Ὑπάρχουν ψυχές, οἱ ὁποῖες ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῶν χλιαρῶν Χριστιανῶν, ἔχουν καλλιεργήσει τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ μέσα στὴν καρδιὰ τοὺς συνυπάρχουν ἡ θερμὴ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ ἀλλὰ καὶ τὸ θάρρος τῆς ὁμολογίας.
Αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς ὄντως θαυμαστὲς προσωπικότητες ἑορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων κατὰ τὴν ὁποία, ὅπως χαρακτηριστικὰ καταγράφεται στὸ ἑορτολόγιο: «Κυριακὴ Γ΄ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἐν ἡ τῶν ἁγίων γυναικὼν Μυροφόρων ἑορτὴ ἐορτάζομεν, ἔτι δὲ μνείαν ποιούμεθα Ἰωσὴφ τοῦ ἐξ’ Ἀριμαθαίας, ὃς ἢν μαθητὴς κεκρυμμένος, καὶ τοῦ νυκτερινοῦ μαθητῆ Νικοδήμου». Ἀλλὰ τί ἦταν οἱ Μυροφόρες; Καὶ γιατί ὀνομάστηκαν ἔτσι; Ἦταν εὐσεβεῖς ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖες ἀκολουθοῦσαν καὶ διακονοῦσαν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, στὴν τριετῆ περίοδο τῆς δημοσίας δράσεώς Του. Ἦταν γυναῖκες ποὺ εἶχε βοηθήσει ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ γνωστές της Παναχράντου Μητρός Του, καὶ οἱ ὁποῖες προσέφεραν πολύτιμες ὑπηρεσίες, κυρίως ὅταν....
Οἱ Ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς κάνουν συχνὰ λόγο γι’ αὐτές, στὰ κεφάλαια τοῦ θείου πάθους μὰ κυρίως στὸ μοναδικὸ γεγονὸς τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως.
Πόσα, πράγματι, διδάγματα μᾶς ὑπογραμμίζει ἡ ἁγία βιωτή τους, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ συγκλονιστικὴ στάση τους, κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς «της μιᾶς τῶν Σαββάτων», ποὺ ἑτοιμάστηκαν νὰ πᾶνε τὰ μύρα (ἐξ’οὐ καὶ Μυροφόρες ἐκλήθησαν) στὸν «ὄλβιον τάφον» Τοῦ Ἀναστάντος!
Θὰ πρέπει νὰ μελετήσει κανεὶς τὰ ὅσα γράφουν οἱ Ἱεροὶ Εὐαγγελιστές, γιὰ νὰ μείνει ἐκστατικὸς μπροστὰ στὸ φίλτρο τῆς Θεϊκῆς ἀγάπης ποὺ φλόγιζε τὴν καρδιά τους...Μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ παναγνὸ αἴσθημα τῆς θερμῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Ἰησοῦ μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ τὸ τόλμημά τους, νὰ πλησιάσουν δήλ. τὸν φρουρούμενο ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν τάφο. Μόνο ὅταν ἡ καρδιὰ ξεχειλίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ψυχρὴ λογικὴ προσφέρει τὸν πρῶτο λόγο στὴν πράξη ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἀκόμα καὶ στὴν θυσία!
Καὶ ἐνῶ οἱ μαθητὲς εἶναι κλειδαμπαρωμένοι ἔχοντας χάσει τὸ θάρρος τους, οἱ ἁπλὲς αὐτὲς γυναῖκες, ὅπως καὶ ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀγάπη «ἔξω βάλει τὸν φόβον».
Ὁ Ἰωσήφ, ὅπως γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Μάρκος: «τολμήσας, εἰσῆλθε πρὸς Πιλάτον καὶ ἠτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μάρκ. ΙΕ΄ 43). Δήλ. ὁ Ἰωσὴφ ἔλαβε τὴν τόλμη καὶ παρουσιάστηκε στὸν Πιλάτο καὶ ζήτησε τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.
Αὐτὴ ἡ λέξη «τολμήσας», ἀστράφτει ὡς ἀστραπὴ μέσα στὸ πυκνὸ σκοτάδι τῶν φοβερῶν γεγονότων, φωτίζει τὶς ψυχὲς καὶ συνάμα χαρίζει τὸ θάρρος τῆς ὁμολογίας τὸ ὁποῖο ἐξαφανίζει τὸ δαιμόνιό της δειλίας.
Πόσο λυρικὰ ὁ ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀποδίδει αὐτὴ τὴν ἀλήθεια: «Πέπαυται τόλμα μαθητῶν, Ἀριμαθαίας δὲ ἀριστεύει Ἰωσήφ...»
Καὶ ἐνῶ ὁ Ἰωσὴφ ζητᾶ ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ εἶναι ἑνωμένο μὲ τὴν Θεότητα, γιὰ νὰ τὸ τοποθετήσει στὸ «μνημεῖο ὁ ἢν λελατομημένον ἐκ πέτρας», ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ Μαρία τοῦ Ἰωσὴ «ἐθεώρουν ποὺ τίθεται».
Ἔχει λεχθεῖ καὶ εἶναι φυσικὰ ἀλήθεια ὅτι ἡ γυναίκα μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει μεγάλο κακό, ἀλλὰ ταυτοχρόνως νὰ προσφέρει καὶ μεγάλο καλό. Νὰ δωρίσει μεγάλο καλὸ στὴν οἰκογένεια καὶ γενικῶς στὴν κοινωνία ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἢ δύναμις ἢ ἀδυναμία...
Πόσο ἔχουν νὰ ὠφεληθοῦν οἱ νέες κυρίως γυναῖκες, ἀπὸ τὸ δυναμικὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων Μυροφόρων; Ἀξιώνονται νὰ δοῦν ὄχι μόνο τὸν φωτεινὸ Ἄγγελο «ἐπὶ τὸν λίθον τοῦ μνήματος», μεταδίδοντάς τους τὸ χαροποιὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλὰ καὶ Αὐτὸν τὸν Ἀναστάντα Ἰησοῦν. Ἔτσι οἱ γυναῖκες, ποὺ δὲν θὰ τοὺς ἔδινε ἴσως κανεὶς καμμία σημασία, εὐλογοῦνται καὶ χρηματίζουν Εὐαγγελίστριες καὶ αὐτῶν τῶν ἴδιων Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελιστῶν!
Ἀλλὰ καὶ πόσο ἔχουν νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν θαρραλέα συμπεριφορὰ τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ «εὐσχήμονος βουλευτοῦ» ὅσοι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κοινά, καὶ ἀρκετὲς φορὲς ἐνῶ γνωρίζουν τὸ πανάγιο καὶ σωστικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, δειλιάζουν καὶ δὲν τολμοῦν νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ὀρθό, μὲ ἀποτέλεσμα τελικῶς νὰ ψηφίζονται ἀντιχριστιανικοὶ νόμοι, ἀκριβῶς διότι ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν καρδιὰ τὸ θάρρος τῆς Χριστιανικῆς ὁμολογίας.
Μὰ καὶ πόσο, τέλος, εἶναι ἀνάγκη τὰ πρόσωπα ποὺ ἀποτελοῦν τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ παραδειγματιστοῦν, ὄχι ἀπὸ τὴ δειλία τῶν μαθητῶν στὴν προκειμένη περίπτωση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν τόλμη καὶ τὸ θάρρος τοῦ Ἰωσήφ. Νὰ «τολμοῦν». Ἂς παύσει ἐπιτέλους νὰ καλύπτεται μὲ ἕνα διάτρητο μανδύα «συνέσεως» ἡ δειλία τῆς ὀλιγοπιστίας. Ἂς ξεριζωθεῖ ἀπὸ τὶς κλονισμένες συνειδήσεις τὸ κακῶς νοούμενον «φιλάδελφον», ποὺ κάνει τελικῶς τὸν Καίσαρα νὰ ἀποδίδει δικαιοσύνη...Τὰ ὑπεύθυνα πρόσωπα ἂς ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας γιὰ τὸν ὁποῖον ἔχουν ταχθεῖ, καὶ ἐπιτέλους ἔχουν λόγο ὑπάρξεως, ὥστε τὸ καύχημα νὰ μὴ περιορίζεται μόνο στὸ «θρόνον διάδοχοι», ἀλλὰ ταυτοχρόνως νὰ ὑπογραμμίζεται τὸ «τρόπων μέτοχοι»...
Εἴθε νὰ κατανοήσουμε ὅλοι μας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅτι ἡ αὐθεντικότητα δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα «Βυζαντινὸ τυπικό», οὔτε πάλι μία φολκλορικὴ φιέστα ποὺ ἀρκετὲς φορές, πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε, ἐκνευρίζει «τοῖς νοῦν ἔχουσι» καὶ σκανδαλίζει τὸ ἁπλὸ ποίμνιο, ἀλλὰ μία δυναμική, μέσα στὴν ἀλήθεια, στάση ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ ἂν χρειαστεῖ καὶ σὲ αὐτὴ τὴ θυσία. «Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη» (Ἆσμα Ἀσμάτων Ἡ΄ 6). Προϋποτίθεται φυσικὰ ὅλων αὐτῶν, τὸ ξεχείλισμα τῆς καρδιᾶς μας, ἀπὸ τὸ μύρο τῆς ἀγάπης τοῦ Λατρευτοῦ μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου