Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

(Μάρκ. Ἡ΄ 34- Θ΄ 1)

Μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς ὑψώσεως ποὺ ὡς φωτεινὸ σημεῖο προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς, ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἀκούγεται νὰ κάνει λόγο γιὰ τὸ Σταυρὸ καὶ τὴν σημασία του στὴ ζωή μας.
Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, μὲ τρόπο λιτὸ ἀλλὰ καὶ δυναμικό, μᾶς παρουσιάζει τὸ κεντρικὸ σημεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πέριξ του ὁποίου πρέπει νὰ στρέφεται ἡ ὅλη προσπάθεια καὶ ὁ ἀγώνας μας.
Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἐκβιάζει ἀπολύτως κανέναν στὸ νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος, πλὴν ὅμως, νομοτελειακῶς, θὰ δεχθεῖ καὶ τὶς συνέπειες τῆς ἐλεύθερης αὐτῆς ἐπιλογῆς του. Γι’ αὐτὸ καὶ τονίζεται τὸ «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοί». (Μάρκ. Ἡ΄ 34). Δηλαδή. Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του καὶ ἂς σηκώσει τὸ σταυρό του, καὶ ἂς μὲ ἀκολουθεῖ.
Ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι Σταυρός. Ἀλλὰ ἐπιτέλους, τί δὲν εἶναι σταυρὸς στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου; Ἀκόμα καὶ αὐτὴ ἡ ἁμαρτία κοστίζει τόσο (καὶ σὲ χρῆμα καὶ σὲ ψυχικὴ φθορά), ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ γονατίζει, νὰ σπάζει τὸ ἠθικό του, καὶ νὰ ἐξευτελίζεται... Ἑπομένως βλέποντας τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀντικειμενική τους αὐτὴ σκοπιά, «συμφέρει» γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή μας, νὰ τὴν...«ἀπωλέσουμε ἕνεκεν τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου Του».
Συμφέρει δήλ. νὰ πᾶμε κόντρα στὸν κακὸ ἑαυτό μας μὲ τὶς κακὲς κλίσεις καὶ τὶς ἐπονείδιστες ὀρέξεις του, ἀκριβῶς γιὰ νὰ κερδίσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο πραγματικὰ διψᾶ ὁ ἄνθρωπος καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε πλασμένοι. Νὰ κερδίσουμε αὐτὸν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν οὐράνια, αἰώνια καὶ ἀτελεύτητη βασιλεία Του.
Πράγματι: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδίσει τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθεῖ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. Ἡ΄ 36-37). Δήλ. Τί δὲ ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος ἐὰν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀλλὰ χάσει τὸν ἑαυτό του; Ἢ τί δύναται νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντίτιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του;
Ἐδῶ ὅμως, στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ποὺ κάποιοι μπερδεύονται, διότι θέλουν νὰ μπερδεύονται...
Νομίζουν ὅτι ὑπάρχει ἡ δυνατότητα καὶ τὸ σταυρό τους νὰ σηκώνουν, ἀλλὰ ταυτοχρόνως νὰ παραμένουν μέσα σὲ μία «ἀτμόσφαιρα» σιωπῆς, χωρὶς νὰ τοὺς γνωρίζει ὁ κόσμος ὡς «σταυροφόρους».
Καὶ γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ’ ὄνομά τους, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι οἱ πιστοὶ (;) ποῦ ἔχουν ἐφεύρει τὴν ἑξῆς «ἀπίθανη μηχανή». Νὰ καλύπτουν τὴν δειλία τους μὲ ἕνα μανδύα συνέσεως, κρατώντας τὴν «σιωπὴ τῶν ἀμνῶν» καὶ προβάλλοντας ὡς τρόπο ζωῆς τὴν «ἰσορροπία» μεταξύ της κοσμικῆς καὶ τῆς «πνευματικῆς» τους ζωῆς!
Τὸ ὅτι βέβαια τὰ πράγματα αὐτὰ τελικῶς εἶναι ἐντελῶς «ἀνισόρροπα», φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸν παράδοξο λόγο ἑνὸς τέτοιου κατ’ ὄνομα χριστιανοῦ, ποὺ ἔλεγε ὁ ταλαίπωρος: «Δὲν μὲ πειράζει νὰ σηκώνω τὸ σταυρό μου, δυσκολεύομαι ὅμως ἀφάνταστα νὰ ὁμολογῶ δημοσία τὴν πίστη μου»... Λὲς καὶ εἶναι διαφορετικὸ πράγμα ὁ Σταυρὸς ἀπὸ τὴν καθαρὴ ὁμολογία.
Τελικῶς φίλοι μου, οἱ ψοφοδεεῖς αὐτοὶ ἄνθρωποι, μᾶλλον οἱ διχασμένες αὐτὲς προσωπικότητες νὰ λέμε καλύτερα, κάνουν (κατ’ ἄνθρωπον), τὸ μεγαλύτερο κακὸ μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ πάρα πολλὲς μάχες χάνονται στὸ ἐπίπεδό του ἀγώνα τῆς στρατευομένης μᾶς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς διότι δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ἢ δὲ θέλουμε νὰ παραδεχτοῦμε, ὅτι ὁ Σταυρὸς καὶ ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Πίστη ταυτίζονται, πλὴν τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὴν παρρησία καὶ τὴν ξεκάθαρη ὁμολογία. Καὶ δυστυχῶς, πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε, τοῦτο ἰσχύει καὶ γιὰ ἀρκετοὺς ἐκ τῶν κληρικῶν. Κυρίως θὰ λέγαμε ἰσχύει γιὰ αὐτοὺς ποὺ ἐπιβάλλεται ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ εἶναι μπροστάρηδες καὶ νὰ δίνουν τὸν τόνο τοῦ ἀγώνα...
Μπορεῖ βέβαια ὁ ἄνθρωπος, «δίκην δικολάβου» νὰ ἀγωνιᾶ καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ βρίσκει διάφορες δικαιολογίες, γιὰ νὰ διορθώσει τὸ Εὐαγγέλιο... Ὁ Ἰησοῦς ὅμως εἶναι ξεκάθαρος καὶ στὸ θέμα αὐτὸ καὶ ξεσκεπάζει ὅσους βασανίζονται ἀπὸ τὸ φοβερὸ δαιμόνιό της δειλίας.
Ἂς προσέξουμε εὐθὺς ἀμέσως τοὺς λόγους Του: «Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθεῖ μὲ καὶ τοὺς ἐμοῦς λόγους ἐν τὴ γενεὰ ταύτη τὴ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῶ, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθη ἐν τὴ δόξη τοῦ Πατρὸς Αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων». (Μάρκ. Ἡ΄ 38) Δήλ: Ὅποιος ἐντραπῆ γιὰ μένα καὶ τοὺς λόγους μου σ’αὐτὴ τὴ γενεὰ τὴ μοιχαλίδα (τὴν ἄπιστη στὸν οὐράνιο Νυμφίο) καὶ ἁμαρτωλή, καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου θὰ ἐντραπεῖ γι’ αὐτὸν ὅταν θὰ ἔλθει μὲ τὴ δόξα τοῦ Πατέρα Τοῦ μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους.
Λοιπόν, τὰ πράγματα εἶναι τόσο ξεκάθαρα καὶ λαμπερότερα καὶ αὐτοῦ του ἡλίου. Ἂν τώρα κάποιος ἐπιμένει στὶς πλανεμένες τοῦ ἀπόψεις, ἂν κάποιος τρέμει τὸν μακράν του Θεοῦ κόσμο, παρὰ τὴν πίστη ποὺ ἴσως αἰσθάνεται μέσα του, ἂς ἀνοίξει τὰ ὦτα τῆς καρδιᾶς του γιὰ νὰ ἀκούσει τὶς καμπάνες τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ ἠχοῦν καὶ ξεσηκώνουν σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ σὲ συνέπεια λόγου καὶ ἔργων. Ἂς ἀνοίξουμε λοιπὸν τὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης ὅπου ἐκεῖ βλέπουμε τὸ «Ἀρνίον τὸ ὡς ἐσφαγμένον», νὰ κατανικᾶ τὸν διάβολο καὶ τὰ κοσμικά του ὄργανα. Τί λέει; «Τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεύσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πάσι τοῖς ψευδέσι, τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τὴ λίμνη τὴ καιομένη ἐν πυρὶ καὶ θείω, ὃ ἐστὶν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» (Ἀποκ. ΚΑ΄ 8). Δήλ: Γιὰ δὲ τοὺς δειλοὺς καὶ λιποτάκτες (προδότες τοῦ χριστιανικοῦ ἀγώνα) καὶ σιχαμένους καὶ τοὺς φονεῖς καὶ τοὺς ἀνήθικους (σεξουαλικῶς), καὶ τοὺς μάγους, καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες (αὐτοὺς ποὺ πράττουν εἰδωλολατρικὰ ἔργα), καὶ ὅλους τους ἀσεβεῖς, ἡ θέση τους θὰ εἶναι στὴ λίμνη, ἡ ὁποία καίεται μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι. Αὐτὸς εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος.
Ἀντιθέτως ὅσοι ἀγωνίζονται, ὅσοι κρατοῦν μὲ ὑπομονὴ καὶ καρτερία τὸ Σταυρό τους καὶ δὲν ντρέπονται νὰ ὁμολογήσουν μὲ χριστιανικὸ θάρρος αὐτὴ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας, τόσο στὸ δόγμα ὅσο καὶ στὸ ἦθος, αὐτοὶ γεύονται ἀπὸ τώρα τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μέσω τῶν ἱερῶν μυστηρίων, εὐρισκόμενοι στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀδελφοί μου. Ἡ Ἐκκλησία στὴν γῆ λέγεται στρατευομένη καὶ χρειάζεται γενναίους μαχητές. Ἡ Ἐκκλησία στὸν οὐρανὸ ὀνομάζεται θριαμβεύουσα καὶ δέχεται μόνο νικητές. Οἱ δειλοὶ δὲν ἔχουν θέση οὔτε στὴν κάτω οὔτε καὶ στὴν ἄνω Ἐκκλησία, ἀλλὰ στὴν κόλαση. Καὶ τί εἶναι τόσο φοβερό, ὥστε νὰ δειλιοῦμε πρὸ αὐτοῦ καὶ νὰ μὴ δειλιοῦμε πρὸ τῆς αἰωνίου κολάσεως;