Δ΄ Κυριακὴ Νηστειῶν (Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Μάρκου Θ΄ 17-31

 Μόνο ὅσες ταλαίπωρες ψυχὲς ἔχουν βρεθεῖ συνειδητὰ στὸ στρατόπεδο τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς ἀθεΐας(;), πιέζουν τὸν ἑαυτόν τους γιὰ νὰ δείξουν ὅτι ἀπορρίπτουν τὴν πίστη στὸν Θεό. Ὅλοι μὰ ὅλοι οἱ φυσιολογικοὶ ἄνθρωποι, αἰσθάνονται καὶ βιώνουν μέσα στὴν ὕπαρξή τους   τὴν πραγματικότητα τῆς πίστεως, γὶ αὐτὸ καὶ ἀναλόγως τὴν κάθε περίπτωση, ἡ κάθε ὕπαρξη ζεῖ τὴν πίστη, ἕως ὅτου ἔρθει κάποια στιγμὴ στὴν ζωὴ ὅπου ξεκαθαρίζει τί ἀκριβῶς πιστεύει καὶ πόσο πιστεύει.

Μία τέτοια τραγικὴ περίπτωση βλέπουμε καὶ στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Δ’ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, στὰ λιμάνια αὐτὰ τῆς χάριτος ποὺ τοποθέτησε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Κοινωνία τῶν ἀνθρώπων.

Ὅταν ἀκούει κανεὶς τὸν πατέρα τοῦ σεληνιαζομένου νέου, μέσα στὴν ἀνέκφραστη πίκρα του, νὰ παρακαλεῖ τὸν Ἰησοῦ γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ παιδιοῦ του, ὅσο ψύχραιμος καὶ νὰ εἶναι, συγκλονίζεται συθέμελα καὶ συμπάσχει μαζί του.

Τὸ παλληκάρι αὐτὸ ἔχασε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν κυριαρχία τῆς προσωπικότητάς του μέσα στὸ ἄσπονδο μίσος τοῦ διαβόλου. Γὶ αὐτὸ καὶ ὅπως ἐξηγοῦσε ὁ πατέρας τοῦ «ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβη, ρήσσει αὐτὸν καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ καὶ ξηραίνεται...». Δηλαδή:  Σὲ ὅποιο μέρος τὸν πιάσει, τὸν ρίχνει κάτω καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια του καὶ γίνεται ξηρὸς καὶ ἀναίσθητος.

Ὄντως τραγικὸ θέαμα, ποὺ μόνο ὅσοι ἔχουν ἰδίαν ἀντιληψην τέτοιων δαιμονικῶν καταστάσεων, μποροῦν νὰ ἐννοήσουν τί σημαίνει νὰ κυριεύεται ἡ ὕπαρξις ἀπὸ...

ἀκάθαρτα πνεύματα!

Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι αὐτοὶ οἱ «σοφοὶ» ποῦ ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου; Καὶ τί ἔχουν νὰ ἀπαντήσουν μπροστὰ σ’ αὐτὲς τὶς τραγικὲς περιπτώσεις ποῦ σὲ κάθε ἐποχή, δυστυχῶς, ὑφίστανται; Ἀλλοίμονο, τὸ μόνο ποὺ κατορθώνουν οἱ πλεγματικοὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι εἶναι νὰ καταντοῦν (ἴσως ἀσυνείδητα) συνήγοροι τοῦ διαβόλου...

Ἀλλὰ ἂς ἀφήσουμε τὶς φοβερὲς αὐτὲς καταστάσεις τῆς πνευματικῆς διαστροφῆς καὶ ἂς περάσουμε νὰ δοῦμε μὲ ποιὸ τρόπο, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τῶν πάντων, προσδιορίζει τὴν βάση ἐπάνω στὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ σταθεῖ ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ οἰκοδομήσει τὴν ὅλη προσωπικότητά του καὶ τὸν ἀγώνα του.

Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ἰησοῦς πρὶν ἐλευθερώσει τὸν σκλαβωμένο, ἀπὸ τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα νέο, πρὶν προβεῖ στὸ θαῦμα, ἀκούγοντας τὴν παράκληση τοῦ πατέρα, τοῦ τονίζει μία συγκλονιστικὴ φράση ποὺ κρύβει ὅλο τὸ μεγαλεῖο ἀλλὰ καὶ τὴν δύναμη τῆς πίστεως. «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι», δήλ. ἐὰν μπορεῖς ἐσὺ νὰ πιστεύσεις, ὅλα εἶναι δυνατὰ σ’ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει.

Ἀδελφοί μου. Ὅταν μελετᾶ κανεὶς μὲ ἡσυχία καὶ σὲ βάθος τὸν ζωντανὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅταν παρακολουθεῖ τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας μας, αἰσθάνεται ὅτι ἡ φράση αὐτὴ ἀπευθύνεται στὸν ἴδιο προσωπικά. Ναί. Εἶναι βέβαιο πώς, ἂν ἤδη δὲν ἔχουν ἔρθει, θὰ ἔρθουν τέτοιες στιγμές, τόσο στὴν προσωπική, ὅσο καὶ στὴν οἰκογενειακή μας ζωή, ποὺ θὰ νοιώσουμε τὸ ἔδαφος νὰ χάνεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας...

Αὐτὲς εἶναι οἱ στιγμὲς τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ ὁ διάβολος, ἔχοντας λάβει τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν Θεό, ἔρχεται νὰ μᾶς «σινιάσει ὡς τὸν σίτον», νὰ μᾶς κοσκινίσει δηλαδὴ ὅπως κοσκινίζεται τὸ σιτάρι μέσα στὸ κόσκινο. Ἀλλὰ σ’ αὐτὲς τὶς πραγματικὰ δύσκολες στιγμές, τὸ μόνο ποὺ θὰ πρέπει νὰ μὴ ὑπάρχει εἶναι  πανικὸς καὶ σύγχυσις. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς ἔχει δεηθεῖ γιὰ ἐμᾶς «ἴνα μὴ ἐκλίπη ἡ πίστις μας».

Δὲν μᾶς ἀφήνει ἡ σταυρωμένη Ἀγάπη νὰ πειραστοῦμε περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀντέχουμε. Ἡ δοκιμασία δὲν ὑπερβαίνει τὶς δυνάμεις μας, πλὴν ὅμως θὰ πρέπει τώρα ἀπὸ δικῆς μας πλευρᾶς νὰ διαθέτουμε στὴν καρδιά μας τὴν ἀνάλογη πίστη, ὥστε νὰ ἐξέλθουμε νικητές.

Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς τοποθετεῖται τὸ ἐπίμαχο σημεῖο ποὺ καθορίζει τὴν ὅλη ἔκβαση τοῦ ἀγώνα. Ὑφίσταται μέσα στὶς καρδιές μας ἡ γνήσια πίστις στὸ Θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Ὁ σπόρος τῆς πίστεως ἔχει αὐξηθεῖ «εἰς δένδρον εὐσκιόφυλλον» ὅπου τὰ «πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώνουν»; Δήλ. βιώνουμε τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὥστε ἡ πίστις μας νὰ «μετακινεῖ τὰ ὅρη» τῶν δυσκολιῶν καὶ νὰ συντρίβει «ὑπὸ τοὺς πόδας ἠμῶν πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον, πειρασμὸν καὶ διάβολον»;

Ἂν ναί, τότε, ὁ πρῶτος Ψαλμὸς τοῦ προφητάνακτος Δαβὶδ ποὺ μακαρίζει τὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ἐπενδύει καὶ δοξάζει τὸν ἀγωνιζόμενο Χριστιανὸ ποὺ ὡς «ξύλον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων» δέχεται τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ.

Ἂν ὅμως δὲν αἰσθανθήκαμε ἀκόμα τὴν ζωντανὴ πίστη νὰ κοχλάζει μέσα στὴν καρδιά. Ἂν ἀκόμα τὰ φόβητρα τοῦ κόσμου καὶ οἱ εἰρωνίες τῶν ἀνθρώπων ταράζουν τὴν συνείδησή μας καὶ ἀναστατώνουν τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας, τότε, κυρίως τότε, ἂς προσπαθοῦμε νὰ παραμένουμε ψύχραιμοι καὶ ταυτοχρόνως, ὅπως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς, ἂς στρέφουμε τὸ βλέμμα στὸν καρδιογνώστη Ἰησοῦ.

Ἂς ὁμολογήσουμε ἐν ταπεινώσει ἐνώπιόν του «πρωτόθρονου ἀδελφοῦ» του Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ τὴν ἀδυναμία μας : «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τὴ ἀπιστία», πιστεύω, Κύριε, ὅτι ἔχεις τὴν δύναμη νὰ μὲ βοηθήσεις. Βοήθησε μὲ νὰ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μου καὶ ἀναπλήρωσε ἐσὺ τὴν ἔλλειψη τῆς πίστεώς μου.

Τότε ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἀφοῦ «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῶ πᾶν ρῆμα», ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ θὰ δώσει τὴν ἔκβαση τῆς νίκης πρὸς δόξαν Θεοῦ, πρὸς σωτηρία τῶν τέκνων του καὶ πρὸς καταισχύνη τῶν ζοφερῶν δαιμόνων.

Εἴθε νὰ αἰσθανθοῦμε, νὰ ζήσουμε καὶ νὰ βιώνουμε ὁλοένα καὶ περισσότερο τὸ θεῖον δῶρον τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεώς μας, ὅπως τὸ ἔζησαν καὶ μᾶς τὸ παρέδωσαν ὅλα τὰ γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ.

Ἀμήν.