(Μερόπη Ν. Σπυροπούλου, Ὁμοτ. Καθηγήτρια Ὀρθοδοντικῆς Πᾶν/μίου Ἀθηνῶν)
«Πόσο ἀκόμα θὰ συμπιέσουμε τὴν παιδικὴ ἡλικία γιὰ νὰ κατασκευάζουμε αὐτὰ τὰ καημένα τὰ μικρομέγαλα, ἀνερμάτιστα καὶ εὐάλωτα ἀνθρωπάκια;» ΑΝΩΝΥΜΗ ΔΑΣΚΑΛΑ
Ἔβλεπα, μὲ ἀνείπωτη ὁμολογῶ θλίψη, ἕνα βράδυ στὴν τηλεόραση, παιδάκια ἡλικίας ὀκτὼ ἕως δεκαπέντε ἐτῶν, νὰ ἀκκίζονται τραγουδώντας, μιμούμενα σὲ κινήσεις καὶ καμώματα κάποια ἐκμαυλιστικὰ εἴδωλα τοῦ σύγχρονου - ἑλληνικοῦ καὶ ξένου - καλλιτεχνικοῦ στερεώματος, συμμετέχοντας σ' ἕναν διαγωνισμὸ τῆς Γιουροβίζιον γιὰ ἀνηλίκους. Καὶ ἀναρωτήθηκα, μὲ ὀργὴ ἀλλὰ καὶ μὲ τρόμο, ὡς ποῦ μπορεῖ πιὰ νὰ φτάσει ἡ ζημιὰ ποῦ ἐμεῖς οἱ μεγάλοι προξενοῦμε στὰ παιδιά μας; Πότε, ἐπιτέλους, θὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὸν ἀσύστολο βιασμὸ τῆς παιδικῆς τους ψυχῆς; Γιὰ τὴν παιδικὴ ἡλικία ποῦ μὲ ἐγκληματικὴ ἀσυνειδησία τοὺς κλέψαμε; Γιὰ τὴν ἀθωότητά τους ποῦ κατακρεουργήσαμε; Γιὰ τὰ πρότυπα μὲ τὰ ὁποῖα τροφοδοτοῦμε συνεχῶς τὰ ὄνειρα καὶ τὴν...δυστυχία τους;
Ἔβλεπα τὸ πὼς προσπαθοῦσαν αὐτὰ τὰ ὀκτάχρονα «μὴ παιδιὰ» - μεταμφιεσμένα σὲ μακιγιαρισμένα μικρομέγαλα καλοκουρδισμένα ἀνθρωπάκια- νὰ παραστήσουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν δεῖ νὰ κάνουν κάποιοι μεγάλοι, σὲ ἀντίστοιχες συνθῆκες, αὐτὰ ποὺ κάποιοι ἀνεγκέφαλοι μεγάλοι τὰ ὤθησαν καὶ τὰ δίδαξαν νὰ κάνουν, καὶ τὰ λυπήθηκα. Ἀλλὰ συγχρόνως τρόμαξα. Σκέφτηκα τὶς ἄπειρες καὶ ἀπροσδιόριστες, σὲ ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις, προεκτάσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει γιὰ τὸ μέλλον τους ἡ ἐκμετάλλευση ποὺ ὑφίστανται αὐτὰ τὰ παιδιά, ἀφοῦ γιὰ στυγνὴ ἐκμετάλλευση πρόκειται.
Ἐκμετάλλευση, μὲ πολλοὺς καὶ διάφορους τρόπους, ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε διοργανωτὲς τέτοιων διαγωνισμῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκμετάλλευση ἀπὸ τοὺς ἴδιους τους γονεῖς πού, ἀναγνωρίζοντας ἐνδεχομένως κάποιο ταλέντο στὸ παιδί τους, γιὰ ἱκανοποίηση - τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς - τοῦ δικοῦ τους ἐγωισμοῦ ἢ κάποιου δικοῦ τους ἀπωθημένου, δὲν διστάζουν νὰ ἐκθέσουν τὰ παιδιά τους σὲ τόσο ἐπισφαλεῖς γιὰ τὸ μέλλον τοὺς διαδικασίες καὶ ἐμπειρίες. Διότι οἱ πάντες γνωρίζουν ὅτι οἱ συνθῆκες, ἡ προβολή, ἡ λάμψη ἀλλὰ καὶ οἱ κίνδυνοι ποὺ ἐνυπάρχουν, ὅπως καὶ οἱ συμπεριφορὲς ποὺ διέπουν τὸν κόσμο τοῦ θεάματος, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι ἐξουθενωτικὰ γιὰ τὴν παιδικὴ ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἀντοχή, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις, σαθρὰ πρότυπα καὶ ἀρρωστημένες φιλοδοξίες. Συγχρόνως, προκαλοῦν ζήλιες, κακίες, ἀνταγωνιστικὲς πονηρίες καὶ ἀβάσταχτες πικρίες καὶ ἀπογοητεύσεις.
Ἂν σκεφτοῦμε τὸ πόσο συχνά, ἐμεῖς οἱ μεγάλοι, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀξιολογήσουμε σωστὰ τὶς ἱκανότητές μας καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ψύχραιμα καὶ λογικὰ μία ἀποτυχία, μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε τὸ τί μπορεῖ νὰ συμβαίνει ἀντίστοιχα στὴν ψυχὴ ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, ποὺ δὲν διαθέτει κρίση καὶ ὡριμότητα. Εἶναι, ἑπομένως, εὔκολο νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ μέγεθος τῆς τραυματικῆς ἐμπειρίας ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψει, γιὰ ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιὰ αὐτὰ δὲν θὰ προκριθοῦν.
Ἀλλὰ καὶ ὅσα θὰ προκριθοῦν, πῶς θὰ ἀντέξουν τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας, τὶς κολακεῖες, τὶς ξαφνικὲς ὑλικὲς ἀπολαβές, τοὺς ἄγριους ἀνταγωνισμοὺς καὶ τὶς ἐξουθενωτικὲς ἀπαιτήσεις γιὰ τὴ συνέχεια; Καὶ ποιὸς ἄραγε μπορεῖ νὰ προβλέψει ποιὰ θὰ εἶναι ἡ συνέχεια; Δὲν βλέπουμε πὼς τὰ νυμφίδια, τὰ «ψώνια» καὶ οἱ νάρκισσοι πολλαπλασιάζονται συνεχῶς γύρω μας; Κι ἀκόμη, πῶς μποροῦμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ ποιὸ μήνυμα ἐκπέμπει καὶ ποιὰ ἐπίδραση θὰ ἔχει στὴ ζωή τους, ἀλλὰ καὶ στὴ ζωὴ τῶν συνομηλίκων τους, τὸ γεγονὸς ὅτι, ἀπὸ τόσο νωρίς, τὰ παιδιὰ μᾶς ἐμποτίζονται μὲ τὴν ἰδέα καὶ τὴ λαχτάρα του νὰ διακριθοῦν στὸν χῶρο τοῦ θεάματος καὶ συγκεκριμένα τοῦ τραγουδιοῦ, ἀφοῦ αὐτὸ ἀποτελεῖ πιὰ ὕψιστο στόχο καὶ ἰδανικό τους;
Τὸ θλιβερό της ὅλης ὑποθέσεως δὲν εἶναι ὅτι ὑπάρχουν διοργανωτὲς καὶ γονεῖς ποὺ - μὲ ἐπίγνωση ἢ καὶ χωρὶς αὐτὴν - ἐκμεταλλεύονται, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε ὄχι, αὐτὰ τὰ ἀνυπεράσπιστα παιδιά. Εἶναι ἀναμφισβήτητο πιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι, δυστυχῶς, στὴν ἐποχή μας, τὰ ἀνυπεράσπιστα παιδιὰ γίνονται, μὲ πολλοὺς τρόπους, ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως. Διότι, ὅπως εἶναι γνωστό, τὰ δημοκρατικὰ δικαιώματα τῶν μεγάλων δὲν προϋποθέτουν τὴν ὕπαρξη ἤθους καὶ τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ δὲν ξέρουν πὼς νὰ διεκδικήσουν καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ δικαιώματά τους.
Τὸ τραγικότερο, ἑπομένως, εἶναι τὸ ὅτι, μέσα στὴ ραθυμία τῆς σύγχρονης ἀνεκτικότητας ποὺ ζοῦμε, δὲν ἔχει ξεσηκωθεῖ, ὅπως θὰ ὄφειλε, σύσσωμη ἡ κοινωνία μας ἐναντίον αὐτῶν τῶν φαινομένων. Πότε καὶ τί δηλαδὴ πρέπει ἀκόμα νὰ συμβεῖ γιὰ νὰ φωνάξουμε σταματῆστε; Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ ἀνοχὴ μᾶς ἀποτελεῖ συνενοχή; Πότε καὶ σὲ ποιόν, ἐπιτέλους, θὰ δώσουμε λόγο ἐμεῖς οἱ μεγάλοι γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐγκληματικὲς ἐνέργειες καὶ ἀδιαφορίες εἰς βάρος τῶν παιδιῶν μας;
Σκέπτομαι πώς, ἂν μποροῦσαν τὰ παιδιὰ νὰ στήσουν ἕνα δικαστήριο ὅπου θὰ δίκαζαν ἐμᾶς τοὺς μεγάλους γιὰ ὅσα κλέψαμε ἀπὸ τὴ ζωή τους, μὲ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ἐμεῖς ὀργανώσαμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅσα τὰ διδάξαμε νὰ κάνουν μὲ σκοπὸ νὰ καταστρέψουν τὴν παιδική τους ξεγνοιασιὰ καὶ ἀθωότητα, θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς καταδικάσουν στὰ πιὸ φρικτὰ ἰσόβια βασανιστήρια.
Μήπως ὅμως αὐτὸ ἔχει ἤδη συμβεῖ; Μήπως, δηλαδή, χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, τὰ βασανιστήρια αὐτά μας τὰ ἐπιβάλλουν ἤδη τὰ ἴδια τὰ παιδιά μας, μὲ τὸ νὰ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ τὰ βλέπουμε γύρω μας νὰ αὐτοκαταστρέφονται ἀπὸ πρόωρη βουλιμία γιὰ τὶς ἀπολαύσεις τῶν μεγάλων; Μὲ τὸ νὰ νιώθουμε ὅτι μᾶς λένε, μὲ τὸ παραπονεμένο καί, συχνά, ἄδειο καὶ χαμένο σὲ τεχνητοὺς παραδείσους βλέμμα τους, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἔνοχοι; Ὅτι, ἐξ αἰτίας μας, δὲν ἔχουν βιώσει τὶς χαρὲς τῆς ἡλικίας τους καὶ ὅτι ἐμεῖς τὰ σπρώξαμε νὰ μεγαλώσουν ἀφύσικα, χωρὶς νὰ ἔχουν προλάβει νὰ ὡριμάσουν, σὲ μία ἀπάνθρωπη κοινωνία, χωρὶς ἀξίες καὶ ἀλλὰ ἰδανικὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ χρῆμα, χωρὶς ἀγάπη καὶ χωρὶς Θεό, δηλαδὴ μὲ ἀπελπισία;
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, "Οἰκογένεια ὥρα μηδέν;", Ἔκδ. Ἀρχονταρίκι, Ἀθήνα 2007, σ.119-123)
Πηγή:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου
Τὸ εἴδαμε στὸ:Ψηφίδες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου