶ. Ἡ ἀγάπη, ποὺ δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, συνδέεται μὲ πνεῦμα ἐγωισμοῦ. καὶ αὐτός, ποὺ ἔχει τέτοια «ἀγάπη», ἀντὶ νὰ θυσιάζεται γιὰ τὸν ἄλλο, ὅλο ζητὰ νὰ θυσιάζεται ὁ ἄλλος γι’ αὐτόν.
* * *
* Η ἀγάπη πρὸς τὸν ἐχθρό μας κρύβει μεγάλη σοφία. Ὅταν ἀνταποδίδουμε καλὸ ἀντὶ κακοῦ, γινόμαστε μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἔρχεται καὶ μᾶς ἐπισκιάζει ἡ Χάρις Του! Μᾶς πλημμυρίζει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Οἱ Ἅγιοι ἀγαποῦσαν ἀκόμα καὶ τοὺς διῶκτες τους. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς ἦταν καθοριστικό, ὥστε νὰ ἀναδειχθοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ γνήσιοι φίλοι Του, Ἅγιοί Του!
* * *
* Η ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον μας δὲν πρέπει νὰ μένη μόνο στὰ λόγια, ἀλλὰ κυρίως νὰ προχωρᾶ στὰ ἔργα. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη φωτίζει μὲ ὑπερφυσικὸ φῶς τὸ πρόσωπο αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ. Τὸ πρόσωπο ἐκείνου, ὁ ὁποῖος μισεῖ, εἶναι συνωφρυωμένο καὶ συννεφιασμένο, μέχρι καὶ σκοτεινό.
* * *
* Η ἀληθινὴ ἀγάπη δὲν χαίρεται μὲ τὶς συμφορὲς τοῦ πλησίον, οὔτε λυπᾶται μὲ τὶς ἐπιτυχίες του.
* * *
* Θέλεις νὰ ἀνακάλυψης τί εἴδους ἀγάπη ἔχεις μέσα σου; Στάσου μπροστὰ στὸν καθρέφτη τοῦ ΙΓ’ Κεφαλαίου τῆς Ἃ’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ κοίταξε μὲ εἰλικρίνεια νὰ 'δης, ἂν ἐφαρμόζωνται σὲ σένα αὐτά, ποὺ λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Αὐτός, ποὺ ἀγαπᾶ, ἔχει μακροθυμία στὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου. Ἔχει καὶ καλωσύνη. Δὲν ζηλοφθονεῖ. Δὲν ὑπερηφανεύεται, δὲν ἀσχημονεῖ, δὲν ζητᾶ τὸ δικό του συμφέρον, δὲν εἶναι εὐερέθιστος. Λησμονεῖ τὸ κακό, ποὺ τοῦ ἔχουν κάνει. Λυπᾶται, ὅταν ἀδικῆται ὁ πλησίον του, καὶ χαίρεται μαζί του στὴ χαρά του. Ἔχει σὲ ὅλα ἀνεκτικότητα, ἐμπιστοσύνη, ἐλπίδα, ὑπομονὴ» (Ἃ’ Κόρ. 13, 4-7).
* * *
* Η ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τοὺς συνανθρώπους μᾶς εἶναι ἀλληλένδετες. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχη ἡ μία, χωρὶς νὰ ὑπάρχη καὶ ἡ ἄλλη. Διαφορετικά, οὔτε τὸν Θεὸ ἀγαποῦμε ἀληθινά, οὔτε τὸν πλησίον μας πραγματικά.
* * *
* Πιο πολὺ νὰ ἀγαποῦμε αὐτούς, ποὺ μᾶς ἐλέγχουν, παρὰ αὐτούς, ποὺ μᾶς κολακεύουν.
* * *
* Δεν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἀγάπη, χωρὶς τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς ἐμᾶς εἶναι ἀχώριστα συνδεδεμένη μὲ τὴ Σταυρική Του θυσία. Σταυρὸς καὶ Ἀγάπη πᾶνε ἀχώριστα μαζί.
* * *
* Πολέμησε τὸ μίσος, ποὺ δείχνει ὁ ἄλλος πρὸς ἐσένα, μὲ ὅπλο τὴν ἀγάπη, ποὺ ἐσὺ θὰ δείχνης πρὸς αὐτόν. Δεῖξε ἀγάπη σ’ αὐτόν, πού σου δείχνει κακία. Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ μετατρέψης τὴ μοχθηρία του σὲ καλωσύνη.
* * *
* Αυτός, ποὺ ἔχει κακία, γεύεται θάνατο, ἐνῶ αὐτός, ποὺ ἔχει ἀγάπη, γεύεται αἰώνια ζωή.
* * *
* Ο ὡραιότερος καὶ ἀποτελεσματικώτερος τρόπος νὰ ἐκδικηθῆς αὐτόν, ποὺ σὲ ἔβλαψε, εἶναι νὰ τὸν εὐεργετήσης.
* * *
* Οι οὐρανοὶ ἀνοίγουν διάπλατα γι’ αὐτόν, ποὺ ἀγαπᾶ ἀληθινὰ τὸν Χριστὸ «μὲ ὅλη τὴν καρδία του, μὲ ὅλη τὴν ψυχή του καὶ μὲ ὅλη τὴ διάνοιά του, καὶ τὸν πλησίον του ὅπως τὸν ἑαυτὸ τοῦ» (Λούκ. 10, 27).
* * *
* Όπου ὑπάρχει ἡ ἀγάπη, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ Θεός. Ὅπου ὑπάρχει τὸ μίσος, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ διάβολος.
* * *
Νὰ ἀπορρίπτης μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη καὶ νὰ ἐξομολογῆσαι μὲ ὅσο τὸ δυνατὸ μεγαλύτερη ταπείνωση ὅλες τὶς καχυποψίες καὶ φαντασίες, πού σου ὑποβάλλει ὁ διάβολος, γιὰ νὰ σὲ κάνη νὰ ἀντιπαθὴς καὶ νὰ ἀποστρέφεσαι τὸν πλησίον σου.
Δὲν ὑπάρχει χῶρος παραμονῆς στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν γι’ αὐτούς, ποὺ στὴ ψυχή τους δὲν ἔχουν χῶρο ἀγάπης γιὰ τοὺς ἐχθρούς τους.
“ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ”
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου