Γυναίκα και Ορθοδοξία

Εἶναι προφανέστατο τὸ γεγονὸς ὅτι στὸ Χριστιανισμὸ ἡ γυναίκα ΔΕΝ εἶναι ὑποδεέστερή του ἄνδρα. Μὰ ἀκόμη, ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν ἀπορίες χριστιανῶν καὶ ἄλλων πάνω σὲ κάποια σχετικὰ ζητήματα. Καὶ ὅπως πάντα, ὑπάρχουν παρερμηνεῖες καὶ συκοφαντίες ἀκόμη ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων, πὼς τάχα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι πρέπει νὰ ἔχει ἡ γυναίκα λιγότερα δικαιώματα ἂπ ὅτι ὁ ἄνδρας κ.ο.κ.  Ἰδιαίτερα παρεξηγημένη προσωπικότητα εἶναι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἔχει ἀποδείξει περίτρανα ὅτι πρεβεύει τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν δύο φύλων, συνεχῶς ἀποκαλεῖται «μισογύνης». Καιρὸς λοιπὸν νὰ ξεκαθαριστοῦν τὰ πράγματα.

Τί ἐννοεῖ ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅταν γράφει ὅτι ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ "ὑποτάσσεται" στὸν ἄνδρα; Γιατί οἱ γυναῖκες δὲν γίνονται ἱερεῖς;

Ἃ΄ Κόρ. 11/ἴα 3: «κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνὴρ»

Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35: «Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἳ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν΄ οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταις λαλεῖν, ἂλλ ὑποτάσσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. εἰ δὲ τί μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκω τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν΄ αἰσχρὸν γὰρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησία λαλεῖν.»

Ἐφεσ. 5/ἐ 22 - 24: «Αἳ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθαι ὡς τῷ Κυρίω. ὅτι ὁ ἀνὴρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἂλλ ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἳ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί.»

Ἐφεσ. 5/ἐ 33: «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.»

Κόλ. 3/γ 18: «Αἳ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίω.»

Ἃ΄ Τὶμ 2/β 11 - 14: «Γυνὴ ἐν ἡσυχία μανθανέτω ἐν πάση ὑποταγή. Γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἂλλ εἶναι ἐν ἡσυχία. Ἀδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἴτα Εὕα. Καὶ Ἀδὰμ οὐκ....

 ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε»

Τίτ. 2/β 5: «[Πρεσβύτιδας] σώφρονας, ἀγνᾶς, οἰκούρους, ἀγαθᾶς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἴνα μὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται.»

Ἃ΄ Πετρ. 3/γ 1: «Ὁμοίως αἳ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἴνα καὶ εἰ τινὲς ἀπειθούσι τῷ λόγω, διὰ τῆς τῶν γυναικὼν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται».

Ἡ γυναίκα συμβολίζει τὴν ἁγία Ἐκκλησία καὶ ὁ ἄνδρας τὸ Χριστό. Ὅπως ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται στὸν Χριστό, ἔτσι καὶ ἡ γυναίκα ὀφείλει νὰ ἀκούει τὸν ἄνδρα καὶ νὰ μὴν τὸν περιφρονεῖ. Βεβαίως αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου ὑποβιβαστικὸ γιὰ τὴ γυναίκα, διότι ὁ ἄνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ νὰ τὴν ἀγαπάει ὅπως ἀκριβῶς ὁ Χριστὸς ἀγαπάει τὴν Ἐκκλησία. Κι ἂς μὴν ξέχναμε ὅτι ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἁγία Γραφὴ γράφει σχετικά: «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς... οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναίκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα. Ὁ  ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα ἑαυτὸν ἀγαπᾶ.» (Ἐφεσίους 5/ἐ΄ 25, 28)

Ἀπὸ τοὺς ἀμέτρητους παρόμοιους στίχους τοῦ ἁγίου Παύλου εἶναι καὶ οἱ ἑξῆς: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτᾶς.» (Πρὸς Κολοσσαεῖς 3/γ΄ 19), «τὴ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί.» (Ἃ Πρὸς Κορινθίους 7/ζ 3) (Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολὴ 5/ἐ΄ 25). Καὶ ρωτᾶμε: ἀπὸ ποιὸν ζητάει περισσότερα ὁ Θεός; ἀπὸ τὴν γυναίκα ἢ ἀπὸ τὸν ἄνδρα;

Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν προτρέπει: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναίκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτᾶς.» (Πρὸς Κολασσαεῖς 3/γ 19) Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος λέει ὅτι οἱ ἄνδρες πρέπει νὰ ἀπονέμουν τιμὴ στὶς γυναῖκες, οἱ ὁποῖες εἶναι πιὸ εὐαίσθητες (Ἃ΄ Πέτρου 3/γ 7).

Ὁ ἄνδρας, λοιπόν, εἶναι ἡ «κεφαλὴ» τῆς γυναίκας του. Τὸ νὰ εἶναι κάποιος κεφαλή, δὲν δηλώνει ἐξουσία ἢ ἀξία στὴ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Εἶναι θέμα εὐθύνης, πολὺ μεγάλης μάλιστα. Σὲ ἕνα σπίτι, ὑπάρχουν πράγματα ποὺ πρέπει νὰ φροντιστοῦν ἀπὸ ἕναν, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ ἡ εἰρήνη στὴν οἰκογένεια. Ὁ Θεὸς ἐπιλέγει τὸν ἄνδρα ὡς κεφαλὴ τῆς οἰκογένειας, ἐπειδὴ ὁ Χριστός, στὸν ὁποῖον ὑποτάσσεται ἡ Ἐκκλησία, ἦρθε στὴ γῆ ὡς Θεανδρικὸ πρόσωπο. Ἂν τηρηθεῖ αὐτὸ ἐνῶ ὁ ἄνδρας σέβεται τὴ γυναίκα του καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ θυσιαστεῖ γιὰ ἐκείνη, ἡ εἰρήνη τοῦ σπιτιοῦ εἶναι πλήρης καὶ κανεὶς ἀπολύτως δὲν ἀδικεῖται. Ὁ ἄνδρας ἔχει τὴν εὐθύνη τῶν ἀποφάσεων, ἐνῶ ταυτόχρονα πρέπει νὰ ἀγαπάει τὴ γυναίκα τοῦ περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ὀφείλει ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΑΚΟΜΑ, γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσει. Ἡ λήψη ἀποφάσεων, δὲν εἶναι προνόμιο γιὰ τοὺς Χριστιανούς. Εἶναι ΕΥΘΥΝΗ.

Δὲν νομίζουμε πὼς ἄρεσε στὸ Χριστὸ νὰ πεθάνει πάνω στὸ σταυρό, ὅμως Ἐκεῖνος δέχτηκε νὰ θυσιαστεῖ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ὁμοίως καὶ ὁ ἄνδρας, ἐφόσον ἀγαπάει τὴ γυναίκα του, θὰ ξεχάσει τὸ δικό του θέλημα καὶ θὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ ἐκείνη. Καὶ ἀφοῦ ἡ τελικὴ ἀπόφαση εἶναι δική του ὡς κεφαλὴ ποὺ εἶναι, ἂν τὴν ἀγαπάει πραγματικά, ἡ γυναίκα εἶναι ἡ πιὸ κερδισμένη γιατί ἔχει περισσότερες πιθανότητες νὰ γίνει τὸ δικό της. Ἕναν τέτοιο ἄνδρα ἀξίζει νὰ τὸν σέβεται καὶ νὰ τὸν ὑπακούει μία γυναίκα, καὶ σὲ μία τέτοια γυναίκα, ὁ ἄνδρας ὄχι μόνο δὲν χαλάει χατίρι, ἀλλὰ ἀποφασίζει πάντα πρὸς τὸ δικό της συμφέρον, ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ μέχρι θανάτου. Ποιὸς τελικὰ βγαίνει κερδισμένος; Καὶ ἂν κάποια γυναίκα ἀκολουθήσει αὐτὲς τὶς ἐντολὲς καὶ γιὰ τὸν ἄπιστο σύζυγό της, ὅπως λέει ὁ Πέτρος, πάλι κερδισμένη θὰ εἶναι, γιατί ὄχι μόνο θὰ τὴν ἐκτιμήσει, (μία καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο ὅλοι οἱ ἄνδρες ἐκτιμοῦν), ἀλλὰ ἴσως τὸν σώσει κιόλας, ὁδηγώντας τὸν στὸν μόνο δρόμο σωτηρίας, τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Μὰ θὰ πεῖ κανείς: «Δὲν εἶναι πάντα ἔτσι, καὶ δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνδρες καλοί». Ναί, ὅμως οἱ ἐντολὲς τοῦ Παύλου γιὰ Χριστιανικὴ οἰκογένεια ἰσχύουν, ποὺ ζεῖ τὴ Χριστιανικὴ πίστη καὶ τὰ τηρεῖ ΟΛΑ. Πρέπει νὰ ὑπάρχει ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ στὰ συναισθήματα ἑνὸς ζεύγους.

Ἐπίσης τὸ ὅτι ὁ Ἀδὰμ προηγήθηκε ἀπὸ τὴν Εὕα, ὡς Θεανδρικὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ὑπενθυμίζεται ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναικὸς εἶναι ὁ ἄνδρας. Καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι ὅταν ἡ γυναίκα «αὐθεντεῖ ἀνδρὸς» καὶ φέρεται ἀνώριμα κι ἐγωιστικά, μποροῦν νὰ ὑπάρξουν σοβαρὲς συνέπειες, ὅπως ἡ πτώση τῶν Πρωτόπλαστων (βλ. Ἃ΄ Πρὸς Τιμόθεον 2/β΄ 13-14). Τὸ ἴδιο ἰσχύει φυσικὰ καὶ γιὰ τὸν ἄνδρα. Ἡ γυναίκα εἶναι πιὸ συναισθηματικὴ ἀπὸ τὸν ἄνδρα, καὶ ἐνεργεῖ βάσει συναισθημάτων πιὸ συχνὰ ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Οἱ ἀποφάσεις λοιπὸν τοῦ ἄνδρα, συστήνονται ὡς πιὸ ὀρθολογικές.

Τὸ ρῆμα «ὑποτάσσομαι» ἀναφερόμενο σὲ γυναῖκες, ἴσως ξινίζει κάπως στὰ αὐτιὰ πολλῶν ἀνθρώπων. Μὰ ὑποταγὴ δὲν σημαίνει τυφλὴ ὑπακοή. Καὶ δὲν εἶναι ὑποχρέωση τῆς γυναίκας ἀποκλειστικὰ τὸ νὰ ὑποτάσσεται. Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει στοὺς χριστιανοὺς ὅτι πρέπει νὰ εἶναι «ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβω Χριστοῦ.» (Πρὸς Ἐφεσίους 5/ἐ 21). Δηλαδὴ ὄχι μόνο οἱ γυναῖκες ὀφείλουν ὑποταγὴ στοὺς ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνδρες στὶς γυναῖκες! Ἐπιπλέον, εἴμαστε βέβαιοι πὼς πολλοὶ δὲν γνωρίζατε ὅτι σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ γυναίκα εἶναι τὸ «ἀφεντικὸ» τοῦ σώματος τοῦ ἄντρα της: «Ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἂλλ ὁ ἀνὴρ΄ ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἂλλ ἡ γυνή.» (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 7/ζ 4)

Ἡ γυναίκα ἔχει πολὺ μεγάλο κύρος μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος γράφει: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεύσι κατὰ πάντα΄ τοῦτο γὰρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίω» (Πρὸς Κολασσαεῖς 3/γ 20). Ἄρα τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ ὑπακούουν τόσο στὴ γυναίκα-μητέρα ὅσο καὶ στὸν πατέρα. Καὶ θὰ ποῦμε ἕνα ἄλλο ἁγιογραφικὸ ἐδάφιο σχετικὰ μὲ τὴν ὑποταγή, ποὺ λέει: «καὶ πνεύματα προφητῶν προφήταις ὑποτάσσεται» (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 14/ἲδ 32). Ρωτᾶμε λοιπόν: Ποιὸς εἶναι ἀνώτερος; Ὁ προφήτης ἢ τὰ χαρίσματα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Φυσικὰ τὸ τελευταῖο. Μὰ τότε, ἂν εἶναι ἀνώτερος ὁ Κύριος, γιατί ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στοὺς προφῆτες, ἐὰν ἐκεῖνοι θέλουν νὰ σωπάσουν τὰ χαρίσματα; Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἡ ὑποταγὴ δὲν ἔχει σχέση μὲ ἀνωτερότητα, ἀφοῦ καὶ ὁ ἴδιος ὁ παντοκράτωρ Θεὸς «ὑποτάσσεται»;

Ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» συζητεῖται ἀρκετά. Εἶναι λοιπὸν ἀνάγκη νὰ ἀποκαλύψουμε ὅτι τὸ πρῶτο μέρος τοῦ στίχου λέει: «πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ' ἕνα ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν...» Ξεκαθαρίζουμε ὅτι ἡ φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἴνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» μιλάει γιὰ σεβασμό. Εἶναι αὐτονόητο! Καμμία γυναίκα δὲν φοβᾶται νοσηρὰ τὸν ἄνδρα ποὺ τὴν ἀγαπάει μέχρι θανάτου, ἀλλὰ τὸν σέβεται.

Οἱ γυναῖκες μποροῦν νὰ ἀνεβοῦν τὸ πρῶτο «σκαλὶ» τῆς ἱεροσύνης, δηλαδὴ μποροῦν νὰ γίνουν διάκονοι. Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης: Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35, Ἃ΄ Τὶμ 2/β 12), οἱ γυναῖκες δὲν γίνονται πρεσβύτεροι καὶ ἐπίσκοποι. Κι αὐτὸ γιατί ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴ γῆ μὲ Θεανδρικὴ φύση. Ἔτσι, ἐπειδὴ ὁ ἱερέας εἶναι στὴ Θεία Λειτουργία ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, πρέπει νὰ εἶναι ἄνδρας. Ὁ ἱερέας, ὁ ὁποῖος προσφέρει τὴν ἀναίμακτη θυσία στὴ Θεία Λειτουργία, εἶναι εἰκόνα τοῦ μέγα ἀρχιερέα Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος προσέφερε τὸν ἑαυτό του ὡς θυσία (Πρὸς Ἑβραίους 8/ἡ΄ 1-3). Ἂν ἐρχόταν ὡς γυναίκα ὁ Χριστός, ἱερεῖς θὰ ἦταν ΜΟΝΟ οἱ γυναῖκες. Ὁ κανονισμὸς αὐτὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν δηλώνει ὅτι οἱ ἄνδρες εἶναι ἐκ φύσεως καλύτεροι ἀπὸ τὶς γυναῖκες. Ἐξάλλου ἡ ἱεροσύνη τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πάρα πολλοὺς τρόπους νὰ ὑπηρετήσει κανεὶς τὸν Κύριο.

Εἶναι δεδομένο πὼς ὅταν ὁ Παῦλος ἀπαγορεύει στὶς γυναῖκες τὸ «λαλεῖν» μέσα στὶς συναθροίσεις τῶν πιστῶν (Ἃ΄ Κόρ. 14/ἲδ 34-35), μιλάει γιὰ τὸ δημόσιο ἱερατικὸ κήρυγμα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς συζητήσεις κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Λειτουργίας (στὶς ὁποῖες, ὅπως φαίνεται, ἦταν πιὸ ἐπιρρεπεῖς οἱ Κορίνθιες γυναῖκες). Ἐξάλλου, ἐπιτρεπόταν οἱ γυναῖκες νὰ προφητεύουν ἢ νὰ προσεύχονται δυνατὰ μέσα στὴν ἐκκλησία, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Ἀκόμη, ὁ Παῦλος ἐπισημάνει ὅτι ἐὰν οἱ γυναῖκες θέλουν νὰ μάθουν περισσότερα γιὰ κάτι ποὺ ἄκουσαν στὸ κήρυγμα (ἐννοεῖται ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα ὅτι τὸ ἐδάφιο ἀναφέρεται σὲ τέτοιου εἴδους ἀπορίες), νὰ μὴν ρωτήσουν ἀμέσως τοὺς ἄνδρες τους, ἀλλὰ περιμένουν μέχρι νὰ φύγουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. Ἀντίθετα μὲ τὰ λεγόμενα ἀρκετῶν, δὲν λέει στὶς γυναῖκες νὰ βασίζονται μόνο στοὺς συζύγους γιὰ γνώσεις. Γνωρίζουμε ὅτι γυναῖκες μποροῦσαν νὰ διδαχθοῦν καὶ ἀπὸ γυναῖκες ἀκόμα! (βλ. παρακάτω). Ἐξάλλου, ἐπιτρεπόταν οἱ γυναῖκες νὰ προφητεύουν ἢ νὰ προσεύχονται δυνατὰ μέσα στὴν ἐκκλησία, ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ἀπαγορεύει στὶς γυναῖκες τὸ «διδάσκειν» (Ἃ΄ Τὶμ 2/β 12). Ἔξω ἀπὸ τὶς λατρευτικὲς συγκεντρώσεις τῶν πιστῶν, στὰ ἀποστολικὰ χρόνια πολλὲς γυναῖκες διέπρεψαν διδάσκοντας τὸ Εὐαγγέλιο ὡς ἀπόστολοι ἢ διάκονοι. Ἡ ἁγία Φοίβη ἦταν διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κεγχρέων (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 1-2). Ἡ ἁγία Πρίσκιλλα ἀποκαλεῖται ...συνεργὸς τοῦ Παύλου (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 3-4). Μάλιστα ἐκείνη μαζὶ μὲ τὸ σύζυγό της τὸν Ἀκύλα δίδαξε τὸν ἀπόστολο Ἀπολλὼ (Πράξεις 18/ἰη 24-26). Ἡ ἁγία Ἰουνία ἦταν ἐπίσημη «ἐν τοῖς ἀποστόλοις» (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 7). Ἄλλες ἀπόστολοι ἤσαν ἡ Τρύφαινα, ἡ Τρυφώσα, ἡ Περσὶς καὶ ἡ Ἰουλία (Πρὸς Ρωμαίους 16/ἰστ 12,15).

Μάλιστα θὰ θέλαμε νὰ ἀναφέρουμε παρενθετικὰ ὅτι ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια γνωρίζουμε πλῆθος μαθητριῶν τοῦ Κυρίου. Τέτοιες ἦταν ἡ Ἰωάννα τοῦ Χουζᾶ (Κατὰ Λουκᾶν 8/ἡ 3), ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωσὴ (Κατὰ Ματθαῖον 27/κζ 56), ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ (Κατὰ Μάρκον 16/ἰστ 9), οἱ ἀδελφές του Λαζάρου Μαρία καὶ Μάρθα (Κατὰ Λουκᾶν 10/ἰ 38-39), ἡ Μαρία τοῦ Κλωπᾶ (Κατὰ Ἰωάννην 19/ἲθ 25), ἡ Σαλώμη--ὄχι ἡ χορεύτρια (Κατὰ Μάρκον 15/ἰὲ 40) καὶ ἡ Σουσσάνα (Κατὰ Λουκᾶν 8/ἡ 3).

Ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἐμφάνιση τῶν γυναικών;

Αὐτὸ εἶναι ἕνα πολυσυζητημένο θέμα ἰδίως στὶς ἡμέρες μας. Ἐμφανίζονται ἀκόμη ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν πὼς εἶναι ἁμαρτία νὰ κουρεύεται μία γυναίκα ἢ νὰ φοράει παντελόνια!!! Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὸ ζήτημα ἀναφερόμενοι στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὸ Πηδάλιο.

ΤΟ ΠΕΠΛΟ

Πρώτη πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7: «πάσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτω τὴ κεφαλὴ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς ἐν γὰρ ἐστιν καὶ τὸ αὐτὸ τὴ ἐξυρημένη. Εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. ἀνὴρ μὲν γὰρ οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τὴν κεφαλήν, εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων γυνὴ δὲ δόξα ἀνδρὸς ἐστιν.»

Ἂν προσέξουμε, θὰ δοῦμε ὅτι ἐκεῖ μιλάει γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ προφήτευαν ἢ προσεύχονταν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας στὴ συνάθροιση τῶν πιστῶν. Αὐτὸ φαίνεται ἰδίως στοὺς στίχους 17-18 τοῦ ἰδίου κεφαλαίου: «Τοῦτο δὲ παραγγέλλων οὐκ ἐπαινῶ ὅτι οὐκ εἰς τὸ κρεῖττον ἂλλ εἰς τὸ ἧττον συνέρχεσθε. Πρῶτον μὲν γὰρ συνερχομένων ὑμῶν ἐν ἐκκλησία ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμὶν ὑπάρχειν καὶ μέρος τί πιστεύω.» «Συνέρχεσθε» σημαίνει «μαζεύεστε».

Τότε δὲν εἶχε ἀκόμα τυποποιηθεῖ ἡ Θεία Λειτουργία, καὶ ὅταν ἐρχόταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ κάποιον χαρισματοῦχο, ἐκεῖνος προφήτευε δημόσια ἢ προσευχόταν. Ἀπὸ τότε ὅμως ποὺ τυποποιήθηκε ἡ Θεία Λειτουργία δὲν ὑπῆρχε πλέον τέτοιο πρόβλημα, γιατί δὲν μιλᾶ κανεὶς προφήτης δημόσια. Ἄρα σήμερα δὲν ἔχει ἐφαρμογὴ ὁ κανονισμὸς αὐτός.

Ἐξάλλου τὸ πέπλο ποὺ ἔπρεπε νὰ φορᾶ τότε ἡ γυναίκα ἦταν σύμβολο πολυτελείας ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ πολύ «της μόδας» στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, ἀνάμεσα σὲ ἕλληνες, ρωμαίους, ἐτρούσκους κ.α. Βλέπουμε ἀπὸ παλαιοχριστιανικὲς τοιχογραφίες καὶ μωσαϊκὰ ὅτι ἐν ὥρα δημοσίας προσευχῆς ἢ προφητείας οἱ γυναῖκες φοροῦσαν ἕνα ἁπλὸ λευκὸ ἢ καὶ ἡμιδιαφανὲς πέπλο (ὄχι μία μαύρη «μπούργκα» ποὺ καλύπτει τὸ πρόσωπο, ὅπως ἐσφαλμένως ὑποθέτουν μερικοί).

Ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ του Παύλου δηλώνει ὅτι ὁ ἄνδρας πρέπει νὰ φροντίζει τὴ γυναίκα τοῦ καθὼς ἐκείνη εἶναι ἡ δόξα του, καὶ ὅτι ἡ κεφαλὴ τῆς γυναίκας εἶναι ὁ ἄνδρας.

Μὰ ἡ γυναίκα δὲν εἶναι κι αὐτὴ «εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ»; Φυσικὰ καὶ εἶναι, ὅπως γράφει καὶ στὴ Γένεση 1/ἃ 27 («καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»). Ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπισημάνει ὁ ἀπόστολος ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι δόξα καὶ γιὰ τὸν ἄνδρα ἀκόμα.

ΚΟΥΡΕΜΑ

Σύμφωνα μὲ τὸν ΙΖ' κανόνα τῆς ἐν Γάγγρα τοπικῆς συνόδου, ἀπαγορεύεται στὶς γυναῖκες νὰ κουρεύουν τὰ μαλλιὰ τοὺς κοντά. Ἐπιπλέον, εἴδαμε ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει πὼς τὸ νὰ κουρεύεται ἔτσι μία γυναίκα εἶναι αἰσχρὸ (Ἃ΄ Πρὸς Κορινθίους 11/ἴα 5-7). Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε ὅτι αὐτὸ ἴσχυε ἀνάλογα μὲ τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς (καὶ τῆς περιοχῆς). Στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τὸ νὰ κόβει μία γυναίκα τὰ μαλλιὰ τῆς κοντὰ θεωροῦνταν ἄσχημο, ἐπειδὴ μία τέτοια γυναίκα δὲν φαινόταν θηλυκή. Στὴ δική μας ἐποχὴ μεταφράζεται ἀνάλογα μὲ τὰ δικά μας ἔθιμα θηλυκότητας ἢ ἀρρενωπότητας.

ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΣ

Ἃ΄ Πρὸς Τιμόθεον 2/β 9-10: «ὠσαύτως καὶ τὰς γυναίκας ἐν καταστολὴ κοσμίω, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασι ἢ χρυσῶ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δὶ ἔργων ἀγαθῶν.»

Κάποιοι πιστεύουν ἐσφαλμένα ὅτι ἐδῶ καταδικάζεται ὁ γυναικεῖος καλλωπισμός. Ὅμως τὸ ἐδάφιο μιλάει κυρίως γιὰ διακονία στὴν Ἐκκλησία (βλ. στίχους 1-3, 8). Μάλιστα, εἶναι πολὺ λογικὰ αὐτὰ ποὺ λέει καὶ γιὰ τὴν καθημερινὴ ζωή. Εἶναι ἄπρεπο μία γυναίκα γιὰ προσεύχεται ἢ νὰ βαδίζει ἐπιδεικνύοντας τὰ πλούτη καὶ τὰ κάλλη της. Ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ἄπιστοι, κακοχαρακτηρίζουν μία γυναίκα ποὺ εἶναι ἐπιδειξίας.

Ἃ΄ Ἐπιστολὴ Πέτρου 3/γ 3-4: «ὧν [δήλ. τῶν γυναικὼν] ἔστω οὒχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, ἂλλ ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτω τοῦ πραέος καὶ ἠσυχίου πνεύματος, ὃ ἐστιν ἐνώπιόν του Θεοῦ πολυτελές.»

Ἐδῶ δὲν ἀπαγορεύεται ὁ ἐξωτερικὸς στολισμός. Ἁπλούστατα τὸ ἐδάφιο αὐτὸ δηλώνει τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τοῦ ἐσωτερικοῦ στολισμοῦ.

Τὸ νὰ ἱκανοποιεῖ μία γυναίκα τὴν ἀπόλυτα φυσιολογικὴ καὶ ἄκακη ἀνάγκη της νὰ ἔχει ἱκανοποιητικὴ ἐμφάνιση δὲν εἶναι καθόλου ἁμάρτημα. Αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποφεύγει μία γυναίκα εἶναι ὁ προκλητικὸς καλλωπισμὸς μὲ σκοπὸ νὰ παρασύρει ἀνθρώπους στὴν ἀκολασία, ὅπως τονίζει καὶ ὁ 96ος Κανὼν τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τοὺς οὒν ἐν τὴ κεφαλὴ τρίχας πρὸς λύμην τῶν ὀρόντων ἐν ἐπινοίαις ἐμπλοκῆς εὐθετίζοντας καὶ διασκευάζοντας, καὶ δέλεαρ προστιθέντας ἐντεῦθεν, ταῖς ἀστηρίκτοις ψυχᾶς ἐπιτιμίω προσφόρω πατρικῶς θεραπεύομεν...»

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Ο ΙΓ' κανόνας τῆς ἐν Γάγγρα Τοπικῆς Συνόδου ἀπαγόρευσε στὶς γυναῖκες νὰ φοροῦν ἀνδρικὰ ροῦχα. Μὰ αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἁμάρτημα μία γυναίκα νὰ φορᾶ, λ.χ., παντελόνι; Φυσικὰ καὶ ὄχι. Τὴν ἐποχὴ ποὺ συγκλήθηκε ἡ σύνοδος αὐτή, δηλαδὴ κατὰ τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα (ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία), σαφῶς ὑπῆρχαν ἐνδυμασίες ἀποκλειστικὰ ἀνδρικές, ὅπως καὶ ἀποκλειστικὰ γυναικεῖες. Τὰ παντελόνια εἶναι unisex, δηλαδὴ εἶναι τόσο ἀνδρικὰ ὅσο καὶ γυναικεία. Τὸ νόημα τοῦ κανονισμοῦ εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ συμπεριφέρονται σύμφωνα μὲ τὸ φύλο τους.

Ὁμοίως περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὅταν μιλάει γιὰ διάφορα προβλήματα τοῦ γυναικείου χαρακτήρα, δὲν μιλάει γιὰ Χριστιανές, ἀλλὰ γιὰ γυναῖκες ποὺ δὲν ἔχουν βάλει στὴ ζωὴ τοὺς τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὥστε νὰ ἀναπτύξουν μία Χριστιανικὴ προσωπικότητα. Μιλάει γενικὰ γιὰ τὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση. Καὶ δὲν εἶναι διάκριση ἡ ἀναφορὰ αὐτοῦ του ἁγίου γιὰ τὶς κακὲς τάσεις ποὺ ὑπάρχουν στὴ γυναικεία φύση, ὅπως δὲν εἶναι λάθος οἱ ἀναφορὲς τῶν ἁγίων σὲ προβλήματα τῆς ἀνδρικῆς φύσης, ποὺ ἔχει διαφορετικὰ ἐλαττώματα. Ἡ Χριστιανικὴ πίστη θεωρεῖ κάθε ἄνθρωπο ΑΜΑΡΤΩΛΟ, ποὺ χρειάζεται θεραπεία. Καὶ ἡ θεραπεία  τῆς ψυχῆς εἶναι τὸ νὰ ὁμοιάσει ἡ προσωπικότητά του μὲ τὴν προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ, εἴτε ἄνδρας εἶναι αὐτός, εἴτε γυναίκα.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία ὑποστηρίζει τὸ λεγόμενο ἄβατόν του Ἁγίου Ὅρους;

Βάζουμε ἐδῶ ἕνα τμῆμα ἀπὸ ἕνα διάλογο ὅπου φαίνεται πὼς ἕνας ἁγιορείτης μοναχὸς βλέπει τὸ ζήτημα τῆς παρουσίας τῶν γυναικὼν στὰ μοναστήρια:

«...Σᾶς πειράζουν οἱ μανδῆλες τῶν γυναικὼν σὲ αὐτὰ τὰ μοναστήρια ... μάλιστα, τότε νὰ μπαίνουν μὲ τὰ ἐξώπλατα καὶ τὰ μαγιὸ στὰ μοναστήρια. Ἔτσι τὶς θέλετε; Ἐ τότε νὰ καταργήσουμε καὶ τὸ ἄβατο ἐδῶ στὸ Ἅγιο Ὅρος, τί τὸ θέλουμε; Δηλαδὴ εἴμαστε φανατικοί; Δὲν τὰ ξέρετε καλὰ τὰ πράγματα... Μὰ τὰ λέτε αὐτὰ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζετε τὸν πόλεμο ἑνὸς μοναχοῦ ἢ μίας μοναχῆς. Δὲν ὑπάρχει μισογυνισμὸς ἢ φανατισμός, ἀλλὰ ἡ φυσικὴ ἀγάπη πρὸς τὸ ἕτερο φύλο. Μὴν σκανδαλίζουμε λοιπὸν τοὺς μοναχοὺς ὅταν πᾶμε σὲ ἕνα μοναστήρι, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὰ παιδιὰ ποὺ ἀγωνίζονται ἐκεῖ μέσα. Γὶ αὐτὸ ἂς βάζουν μαντίλα οἱ νέες κυρίως κοπέλες. Ὄχι ἀπὸ φανατισμό, ἀλίμονο. Σᾶς γράφω τί λέει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος περὶ τῶν γυναικὼν γιὰ νὰ καταλάβετε:

«Στὰ σώματα τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας εἶναι κρυμμένη μία ἀόρατη δύναμη, ποὺ τὰ κάνει νὰ ἕλκονται, τὸ ἕνα σῶμα μὲ τὸ ἄλλο... ὅσο πιὸ συχνὴ ἡ προσέγγιση, ὅσο πιὸ στενὴ τόσο πιὸ δυνατή.... οἱ μορφὲς τῶν γυναικών, ἡ ὄψη τους, ἡ φωνή τους, ἡ λεπτότητα τοὺς ἐντυπώνονται πολὺ βαθιὰ στὶς ψυχές μας κατὰ φυσικὴ ἐνέργεια... Ὅταν ὅμως ἀποτραβηχτοῦμε σὲ ἡσυχία τότε οἱ ἐντυπώσεις αὐτὲς ποὺ κόλλησαν ἐπάνω μας, στὴν ψυχὴ μᾶς ξεσηκώνονται μὲ ἀσυνήθιστη ὁρμὴ καὶ προκαλοῦν... πόλεμο.»

Δικαιολογεῖστε ἐπειδὴ δὲν ξέρετε, ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ὁ ἀγώνας τῶν μοναχῶν. Δὲν γίνεται ἀπὸ τὰ γραφεῖα στὰ Ἑξάρχεια. Ἐγὼ πάντως ὑποκλίνομαι σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἑκουσίως σταυρώνονται καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Μὴν τοὺς πολεμᾶτε γιατί δὲν βγάζετε τίποτε. Αὐτοὶ χαμογελοῦν ὅταν σᾶς ἀκοῦνε, ὅπως ἕνας στρατιώτης ὁ ὁποῖος πολέμησε στὴν πρώτη γραμμὴ καὶ δὲν φοβᾶται τίποτε, δὲν ὑπολογίζει τὴν ζωή του».

Εἶναι ἀντιφεμινιστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος γυναικὼν ποῦ ἔχουν ἔμμηνο ρύση στὸ ναό;

Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ὅριζε ὅτι μία γυναίκα θεωροῦνταν ἀκάθαρτη κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐμμήνου ρύσης τῆς (Λευϊτικὸν 15/ἰὲ 19-33). Τὰ ἀντικείμενα καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἄγγιζε ἐκείνη θεωροῦνταν ἀκάθαρτα. Αὐτὸ ἴσχυε γιὰ λόγους στοιχειώδους εὐπρέπειας, καθαριότητας καὶ ὑγιεινῆς.

Ο Β΄ Κανὼν τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας τοῦ ὁμολογητοῦ (γύρω στὸ 260 μ.Χ.) ὁρίζει ὅτι δὲν εἶναι σωστὸ μία γυναίκα νὰ εἰσέρχεται στὴν ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐμμήνου ρύσης της. Μάλιστα, ὁ ἐν λόγω κανόνας λέει χαρακτηριστικὰ ὅτι ἡ αἱμορροοῦσα μπορεῖ νὰ πηγαίνει ὡς τὸν πρόναο τῆς ἐκκλησίας καὶ νὰ προσεύχεται, ὅπως ἡ γυναίκα ποὺ εἶχε «ρεῦσιν αἵματος» τόλμησε νὰ ἀγγίσει μόνο τὸ κάτω μέρος τοῦ ρούχου τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ γιατρευτεῖ (Λούκ. 8/ἡ΄ 44). Πρέπει λοιπὸν ἡ κάθε γυναίκα ποὺ βρίσκεται στὶς ἡμέρες τῆς ἀκαθαρσίας της, νὰ εἶναι ἐξίσου διακριτικὴ μὲ τὴν προσέλευσή της στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας. Δὲν πρέπει σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ φανταστοῦμε πὼς ἡ Ἐκκλησία διδάσκει κάτι τέτοιο ὡς τιμωρία γιὰ τὴ γυναικεία φύση. Ὁ ἔμμηνος κύκλος δὲν εἶναι καθόλου ἁμαρτωλὸ πράγμα, ἀλλὰ μία φυσική, θεοδότη διαδικασία. Ἡ ἀπαγόρευση ἰσχύει γιὰ λόγους στοιχειώδους εὐπρέπειας. Ὅπως δὲν εἶναι σωστὸ νὰ μπαίνει κάποιος στὸν ναὸ μὲ ἄλλες βρωμιὲς ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι καὶ οἱ γυναῖκες τὶς ἡμέρες αὐτὲς πρέπει ἀπὸ μόνες τους νὰ καταλαβαίνουν ὅτι δὲν εἶναι ἀξιοπρεπὲς νὰ παρουσιάζονται ἔτσι βρώμικες ἐνώπιόν του Θεοῦ.

Γιατί ὅριζε ὁ μωσαϊκὸς νόμος ὅτι μία λεχώνα ἦταν ἀκάθαρτη; Γιατί μία λεχώνα θεωροῦνται ἀκάθαρτη γιὰ διπλὸ χρονικὸ διάστημα ἐὰν γεννοῦσε κορίτσι;

Ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος ὅριζε ὅτι ἡ κάθε λεχώνα ἦταν ἀκάθαρτη. Ἀπαγορευόταν ἡ εἴσοδός της στὸ Ναὸ γιὰ 40 ἡμέρες ἐὰν γεννοῦσε ἀγόρι ἢ γιὰ 80 ἡμέρες ἐὰν γεννοῦσε κορίτσι (Λευιτικὸν 12/ἴβ). Ἡ διαφορὰ αὐτὴ ὑπῆρχε ὄχι ὡς ἔνδειξη κατωτερότητας τοῦ γυναικείου φύλου, ἀλλὰ ὡς ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ὅτι γυναίκα ἀπατήθηκε πρώτη ἀπὸ τὸν σατανᾶ. Μὰ δὲν ἰσχύει γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, καθὼς ἡ Παναγία ἐκπλήρωσε αὐτὸ ποὺ ἀπέτυχε ἡ Εὕα (βλ. ρητὸ ἁγίας Κασσιανῆς).

Τὸ τμῆμα τῆς μωσαϊκῆς παράδοσης ποὺ θέλει τὴ λεχώνα νὰ μὴν μπαίνει στὸ ναὸ ἔχει ἐπιβιώσει στὴν Χριστιανικὴ Ἐκκλησία. Γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα μετὰ τὴ γέννα, ἀπὸ τὰ γεννητικὰ ὄργανα τῆς γυναίκας τρέχει ἀκάθαρτο αἷμα. Κι ὅπως ἐξηγήσαμε, εἶναι ἀσεβὲς νὰ παρουσιάζεται κάποιος ἐνώπιόν του Κυρίου μὲ σωματικὲς (καὶ πνευματικὲς) ἀκαθαρσίες.

Ἀπαγορεύεται στὶς γυναῖκες ἡ εἴσοδος στὸ ἱερὸ ἐπειδὴ εἶναι γυναῖκες;

Ο ΞΘ΄ Κανὼν τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπαγορεύει ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ νὰ εἰσέρχονται στὸ Θυσιαστήριο ἐπειδὴ εἶναι λαϊκοί, μὲ ἐξαίρεση μόνο τὸν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πολιτικὸς ἀρχηγὸς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γὶ αὐτὸ στὸ ἱερὸ βοηθοῦν τὸν παπὰ συνήθως παιδιά. Καὶ στὶς γυναῖκες ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος ὅπως φαίνεται στὸν ΜΔ΄ κανόνα τῆς τοπικῆς συνόδου τῆς Λαοδικείας ἁπλούστατα διότι εἶναι λαϊκές. Δὲν ὑπάρχει σεξισμός. Ἡ ἀπαγόρευση λοιπὸν στὸ ἱερό, τόσο ἀνδρῶν, ὅσο καὶ γυναικών, εἶναι περίπου σὰν τὶς ἐπιγραφὲς ποὺ συναντοῦμε σὲ διάφορες πόρτες, καὶ ἀναγράφουν: «ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος πρὸς πάντας τους μὴ ἔχοντας ἐργασίαν». Καὶ τί ἐργασία μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιος στὸ ἱερὸ ἂν δὲν εἶναι ἱερέας;

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι λοιπὸν σαφὴς καὶ δίκαια, γιὰ τὴ σχέση ΙΣΟΤΗΤΑΣ μεταξὺ τῶν δύο φύλων. Καὶ νὰ θυμίσουμε, ὅτι μετὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ἡ Χριστιανικὴ πίστη τιμᾶ τὴν Παναγία, ὡς τὸ δεύτερο σὲ ἐξουσία ὂν στὸ σύμπαν. Καὶ ἡ Παναγία εἶναι ΓΥΝΑΙΚΑ!