Ἀλβανίας Ἀναστάσιος: «Δὲν βρήκαμε θρόνο ἀλλὰ σκαμνάκι μὲ καρφιὰ»

Παρασκευή, 31 Δεκέμβριος 2010

Συντάχθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν Καθημερινὴ / Νίκος Ξυδάκης 10:47

 

 Νὰ ἔλθετε στὸ κελί μου, στὸ Νέο Ψυχικό, εἶναι τὸ πιὸ κατάλληλο μέρος νὰ μιλήσουμε! Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, στὰ 81 τοῦ χρόνια, μιλᾶ σὰν ἀρχαῖος ἔφηβος: ζωηρά, μὲ φρεσκάδα, μὲ ἀμεσότητα καὶ διαύγεια, μὲ βαθιὰ εὐγένεια.

Στὸν λόγο του καὶ στὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἐνσωματώνει παλαιότατες ἀρετὲς ἀνθρωπότυπων σχεδὸν λησμονημένων σήμερα, τὴ λεπτότητα τοῦ ἀριστοκράτη τοῦ πνεύματος, τὴν ταπεινότητα τοῦ λευίτη, τὴν ἀνυπόκριτη ψυχικὴ θέρμη τοῦ ἀφιερωμένου σὲ ἔργα ἀγάπης.

Αὐτὲς οἱ ἀρετές, συγκεντρωμένες σὲ ἕνα πρόσωπο, κι αὐτὴ ἡ ἐκπεμπόμενη αὔρα ἔχουν κάνει τὸν Ἀναστάσιο τὸν πιὸ ἀγαπητὸ ἴσως καὶ σεβαστὸ κληρικὸ στὴν Ἑλλάδα, μεταξὺ πιστῶν καὶ μὴ πιστῶν.

Τὸ κελὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι πράγματι κελί. Ἕνα συνηθισμένο μικρὸ διαμέρισμα σὲ πολυκατοικία τοῦ '70.

Τὸ μεγάλο δωμάτιο ἐξυπηρετεῖ σὰν γραφεῖο καὶ καθιστικό, ἐνῶ τὸ μικρὸ σὰν... κοιτώνας καὶ παρεκκλήσιο: ἕνα ἀσκητικὸ κρεβάτι καὶ τὸ προσευχητάρι. Εἶναι n παρηγοριὰ καὶ ἡ δύναμη... σχολιάζει.

Στὴ μικροσκοπικὴ κουζίνα, τὸ τραπεζάκι χωράει ἕνα μόνο πρόσωπο γιὰ γεῦμα. Ἡ ζωὴ τοῦ εἶναι μία ἱστορία προσφορᾶς. Εἶναι καὶ ἱστορία μελέτης καὶ συγγραφῆς, ἀλλὰ κυρίως προσφορᾶς, ἀνιδιοτελοῦς ἐργασίας, μετάδοσης, δοσίματος.

Παλιοί του γνώριμοι τὸν περιγράφουν ὡς ἄριστο, ἀπὸ παιδί. Ἄριστος  στὸ γυμνάσιο, στὸ πανεπιστήμιο, στὸν στρατό, στὰ κατηχητικά, στὸ κήρυγμα, στὴν ἱεροσύνη, στὴν ἱεραποστολή, στὸν διεκκλη σιαστικὸ διάλογο.

Ὁ ἴδιος τὸ ἐξηγεῖ πιὸ ἁπλά: Ἤμουν ἄριστος στὸ σχολεῖο γιὰ νὰ ἀπαλλάσσομαι ἀπὸ τὰ δίδακτρα... . Ἔτσι ἁπλὰ μιλάει καὶ γιὰ τὰ πιὸ σύνθετα, γιὰ τὴν ἑτερότητα, τὴν ἀγάπη, τὴν Εὐρώπη, τὸν φονταμενταλισμό, τὴν ἐκκοσμίκευση, τὴν Κατοχή, τὴ διεθνῆ καὶ τὴν ἑλληνικὴ κρίση.

Αὐτὸ εἶναι τὸ χάρισμά του. φεύγοντας μὲ ξεπροβόδισε o ἴδιος ὡς τὴν αὐλόθυρα, περίμενε νὰ ἀπομακρυνθῶ μὲς στὸν χιονιά, ἔβλεπα τὸ πρόσωπο τσὺ πίσω ἀπὸ τὸ τζάμι, νὰ μὲ χαιρετᾶ, γελαστό, πράο, κι ἐνίωθα κι ἐγὼ πράος, γαλήνιος, σὰν νὰ μοῦ εἶχε μεταδώσει ἀχτίδες ἀπὸ τὰ δικὰ τσὺ χαρίσματα. Ἀκούω πάντα τὴ φωνή του.

Ἡ ζωὴ

Σκέφτομαι τί πέρασε ἡ γενιὰ τῶν γονιῶν μου. Ὁ πατέρας μου ἄρχισε τὴ ζωή του στὴν Πρέβεζα. Στὸν Ἃ' Παγκόσμιο Πόλεμο πῆγε ἐθελοντής, πολέμησε στὸ Κιλκὶς Λαχανά, τραυματίστηκε.

Ἔχασε τὴν περιουσία του, κατέβηκε στὸν Πειραιὰ μὲ μία μαούνα ποὺ εἶχε. Οἱ προηγούμενες γενιὲς ἄντεξαν σὲ πολὺ μεγαλύτερες δοκιμασίες, καὶ δὲν εἶχαν καν διέξοδο.

Θυμᾶμαι στὴν Κατοχή, ἐγώ, παιδάκι, ἔπρεπε νὰ πάω νὰ πάρω τὸ συσσίτιο, καὶ μοῦ ἔδινε ἡ μητέρα μου λίγες σταφίδες γιὰ τὸν δρόμο, μετροῦσα τὶς σταφίδες καὶ ἔτρωγα μία σὲ κάθε γωνία... Πήγαινα καὶ ἔφερνα τὸ πλιγούρι τοῦ συσσιτίου γιὰ νὰ φάει ὁ ἀδελφός μου, ποὺ εἶχε γυρίσει ἀπὸ τὸ μέτωπο, καὶ διάβαζε νὰ δώσει στὴ Νομική.

Ἐγὼ καθόμουν σὲ μία γωνιὰ καὶ φρόντιζα τὸ μαγκάλι. Τὴ νύχτα ἀκούγαμε στοὺς δρόμους τῆς Κυψέλης:

"Πεινάω, καλές μου κυρίες!" Κι ἀμέσως μετά, ἕνα γδοῦπο, κι ἤξερες ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τελείωσε...

Ἔτσι ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὴ ζωὴ στὰ ἐφηβικά μου χρόνια, σὲ μία σκληρότητα, καὶ στὴν ἀνάγκη νὰ παλέψουμε, νὰ μὴν ὑποκύψουμε. Καὶ νομίζω ἐκείνη ἡ γενιὰ ἔδωσε ἀνθρώπους μὲ πολλὲς ἀνησυχίες καὶ δημιουργικότητα.

Ἡ κρίση

Τί εἴδους δοκιμασία μᾶς βρίσκει τώρα; Εἶναι κρίση πνευματική, κρίση ἀξιῶν. Καὶ ὄχι ἀορίστως κάποιων ἀξιῶν. Ἀδυνάτισε n πίστη, ἀδυνάτισε ἡ ἐλπίδα, ἀδυνάτισε ἡ ἀγάπη.

Μία πυκνὴ περίληψη τῆς σημερινῆς κοινωνίας εἶναι ὁ στίχος τοῦ Ἐλιοτ: Ποῦ εἶσαι σοφία ποὺ σὲ χάσαμε στὴ γνώση καὶ ποῦ εἶσαι γνώση ποὺ σὲ χάσαμε στὴν πληροφόρηση...

Στὰ βιβλικὰ κείμενα ὑπάρχουν ρήσεις, ὅπως "ἀρχὴ σοφίας, φόβος Κυρίου". Αὐτὸ σχετίζεται μὲ τὴν ταπείνωση, μὲ τὴν αἴσθηση ὁρίων, αὐτὸ εἶναι σοφία. Αὐτὸ λείπει τούτη τὴ στιγμή. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ντοστογιέφσκι: "Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται".

Ἔχει θεοποιηθεῖ τὸ ἄτομο, τὸ κάθε μικρὸ ἄτομο καὶ ἡ μικρή του ἀλήθεια. Καὶ n μικρή του ἐξουσία, τὴν ὁποία μόλις τὴν ἀποκτήσει, σπεύδει νὰ τὴν ἀσκήσει πάνω στοὺς ἄλλους.

Σκέφτομαι τὴν προβολὴ μίας ἄλλου τύπου ἐξουσίας, ὅπως γίνεται μέσα ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ: ὄχι n ἐξουσία ποὺ καταδυναστεύει, ἀλλὰ μία ἐξουσία ποὺ διακονεῖ, ὄχι n ἐξουσία ποὺ περιφρονεῖ καὶ μνησικακεῖ, ἀλλὰ ἡ ἐξουσία ποὺ συγχωρεῖ καὶ κατανοεῖ.

Εἶναι ἕνας ἄλλος τύπος ἐξουσίας. Τὸ παιδίον Ἰησοῦς, μὲ τὸ πρωταντίκρισμα, φέρνει αὐτὴ τὴν ἄλλη ἀντίληψη: τὴν ἐξουσία τῆς ἀγάπης, ὄχι τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ἐξουσία .

Χριστιανοὶ καὶ κομμουνιστές, κάτι ψάχναμε ὅλοι τότε

Ὅλοι οἱ δρόμοι ἤσαν ἀνοιχτοί. Ὑπηρετοῦσα στὸ ΓΕΣ, στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμό. Μία Μεγάλη Τρίτη ἤμουν μόνος, διαβάζεται τὸ Εὐαγγέλιο κατὰ Ἰωάννη, ἐκεῖ ποὺ συναντᾶ ὁ Ἰησοῦς τοὺς Ἕλληνες: "Ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσῶν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνη, αὐτὸς μόνος μένει ἐὰν δὲ ἀποθάνη, πολὺν καρπὸν φέρει".

Ἦταν ἡ ἀποφασιστικὴ στιγμὴ γιὰ τὴ ζωή μας. Αὐτὸ μὲ ἔσπρωξε νὰ ἀκολουθήσω τὴν κλίση μου. Ἐντάχθηκα στὴν ἐκκλησία, σὲ μία ἀφιερωμένη ζωὴ .

Τὸ 1960 χειροτονεῖται διάκονος. Ἀφοσιώνεται στὰ κατηχητικά, στοὺς νέους, στὸ κήρυγμα. Τὸ 1963 ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν ἀδελφότητα Ζωὴ .

To καλοκαίρι τοῦ '63 εἶχα ἀποσυρθεῖ στὴν Πάτμο, vα συλλογιστῶ τί θὰ κάνω. Στιγμὴ ποὺ σὲ σφραγίζει. Ἔλεγα: Ποῦ θὰ πᾶς Ἀναστάσιε, στὸ ἄγνωστο. Ἡ ἀπάντηση ἦρθε σὰν ἐρώτηση: Σοὺ φτάνει ὁ Θεὸς Αἰσθάνεσαι ὅτι σου ζητάει κάτι Τότε πήγαινε! Ἂν δὲν σοὺ φτάνει, τότε ποιὸς εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ πιστεύεις.

«Τὸν Μάιο τοῦ '64 χειροτονήθηκα ἱερέας. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἔφυγα γιὰ τὴν Ἀφρική. Ἔκανα τὴν πρώτη λειτουργία στὴν Καμπάλα...».

«Ἡ ἐποχὴ τῆς Κατοχῆς ἦταν μεγάλο σχολεῖο, ἀντοχῆς, ἀλληλεγγύης, στοχασμοῦ. Δὲν εἴχαμε τὴ δυνατότητα τοῦ συστηματικοῦ σχολείου, ἀλλὰ τὸ μεγάλο σχολεῖο ἦταν οἱ συντροφιὲς στὴν ἐκκλησία. Θυμᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γνώρισα: τὸν Θόδωρο Καρατζά, τὸν Χρῆστο Πατρινέλη, τὸν Χρῆστο Γιανναρά, τὸν Θόδωρο Ἀγγελόπουλο, τὸν Μαρκαντώνη, ἀνθρώπους μὲ ἀναζητήσεις, ψάχναμε ὅλοι τί εἶναι τὸ καλύτερο γιὰ νὰ ζήσουμε σωστά, καὶ τί εἶναι σημαντικὸ νὰ προσφέρουμε.

Ὑπῆρχαν βεβαίως καὶ ἄλλες ἐπιδράσεις. Πολλὰ καλὰ μυαλὰ καὶ καλὲς καρδιὲς συγκινήθηκαν ἀπὸ ἕνα ἄλλο ὅραμα, τὸ σοσιαλιστικό.

Μάλιστα στὸ σχολεῖο, τὰ τελευταία χρόνια, εἴχαμε ἔντονες ἀντιθέσεις: ἐμεῖς τοῦ χριστιανικοῦ ὁράματος καὶ οἱ ἄλλοι τοῦ κομμουνιστικοῦ ὁράματος.

Ὑπῆρχε πάντα ὅμως ἀλληλοσεβασμός. Ἐγὼ πάντα τοὺς σεβόμουνα καὶ τοὺς ἀγαποῦσα, δὲν θεωροῦσα ὅτι ἀνήκουν σὲ ἐχθρικὴ παράταξη. Κάτι ψάχναμε ὅλοι. Μακάρι vα ξαναβρισκόμαστε τώρα, σὲ μεγάλη ἡλικία, νὰ ἀνταλλάσσαμε τὶς ἐμπειρίες μας.

Δὲν εἶχα τὴν εὐκαιρία, λόγου χάριν, νὰ βρεθῶ τότε μὲ τὸν Μίκη Θεοδωράκη ἢ μὲ τὸν Λεωνίδα Κύρκο, ἦταν μεγαλύτεροι, ἀλλὰ πάντα τοὺς παρακολουθοῦσα μὲ μεγάλη ἐκτίμηση.

Ὅλες αὐτὲς οἱ νεανικὲς κινήσεις ἔχουν παρεξηγηθεῖ σήμερα, ἔχουν γίνει ἀντικείμενο εἰρωνείας. Ἀλλὰ εἶχαν πολλὴ ἀλήθεια μέσα τους καὶ πολλὴ ἀναζήτηση.

Γι' αὐτὸ ὑπῆρξαν ἔξοχες φυσιογνωμίες ἐκεῖ μέσα. Ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τότε ἄλλες δυνατότητες. Ἂν δὲν προσχωρούσαμε στὰ κόμματα, ποιὰ ἦταν ἡ ἄλλη δυνατότητα 

Ἡ συνάντηση

Τὸ γεῦμα στρώνεται στὸ τραπεζάκι τοῦ καθιστικοῦ. Τραπεζαρία δὲν ὑπάρχει στὸ κελί. Μόνο βιβλία, πολλὰ βιβλία ἕως τὴν ὀροφή, δίσκοι, φωτογραφίες (ἐδῶ ἡ μητέρα μας, ὅταν χειροτονήθηκα ἐπίσκοπος).

Πρὶν ἀπὸ τὸ γεῦμα, προσευχή. Σὲ ὅλη τὴν πολύωρη συνάντηση, ὁ Ἀναστάσιος ἀδιάκοπα προσφέρει, ἕνα ἔδεσμα, ἕνα ποτήρι νερό, νοιάζεται, φροντίζει, προσφωνεῖ τὸν συνομιλητὴ μὲ τὸ μικρό του ὄνομα, τρυφερὰ καὶ σεβαστικά.

Τὰ φαγητὰ τὰ φρόντισε ἡ ἀδελφή μου, εἶναι μεγαλύτερη, 91 ἐτῶν .

Σπανακόπιτα, χταπόδι ξιδάτο, βακαλάος, καροτοσαλάτα, λίγο λευκὸ κρασί, φροῦτα. Δοκιμάστε καὶ αὐτό, τώρα ποὺ εἶναι ζεστό... Τὸ τραπεζάκι βεβαίως δὲν βολεύει... . Ὅλα βολεύουν. Ὅλα ἐκπέμπουν φινέτσα, ἁπλότητα, φῶς.

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια γιὰ ὅσα συμβαίνουν στὴν Ἀλβανία

«Ὁ ἀνθρωπος μιας ἡλικίας στὴν Ἀλβανία ἔχει μεγαλώσει μὲ συστηματικὴ ἐκπαίδευση: ὅτι ὁ Ἕλληνας εἶναι πονηρός, ἔχει σφετεριστεῖ ἐδάφη, καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, πόσο μᾶλλον Θεὸς ἀγάπης. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ πεισθεῖ ὅτι πηγαίνουμε ἐκεῖ ἐπειδὴ ἀγαπᾶμε καὶ θέλουμε νὰ προσφέρουμε. Μα πρέπει νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ Φυτό. Τὰ 19 χρόνια ἦταν δύσκολα, ἔπρεπε νὰ παλέψουμε μὲ τὸ ἀδύνατο.

Σὲ αὐτὲς τὶς στιγμὲς στρεφόμαστε στοὺς Ψαλμούς: "Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσω θλίψεων, ζήσεις μὲ ἐπ' ὀργὴν ἐχθρῶν μου ἐξέτεινας χείρας σου καὶ ἔσωσε μὲ ἡ δεξιά σου. Κύριος ἀνταποδώσει ὑπὲρ ἐμοῦ".Εἶναι μία παρηγοριὰ ἤρεμη, ἀληθινή, γεμάτη ὀμορφιὰ καὶ στοργή. Παίρνεις δύναμη νὰ συνεχίσεις.

Ὁ λαὸς δὲν εἶναι καχύποπτος. Καχυποψία ὑπάρχει σὲ κάποιους κύκλους, ποὺ δὲν βλέπουν μὲ καλὸ μάτι τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ἀνορθώθηκε καὶ ἀκτινοβολεῖ. Γράφτηκαν ἄθλια πράγματα τελευταῖα: παράνομος, ἀπάτη, ἀλεποῦ, πράκτορας...

Ἦρθε ἡ ὥρα λοιπὸν νὰ ποῦμε τὴν ἀλήθεια, ὄχι σὰν αὐτοέπαινο, ἀλλὰ τὰ πραγματικὰ περιστατικά. Ἕνας ἄνθρωπος λοιπὸν ποὺ δὲν ἀγαπᾶ καὶ δὲν πιστεύει, δὲν κάθεται 19 χρόνια, δὲν ἀντέχει οὔτε ἕνα μήνα. Κάθε ἡμέρα μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ τελευταία. Ἔτσι ζοῦν οἱ πράκτορες;

Μὰ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοί της Ἀλβανίας δὲν θέλουν νὰ λογαριάζονται πολίτες δευτέρας κατηγορίας στὴ χώρα τους καὶ ὑψώνουν τὴ φωνὴ τοὺς ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπὲρ ἠμῶν. Ἐμεῖς πιστεύουμε στὴ φιλία τῶν λαῶν, στὴ συνεργασία καὶ στὴν ἀλληλεγγύη.

Δὲν πρέπει νὰ γυρίσουμε στὶς ἐποχὲς τοῦ μίσους, στὰ μποῦνκερ τοῦ φόβου, ποὺ εἶχαν ἐγκατασπαρεῖ στὴν ὕπαιθρο.

Στὴν Ἀλβανία πετύχαμε ὅλες οἱ ἐθνικότητες νὰ ζοῦν ἑνωμένοι στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ διασώσαμε μνημεῖα πολιτισμοῦ, χτίσαμε ναοὺς καὶ ἱδρύματα, συμβάλαμε στὴν ὀμορφιὰ τῆς χώρας. Εἴμαστε μία λαμπάδα ποὺ συνεχῶς λιώνει, δὲν πῆγε ν' ἀνάψει φωτιά. Δὲν βρήκαμε θρόνο, ἕνα σκαμνάκι γεμάτο καρφιὰ βρήκαμε, τὸ αἷμα ἀκόμη τρέχει...».

Ἐκκλησία εἴμαστε ἐμεῖς

Πῶς μπορεῖ νὰ δώσει ἡ Ἐκκλησία τὸ μήνυμά της στὶς κοινωνίες ἐν κρίσει; «Ποιὰ Ἐκκλησία; Ἐπικρατεῖ μία πλάνη. Εἶναι Ἐκκλησία οἱ τελετουργοί, οἱ κληρικοί; Δὲν εἶναι ὅλα τὰ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; Ὅλοι οἱ βαπτισθέντες; Σὲ αὐτὸ ἐπιμένω καὶ στὴν Ἀλβανία: Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ἡ Ἐκκλησία, κάθε βαπτισμένος εἶναι Ἐκκλησία».

Ὑπάρχει ἐλπίδα;

Ὅλοι ἔχουμε τὴ δυνατότητα καὶ τὸ χρέος τῆς ἐλπίδας, ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχουμε περιθώριο νὰ μὴν ἐλπίζουμε.

Ἀντιμετωπίζουμε τὴ δύσκολη πραγματικότητα μὲ τὴ βεβαιότητα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης μὲ αὐτὸ τὸ φῶς, μὲ αὐτὴ τὴ δύναμη μεταμορφώνουμε τὴν πραγματικότητα.

Ἔχουμε δυνάμεις νὰ ξεπεράσου μὲ τοὺς ἑαυτούς μας, ὄχι μόνο δημόσια, ἀλλὰ καὶ ἐν κρυπτῶ, νὰ βοηθοῦμε τὸν διπλανό μας.

Ἡ Εὐρώπη εἶναι πολὺ περισσότερο ἐκκοσμικευμένη ἀπὸ τὴν Ἀμερική. Στὴν Εὐρώπη εἰρωνεύονται τὸν θρησκευόμενο ἄνθρωπο, στὴν Ἀμερικὴ ὄχι. Στὸ Ὠνάσειο δὲν ἔκαναν ἁγιασμὸ στὰ ἐγκαίνια o Ὀμπάμα διαβάζει χωρία ἀπὸ τὴ Βίβλο στὶς πολιτικὲς τοῦ ὁμιλίες.

Ὁ Νικόλαος Μπερντιάεφ ἔλεγε ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν ἔδωσε τὴν πρέπουσα σημασία στὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ ἔγινε ἕνας ἀστικοποιημένος χριστιανισμὸς ἐκεῖ ἀπέτυχε.

Παραμένει ὅμως ἡ δυνατότητα τοῦ χριστιανισμοῦ νὰ δημιουργεῖ ἀνθρώπους ἐλεύθερους, ἐλεύθερους ἀπὸ τὴν ἐγωπάθειά τους, ἀπὸ τὴ λαχτάρα γιὰ ἡδονή, γιὰ ἐξουσία, μὲ αἴσθηση χρέους ἔναντί του κάθε ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ὁ θρησκευτικὸς φανατισμὸς δὲν ἐκφράζεται μόνο μὲ καλάσνικοφ, ἐκφράζεται καὶ μὲ τὶς τηλεοπτικὲς κάμερες, καὶ μὲ τὴν ἐπιτίμηση διότι συνομιλοῦμε μὲ ἕναν ἀλλόθρησκο ἄνθρωπο, καὶ μὲ τὸν σνομπισμὸ τοῦ ἀθεϊσμοῦ τῆς μόδας.

Ἡ κρίση σχετίζεται μὲ τὴ στρεβλὴ οἰκονομικὴ δραστηριότητα, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἐγωιστικότητα, ἀπὸ τὸν ἄκρατο ἀτομισμό, ἀπὸ τὴν ὑλιστικὴ ἀντίληψη ὅτι o πλοῦτος τῆς ζωῆς εἶναι νὰ ἔχεις πολλὰ χρήματα, πολλὲς ἀνέσεις καὶ πολλὲς ἐξουσίες. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸ ἰδανικό του χριστιανισμοῦ».

Εὐρώπη καὶ Ἰσλὰμ

«Τὸ ἰσλὰμ δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἔχει μία πολὺ μεγάλη δυναμική. Καὶ n ἀπάντηση στὸ φανατικὸ Ἰσλὰμ δὲν εἶναι οἱ πόλεμοι, στὸ Ἀφγανιστᾶν λ.χ. Ἡ ἀπάντηση εἶναι τὸ ξαναζωντάνευα τῆς χριστιανικῆς πίστεως στὴν Εὐρώπη, ἀλλιῶς μετὰ κάποιο χρόνο δὲν θὰ καταλαβαίνουμε ἀπὸ ποῦ μᾶς ἦρθε.

Ἕνα δυναμικὸ Ἰσλὰμ θὰ εἶναι πολὺ πιὸ πειστικό, διότι περιέχει μέσα τοῦ ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἐμεῖς ἔχουμε ἀρνηθεῖ: καταρχᾶς, τὴν πίστη στὸν Θεό.

Ἡ θρησκεία εἶναι πυρηνικὴ ἐνέργεια, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ εἰρηνικοὺς σκοπούς, μπορεῖ καὶ γιὰ πόλεμο. Τὸ Ἰσλὰμ μπορεῖ νὰ ξυπνήσει τὶς ναρκωμένες θρησκευτικὲς συνειδήσεις στὴν Εὐρώπη, διότι προσφέρει πίστη καὶ κοινότητα, ο, τί λησμόνησε ἡ ἐκκοσμικευμένη Εὐρώπη».

ΠΗΓΗ:ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ