«Εἶχα ξεκινήσει γιὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος ὅταν πληροφορήθηκα ὅτι ἔχει νοτιὰ καὶ δὲν θὰ ἔχει καράβι ἀπὸ Οὐρανούπολη» Παρὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀποφάσισα νὰ συνεχίσω τὸ ταξίδι μου. Σταμάτησα σὲ Μονὴ στὴν Χαλκιδικὴ νὰ προσκυνήσω. Μὲ ρωτοῦν. «Θὰ πᾶς στὸ Ἅγιον Ὅρος;» «Ναί», εἶπα, «ἂν θέλει ἡ Παναγία». Πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ προσκύνημα σχεδὸν ἀνελλιπῶς κάθε χρόνο τὰ τελευταία 26 χρόνια (περνώντας πάντα ἀπὸ χίλια μύρια κύματα σὰν νὰ πηγαίνω στὸ Ἀϊβαλί!). Ψάχνω νὰ βρῶ τὸν χαμένο ἑαυτό μου στὴν παράδοση τῶν Πατέρων μας ποὺ τὰ σχολεῖα τῆς Ἀθήνας μᾶς ἔκρυψαν, δασκαλεμένα ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔβαλαν χέρι στὴν πνευματική μας κληρονομιά, πολὺ πρὶν βάλουν χέρι στὰ ταμεῖα. Καὶ ἡ Παναγία θέλησε. Μὲ τὴν μορφὴ τῶν Βατοπαιδινῶν Πατέρων ἅπλωσε τὸ χέρι Της καὶ μὲ μάζεψε σὰν ναυαγὸ ἀπὸ τὴν τρικυμία τοῦ κόσμου τούτου, μὲ καραβάκι ἀπὸ τὴν Ἱερισσό.
Τί εἶδα στὸ Βατοπαίδι; Μία ἀδελφότητα γονατισμένη ἀπὸ τὰ γεγονότα; Μία ἀδελφότητα νὰ ἀσχολεῖται μὲ ἐπιχειρήσεις καὶ λεφτὰ μέσα στὴν χλιδή; Ἕνα Γέροντα ἀπογοητευμένο, ἕτοιμο νὰ...
ἐγκαταλείψει τὴν μάντρα τῆς μετανοίας του καὶ νὰ παραιτηθεῖ; (Μπορεῖ ἕνας Πατέρας νὰ παραιτηθεῖ;! )Τὸ ἀντίθετο. Εἶδα στρατὸ Κυρίου σὲ παράταξη μάχης. Εἶδα ἀκολουθίες λαμπρὲς καὶ ἱεροπρεπέστατες, ἕνα ἐκκλησίασμα νὰ πάλλεται ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση. Εἶδα Πατέρες νὰ ἱδρώνουν στὰ διακονήματά τους, εἴτε στὸ ναό, εἴτε στὸ μαγειρεῖο, εἴτε στὸ ἀρτοποιεῖο, εἴτε στὰ γραφεῖα, εἴτε στὸ μάζεμα τῆς ἐλιᾶς (ἀπὸ ὅλους, παγκοινιὰ εἶναι ὁ ὅρος ποὺ χρησιμοποιεῖται), εἴτε στὴν ἀβραμιαία φιλοξενια τῶν προσκυνητῶν. Εἶδα ξαγρύπνια καὶ νηστεία. Εἶδα τὸν Γέροντα νὰ λάμπει γαλήνιος ἀλλὰ καὶ ἀποφασισμένος νὰ συνεχίσει νὰ φέρει τὸν σταυρό του καὶ νὰ ἀκολουθεῖ τὰ βήματα τοῦ Κυρίου στὸ Γολγοθά. Εἶδα, ἰδίως στὴν λιτανεία τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Παραμυθίας, λαὸ ἅγιο, βασίλειο ἱεράτευμα, μὲ τὸν Γέροντα πρῶτο στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες νὰ δίνει τὸ παράδειγμα. Τὸν ἄκουσα νὰ μεταφέρει στὰ πνευματικά του παιδιὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων («ἡ τσιγκουνιὰ εἶναι ἁμαρτία ἀλλὰ ἡ οἰκονομία εἶναι ἀρετή»).
Μὲ μία φωνή, ἑνωμένοι καὶ ἀποφασισμένοι, ψάλλοντας ὅλοι μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα πρῶτο στὸ τέλος τοῦ Ἀπόδειπνου τὸν πραγματικὸ ἐθνικό μας ὕμνο «Τὴ ὑπερμάχω στρατηγῶ τὰ νικητήρια», ἔστελναν τὸ μήνυμα «ἂν θὰ πέσουμε, θὰ πέσουμε μαχόμενοι στὰ πνευματικὰ μαρμαρένια ἁλώνια», «τὴν Πόλη δὲν τὴν παραδίνουμε, θὰ μᾶς βρεῖς στὴν πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ». Σὰν ἄλλοι Παλαιολόγοι, σὰν ἄλλοι Διγενεῖς ἔχουν ἀναπαυτεῖ μὲ τὴν γνώση ὅτι φυλᾶνε τὰ πραγματικά, τὰ πνευματικὰ σύνορά του Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνάντια σὲ ἐχθροὺς ἀλλόφρονες καὶ ἀλλόκοτους.
Γιατί αὐτὸ τουλάχιστον τὸ ξέρουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία μας. Τὰ Μοναστήρια δὲν τὰ διώκουν οἱ Κολοκοτρωναῖοι. Τὰ διώκουν οἱ Βαυαροὶ καὶ οἱ βαυαρόφρονες. Κι ἂν οἱ Μοναχοὶ πράγματι ἔκαναν λάθος; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀλάνθαστος. Ὑπάρχει ἡ ἔμπρακτη μετάνοια καὶ ἡ συγγνώμη, ἀκόμη καὶ ἡ νόμιμη ποινὴ (τὸ λυντσάρισμα, φυσικὸ ἡ ἠθικό, ὅμως δὲν συνάδει μὲ τὴν παράδοσή μας). Ἀλλὰ τὴν δική μας συμπεριφορὰ τὴν ὑπαγόρευσε ὁ αὐτοκράτοράς μας, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, «ἂν δεῖς γυμνὸ ἱερέα, κάλυψε τὸν μὲ τὸν χιτώνα σου». Μᾶς τόπε καὶ ὁ δεσπότης μας, ὁ Μέγας Βασίλειος, «καὶ δολοφόνος νὰ εἶναι ὁ ἱερεύς, νὰ τὸν σέβεσαι, ἂν ἐσὺ πιστεύεις, θὰ τὸν δεῖς νὰ ἱερουργεῖ μὲ ἀγγέλους».
Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλους μας τὸ εἶπε ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου «θὰ χτυπήσουν τοὺς ποιμένες γιὰ νὰ σκορπίσουν τὸ ποίμνιο». Καὶ τί περιμένουν οἱ ἀθεόφοβοι ἐπικριτὲς τοῦ ἁγιασμένου καὶ ματωμένου σὲ ἀγῶνες γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα ράσου (ποιὸς εἶναι τρελὸς νὰ ἀνταλλάξει μὲ τὴν θέληση τοῦ τὸ ἁγιασμένο ράσο μὲ ἕνα κουστούμι-σάβανο); Ἄν, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο μαλώσουμε μὲ τὸν καπετάνιο ἡ ἄλλο βαθμοφόρο στὴν Κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ σκάφος πηδώντας μέσα στὰ τρικυμισμένα κύματα καὶ νὰ χαθοῦμε; Μὰ καλά, νομίζουν ὅτι τόχουμε ἐντελῶς χαμένο;!
Ματαιοπονοῦν ὅμως. Καὶ θὰ πιαστοῦν ἀπὸ τὶς παγίδες ποὺ ἔστησαν γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὁ διάβολος ἀνέβασε τὸν Κύριο στὸ Σταυρό. Καὶ ὁ Κύριος ἀνέτρεψε τὶς μηχανορραφίες τοῦ διαβόλου μὲ τὴν ἀνάστασή Του, μετατρέποντας τὸν Σταυρὸ ἀπὸ σύμβολο θανάτου σὲ σύμβολο ζωῆς καὶ σωτηρίας.
Ὁ διάβολος χρησιμοποιεῖ διαφόρους ἐν γνώσει ἡ ἐν ἀγνοία τους γιὰ νὰ σταυρώσει τὸν Γέροντα καὶ τοὺς Βατοπαιδινοὺς Πατέρες καὶ ?κατὰ τρόπο μυστηριώδη τὸ κακὸ μετατρέπεται σὲ καλὸ γιατί ??αὐτοὶ ἁγιάζουν καὶ λάμπουν, καὶ γίνονται σύμβολα πνευματικοῦ ἀγώνα, καὶ ἡγέτες τῆς ἀντίστασης τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ σχέδια τῆς ὑποδούλωσης καὶ τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ τῶν λαῶν ἀπὸ τὴν νέα τάξη πραγμάτων. Δὲν ἀσχολούμαστε μὲ τὶς προθέσεις. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὅμως τὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ ἱστορία λέει πὼς ἡ τρομερὴ συγκέντρωση πλούτου, πολιτικῆς δύναμης ἡ πληροφοριῶν σὲ λίγα χέρια ὁδηγεῖ στὴν κατάχρηση τῆς δύναμης καὶ στὴν κατάργηση τῶν ἐλευθεριῶν τοῦ λαοῦ.
Δὲν ἦταν καὶ εἶναι κατάργηση τῆς νομιμότητας ἡ δίωξη χωρὶς ἐπαρκῆ στοιχεῖα; Ἂν ὄντως ὑπῆρχε ζημία τοῦ Δημοσίου, γιατί δὲν διώχθηκε ὁ νῦν Ὑπουργὸς τῶν Οἰκονομικῶν ποὺ ἀρνήθηκε τὴν πλήρη ἀποκατάσταση τῆς ζημίας μὲ τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ἀκινήτων καὶ τὴν παραπομπὴ τοῦ περιουσιακοῦ της Βιστωνίδας στὰ δικαστήρια; Ἄρα, ἁπλὰ δὲν ὑπάρχει ζημία καὶ ἡ ὅλη ὑπόθεση ἦταν μία σκευωρία γιὰ νὰ πληγεῖ μία κυβέρνηση καὶ ταυτόχρονα τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ ἔτσι, μεταξὺ τῶν ἄλλων νὰ ἀναχαιτιστεῖ καὶ ἡ προσέγγιση τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν Ρωσία τὴν ὁποία τὸ Βατοπαίδι, «ἑπόμενο τοῖς πατράσι» (νὰ μὴ ξεχνᾶμε καὶ τὸν Πατέρα Παΐσιο), ὑπηρετεῖ.
Ὅμως, ἡ προσέγγισή μας μὲ τὴν Ρωσία δὲν ἐμποδίζεται, οὔτε μὲ τὴν δίωξη τοῦ Βατοπαιδίου, οὔτε μὲ τὸ Μνημόνιο ποὺ μᾶς ἀπαγορεύει νὰ πάρουμε δάνειο ἀπὸ ἄλλη χώρα. Γιατί; Μὰ γιατί στὴν Ρωσία ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ μίας ἀναγέννηση καὶ ἔρχεται πιὸ κοντά μας, ἐνῶ ἡ Δύση ἐπιστρέφει στὸν Μεσαίωνα, διαλαλώντας τὸν θάνατο τοῦ Θεοῦ (ποὺ τοὺς ἀπάντησε χαρίζοντας τοὺς τὴν ἀθανασία, κατὰ τὸν μακαριστὸ Ὅσιο Ἰουστίνο Ποπόβιτς).
Ἡ κρίση ὁδηγεῖ στὴν σταδιακὴ κατάλυση τῶν συνταγματικῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων μὲ τὸ πρόσχημα τῆς τρομοκρατίας. Ταυτόχρονα, ἡ κρίση ὁδηγεῖ στὴν συγκέντρωση τοῦ πλούτου σὲ λίγα χέρια καὶ στὴν ἐξαθλίωση τῶν πολλῶν. Ἀφοῦ κάνουν τὸν κόσμο νὰ πεινάσει, θὰ ἐξαγοράσουν τὴν ἐλευθερία του μὲ ἕνα κομμάτι ψωμί. Μᾶς τὸ εἶπε προφητικὰ ὁ πατερικὸς Ντοστογιέφσκι στὸν διάλογο μὲ τὸν Μέγα Ἱεροεξεταστὴ στὸ βιβλίο τοῦ «Ἀδελφοὶ Καραμαζώφ».
Ἡ κρίση ἐπίσης ὁδηγεῖ στὴν κατάλυση τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς μὲ τὰ μονοπώλια καὶ τὴν νόθευση τοῦ ἀνταγωνισμοῦ. Καὶ τὰ μονοπώλια ἀναπαράγουν πολέμους εἰς τὸ διηνεκές. Τὸ τελευταῖο μας τὸ εἶπε ὁ στρατηγὸς Πετρέους ἐπικεφαλῆς τῶν Ἀμερικανικῶν ἐνόπλων δυνάμεων στὸ Ἀφγανιστᾶν «Στὸν πόλεμο αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ νίκη. Θὰ πολεμᾶμε κι ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας.»
Καὶ ἡ κρίση καταλύει τὶς ἀξίες τῆς ἀνθρωπότητας, ἐπιφέρει μία ὁμογενοποίηση τῶν ἀνθρώπων σὲ μία ὑπάκουη ἀγέλη ποὺ δὲν θὰ σκέπτεται καὶ δὲν θὰ ἀντιδρᾶ. Μᾶς ὁδηγεῖ δηλαδὴ σὲ ἕνα ἐξανδραποδισμὸ καὶ μία βαρβαρότητα. Γιατί χρειάζεται ἡ ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ὑπάρχει τρόπος νὰ προστατευτοῦν τὰ εὐαίσθητα προσωπικὰ δεδομένα ὅταν οὔτε τὰ δεδομένα στοὺς ὑπολογιστὲς τοῦ Ἀμερικανικοῦ Πενταγώνου δὲν εἶναι ἀσφαλῆ καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν περίπτωση κατάχρησης τῶν προσωπικῶν δεδομένων ἀπὸ ἄνομα συμφέροντα; Πειστικὲς ἀπαντήσεις δὲν ἔχουν δοθεῖ.
Γιὰ αὐτὸ πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε, πρέπει νὰ σηκωθοῦμε, ἐν ἀνάγκη μὲ ἄλλη ἡγεσία ποὺ βάζει πάνω ἀπὸ τὸ δικό της τὸ συμφέρον τὸ συμφέρον τοῦ λαοῦ. Μία ἡγεσία ποὺ ξέρει τί θὰ πεῖ σταυρὸς καὶ ἀνάσταση. Μία ἡγεσία ποὺ ξέρει, σέβεται καὶ συνεχίζει τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μᾶς (που θρησκεύει, ἐξομολογεῖται καὶ κοινωνεῖ ?καὶ δὲν ντρέπεται νὰ τὸ πεῖ). Μία ἡγεσία ποὺ ὄχι μόνο θὰ σέβεται καὶ θὰ ἀγαπᾶ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὅπως καὶ τὴν φιλοκαλικὴ παράδοση τῶν Πατέρων τῆς Ἐρήμου καὶ τὸν κοινοτικὸ καὶ κοινοβιακὸ τρόπο ζωῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς ἔχει παράδειγμα καὶ σημαία. Ἐμπρὸς λοιπόν.
Σπύρος Β. Μπαζίνας
* Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀφιερώνεται μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ σεβασμὸ στὸν Γέροντα Ἐφραὶμ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς. Ὁ Θεὸς νὰ τοῦ χαρίζει ἔτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου