Ἡ Ἑλληνικότητα τῶν "Τούρκων"

Ἡ ἐξ Ἀνατολῶν «σχηματισθεῖσα» γειτονική χώρα, κατοικεῖται ἀπό τούς λεγόμενους Τούρκους, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι πράγματι Τοῦρκοι ἀπό ἐθνολογικῆς ἀπόψεως, ἀλλά εἶναι ἁπλῶς Μωαμεθανοί στό θρήσκευμα, ἀπόγονοι τῶν πρώην κατοίκων τῆς χώρας, τούς Ἑλληνοπελασγικής καταγωγῆς κατοίκους. Μέ αὐτούς ἀναμείχθηκαν οἱ εἰσβάλλοντες ἀπό τό Τουρκεστᾶν ὀλιγάριθμοι Ὀθωμανοί, οἱ ὁποῖοι σταδιακά καί μακροχρόνια, ἐπεβλήθησαν ἀκόμα καί βιαίως, προσδίδοντας μέχρι σήμερα στούς κατοικοῦντες τήν ἐπικράτεια τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί μέρους τῆς Θράκης τήν τουρκική γλώσσα καί τήν μουσουλμανική θρησκεία, στή δημιουργηθεῖσα χώρα τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία ἀφομοίωσε τούς πολυπληθεῖς παλαιότερους κατοίκους....
Ὅπως ἀναφέρει ὁ Δ. Μοσχοπουλος στό βιβλίο τοῦ «Διεκδικοῦμε! – Ἔκδ. Κάδμος», ἀπό τήν προϊστορική περίοδο ἡ Μικρά Ἀσία καθώς καί ἡ εὐρύτερη χώρα, κατοικήθηκαν ἀπό Ἑλληνο-πελασγικά φύλα (Λύδιοι, Λύκιοι, Τρῶες κ.λ.π.). Ὅλοι αὐτοί οἱ πολυπληθεῖς πληθυσμοί τῆς Μικρασιατικῆς γής εἶναι ἀδύνατον νά ἐξολοθρεύτηκαν ἤ νά ἀφομοιώθηκαν ἀπό τούς μογγολικῆς καταγωγῆς ὀλιγάριθμους κατακτητές, Σελτζούκους καί Ὀσμανίδες μέ τά σχιστά μάτια. Ἐπιστημονικές ἔρευνες ὁμιλοῦν γιά τήν Ἑλληνικότητα τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ, πού ἔχει στήν πλειοψηφία τοῦ κοινή ἀνθρωπολογική, φυλετική, καί ἐθνολογική καταγωγή μέ τούς Ἕλληνες, μέ τήν διαφορά ὅτι ὑπάρχει σήμερα ἕνας λαός πού ἕνα τμῆμα του στόν Ἑλλαδικό χῶρο ἔχει Ἑλληνικό πολιτισμό καί Ἑλληνική ἐθνική συνείδηση, κυρίως ἐπειδή οἱ Ἕλληνες αὐτοί παρέμειναν Χριστιανοί, καί ἕνα ἄλλο τμῆμα του στόν Πόντο, στή Μικρά Ἀσία καί τήν Ἀνατολική Θράκη, πού ἀναγκάσθηκε νά ἀλλαξοπιστήσει καί νά ἀρνηθεῖ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀποκτώντας τουρκική ἐθνική συνείδηση.
Σήμερα σέ ὅλη τήν Μικρά Ἀσία καί πέραν αὐτῆς, πουθενά δέν παρατηροῦνται ἀνθρωπολογικά ὑπολείμματα πού νά ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ σημερινοί Τοῦρκοι ἀνήκουν στήν μογγολική ὁμοφυλία. Ἀποδεικνύεται μόνο, ὅτι ὅσοι κατοικοῦν σήμερα στήν Μ. Ἀσία παρέμειναν φυλετικά ἀμιγεῖς ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων καί εἶναι οἱ κατ’ εὐθείαν ἀπόγονοί του διαμορφωθέντος Ἑλληνισμοῦ κατά τούς Ἀλεξανδρινούς καί τούς Χριστιανικούς χρόνους. Ἀπό τίς 7.000 περίπου ψυχές πού ἦταν ὁ φυλετικός πυρήνας τῶν ἐπυλίδων Ὀθωμανῶν, εἶναι φανερό σύμφωνα μέ τούς νόμους τῆς γενετικῆς, ὅτι ἔχει ἐξαφανισθεῖ καί τό τελευταῖο ἴχνος αὐτῶν ἐντός τῶν ἑκατομμυρίων τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Μ. Ἀσίας καί τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου. Ἐάν ὑπολογισθεῖ ὅτι ἐπί αἰῶνες ἀπό τούς ὑποληφθέντες Χριστιανούς Ἕλληνες ἀπήγαγαν συστηματικά καί ἐξισλάμισαν τίς εὐαιδέστερες τῶν νεανίδων καί τούς εὐσχημότερους τῶν παίδων, εὔκολα ἐκτιμᾶται ὅτι ἡ σημερινή «Τουρκική» ἐθνότητα, σφύζει ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρου ἀπό αἷμα Ἑλληνικό της καλλιτέρας ποιότητος!
Πολλοί ξένοι ἀνθρωπολόγοι ἀποδεικνύουν τήν Ἑλληνική καταγωγή τῶν Τούρκων, πού χαρακτηρίζονται ὡς οἱ κατ` εὐθείαν ἀπόγονοί του προτουρκικοῦ πληθυσμοῦ πού ἁπλῶς εἶναι Μωαμεθανοί στό θρήσκευμα καί ἀπόγονοι τῶν πρώτων κατοίκων τῆς χώρας. Σημαντικό στοιχεῖο τῆς Ἑλληνικότητας τῶν Τούρκων εἶναι ὅτι ὁ Ὀσμᾶν ὁ ἱδρυτής τοῦ Ὀθωμανικοῦ κράτους σχημάτισε τό ἔθνος του ἀπό ντόπια κατά τό πλεῖστον Ἑλληνικά στοιχεῖα, διότι οἱ Ὀσμανίδες ἦταν ὀλιγάριθμοι. Οἱ Τοῦρκοι, ὅταν πρωτοπροσέγγισαν τή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, δέν ἀριθμοῦσαν περισσότερους ἀπό 5.000 ἀνθρώπους, σύμφωνα μέ τόν Στρατηγό Μακρυγιάννη. Μέσα σέ πολύ σύντομο ἱστορικά διάστημα, ὁ ἀριθμός αὐτός πολλαπλασιάστηκε γιά νά φθάσει μετά τήν ἐγκαθίδρυση τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας νά ἀριθμεῖ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Ἀσφαλῶς αὐτό δέν θά ἦταν δυνατό, ἀκόμα καί ἄν οἱ Τοῦρκοι ἦταν μόνοι τους στή γῆ, συμπεραίνει ὁ Δ. Μοσχοπουλος, σημειώνοντας ὅτι τό γεγονός πού προέκυψαν τόσοι «Τοῦρκοι», ὀφείλετε στούς μαζικούς ἐξισλαμισμούς, στούς γενίτσαρους, καθώς καί στίς φορολογικές καί οἰκονομικές ἐλαφρύνσεις πού ὑπόσχονταν. Πολλοί καταρρακωμένοι οἰκονομικά ἀπό τήν πολιτική τοῦ θρόνου, ἀσπαζόντουσαν τή νέα θρησκεία καί βελτίωναν τή ζωή τους. Ἐπίσης οἱ σφαγές καί οἱ ἀνηλεεῖς διώξεις τῶν Χριστιανῶν ἀνάγκασαν πολλούς νά ἀπαρνηθοῦν τήν πίστη τους. Ἰδίως ὅσοι εἶχαν περιουσίες καί ὑψηλές κοινωνικές θέσεις ἀλλαξοπίστησαν γιά νά διατηρήσουν τά κεκτημένα.
Ἔνδειξη τῆς Ἑλληνικότητας τῶν Τούρκων ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι ἀκόμα καί σήμερα στό τουρκικό λεξιλόγιο ὑπάρχουν πλῆθος Ἑλληνικῶν λέξεων πού χρησιμοποιοῦσαν οἱ αὐτόχθονες πρό τοῦ γλωσσικοῦ ἐκτουρκισμοῦ τους. Οἱ σημερινοί Τοῦρκοι διατηροῦν καί λαογραφικά στοιχεῖα πού οὐσιαστικά εἶναι Ἑλληνικά. Σέ ὅλα τά λαϊκά καί δημοτικά μουσικά θέματα στήν σημερινή Τουρκία βρίσκουμε αὐτούσιες ὑμνωδίες καί τροπάρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, καθώς καί ὅτι ὅλα τά μουσικά ὄργανά τους εἶναι τῶν Ἑλλήνων. Διατηρεῖται ἐπίσης ἡ ἀνάμνηση τῶν παρελθόντων Χριστιανικῶν χρόνων καί τῆς ἀλλαξοπιστίας. Ἀπ’ τούς χωρικούς ἐπαναλαμβάνονται μηχανικά σέ ὁρισμένες πράξεις τῆς καθημερινῆς ζωῆς (σπαργάνωση νηπίων, κλάση τοῦ ἄρτου κ.λ.π.), στοιχεῖα πού ὁμοιάζουν μέ τό Χριστιανικό τυπικό. Ὅλα αὐτά ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς σημερινῆς Τουρκίας εἶναι οὐσιαστικά Ἑλληνογενεῖς.
Στρατής Ἀνδριώτης
ΠΗΓΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ