Ἡ κρίσις τῆς κρίσεως

τῆς Βιργινίας Κρητικοῦ - Ζούρου

Ἡ τάση τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι νὰ ἐπιθυμεῖ τὰ πολλὰ καὶ τὰ μεγάλα. Γι’ αὐτὸ καὶ τοῦ ξεφεύγουν, τὶς περισσότερες φορές, τὰ λίγα καὶ καλά. Ἡ οὐσία. Ἡ χαρά. Τὸ χαμόγελο. Ἡ ἁπλότητα. Ἡ εὐγένεια. Ἀρετὲς καὶ ποιότητες ξεχασμένες στὴν καθημερινότητά μας. Συχνά, οὔτε ποὺ καταγράφονται στὸ λεξικὸ τῆς καθομιλουμένης ὡς ἁπλὲς λέξεις.
Ρίξαμε κάτω τὸν Θεό. Ἀναδείξαμε τὰ εἴδωλα. Τὸ χρῆμα, τὸν πλοῦτο, τὴν δόξα γιὰ τὴ δόξα, τὶς σχέσεις γιὰ τὸ σεξισμό. Κάποτε ἡ Διδῶ Σωτηρίου ἔγραφε: «Κατεδαφιζόμαστε». Σήμερα ἐμεῖς χωρὶς σκέψη καὶ κόπο οἰκιοθελῶς ζοῦμε τό: «Ἰσοπεδωνόμαστε»...

Μὲ εὐκολία παραδίνουμε τὴν συνείδησή μας στὸ χωνευτήρι τῆς μαζικῆς πολτοποίησης. Ἀπερίσκεπτα παραδινόμαστε στὸ λάθος τῶν ἄλλων, γιατί ἡ ψευδαίσθηση ὅτι ἐμεῖς δὲ φταῖμε σὲ τίποτα μᾶς βολεύει. Τὰ λάθη ὅλα εἶναι τῶν... ἄλλων. Κάπου, ὅμως, ὑπάρχει ὄντως λάθος! Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τοῦ ἑαυτοῦ του;
Κι ὅμως, κάθε ποὺ βγαίνει ὁ ἥλιος, λάμπει ἐπὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Δίνει μία ἀκόμη εὐκαιρία γιὰ τὸν προσωπικό μας ἐπαναπροσδιορισμό. Μήπως κι ἀναλογιστοῦμε ποιοὶ εἴμαστε, τί κάνουμε καὶ ποῦ πᾶμε. Μήπως καὶ δοῦμε μὲ ἄλλη ματιὰ τὰ ἴδια πράγματα. Μήπως καὶ καταλάβουμε τὴν εὐθύνη τοῦ ὁ καθένας, στὸ μέτρο ποὺ τὸν ἀφορά, σ’ αὐτὸ τὸ κατρακύλισμα ποὺ τὸ λένε νεοελληνικὴ νοοτροπία. Κάθε μέρα ποὺ ξημερώνει εἶναι ἄγραφη καὶ μᾶς καλεῖ νὰ τὴ ζήσουμε κι ὄχι νὰ τὴ σκοτώσουμε. Μᾶς πῆρε ἡ μπάλα. Ἡ προσοχὴ μᾶς ἑστιάζεται σ’ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ὑπόσχονται μεγαλεῖα καὶ εὐδαιμονισμό. Κοινῶς καλοπέραση.
Ἔσβησε τὸ καντήλι ποὺ ἄναβε μέσα στὰ σπίτια μας!
Ἡ φτώχειά μας κάποτε εἶχε ἀξιοπρέπεια. Ὁ ἐν γένει βίος καὶ πολιτεία μᾶς διέθετε ἀνθρωπιά. Σεβόμασταν καὶ ἀγαπούσαμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ τώρα τὰ ρίξαμε κάτω. Ἀντὶ αὐτῶν ἀφήσαμε κενά. Ἐρημιά. Φτώχεψε ἡ πλούσια γλώσσα μας. Μονολεκτικὲς ἐκφράσεις δηλώνουν πρωτίστως τὴ νοητική μας ἀσθένεια. Ἀφιλόξενοι, ἄφιλοι. Βράζει τὸ ὑποσυνείδητο. Ἔκρυθμη κατάσταση. Βία ξέχειλη στοὺς δρόμους. Καταστρέφει ἀλύπητα μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία. Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό.
Ξεκληρίστηκε ἡ οἰκογένεια. Ἔγινε ντεμοντὲ ὁ γάμος. Αὐτὰ τὰ ζωντανὰ κύτταρα τῆς κοινωνικῆς δομῆς ποὺ λείαιναν τὸν ἀνθρώπινο χαρακτήρα χάνονται. Ἀπομακρύναμε τοὺς παπποῦδες καὶ τὶς γιαγιάδες ἀπὸ τὰ σπίτια μας. Ἀπομακρυνθήκαμε οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ παιδιά μας. Ποιὸς θὰ μιλήσει τώρα στὴ νεολαία τῶν διαλυμένων κυττάρων; Ποιὸς θὰ ἑρμηνεύσει τοὺς ἐφήβους μας; Ἀφοῦ πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶμαι ἐγὼ καὶ σύ. Ἐμεῖς, ποὺ ξεχαστήκαμε. Ποῦ κολλήσαμε στὸ κοντόφθαλμο «τίποτα»…
Ἂς δοῦμε μπροστὰ καὶ κατάματα τὴν ἀλήθειά μας. Τὴ χώρα μας. Τὰ πιστεύω μας. Τὶς ἐπιλογές μας, τὶς συμπεριφορές μας, τὶς προοπτικές μας. Ἂς κατανοήσουμε πὼς ἡ οἰκονομικὴ κρίση δὲν εἶναι ξέχωρη ἀπὸ τὴν κρίση τῆς συνείδησής μας. Τὸ χάσιμο τῆς ταυτότητάς μας. Ἔχουμε ξεφύγει ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ γιὰ αἰῶνες ὁλόκληρούς μας ἔκαναν ξεχωριστούς, πολιτισμένους καὶ πρωτοπόρους στὸ φῶς τῆς γνώσης. Ἂς ἐπαναπροσδιοριστοῦμε. Εἶναι καιρός…
vkrit@ypai.gr
ΠΗΓΗ:ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ