Μαρτυρία τοῦ κ. Ταμιωλάκη Ἐλευθερίου ἀπὸ τὴν Κρήτη :
«Βρέθηκα κάποτε σὲ δύσκολη θέση ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μου ὑποχρεώσεων, καὶ πῆγα νὰ δῶ τὸν Γέροντα γιὰ νὰ μὲ στηρίξη.
«Βρέθηκα κάποτε σὲ δύσκολη θέση ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μου ὑποχρεώσεων, καὶ πῆγα νὰ δῶ τὸν Γέροντα γιὰ νὰ μὲ στηρίξη.Μέσα στὰ χιόνια μὲ πολὺ ἄσχημο καιρὸ ἔφθασα καὶ χτύπησα τὴν πόρτα.
Μοῦ ἄνοιξε ὁ Γέροντας καὶ μὲ ἔβαλε μέσα γρήγορα .
« Σὲ περίμενά » , μου εἶπε .
Ἐγὼ φυσικὰ δὲν τὸν εἶχα ἐνημερώσει.
Μὲ ἔβαλε νὰ καθήσω κοντὰ στὴν σόμπα καὶ ἄρχισε μὲ ὑπομονὴ νὰ μοῦ φτιάχνη τσάι .
Ἔβαλε νερὸ στὸ μπρίκι καὶ ἔκανε τὸ σταυρὸ τοῦ λέγοντας, « δόξα σοὶ ὁ Θεός! »
Ἔβαλε τὸ τσάι στὸ μπρίκι , ξανάκανε τὸ σταυρό του καὶ ξαναεῖπε, « δόξα σοὶ ὁ Θεός! »
Ἔβαλε τέλος τὸ μπρίκι στὴ φωτιὰ καὶ ξανὰ πάλι τὸ σταυρό του καὶ ξανά, «δόξα σοὶ ὁ Θεός! »
Μέχρι τότε δὲν μοῦ εἶχε πεῖ λέξη ἐκτὸς ἀπὸ τὸ « σὲ περίμενα » .
Ἐγὼ τὸν παρακολουθοῦσα καὶ ἄρχισα νὰ νευριάζω μὲ τὴν ἀπάθειά του , γιατί ἐμένα μὲ καίγανε τὰ δικά μου.
Ὅταν ἔβρασε τὸ τσάι , μου ἔδωσε τὸ κύπελλο , μὲ κοίταξε μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀθῶο καὶ συμπονετικὸ βλέμμα του καὶ μὲ ρώτησε ἤρεμα τί εἶχα καὶ γιατί φαινόμουν ἀνήσυχος.
Ἐγὼ νευριασμένος ἄρχισα νὰ τοῦ ξεφουρνίζω τὰ προβλήματά μου μὲ ἔμφαση , τονίζοντας ὅτι ὁ κόσμος ἔξω ἔχει πολλὲς σκοτοῦρες.
Ἐκεῖνος μισοχαμογέλασε , ἤπιε μία γουλιὰ ἀπὸ τὸ δικό του τσάι καὶ μοῦ εἶπε...
ἀπαθέστατα:« Ε, καὶ τί ἀνησυχεῖς; Θὰ βοηθήσει ὁ Θεὸς » .
Ἐγὼ νευρίασα ἀκόμη περισσότερο καὶ μὲ τὸ θάρρος ποὺ τοῦ εἶχα, γιατί τὸν ἀγαποῦσα πολύ, τοῦ εἶπα:
« Ε, καλὰ τώρα, Γέροντα, ὁ Θεὸς βοηθάει μία, βοηθάει δύο. Ὑποχρεωμένος εἶναι νὰ βοηθάει συνέχεια; » .
Τότε μὲ κοίταξε σοβαρὰ καὶ μοῦ εἶπε κάτι ποὺ μὲ κεραυνοβόλησε κυριολεκτικά:
« Ναί » , μου εἶπε, « ὑποχρεωμένος εἶναι » .
Ἦταν τόσο μεγάλη ἡ σιγουριά του καὶ τόσο φανερὸ ὅτι αὐτὸ τὸ ἤξερε ἀπὸ πρῶτο χέρι ποὺ ξαφνικά μου ἦλθαν τὰ πάνω κάτω.
Μοῦ ἔφυγαν τὰ νεῦρα, ἠρέμησα, ἐνίωσα μία ἀπέραντη γαλήνη καὶ εἶχα μόνο μία ἀπορία ποὺ τοῦ τὴν εἶπα : « Καλά, καὶ γιατί εἶναι ὑποχρεωμένος ὁ Θεὸς νὰ μᾶς βοηθᾶ; »
Τὴν ἀπάντηση πού μου ἔδωσε , μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ νιώθει πραγματικὰ σὰν παιδὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει παρρησία στὸν πατέρα τοῦ μποροῦσε νὰ μοῦ δώση.
Μοῦ εἶπε : « Ὅπως ἐσὺ ποὺ ἔκανες παιδιὰ ,νιώθεις τώρα τὴν ὑποχρέωση νὰ τὰ βοηθήσης καὶ ξεκινᾶς ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔρχεσαι ἐδῶ μὲ τέτοιον καιρὸ γιατί ἀνησυχεῖς, ἔτσι καὶ ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἐφτίαξε καὶ μᾶς ἔχει παιδιὰ Τοῦ ἐνδιαφέρεται καὶ Αὐτὸς γιά μας, καὶ νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ μᾶς βοηθήση.
Ναί, ὑποχρεωμένος εἶναι! »
Ἡ ἀμεσότητα αὐτῆς τῆς ἀπάντησης ἦταν τέτοια ποὺ ξαφνικά μου ἔφυγε ἕνα βάρος καὶ ἔπαψα ἀπὸ τότε ὁριστικὰ νὰ ἀνησυχῶ γιὰ τὸ μέλλον » .
Ἀπὸ τὸ βιβλίο « Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου»
Ἱερομόναχου Ἰσαὰκ
Ἅγιον Ὅρος 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου