Ἀντιαιρετικοὶ περίπατοι

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

+ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γούβαλη

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντα

Ξεφυλλίζοντας τὴν ἐπιστολὴ τοῦ ἀπόστολου Παύλου, τὴν πρὸς Φιλιππησίους, τὴν ἐπιστολὴ τῆς χαρᾶς ὅπως ὀνομάστηκε ἀπὸ τὶς συνεχεῖς προτροπές  πρὸς τοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων νὰ χαίρουν, παρατηροῦμε ὅτι κάποια  σημεῖα τῆς προσφέρουν βοήθεια στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγώνα.  Φίλλ. Ἃ’1 ἤδη ὁ πρῶτος στίχος τοῦ πρώτου κεφαλαίου μᾶς εἶναι χρήσιμος στὴν καταπολέμηση ὅλων ἐκείνων τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν διάκριση κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μέσα στὴν χριστιανικὴ ἐκκλησία.

Παῦλος καὶ Τιμόθεος, δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάσι τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τοῖς οὔσιν ἐν Φιλίπποις σὺν ἐπισκόποις καὶ διακόνοις.   

Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι στοὺς Φιλίππους ὑπάρχουν οἱ ἅγιοι ἐν Χριστῷ δηλαδὴ οἱ Χριστιανοί, καὶ ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐπικεφαλῆς τῶν Χριστιανῶν, ἐπίσκοποι καὶ διάκονοι.  Οἱ πρῶτοι εἶναι λαϊκοί, οἱ δεύτεροι κληρικοί.

Ἐδῶ μὲ τὴν λέξη ἐπίσκοποι δηλώνονται οἱ πρεσβύτεροι ὅπως ὁμόφωνα ἑρμηνεύεται ἀπὸ τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν πρωτοχριστιανικὴ ἐκκλησία ἔχουμε περιπτώσεις ποὺ μὲ τὸν ὄρο ἐπίσκοπος δηλωνόταν ὄχι ὁ τρίτος βαθμὸς τὴν ἱεροσύνης ἀλλὰ ὁ δεύτερος, αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στὴν πρὸς Τίτον ἐπιστολὴ στὸ πρῶτο κεφάλαιο ὅπου στὸ ἃ' 5 ὁμιλεῖ γιὰ πρεσβύτερους καὶ στὸ ἃ' 6 ὀνομάζει τοὺς πρεσβύτερους, ἐπισκόπους.

Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ κατανοηθοῦν καλύτερα τὰ προηγούμενα. Ὑποθέτουμε ὅτι ἔχουμε ἕναν ὀργανισμὸ ποὺ διοικοῦντες αὐτὸν ἔχουν τρεῖς βαθμούς, ὅσοι... ἀνήκουν στὸν δεύτερο βαθμό, ὀνομάζονται διευθυντές, καὶ ὅσοι στὸν τρίτο, προϊστάμενοι.  Γιὰ κάποια ὅμως χρονικὴ περίοδο συνέβη ὥστε οἱ τοῦ β' βαθμοῦ νὰ ἀποκαλοῦνται καὶ διευθυντὲς καὶ προϊστάμενοι.

Ἀργότερα ὅμως καταστάλαξε ὦστε  μὲ τὴν λέξη προϊστάμενοι νὰ χαρακτηρίζονται αὐτοὶ ποὺ ἀνήκουν στὸν τρίτο καὶ ἀνώτερο βαθμό. Ἔτσι ἀκριβῶς, στὸ ξεκίνημα τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸν ὄρο ἐπίσκοπος, προσδιοριζόταν καὶ ὁ πρεσβύτερος, ἀργότερα ὅμως μονιμοποιήθηκε ὁ ὅρος γιὰ τὴν δήλωση τοῦ γ' βαθμοῦ.

Αὐτὸ φαίνεται ὁλοκάθαρα σὲ κείμενα τῶν ἀρχῶν τοῦ 2 μ.Χ αἰῶνος, ὅπως στὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου ἐπισκοποῦ Ἀντιόχειας.

Λοιπόν, στὴν ἐκκλησία τῶν Φιλίππων, ὑπάρχουν οἱ λαϊκοὶ ποὺ χαρακτηρίζονται μὲ τὶς λέξεις πάντες οἱ ἅγιοι, ἀλλὰ καὶ οἱ κληρικοί, ποὺ δηλώνονται μὲ τὶς λέξεις ἐπίσκοποι καὶ διάκονοι Φὶλλ β’22 σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ χωρίο ὁ Παῦλος χαρακτηρίζεται πατέρας, καὶ ὁ Τιμόθεος υἱός,  ὡς πατρὶ τέκνον, ὁ Τιμόθεος, σὺν ἐμοὶ ἐδούλευσεν εἰς τὸ εὐαγγέλιον, γιὰ ἐμᾶς τοῦ Ὀρθοδόξους, μέσα στὴν ἐκκλησία ὑπάρχουν οἱ κληρικοί, ποὺ εἶναι καὶ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας, καὶ οἱ λαϊκοὶ ποὺ λογίζονται ὡς πνευματικὰ τέκνα.  Σὲ πολλὲς αἱρετικὲς ὁμάδες ἀπορρίπτεται αὐτὴ ἡ θέσις.

Κάποτε συζητοῦσα μὲ ἕναν Εὐαγγελικό, αὐτὸς στὴν ἀρχὴ ἦταν Ὀρθόδοξος, κατόπιν ἔγινε Εὐαγγελικός, καὶ τώρα ἀνήκει στοὺς Πεντηκοστιανούς. Ὑποστήριζε ὅτι μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει διάκρισις κληρικῶν καὶ λαϊκῶν καὶ ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀδελφοὶ παρέπεμπε καὶ σὲ σχετικὰ χωρία ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἄπ. Παύλου ἐγὼ τοῦ ἔλεγα σωστὸ εἶναι τὸ ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἀδελφοὶ αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει ὅτι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ἔχουν καὶ κάποιο ἰδιαίτερο ἀξίωμα μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Στὸ ἐδάφιο Πράξεις Ἰδ' 23 διαβάζουμε, χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κὰτ  ἐκκλησίαν, ἐνῶ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ τῆς Λυκαονίας καὶ τῆς Πισιδίας ἦταν ἀδελφοί, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ, ὡστόσο ὑπῆρχαν ἀνάμεσά τους κάποιοι λίγοι ποὺ χειροτονήθηκαν ἀπὸ τὸν Παῦλο καὶ τὸν Βαρνάβα πρεσβύτεροι τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο καὶ ὁ ἄπ. Παῦλος ἔλεγε στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου, ὅτι, ὅλοι καὶ αὐτὸς καὶ ἐκεῖνοι, εἶναι μεταξύ τους ἀδελφοί.

Παράλληλα ὅμως τοὺς ἔλεγε ὅτι αὐτὸς ἦταν πνευματικὸς πατέρας καὶ αὐτοὶ πνευματικὰ τέκνα. Β' Κοριν δ’14 δὲν τὰ γράφω αὐτὰ γιὰ νὰ σᾶς ντροπιάσω ἀλλὰ σὰν τέκνα μου ἀγαπητά, τέκνα μου ἀγαπητά, σᾶς νουθετῶ καὶ στὸν ἑπόμενο στίχο, καὶ ἐὰν ἀκόμη ἔχετε μυριάδες δασκάλους στὴν χριστιανική σας ζωὴ ἔχετε μόνο ἕνα πατέρα καὶ ὄχι πολλούς, διότι ἐγὼ σᾶς ἐγέννησα στὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ διὰ τοῦ Εὐαγγελίου.  Αὐτὴ ἡ περικοπὴ Β' Κορινθ δ'14-15, εἶναι πολὺ ἀντιπαθητικὴ στοὺς αἱρετικούς.

Φίλλ. β' 22 πνευματικὸς πατέρας ὁ Παῦλος, πνευματικὸ τέκνο ὁ Τιμόθεος, παράβαλε καὶ Ἃ' Πετρ. ἐ'13 ἐκεῖ παρουσιάζεται ὡς πατέρας ὁ ἄπ. Πέτρος καὶ ὡς τέκνο ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, σᾶς στέλνει χαιρετίσματα ὁ Μάρκος ὁ υἱός μου.

Ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοὺς προφῆτες τοῦ εἶχε σὰν πατέρες.  Δὲν ἔλεγε ἀδελφὲ Ἠλία ἢ ἀδελφὲ Ἐλισσαῖε, ἀλλὰ πατέρα μου.

Στὸ βιβλίο Β' Βασιλέων ἢ κατὰ τοὺς Ἑβδομήκοντα, Δ' Βασιλειῶν, βλέπουμε νὰ ἀποκαλοῦνται οἱ 2 αὐτοὶ προφῆτες μὲ τὶς λέξεις, πάτερ, πάτερ. β' 12, ἰγ' 14.

Ἀκόμη καὶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Ἰωας, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἐλισσαῖο λέει: πάτερ, πάτερ, ἅρμα τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ.

H ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει τὴν πατρότητα σὲ ἀπόλυτο βαθμό, καὶ ὑπ' αὐτὴν τὴν ἔννοια, δὲν λογίζεται κανένας ἄλλο πατέρας, ἀλλὰ οἱ πνευματικοὶ ἀρχηγοὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, εἴτε στὴν Καινὴ Διαθήκη, εἶναι πατέρες μὲ τὴν σχετικὴ ἔννοια τῆς πατρότητος. Οἱ πατέρες μὲ τὴν σχετικὴ ἔννοια εἶναι ἀντιπρόσωποι καὶ ὄργανα τοῦ Πατρὸς μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια.

Ἂς μὴν εἶναι χοντροκομμένο τὸ μυαλό μας, ἂς μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν ποὺ ἔχει κάποια ἰδιότητα σὲ ἀπεριόριστο βαθμό, καὶ σὲ αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει σὲ περιορισμένο βαθμό.  Ἂν αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητὸ πῶς θὰ προχωρήσουμε στὰ βαθύτερα της  Ἁγίας Γραφῆς;  

Φίλλ. β' 6-11: ὃς ἐν μορφὴ Θεοῦ ὑπάρχων οὒχ ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῶ,  ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβῶν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος,  καὶ σχήματι εὑρεθεῖς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῶ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα,  ἴνα ἐν τῷ ὀνόματι  Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψη ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων,  καὶ πάσα γλώσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος  Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.  

Αὐτὸς εἶναι ὁ περίφημος Χριστολογικος ὕμνος της πρὸς Φιλιπισίους ἐπιστολῆς, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶναι γραμμένος σὲ ποιητικὸ στύλ.

Τὸν ἔγραψε ὁ ἀπόστολος εὐρισκόμενος σὲ ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἔξαρση. Ἐδῶ καταρχὴν γίνεται λόγος γιὰ τὴν προΰπαρξη τοῦ Χριστοῦ, στὴν φράση ἐν μορφὴ Θεοῦ ὑπάρχων, δηλώνεται ἡ Θεϊκὴ φύσις τοῦ προϋπάρξαντος Χριστοῦ.

Ἐδῶ οἱ λέξις μορφή, σημαίνει τρόπο ὑπάρξεως, ὑπάρχουσα κατάστασις, μορφὴ Θεοῦ ἴσον οὐσία Θεοῦ, Θεός.

Ὅπως ἀκριβῶς ποιὸ κάτω μορφὴ δούλου σημαίνει οὐσία δούλου, δηλαδὴ οὐσία ἀνθρώπου, ἄνθρωπος, μορφὴ Θεοῦ ἴσον πραγματικὸς Θεός, μορφὴ δούλου ἴσον πραγματικὸς ἄνθρωπος.

Ἡ φράσις ἐν μορφὴ Θεοῦ, καὶ εἶναι ἴσα Θεῶ, ἀφοροῦν τὴν Θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τὸ μορφὴ δούλου, καὶ τὸ ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων, καὶ τὸ σχήματι εὑρεθεῖς ὡς ἄνθρωπος, ἀφοροῦν τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ φράσις οὒχ ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῶ στὸ χωρίο β'6, εἶναι καταπέλτης κατὰ τῶν αἱρετικῶν ποὺ ἀρνοῦνται τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Χριστὸς δὲν θεώρησε ὅτι τὴν ἰσοθεΐα τὴν εἶχε ἁρπάξει, ὅτι ἦταν ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἡ ἰσοθεΐα ἦταν κάτι τὸ φυσικὸ στὸν Χριστό.

Ἂν ἦταν κάτι ποὺ τὸ εἶχε ἁρπάξει, τότε θὰ φοβόταν μὴ τὸ χάσει, καὶ δὲν θὰ ἀποτολμοῦσε νὰ ἐνσαρκωθεῖ καὶ νὰ ταπεινωθεῖ ὅσο κανεὶς ἄλλος.  Οὒχ ἁρπαγμὸν ἠγησατο τὸ εἶναι ἴσα Θεω δὲν θεώρησε ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς τὴν ἰσότητά του μὲ τὸν Θεό. Δὲν θεώρησε τὴν ἰσοθεΐα σὰν κάτι ποὺ τὸ ἅρπαξε, οἱ Ἰεχωβίτες θὰ ἤθελαν νὰ διατυπωνόταν ἀλλιῶς ἡ φράσις: οὒχ ἁρπαγμὸν ἠγήσατο τὸ εἶναι ἴσα ἀρχαγγέλοις.  Αὐτοὶ ἔχουν τὴν βλάσφημη ἄποψη, ὅτι ὁ Χριστός, ἦταν στὴν προΰπαρξη τοῦ ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ.

Μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος ὁ Χριστός, δὲν ἔχασε αὐτὸ ποὺ εἶχε, ἀφοῦ ἡ θεϊκὴ φύσις δὲν ὑφίσταται φθορὰ ἢ ἀλλοίωση, ἀλλὰ προσέθεσε στὴν θεϊκή του φύση τὴν ἀνθρώπινη.

Αὐτὸ δηλώνεται μὲ τὴν φράση, ἑαυτὸν ἐκκένωσεν μορφὴν δούλου λαβῶν, ἐκκένωσε ἑαυτόν, ἀδείασε τὸν ἑαυτό του, ἐδῶ τὸ ἀδείασε, τὸ ἐκκένωσε, θέλει νὰ δείξει τὴν ἐνσάρκωση καὶ τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ.

Ἐξωτερικὰ ὁ Χριστὸς φαινόταν σὰν ἕνας ἄσημος κι ταπεινὸς ἄνθρωπος, παρατηρεῖ ἐπιγραμματικὰ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, μένων ὁ ἢν ἔλαβε ὁ οὐκ ἤν, μένοντας ὅτι ἦταν, πῆρε καὶ ὅτι δὲν ἦταν, μένοντας δηλαδὴ Θεός, πῆρε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύση.

Ἔτσι ὁ Θεὸς γίνεται θεάνθρωπος.

Μετὰ τὴν κένωση ἀκολουθεῖ ἡ ἔνδοξη ὕψωσις ἀκολουθεῖ ἡ ὑπερύψωσις τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Αὐτὸ ἀφορᾶ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη ἐθεώθηκε καὶ ὡς τεθεωμένη ἐκάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός, ἔτσι ὁ Ἰησοῦς γίνεται Κύριος μὲ τὴν θεϊκὴ ἔννοια τῆς λέξεως.

Ὡς γνωστὸν οἱ συγγραφεῖς τῆς Καινῆς Διαθήκης σὲ παραθέματα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀποδίδουν τὴν λέξης Γιαχβὲ μὲ τὴν λέξη Κύριος, παράβαλε Πράξεις β' 21-22, ἔτσι ὁ Ἰησοῦς γίνεται Κύριος μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τῆς κυριότητος, προηγουμένως ἦταν Κύριος μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ὡς πρὸς τὴν θεϊκή του φύση, τώρα ὅμως, γίνεται ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση του. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς τὴν ὥρα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἀναληφθεῖ ἐκφράστηκε μὲ τὰ λόγια ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γὴς Μάτθ. κὴ'18.

Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἀφοῦ ἤδη ὁ Χριστὸς ἀνῆλθε στὰ ἐπουράνια ὁ Πέτρος λέει πρὸς τοὺς Ἰουδαίους: ἀσφαλῶς οὒν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ Κύριον καὶ Χριστὸν αὐτὸν ὁ Θεὸς ἐποίησε, τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὂν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε  Πράξ. β' 36.

Κύριον ἐποίησε πῶς; Κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση του. Χριστὸν ἐποίησεν πῶς; Κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση του, δηλαδὴ ὁλοκληρώθηκε ἡ θέωσις τῆς ἀνθρώπινης φύσεως.  

Ἡ χρῆσις τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς συλλήψεως στην  κοιλία τῆς Παρθένου Μαρίας ἔφτασε τώρα στὸ ὕψιστο σημεῖο ποὺ μποροῦσε νὰ φτάσει.  Ἡ ἀνθρώπινη φύσις χρίεται ἀπὸ τὴν θεϊκὴ φύση ἡ ἀνθρώπινη φύση θεώνεται ἀπὸ τὴν θεϊκὴ φύση.  Οἱ αἱρετικοὶ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ θὰ ἤθελαν ἀντὶ γιὰ τὴν φράση "Κύριον ἐποίησε" νὰ εἶχε τὴν διατύπωση "Ἀρχάγγελον ἐποίησε" ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο ἡ χαρά τους θὰ ἦταν ἀπροσμέτρητη ἀλλὰ ἡ Γραφὴ δὲν πάει μὲ τὰ νερά τους..

Ὡς γνωστὸν αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ μετετράπη σὲ  πνευματικὸ πλάσμα καὶ συγκεκριμένα στὸν ἀρχάγγελο Μιχαήλ. Στὸ ἐδάφιο Ρὼμ ἰ΄12 διαβάζουμε ὁ γὰρ αὐτὸς δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν? ἡ διατύπωσις Κύριος πάντων, παρουσιάζει ὡραία καὶ ἐπιγραμματικὰ τὴν ὑπερύψωση τοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ βεβαίως ἰσχύει ὅτι, ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ ἔγινε Κύριος πάντων !!!  Πλήρης διαστρέβλωσις τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως !

 

Σύμφωνα μὲ τὸ 45 κέφ. Ἠσαΐου ὅλοι θὰ γονατίσουν καὶ θὰ προσκυνήσουν τὸν Γιαχβὲ δηλαδὴ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ τοῦ Ἰσραήλ, σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν προκειμένη περικοπῆ της πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολῆς, ὅλοι θὰ γονατίσουν καὶ θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ θὰ γονατίσουν ἐπουράνια ἐπίγεια καὶ καταχθόνια, πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουράνιων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων ὅλα τὰ λογικὰ πλάσματα ἄνθρωποι, ἄγγελοι, δίκαιοι, ἁμαρτωλοὶ εἴτε ἀπὸ εὐλάβεια καὶ λατρευτικὴ ἀγάπη εἴτε ἀπὸ φόβο καὶ τρόμο θὰ προσκυνήσουν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἔτσι ἡ δεσποτεία τοῦ Χριστοῦ προσλαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν λατρευτικὴ προσκύνηση, ἔχουμε καὶ τὴν ὁμολογία ὅτι ὁ παγκόσμιος κριτὴς δὲν εἶναι ἁπλῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὅλα αὐτὰ συντελοῦν στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὅπως ἡ κατάπτωσις τοῦ υἱοῦ ἀτιμάζει τὸν πάτερα, ἔτσι καὶ ἡ ἀνύψωσις τοῦ υἱοῦ δοξάζει τὸν πάτερα, ὁρᾶς πανταχοῦ παρατηρεῖ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅταν ὁ Υἱὸς δοξάζηται τὸν Πατέρα δοξαζόμενον.

Ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶναι αἴτιος τῆς γεννήσεως τοῦ Θεοῦ Υἱοῦ, ἔτσι ἡ κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύσις ἀνύψωσις τοῦ Χριστοῦ ἀποβαίνει δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός, καὶ ἡ ὁμολογία Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς συντελεῖ στὴν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ἂς συνεχίσουμε τώρα στὸ Φίλλ. γ' 18-20, σᾶς τὸ εἶπα πολλὲς φορὲς καὶ τώρα τὸ ἐπαναλαμβάνω κλαίγοντας, ὅτι πολλοὶ ζοῦν καὶ συμπεριφέρονται σὰν ἐχθροί του Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, τὸ τέλος αὐτῶν εἶναι ἡ ἀπώλεια, Θεὸς τοὺς εἶναι ἡ κοιλία τους καὶ καύχησις τοὺς εἶναι αὐτὸ ποὺ καταισχύνει, οἱ σκέψεις τοὺς εἶναι προσκολλημένοι στὰ ἐπίγεια ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὸ πολίτευμά μας στὸν οὐρανό, ἀπὸ ὅπου περιμένουμε νὰ ἔρθει ὁ Σωτήρας μας ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.

Στὴν ἐκκλησία τῶν Φιλίππων εἶχε εἰσορμήσει μία ὁμάδα αἱρετικῶν, οἱ Ἰουδαΐζοντες Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐδίδασκαν ἀντίθετα ἀπὸ ὅσα ὁ ἄπ. Παῦλος.  Αὐτοὶ οἱ αἱρετικοὶ εἶχαν ὑλόφρονες δοξασίες καὶ δὲν ἀγαποῦσαν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Σταυροῦ, πάνω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ τοποθετοῦσαν κάποιες διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ἐχθροί του Σταυροῦ, τὰ ἐπίγεια φρονώντας, ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ἐλπίδα τοῦ οὐρανοῦ.

Αὐτοὶ δὲν εἶχαν κατανοήσει ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ τὴν θυσία τοῦ πάνω στὸν Σταυρό, ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς προορίζει γιὰ οὐράνιο παράδεισο, ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον, γι' αὐτοὺς ὁ παράδεισος ἦταν ὑλικός, καλὰ φαγητὰ γιὰ νὰ εὐφραίνεται ἡ κοιλιὰ καὶ διάφορες σαρκικὲς ἀπολαύσεις. Ἐχθροί του Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὧν Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τὴν αἰσχύνη αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες.

Ὅλα αὐτὰ στηλιτεύουν καὶ τοῦ σημερινοὺς αἱρετικοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβά, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐχθροί του Σταυροῦ, τὸν πολεμοῦν μὲ μανία, οἱ ὁποῖοι ὀνειρεύονται ἐπίγειο παράδεισο μὲ τὰ ποιὸ ἐκλεκτὰ φαγητά, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι σὲ αὐτὸν τὸν παράδεισο οἱ σαρκικὲς σχέσεις θὰ προσφέρουν μεγαλύτερη ἡδονὴ ἀπὸ ὅτι τώρα !!

Ὅποιος ξεφυλλίσει βιβλία τῶν μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, συχνὰ θὰ ἰδεῖ ὡραῖες πολύχρωμες εἰκόνες μὲ ὑπέροχες κουζίνες, ἐκλεκτὰ φροῦτα, ἐπανθοῦσες σάρκες....οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες! Φίλ. γ'19.

Ὁ ἀπόστολος κλαίει γιὰ τὸ κατάντημα τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, κλαίω γιὰ τοὺς ἐχθρούς του Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, κλαίω γι' αὐτοὺς ποὺ ξέχασαν τὰ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ θεοποίησαν τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις, κλαίω αὐτοὺς ποὺ ἔκαναν Θεὸ τὴν κοιλιά τους.

Ἂς τὰ ἀκούσουν αὐτὰ ὅσοι ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ εἶναι καλοπροαίρετοι, ἡ Γραφὴ καλεῖ ὅλους σὲ οὐράνιο Παράδεισο, ὅλοι ἐλπίζουμε οὐράνιο Παράδεισο, ὄχι ἄλλοι οὐράνιο, καὶ ἄλλοι ἐπίγειο.

Μία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς κλήσεώς σας, ἐκλήθητε ἐν μιὰ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν Ἐφεσ. δ'4 ἠμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει Φίλ. γ'20? ὅσοι λένε ὑμῶν τὸ πολίτευμα ἐπὶ Γὴς ὑπάρχει, διαστρεβλώνουν τὶς Ἅγιες Γραφὲς καὶ εἶναι ἀποδοκιμασμένοι ἀπὸ τὸν Θεό.

Μακριὰ ἀπὸ τοὺς διαστρευλωτὲς !

Φίλλ. γ' 21, ὁ ὁποῖος Χριστός, θὰ μεταμορφώσει τὸ ταπεινό μας σῶμα, καὶ θὰ τὸ κάνει ὅμοιο μὲ τὸ δικό του ἔνδοξο σῶμα, μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἠμῶν εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸ συμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ ἐδῶ δηλώνεται ὅτι ἡ εἴσοδος στὸ μέλλοντα αἰώνα σχετίζεται μὲ μετασχηματισμόν, τὸ σῶμα ποὺ ἔχει τὴν ἰδιότητα τῆς φθαρτότητος θὰ ἀλλάξει καὶ θὰ πάρει τὴν ἰδιότητα τῆς ἀφθαρσίας, θὰ γίνει ὅμοιο μὲ τὸ ἔνδοξο σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

Αὐτὸ τὸ χωρίο πλήττει τοὺς μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι θὰ διατηρήσουν τὰ ὑλικὰ σώματα γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουν μὲ αὐτὰ ἕνα ὑλικὸ Παράδεισο μὲ νόστιμα φαγητά.  Ὁ Παῦλος λέει ὅτι μᾶς ἀναμένει οὐράνιος παραδεισος  μὲ οὐράνια ἀγαθὰ καὶ γιὰ νὰ μποῦμε σὲ αὐτὸν χρειάζεται ἔνδοξο σῶμα σὰν τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.

Ἐδῶ οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ πλήττονται καὶ ἀπὸ ἄλλη πλευρά, διότι ἀπορρίπτουν ὅτι ὁ ἀναστᾶς Χριστὸς εἶχε σῶμα, γι' αὐτοὺς ὁ ἀναστᾶς Χριστὸς εἶναι πνεῦμα, πνευματικὸ πλάσμα, ἀρχάγγελος, ἐδῶ ὅμως γίνεται λόγος γιὰ σῶμα, γιὰ σῶμα δόξης, ἡ φράσις νὰ γίνει τὸ δικό μας σῶμα ὅμοιο μὲ τὸ ἔνδοξο σῶμα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔπρεπε νὰ ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφὴ ἂν οἱ δοξασίες τῶν Ἰεχωβιτῶν ἦταν σωστές.

Στὴ συνέχεια ἀναφέρεται ὅτι ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἐπιτελέσει αὐτὸ τὸ μεγάλο ἔργο δηλαδὴ ὅλα τὰ φθαρτὰ ἀνθρώπινα σώματα κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως θὰ τὰ μεταμορφώσει σὲ ἄφθαρτα αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὐτῶ τὰ πάντα ἐδῶ δηλώνεται ξεκάθαρα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι παντοδύναμος.

Αὐτὸ διάφοροι αἱρετικοὶ ὅπως οἱ μ. τοῦ Ἰεχωβὰ δὲν τὸ παραδέχονται, ἀλλὰ ἐδῶ ὁ Παῦλος γράφει ὅτι ὁ Χριστὸς διαθέτει ἐνέργεια ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ὑποτάξει σὲ αὐτὸν τὰ πάντα,  κατὰ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτὸν καὶ ὑποτάξαι αὐτῶ τὰ πάντα Φὶλλ γ' 21

Ὁ Χριστὸς ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ κάνει, ὅλα τὰ ὑποτάσσει στὸ θέλημά του, καὶ ἔτσι διαθέτοντας αὐτὴ τὴν δύναμη μπορεῖ τὰ δισεκατομμύρια σώματα τῶν ζώντων ἀνθρώπων κατὰ τὴν ἐπιφανῆ ἡμέρα τῆς παρουσίας Του νὰ τὰ μεταμορφώσει ἀπὸ φθαρτὰ σὲ ἄφθαρτα, βέβαια καὶ τοὺς νεκροὺς ποὺ θὰ ἀναστήσει αὐτὴν τὴν ἡμέρα θὰ τοὺς δώσει ἀφθαρτοποιημενα σώματα.

Ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸν ἑαυτὸ τοῦ βλέπε Ἰωάν. β' 19 λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτὸν καὶ ἔδωσε στὸ σῶμα τοῦ ἀφθαρσία καὶ δόξα.

Ὁ ἴδιος Χριστὸς σὰν παντοδύναμος Θεός, θὰ χαρίσει σὲ ὅλα τὰ σώματα τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τὴν δόξα τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἀθανασίας, ὅτι ἀκριβῶς χάρισε καὶ στὸ δικό του σώμα  μετασχηματίσει τὸ σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἠμῶν... συμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια τονίζεται καὶ στὴν πρώτη πρὸς Κορίνθιους ἐπιστολὴ στὸ 15ο κεφάλαιο καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου καθὼς μετασχηματίσει τὸ σῶμα ὅλοι μας φορέσαμε τὸ φθαρτὸ σῶμα ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τὸν χοϊκόν, χοϊκὸς ἐννοεῖτε ὁ Ἀδάμ, ἀφοῦ ἡ λέξις Ἀδὰμ στὴν Ἑλληνικὴ ἐξηγεῖτε χοϊκός, χωματένιος.

Ἔτσι ὅλοι μας θὰ φορέσουμε ἄφθαρτο σῶμα, ὅμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ φόρεσε ὁ ἐπουράνιος. Ἐπουράνιος εἶναι ὄχι ὁ πρῶτος Ἀδὰμ ἀλλὰ ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ ὁ Χριστός.

Ποιὸ πάνω στοὺς στίχους 42 καὶ 43 διαβάζουμε, τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν τὸ σῶμα μπαίνει στὴν Γῆ σὰν νὰ σπείρεται εἶναι φθαρτό, θὰ ἀναστηθεῖ ἄφθαρτο, θάβεται ἄτιμο ἄδοξο, θὰ ἀναστηθεῖ ἔνδοξο, θάβεται ἀνίσχυρο, θὰ ἀναστηθεῖ ἰσχυρό, στὸ κείμενο ὁ λόγος εἶναι ποιὸ ὡραῖος :οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν σπείρεται ἐν φθορά, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσία· σπείρεται ἐν ἀτιμία, ἐγείρεται ἐν δόξη· σπείρεται ἐν ἀσθενεία, ἐγείρεται ἐν δυνάμει·

Θαυμάσιες θὰ εἶναι οἱ ἰδιότητες τοῦ σώματος τῆς ἀναστάσεως, μὲ τέτοια σώματα θὰ ταιριάζει ἀγγελοπρεπὴς καὶ ἀγγελοειδὴς ζωὴ Μάτθ. κβ'30.  Ὅταν θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ οὔτε παντρεύονται οὔτε παντρεύουν, ἀλλὰ ζοῦν ὅπως οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανό.

Αὐτὰ ὅλα τὰ ἀπορρίπτουν οἱ μ. τοῦ Ἰεχωβὰ καὶ μιλοῦν γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνο θὰ τρῶνε καὶ θὰ πίνουν ἀλλὰ καὶ θὰ παντρεύονται καὶ θὰ ἀποκτοῦν σωρεία ἀπόγονων.  Κάποιος μάρτυς τοῦ Ἰεχωβὰ ἰσχυρίζονταν ὅτι θὰ ἀποκτήσει στὸν μελλοντικὸ ἐπίγειο παράδεισο ὄχι δισέγγονα καὶ τρισέγγονα ἀλλὰ δεκαπεντακισέγγονα !!  Ἂν μάλιστα ἔτυχε νὰ ἀποκτήσει παιδὶ σὲ αὐτὴν τὴν ζωή, τότε θὰ ἀποκτοῦσε στὴν μέλλουσα ζωὴ δεκαεξακισέγγονα....

Δὲν ξέρω ἐὰν ὅλα αὐτὰ εἶναι ἢ γιὰ γέλια ἢ γιὰ κλάματα, πάντως ἕνα ξέρω, ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἄσχετα μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

 

Ἐὰν οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ μὲ κάποιες ταχυδακτυλουργίες στὰ ἐδάφια τὴν Γραφῆς καὶ μὲ κάποιες ἑρμηνευτικὲς ἀλχημεῖες μποροῦν καὶ πείθουν ὀπαδούς τους ὅτι αὐτὰ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴν Γραφή, αὐτὸ δὲν μᾶς ἐντυπωσιάζει, ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ὅλων τῶν αἰώνων, σὲ ὅλες τους τὶς κακοδοξίες, ἔβρισκαν στηρίγματα στὴν Ἁγία Γραφή....

Ἀναδημοσίευση ἀπὸ http://panoszero.blogspot.com/ ὅπου μπορεῖτε νὰ ἀκούσετε καὶ τὴν ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντος.

ΠΗΓΗ:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ