(Κατὰ Λουκᾶ ἲγ΄ 10-17)
Σὲ κάθε τόπο καὶ σὲ κάθε ἐποχή, ὑπάρχουν ἀσθένειες καὶ ἀσθενεῖς.
Ἀποτέλεσμα τῆς παρακμῆς, ἡ φθορά, κάνει τὸν κάθε ἄνθρωπο, ἀργὰ ἢ γρήγορα νὰ αἰσθάνεται μέσα τοῦ τὶς δυνάμεις νὰ τὸν ἐγκαταλείπουν καὶ νὰ κυριαρχεῖ ἡ ἀσθένεια καὶ τελικὰ ὁ θάνατος.
Βέβαια ἐκτὸς ἀπὸ τὶς καθαρῶς σωματικὲς ἀσθένειες, ὑπάρχουν καὶ οἱ καθαυτὸ πνευματικὲς ποὺ ταλαιπωροῦν ὁρισμένους ἀνθρώπους.
Ἀκριβῶς σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση βρίσκεται καὶ ἡ συγκύπτουσα γυναίκα ποὺ ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει, ὅπως θὰ δοῦμε στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή.
Ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος, ἐπὶ δέκα καὶ ὀκτὼ ὁλόκληρα ἔτη, κυριαρχοῦσε στὴν ταλαίπωρη αὐτὴ ὕπαρξη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν μπορεῖ νὰ σταθεῖ τὸ κορμὶ ὄρθιο οὔτε γιὰ μία στιγμή. «Καὶ ἢν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰς τὸ παντελές». Βέβαια τέτοιου εἴδους ἀσθένειες, δὲν θεραπεύονται ἀπὸ κανέναν ἰατρόν. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἡ... λύσις. Γὶ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰησοῦς ἀπευθύνθηκε σ΄ αὐτὴ καὶ τῆς εἶπε: «Γυναίκα ἔχεις ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου», «καὶ ἐπέθηκεν αὐτὴ τὰς χείρας καὶ παραχρῆμα ἀνορθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν». Καὶ φυσικά, μαζὶ μὲ τὴν θεραπευμένη θὰ ἐδόξαζαν τὸν Θεὸν καὶ ὅσοι παραβρίσκονταν μέσα στὴν συναγωγὴ τὸ Σάββατο ἐκεῖνο.
Νὰ ὅμως ποὺ βρέθηκε κάποιος ὁ ὁποῖος μὲ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ θέλησε νὰ σκιάσει τὴν ὄμορφη δοξολογικὴ ἀτμόσφαιρα ποὺ δημιούργησε ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ ἀρχισυνάγωγος, ὁ ὁποῖος «ἀγανακτῶν ὅτι τῷ Σαββάτω ἐθεράπευσε ὁ Ἰησοῦς» ἄρχισε νὰ ἐλέγχει τὸν Κύριο ὅτι δῆθεν κατέλυσε τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου.
Καλὸν θὰ εἶναι νὰ σταθοῦμε γιὰ λίγο στὸ σημεῖο αὐτὸ «ἀγανακτῶν ὅτι τῷ Σαββάτω ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς…».
Δὲν χρειάζεται νὰ διαθέτει κανεὶς ἰδιαίτερες ἱκανότητες γιὰ νὰ ἐννοήσει ὅτι οἱ κομπλεξικοὶ καὶ κακορίζικοι ἄνθρωποι, ὅπου κι ἂν βρίσκονται, ἀκόμα καὶ στὶς πλέον ὑψηλὲς θέσεις, δὲν δυσκολεύονται καθόλου νὰ χρησιμοποιήσουν ἀκόμα καὶ τὰ ἱερότερα τῶν κειμένων, γιὰ νὰ κτυπήσουν αὐτὰ τὰ πρόσωπα τῶν ὁποίων ὁ λόγος καὶ τὸ ἔργο, ὠφελοῦν τὴν κοινωνία.
Φθονεροὶ καὶ μικρόψυχοι οἱ ἴδιοι, δὲν κατορθώνουν νὰ ἀνεχθεῖ ἡ καρδιὰ τοὺς τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιοι ἄλλοι ἐργάζονται μὲ κάθε ἄνεση, αὐτὰ ποὺ θὰ ἔπρεπε οἱ ἴδιοι λόγω θέσεως νὰ ἐργάζονται, ἀλλὰ τὰ παραμελοῦν.
Οἱ διάτρητοι μανδύες, ἀπὸ τὸ ὀξύ της «πικρᾶς χολῆς» ποὺ συσωρεύεται «ἐντὸς τῶν καρδιῶν», δὲν κατορθώνουν νὰ καλύψουν τὴν μεγάλη ἀσθένεια τῆς ζήλειας, γὶ αὐτὸ καὶ συμβαίνει ὅ,τι βλέπουμε στὴν παραβολή.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀναφέρει πὼς τὸ δαιμόνιο ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν συγκύπτουσα, μὲ τὸ παντοκρατορικὸ πρόσταγμα τοῦ Ἰησοῦ, βρῆκε φωλιά, καὶ κατασκήνωσε μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου…
Πόσο ἀλήθεια φοβερὸ καὶ τρομερὸ τὸ πάθος αὐτό! Καὶ πόσο βασανίζει καὶ δαιμονίζει ὅποιον τὸ «κατέχει»!
Δὲν κατατρώει ἡ σκουριὰ τὸ σίδερο τόσο, ὅσο ἡ ζήλια καὶ ὁ φθόνος, αὐτὸν ποὺ τὸν ἔχει. Καὶ δὲν εἶναι τόσο ἀηδιαστικὸς ὁ κάνθαρος, ἐπάνω στὸν σβόλο τῆς κοπριᾶς, ὅσο ὁ φθονερὸς μὲ τὴν ἀκαθαρσία αὐτὴ ποὺ ὁ διάβολος τοῦ φύτεψε στὴν ψυχή.
Καὶ γίνονται τόσο ἀξιοθρήνητοι οἱ ταλαίπωροι αὐτοὶ ὅσο καὶ ἐξοργιστικοὶ – ὅταν μάλιστα κατέχουν καὶ θέσεις- ὅταν προσπαθοῦν μὲ συρραφὴ χωρίων (κανόνων καὶ διατάξεων), νὰ παρουσιάσουν τὸ «δίκιο τους» στὴν «συναγωγή»…
Ὄντως, τὸ πάθος αὐτὸ τυφλώνει τόσο πολὺ τὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν κάνει νὰ χάνει ἔστω καὶ τὰ τελευταία ἴχνη ἀξιοπρέπειας καὶ σεβασμοῦ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπάρχουν.
Ἡ συνέχεια τοῦ Ἱεροῦ κειμένου εἶναι τόσο ἀποκαλυπτική! Ὁ Κύριος τὸν ξεσκεπάζει μὲ τὴν χειρότερη λέξη: «Ὑποκριτά!». Ἡ ὑποκρισία τὸν ἔχει καταντήσει δικηγόρο τοῦ διαβόλου.
Ἀλήθεια, σὲ τί μεγαλύτερο βάραθρο θὰ μποροῦσε νὰ πέσει ὁ ἄνθρωπος; Νὰ βλασφημεῖ τὸν Θεὸ γιὰ τὰ θαύματά του. Νὰ ἐμποδίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀναπτύξουν τὰ χαρίσματά τους, προβάλλοντας λόγους ποὺ οὐσιαστικὰ βλασφημοῦν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ ὁποῖο καὶ διαμοιράζει τὰ χαρίσματα. Γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ὅταν ὁ Κύριος τὸν ξεγυμνώνει μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ προσπαθεῖ ἀνοήτως νὰ παραθέσει, ὅλοι οἱ ὁμοϊδεάτες τοῦ ἀρχισυνάγωγου μαζὶ μὲ τὸν ἴδιο καταισχύνονταν, ἐνῶ ὁ λαὸς ἔχαιρε γιὰ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ἔργα ποὺ ἐνεργοῦσε ὁ Ἰησοῦς.
Ἀδελφοί μου, δὲν ἀποκλείεται κάποτε, καὶ μεῖς νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν μεγάλο αὐτὸ πειρασμό. Κάποιοι ποὺ θὰ περιμέναμε νὰ χαροῦν μὲ τὴν προκοπή μας, δυστυχῶς, νὰ μὴ μποροῦν νὰ συγκρατήσουν τὸ φαρμακερὸ φίδι μέσα στὴν καρδιά τους, μὲ ἀποτέλεσμα, σὲ δεδομένη στιγμή, νὰ ἐκτοξεύσουν τὸ θανατηφόρο καρδιακό τους δηλητήριο. Καὶ τότε; Ώ, τότε… Ὑπομονή, ὑπομονή, ὑπομονή… «Καὶ οἶδε Κύριος τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ»!
Καὶ ἀπ’ τὴν ἄλλη νὰ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς σκεπάζει ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὴν Χάρη Του, ὥστε νὰ μὴ βρεῖ ποτὲ ἡ φοβερὴ αὐτὴ ἀσθένεια, ἐξασθενημένο τὸν πνευματικό μας ὀργανισμὸ καὶ προσβληθοῦμε ἀπὸ τὴν ἴωση τοῦ ἀρχισυναγώγου. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου