«Εὐάρεστος Θεῶ γενόμενος, ἠγαπήθης καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθης. Ἠρπάγης, μὴ κακία ἀλλάξη σύνεσίν σου ἢ δόλος ἀπατήση τὴν ψυχήν σου» (Σόφ. Σόλ. 4).
Μόνο μὲ αὐτὰ τὰ λόγια του Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μπορῶ νὰ δώσω τὴν ἀπάντηση ποὺ ἀπαιτοῦν τὰ ἀμείλικτα ἐρωτήματα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καὶ ὑπόστασής μας γιὰ τὸν πρόωρό σου θάνατο, ἀγαπητέ μου πάτερ Ἀρσένιε.Ἤσουν νέος ἄνθρωπος, ἔξυπνος, γεμάτος καλοσύνη, χαρὰ καὶ ζωή, καὶ σὲ ὅλους μας ἐνέπνεες χρηστὲς ἐλπίδες γιὰ τὸ μέλλον σου καὶ τὴν πορεία σου στὴν Ἁγιοτάτη Ἐκκλησία μας. Κρυφὰ σὲ καμαρώναμε καὶ σὲ χαιρόμασταν γιὰ τὰ πολλά σου χαρίσματα, ἀλλὰ προπάντων γιὰ τὴν καθαρότητα καὶ ἁγνότητα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός σου, ποὺ ἔλαμπε...στὸ πάντοτε χαμογελαστὸ πρόσωπό σου καὶ σφράγιζε τὰ λόγια καὶ τὶς ἐνέργειές σου.
Ὅμως ἡ σκληρὴ πραγματικότητα μᾶς διέψευσε καὶ μᾶς τραυμάτισε ἀφάνταστα. Ὁ θάνατος, αὐτὸς «ὁ ἔσχατος ἐχθρὸς» (Ἃ΄κόρ. 15,26) τοῦ ἀνθρώπου, τῆς εἰκόνος αὐτῆς τοῦ Θεοῦ, ἦλθε ἀναπόφευκτα καὶ σὲ σένα καὶ σὲ ἅρπαξε κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὰ χεριά μας, βίαια, γρήγορα, ἀναπάντεχα. Θρηνοῦμε ποὺ σὲ χάνουμε, θρηνοῦμε ποὺ σὲ βλέπουμε νεκρόν, θρηνοῦμε τὴν ἀνθρώπινή μας ἀδυναμία καὶ ματαιότητα. Θρηνοῦμε τὸν ἄνθρωπο τὸν πλασθέντα ὡραιότατον καὶ διὰ χάριν ἀθάνατον ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνεται νεκρός, ἄμορφος, ἄδοξος μὴ ἔχων εἶδος.
Ὢ τοῦ θαύματος! «Τί τὸ περὶ ἠμᾶς τοῦτο γεγονεν μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τὴν φθορά; Πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτω;» Ὄντως, «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα» , πλὴν ὅμως τὸ φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἡ Ἀνάστασή του φωτίζει τὸ σκοτάδι τῆς λύπης μας καὶ ἡ μακαρία ἐλπίδα τῆς αἰώνιας βασιλείας Του, γλυκαίνουν τὴν πίκρα καὶ τὸν πόνο μας.
Αὐτὴν τὴν τραγικὴ ὥρα σὲ βλέπω πάλι μπροστά μου, νέο παιδάκι, πρωτοετῆ φοιτητὴ Θεολογίας, ὅταν ἦλθες γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Ἅγιο Ὅρος, μὲ τὸ χαρακτηριστικό σου χαμόγελο καὶ τὸ κοκκίνισμα τῆς σεμνοπρέπειας καὶ ζήτησες νὰ ἐξομολογηθεῖς. Ἐκεῖ στὴν ἔρημό του Ἅγιου Ὅρους, δίπλα στὸν τάφο τοῦ ἁγιοτάτου πατρὸς μᾶς Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ, μοῦ παρέδωσες μαζὶ μὲ τὴν παιδική σου ἐξομολόγηση καὶ τὸν ἑαυτό σου ὁλόκληρο. Ἄναψε στὴν εὐγενέστατή σου ψυχὴ ἡ λάμψη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὅταν τελείωσες αἰσίως τὶς σπουδές σου, τόσο στὴ Θεσσαλονίκη ὅσο καὶ τὶς μεταπτυχιακές σου σπουδὲς στὴν Ἀγγλία, ἀποφάσισες νὰ ἀφιερώσεις τὴν ζωή σου ὁλόκληρη στὸ Χριστό μας καὶ στὴν ἐκκλησία Του.
Ἔλαβες τὸ χάρισμα τῆς διακονίας ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἀγαπητοῦ σου Μητροπολίτη Κιτίου κ.κ. Χρυσοστόμου καὶ στὴν συνέχεια ἦλθες στὸ Ἄγον Ὅρος, ὅπου γιὰ ἕνα χρόνο μάζεψες σὰν καλὴ μέλισσα τὸ μέλι ἀπὸ τοὺς σύγχρονους τότε ἐπιζῶντες ἁγίους Γέροντες ποὺ ἔλαμπαν ὡς φωστῆρες στὸν Ἄθωνα. Μετὰ ἦλθες μαζί μου στὴν Κύπρο καὶ ἀκολούθησες τὴ δική μου εὐτέλεια, μαζί μου, δίπλα μου σὲ ὅλες τὶς περιπέτειες καὶ θλίψεις τῆς ταλαίπωρης ζωῆς μου. Ἤσουν «ὁ διαμεμενηκῶς μετ’ ἐμοῦ ἐν τοῖς πειρασμοίς μου» πάντοτε γνήσιο τέκνο ὑπακοῆς, γεμάτος ἀγάπη καὶ ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες καὶ τρικυμίες ποὺ πέρασε ἡ ἀδελφότητά μας. Καὶ στὴν συνέχεια σὰν ἡγούμενος καὶ πατέρας τῆς μονῆς αὐτῆς, μὲ τριάντα νέους μοναχοὺς στὰ χέρια σου, σὲ ὧρες φοβερὰ δύσκολες δαιμονικῶν ἐπιθέσεων ποὺ ἀπειλοῦσαν νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν, φύλαξες τὴ μονὴ καὶ τοὺς πατέρες σώους καὶ ἀβλαβεῖς γιατί ἀγαποῦσες τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μας.
Ὅσα καὶ ἂν πῶ γιὰ σένα δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἐκφράσω τὰ ὅσα αἰσθάνομαι καὶ ὅσα τόσα χρόνια δὲν σοὺ εἶπα γιὰ λόγους πνευματικῆς ἀγωγῆς καὶ ἀσκήσεως ἐπιμελῶς ἀλλὰ πατρικῶς σου ἀπέκρυψα.
Στοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς σου καὶ ἀδελφές σου καὶ τοὺς λοιποὺς συγγενεῖς σου, ἀπευθύνω τὶς εὐχαριστίες μου ποὺ σὲ ἀνάθρεψαν μὲ τόση ἀγάπη καὶ προσοχὴ καὶ μὲ χαρὰ δέχτηκαν τὴν ἀπόφαση τῆς ἐν Χριστῷ ἀφιέρωσής σου καὶ εὔχομαι στὸ Θεὸ νὰ παρηγορεῖ τὴ θλιμμένη καρδιά τους.
Στοὺς θλιβομένους καὶ πονεμένους ἀδελφούς της Μονῆς σου, ποὺ σὲ ἔχασαν ἀπὸ προστάτη καὶ κηδεμόνα τους, εὔχομαι ἀπρόσκοπτα καὶ εἰρηνικὴν τὴν ἐν Χριστῷ μοναχικὴν πορείαν τους. Σὰν ἡγούμενος τοὺς τόσο καιρό, τοὺς δίδασκες μὲ τὰ λόγια καὶ τὴ ζωή σου, τώρα τοὺς διδάσκεις μὲ τὸν μαρτυρικὸ θάνατό σου καὶ τοὺς σκεπάζεις μὲ τὶς προσευχές σου. Νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι οἱ πατέρες καὶ ἀδελφοί σου θὰ συνεχίσουν τὸ δρόμο τους καὶ ἐσὺ θὰ εἶσαι μαζί τους πάντοτε στὸ κομποσχοίνι τους καὶ στὶς προσευχές τους, ἀλλὰ προπάντων στὴν Θεία Λειτουργία τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιόν του Ἁγίου θυσιαστηρίου, ὅπου καθημερινὰ θὰ σὲ μνημονεύουν προσφέροντες τῷ Κυρίω τὴν ἀναίμακτον ἱερουργίαν, στὴν μονὴν ἐδῶ της Παναγίας μας. Τελειώνοντας, ὡς πνευματικός σου πατέρας καὶ γέροντας, σοὺ δίνω τὴν ἐν Ἁγίω Πνεύματι συγχώρεση καὶ τὴν εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ στὴν εἴσοδό σου στὴν αἰώνια Βασιλεία Του.
Σὲ ἀσπάζομαι πατρικὰ καὶ σὲ παρακαλῶ ὡς κατενώπιον πλέον τοῦ Χριστοῦ εὐρισκόμενος μὴ παύσης νὰ εὔχεσαι καὶ ὑπὲρ ἠμῶν τῶν παραλειπομένων, ὑπὲρ τῆς μονῆς σου καὶ τῆς ἁγιωτάτης ἐκκλησία μας καὶ τῆς πατρίδας μας.
Ὕπαγε οὒν τέκνον ἐν εἰρήνη, «παραστηθι τὴ Ἁγία Τριάδι» καὶ αἰωνία ἐν τῷ Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν ἡ μνήμη σου. Ἀμήν.
Μητροπολίτης Λεμεσοὺ Ἀθανάσιος
Πηγή: Δικτυακὸς Κόμβος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ
Ἀπό:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου