Ἡ ἀπιστία ἤ ἡ ἐλαφρότητα τῶν γονέων πολλές φορές παιδεύουν τούς νέους καί τίς νέες πού θέλουν νά βρίσκονται κοντά στόν Θεό. Οἱ γονεῖς μέ ἐγωϊσμό καί μήν ἀναγνωρίζοντας ὅτι τό σπλάχνο τούς εἶναι ἕνα Θεϊκό δῶρο προσπαθοῦν, πολλές φορές (μέ ὀλέθρια συνήθως ἀποτελέσματα) νά ξεριζώσουν τήν κλήση πρός τόν Θεό πού ἡ Θεία Χάρις δίνει ἐπιλέκτικα σέ...νέους καί νέες μέ ἀρετές καί ἀδαμάντινους χαρακτῆρες.
Στήν σύγχρονη ἐποχή πού ὅλα ἰσοπεδώνονται, πού ἡ ἁγνότητα ἰσοδυναμεῖ μέ...
... ανοησία καί γραφικότητα, πού ἔχουμε μάθει νά ἀναγνωρίζουμε τό διαφορετικό μόνο ὅταν ἔχει σχέση μέ τήν ἀνωμαλία καί τήν διαστροφή, ὑπάρχει γύρω μας καί σέ μερικούς ἀπό ἐμᾶς μέσα μας, μία ἄλλη διαφορετικότητα. Μία διαφορετικότητα πού σκοπό ἔχει τήν ἀνύψωση τοῦ ἀνθρώπου. Μία διαφορετικότητα πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο σέ πνευματικές καταστάσεις ἄγνωστες στούς πολλούς. Τόν κάνει νά μοιάζει μέ τόν Χριστό. “Μιμητής Χριστού” ὅπως λένε καί οἱ Πατέρες μας.
Μία τέτοια ἱστορία πού συνέβει δίπλα μας στήν γειτονική Ρουμανία. Μία ἱστορία πού διαδραματίστηκε στά χρόνιά μας, θά δοῦμε παρακάτω.
Μία ἀπάντηση γιά ὅσους νομίζουν ὅτι οἱ μάρτυρες τῆς Πίστης μᾶς ἔπαψαν νά ὑπάρχουν.
Κι ὅμως ὑπάρχουν καί τά μαρτύριά τους ὅπως θά δεῖτε δέν εἶναι πλέον ἕνας ὀλιγόλεπτος ἀποκεφαλισμός ἤ ἕνας πολύωρος βασανισμός, χωρίς αὐτό νά μειώνει τήν ἀξία καί τόν στέφανο τῆς δόξης τῶν ἀρχαίων καί παλαιοτέρων μαρτύρων. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη μετατρέπει τόν βασανισμό τοῦ σώματος ἀλλά καί τοῦ πνεύματος σέ πολύχρονη διαδικασία. Ἴσως γί αὐτό λέγεται ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι οἱ μάρτυρες τῶν ἐσχάτων καιρῶν καί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου θά εἶναι ἴσως, οἱ μεγαλύτεροι τῶν Αἰώνων τῆς Πίστης μας.
Ἡ μάρτυς Ντανιέλα (1967-2004).
Αὐτό τό ἐκλεκτό λουλούδι ἄνθισε στή ρουμανική γῆ τό 1967. Ἀπό μικρή ἦταν πολύ κοντά στό Θεό. Ὅταν ἔβγαινε ἀπό τό σχολεῖο περνοῦσε πάντοτε ἀπό τήν ἐκκλησία. Γι’ αὐτό ὁ πατέρας τῆς τήν μάλωνε πολύ σκληρά. «Ποῦ ἤσουν; Ὅλη μέρα στήν ἐκκλησία πᾶς μέ τούς παπάδες σου; Τί σου πρόσφερε ὁ Θεός;» Ἐνῶ αὐτή δέν ἔλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια της. Ἦταν εὐλαβής καί προσευχόταν πολλές ὧρες. Στό σχολικό χορό, ὅταν τελείωσε τό λύκειο, δέν ἤθελε νά πάει. Ἡ καθηγήτριά της τήν παρακαλοῦσε νά πάει κι αὐτή μαζί τους, ἐνῶ ἐκείνη ἔλεγε «Δέν μπορῶ. Ξέρετε ὅτι σᾶς ἀγαπῶ ὅλους πολύ, ἀλλά συγχωρῆστε μέ, δέν μπορῶ νά ἔρθω στό τραπέζι».
Εἶχε χαρακτήρα πράο καί ἦταν καλή μέ ὅλους. Βοηθοῦσε τούς συμμαθητές της στά μαθήματα καί καθόνταν τή νύχτα καί ἔγραφε γι’ αὐτούς. Ἦταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στό σχολεῖο ὅσο καί στό πανεπιστήμιο. Ἦταν πολύ ἐργατική. Ὅλα τά ροῦχα τῆς τά ἐφτίαχνε μόνη της. Ἦταν πνευματικό τέκνο τοῦ μεγάλου πνευματικοῦ π. Σοφιανού ἀπό τή μονή Ἀντίμ.
Ὅταν ἦταν φοιτήτρια περιποιοῦνταν μία παράλυτη γριά τήν ὁποία εἶχαν ξεχάσει ὅλοι, τήν κυρά-Ἰωάννα. Ἡ Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, τό πρωί πρίν τό πανεπιστήμιο καί τό βράδυ. Ἦταν ἀρκετά μακριά καί ὁ κόπος μεγάλος. Τήν ἐπλένε, τήν περιποιοῦνταν, τῆς ἔκανε τίς ἀγορές, τῆς τραγουδοῦσε καί τῆς διάβαζε καί ἔφερνε χαρά στήν ψυχή τῆς γριᾶς. Μία φορά κάποιος τήν χτύπησε πολύ τήν ὁσία Ντανιέλα ἄν καί ἦταν ἀθώα. Ἀφοῦ ὑπέμεινε ἐν σιωπή τό ξύλο, γονάτισε καί φίλησε τό πόδι πού μέ ἀγριότητα τήν εἶχε χτυπήσει. Ἦταν πολύ πράος χαρακτήρας καί ἐλεοῦσε τούς ἄλλους. Ποτέ δέν κατηγοροῦσε κανέναν καί πάντα ἔριχνε τό φταίξιμο στόν ἑαυτό της.
Κάποια πρόσωπα ἀπό τήν οἰκογένειά της προσπαθοῦσαν νά τήν πείσουν νά παντρευτεῖ. «Ὄχι, ὄχι, ἐγώ θέλω νά μείνω μέ τό Θεό» ἔλεγε. «Μπορεῖς νά εἶσαι μέ τό Θεό καί παντρεμένη» τῆς ἔλεγαν. Κι αὐτή ἀπαντοῦσε «Ναί, ἀλλά ἄν θά παντρευτῶ σημαίνει ὅτι θά βάλω λίγο τό Θεό στήν ἄκρη καί ἐγώ δέν τό θέλω αὐτό. Θέλω νά δώσω τό πᾶν στό Θεό». Τή νύχτα προσευχόταν πολλές ὧρες. Ποτέ δέν ἔπεφτε γιά ὕπνο χωρίς νά κάνει τόν κανόνα της. Τ΄ ἀδέλφια τῆς τῆς φώναζαν «Τί σου δίνει ὁ Θεός, τί μᾶς ζαλίζεις μέ τούς παπάδες σου, τί σου δίνει ἡ πίστη σου; Ἀφοῦ ὁ πατέρας σου δίνει φαγητό. Γιατί πῆγες στό πανεπιστήμιο, γιά νά μπεῖς σέ μοναστήρι;»
Ὅταν τελείωσε τό πανεπιστήμιο πῆγε στό μοναστήρι. Ὁ πατέρας τῆς τήν ἔψαχνε γιά πολύ καιρό καί ἀφοῦ τήν ἔφερε σπίτι τήν χτύπησε φριχτά. Μία φορά, τήν τελευταία βραδιά πρίν τήν τελευταία ἀναχώρησή της γιά τό μοναστήρι, ἔκλαψε καί προσευχήθηκε ἀσταμάτητα. Ἔκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό ἀπό τήν Παναγία. Ξημερώματα ἀποκοιμήθηκε. Ὅταν ξύπνησε πῆρε τήν εἰκονίτσα τῆς Παναγίας πού τῆς εἶχε χαρίσει ὁ π. Σοφιανός. Ἔκανε τό σταυρό της, φίλησε τήν εἰκονίτσα καί ἀποφασισμένη μάζεψε τά πράγματά της κι ἔφυγε. Ἔπειτα ἔδωσε ἕνα γράμμα σέ μία φίλη της γιά νά τό δώσει στόν π. Σοφιανό. Νά τό περιεχόμενό του: «Πάτερ, εἶδα στό ὄνειρό μου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Καί εἶδα τήν εἰκόνα νά ζωντανεύει καί ἡ Παναγία μέ κοίταζε προσεχτικά καί ἐγώ τή ρωτοῦσα, τί νά κάνω. Καί εἶδα ὅτι μέ κοίταζε μέ πολύ πόνο. Καί εἶδα δάκρυα στό μάγουλό της. Ξαφνικά ἅπλωσε τά χέρια της νά προσευχηθεῖ καί ἕνα δάκρυ ἔσταξε στό χέρι μου. Ὅταν μ΄ ἀκούμπησε τό δάκρυ Τῆς ξύπνησα καί ἀποφάσισα νά φύγω. Κι ἔφυγε. Στό δρόμο τοῦ Σταυροῦ, στό δρόμο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ὅμως ὁ πατέρας τῆς τή βρῆκε καί αὐτήν τήν φορά. Ὅταν τήν ἔφερε ἀπό τό μοναστήρι τή χτύπησε πάλι φριχτά. Τῆς ἔσχισε τήν μοναχική ἐνδυμασία μ΄ ἕνα ψαλίδι καί τήν πέταξε στά σκουπίδια. Τῆς ἔβγαλε ἀπό τό λαιμό τό σταυρό καί τῆς φώναξε «Οἱ παπάδες σου καί ἡ ἐκκλησία.». Τότε ἐκείνη λιποθύμησε. Ὅταν ξύπνησε εἶπε στόν πατέρα της «Σέ παρακαλῶ ἄφησέ μου τίς εἰκόνες, δέν μπορῶ νά ζήσω χωρίς αὐτές». Τότε ὁ πατέρας τῆς ἔβαλε τίς εἰκόνες κάτω, τίς πάτησε καί τίς πῆρε ὅλες. Τότε αὐτή τοῦ εἶπε «Καλά, μοῦ τά πῆρες, ὅλα ἀλλά τήν ψυχή δέν μπορεῖς νά μοῦ τήν πάρεις». Καί ἀπό τότε προσευχόνταν μόνο ἔτσι «Παναγία, βοήθησε μέ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μή μέ ἀφήνεις».
Βλέποντας ὁ πατέρας της ὅτι δέν μπορεῖ νά τήν κάνει νά παρεκκλίνει ἀπό τήν ὀρθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρῆκε κάποιους συναδέλφους τοῦ γιατρούς καί τῆς ἔβγαλαν διάγνωση «παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη ἀπό μυστικιστικό ντελίριο». Μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς τῆς ἦταν ὑποχρεωμένη νά παίρνει φάρμακα «γιά νά ἡσυχάσει». Τά δύο τελευταία χρόνια της τά πέρασε στό νοσοκομεῖο μέ σωληνάκια στή μύτη. Ἐξαιτίας τῶν φαρμάκων ἦταν σχεδόν πάντα ἀναίσθητη.
Ὁ πατέρας τῆς τή φύλαγε ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ, μήν τυχόν καί ἔρθει σέ ἐπαφή μέ εὐσεβῆ καί πιστά πρόσωπα. Ἡ ἀκινησία της στό κρεββάτι καί τά φάρμακα πού τῆς ἔδινε ὁ ψυχίατρος τῆς προκάλεσαν παράλυση καί ἀπόφραξη τοῦ αὐλοῦ τοῦ ἐντέρου. Ἔτσι βασανισμένη πέθανε τήν Τρίτη 6 Ἀπριλίου 2004, τή Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Αὐτό ἔγινε περίπου στίς 22.00. Ἐπειδή ὁ πατέρας της δέ θά δεχόταν νά ἔρθει ἱερέας, κατά θαυμαστό τρόπο ἔμαθε γιά τό θάνατό της ὁ π. Κωνσταντῖνος καί κατά τίς 23.00 ἐτέλεσε τήν ἀκολουθία εἰς κεκοιμημένους. Ὁ πατέρας της γιά πρώτη φορά ἔλειπε, ἄν καί προηγουμένως τόν εἶχαν δεῖ στό νοσοκομεῖο.
Στόν τάφο τῆς ἄρχισαν νά γίνονται θαύματα. Τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε τήν Τετάρτη 12 Μαΐου 2004, κάνοντας καλά ἕνα νέο πού ἐπί 8 χρόνια ἔπασχε ἀπό τήν ἴδια μ΄ αὐτήν ἀσθένεια. Τό 2004 ἔκανε καλά ἕναν φοιτητή πού ἔπασχε ἀπό μία ἀσθένεια τῶν ἀγγείων καί τό 2005 ἕναν νεαρό πού εἶχε κρίση σκωληκοειδίτιδος. Ὁ τάφος τῆς ὁσίας Ντανιέλας βρίσκεται στό κοιμητήριο Ἀντρονάκε στή συνοικία Κολεντίνα στό Βουκουρέστι.
Ἄρθρο τοῦ Ἰοᾶν Βλαντούκα γιά τό περιοδικό ATITUDINI.
tacoalatipota
ΠΗΓΗ:ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου