Νὰ κάνουμε τὸ καλὸ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό.

Σήμερα ἡ ζωὴ μᾶς ἔγινε ἄχαρη καὶ δύσκολη, γιατί λιγόστεψε ὁ ἠρωϊσμός, τὸ φιλότιμο. Ἀκόμη καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι σκέφτονται μπακαλίστικα. Φθάνουν νὰ ζοῦν μία ζωὴ δῆθεν πνευματική. Κοιτᾶνε νὰ ἀπολαύσουν ὅ,τι θέλουν, μέχρι ἐκεῖ ποὺ δὲν...κολάζονται. Λογαριάζουν: «Αὐτὸ κολάζει; Δὲν κολάζει. Ἄρα μπορῶ νὰ τὸ ἀπολαύσω». Στὸ θέμα τῆς νηστείας π.χ. λένε: « Αὔριο εἶναι Παρασκευή. Ε, ἀπόψε μπορῶ νὰ φάω κρέας μέχρι δώδεκα παρὰ πέντε τὴν νύχτα, φέρε λοιπὸν νὰ φᾶμε. Μετὰ τὶς δώδεκα ὅμως δὲν κάνει, ἀλλάζει ἡ μέρα, εἶναι ἁμαρτία». Δηλαδὴ θέλουν καὶ τὸν Παράδεισο νὰ μὴν χάσουν, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν ζωὴ νὰ τὴν ἀπολαύσουν. Ἔτσι ἀντιμετωπίζουν καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κόλαση μὲ τρόπο μπακαλίστικο. Ἂν ὅμως σκέφτονταν φιλότιμα, θὰ ἔλεγαν: «Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε καὶ ὑπέφερε τόσα γιὰ μένα κι ἐγὼ πῶς νὰ Τὸν πληγώσω μὲ μία ἁμαρτωλὴ πράξη μου; Δὲν θέλω νὰ πάω στὴν κόλαση, ὄχι γιὰ τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιατί δὲν θὰ ἀντέξω νὰ στενοχωριέται ὁ Χριστός, ποὺ θὰ εἶμαι στὴν κόλαση».
Νὰ μὴν κάνουμε τὸ καλὸ μὲ ὑπολογισμό, γιὰ νὰ πάρουμε μισθό, ἀλλὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστό. Ὅτι κάνουμε, νὰ τὸ κάνουμε καθαρό, γιὰ τὸν Χριστό, νὰ προσέχουμε νὰ μὴν ἔχη μέσα τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο, φιλαυτία, ἰδιοτέλεια κλπ. Νὰ ἔχουμε στὸν νοῦ μας ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς βλέπει, μᾶς παρακολουθεῖ, καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ μὴν Τὸν στενοχωροῦμε. Διαφορετικὰ ξεφτύζει καὶ ἡ Πίστη μας καὶ ἡ Ἀγάπη μας.

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου λόγοι Γ΄
Πνευματικὸς Ἀγώνας, σέλ. 119-120.