
μετά τούς νεωτερισμούς στόν ναό ὅπου λειτουργεῖ, κοινωνῶντας ἐτεροδόξους ἀλλά και μουσουλμάνους
ὁ π. Κωνσταντῖνος Μπέης (ὀρθόδοξος ἱερέας) ἐκφράζει τίς ἀπόψεις του γιά τό θέμα τῆς γυναικείας ἱερωσυνης στην προσωπική του ιστοσελίδα!!!
Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ
Οἱ γυναῖκες καί ἡ Ἐκκλησία
Ἀργά τή νύχτα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων παρακολούθησα κάποια συνέντευξη γιά ἐκκλησιαστικά ζητήματα, στό πλαίσιο τῆς ὁποίας τέθηκε καί τό ἐρώτημα «πότε οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες θά δεχθοῦν στούς κόλπους τούς γυναῖκες ἱερεῖς».
Ἡ ἀπάντηση ἦταν μονολεκτική καί κοφτή: «ποτέ»! Ἀναμενόμενο,... κατά τίς παρακαταθῆκες τοῦ Παύλου ὅτι «οὐκ ἐκτίσθη ἀνήρ διά τήν γυναίκα, ἀλλά γυνή διά τόν ἄνδρα» (Ἅ' Κορινθ ἴα' 9), ἔτσι πού «αἵ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν. Οὐ γάρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ' ὑποτάσσεσθαι, καθώς καί ὁ νόμος λέγει. Εἰ δέ τί μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκω τούς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν» (Ἅ' Κορινθ Ἰδ' 34). Αὐτές οἱ ἀκραῖες ἀντιλήψεις διαπότισαν τό βυζαντινό οἰκογενειακό δίκαιο, μέ κάποια δειλά ἀνοίγματα τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθιμικοῦ δικαίου, ὡς τό 1983. Ἔτσι θυμήθηκα τή μακαρίτισσα τή μητέρα μου. Ἦταν ἄριστη μαθήτρια καί ἤθελε νά σπουδάσει στό Ἀρσάκειο τῆς ἐποχῆς της γιά νά γίνει δασκάλα. Ὅμως ὁ συντηρητικός οἰκογενειακός καί κοινωνικός περίγυρός της δέν τῆς τό ἐπέτρεψε. Παντρεύτηκε, δόθηκε προίκα στόν ἄντρα τῆς (ἀκίνητα καί μετρητά) γιά τή διαχείριση τῆς ὁποίας ἐκείνη ποτέ δέν ρωτήθηκε. Πολλά χρόνια ἀργότερα, λίγο πρίν ἀπό τίς πρῶτες μεταπολεμικές ἐκλογές (1946) παροτρύνθηκε ἀπό νεότερη ἀδελφή της νά συνυπογράψει δημόσια ἔκκληση γιά νά δοθεῖ ψῆφος στίς γυναῖκες, ἐκείνη ἐπιφυλάχθηκε νά ρωτήσει σχετικῶς τόν ἄντρα της, ὁ ὁποῖος, δίχως ἰδιαίτερες ἐξηγήσεις, τῆς ἀπάντησε ἀρνητικά. Ἤμουν ἤδη πανεπιστημιακός δάσκαλος καί ἤμουν ὑποχρεωμένος ν' ἀναφέρομαι στίς ρυθμίσεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, πού διακήρυσσαν ὅτι «ὁ ἀνήρ εἶναι ἡ κεφαλή τῆς οἰκογενείας καί ἀποφασίζει περί παντός» σχετικά μ' αὐτήν. Μετά τήν πτώση τῆς ἀπριλιανῆς δικτατορίας, τήν εἴσοδο τῆς χώρας μας στήν τότε ΕΟΚ καί τήν ἄνοδο τῶν ἀριστερῶν δυνάμεων στήν ἐξουσία γκρεμίστηκαν τά νομοθετικά τείχη τῆς ἕως τότε ἀδιαφιλονίκητης ἀντροκρατίας.
Ὁπωσδήποτε, στό εὔλογο ἐρώτημα «πότε οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες θά δεχθοῦν στούς κόλπους τούς γυναῖκες ἱερεῖς» καί ἡ δική μου πιθανολογική ἀπάντηση θά ἦταν ἡ ἴδια: «ποτέ»! Καί ναί μέν δέν ἀποκλείεται, στό μέλλον, νά ξεσηκωθοῦν κάποιες γυναικεῖες ὀργανώσεις νά ἱδρύσουν Ἐκκλησίες, πιστές μέν στά ὀρθόδοξα δόγματα, ἀλλά μέ σεβασμό τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητας τῶν δύο φύλων, ἰδίως δέ τοῦ σεβασμοῦ τῆς προσωπικότητας κάθε ἀνθρώπου καί τοῦ δικαιώματός του σέ προηγούμενη ἀκρόαση, προτοῦ νά τόν ξεφορτωθοῦν σκαιῶς οἱ «ὀλίγιστοι», σύμφωνα μέ τόν εὔστοχο δημόσιο καημό τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ. Ὁπωσδήποτε, οἱ Ἑλληνίδες, πού διεκδικοῦν δυναμικά τά δικαιώματά τους, ἐνθαρρύνονται ἀπό τήν πρακτική τῶν γερμανικῶν Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ἀπό πολλῶν ἐτῶν δέχθηκαν στούς κόλπους τῶν γυναῖκες ἱερεῖς, καί ἀρχιερεῖς, ὅπως τήν κυρία δ/ρά Μάργκοτ Καίζμαν, τήν ὁποία εἶχαν ἐκλέξει ὡς πρόεδρο τοῦ Ἀνωτάτου Συμβουλίου τῶν -μία θέση πού, διοικητικῶς, εἶναι περίπου ἀντίστοιχή του Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτή ἡ πρώτη πρόεδρος τῶν γερμανικῶν Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν δέν εὐδοκίμησε. Ὅμως, ἀξίζει νά προσεχθεῖ ἡ περίπτωσή της, δηλαδή ὅτι οἰκειοθελῶς παραιτήθηκε, τόσο ἀπό τή θέση τοῦ προέδρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς ὅσο καί ἀπό τή θέση τοῦ ἀρχιερέα της, ὅταν ἦρθε στή δημοσιότητα μία παρεκτροπή της, πολύ πιό ἤπια ἀπό τά κακουργήματα Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων, πού καταδικάστηκαν μέν ἀπό τά ἁρμόδια κρατικά δικαστήρια σέ πολυετῆ εἱρκτή, ὅμως ἄν καί ἔγκλειστοι στόν Κορυδαλλό, κατά πλειοψηφία, καί δίχως εἰδική αἰτιολογία, ἀπαλλάχθηκαν ἀπό τά ἀντίστοιχα ἐκκλησιαστικά ὄργανα, μολονότι ὁ ἀνακριτής ἀρχιερέας εἶχε ὑποβάλει ὄζοντα φάκελο μέ ἀνεπίδεκτο δικανικῆς ἀντίρρησης παραπεμπτικό πόρισμα.
Ἡ Γερμανίδα πρόεδρος τῶν Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν, λοιπόν, αὐθορμήτως καί ἑκουσίως ὑπέβαλε τήν παραίτησή της, ἀκόμη καί ἀπό τό διακόνημα τοῦ ἐπισκόπου, ὅταν ἀποκαλύφθηκε ὅτι, σέ βραδινό ἀστυνομικό ἔλεγχο διερχομένων ὀδηγών αὐτοκινήτων, εἶχε βρεθεῖ θετική στό τέστ ἀλκοόλ. Ὑποθέτω ὅτι, ὄχι μόνο γιά τίς δικές μου εὐαισθησίες, ἀλλά καί γιά τήν κοινή φρόνηση τῶν ἀναγνωστῶν τῆς στήλης, ξαφνιάζει ἡ πληροφορία ὅτι ἡ ἀρχηγός πολλῶν ἑκατομμυρίων Γερμανῶν πιστῶν τῶν Εὐαγγελικῶν Ἐκκλησιῶν δέν κυκλοφοροῦσε μέ κρατικό πολυτελές αὐτοκίνητο, μέ σοφέρ καί συνοδευτική ἀστυνομική φρουρά, ἀλλά ὁδηγοῦσε ἡ ἴδια τό προσωπικό ἁμαξάκι της. Ἀκόμη ὅτι ἡ ὁπωσδήποτε σεβαστή ἰδιότητά της δέν ἐμπόδισε τούς ἀστυνομικούς νά τῆς ζητήσουν νά ὑποβληθεῖ σέ τέστ ἀλκοόλ. Καί, τέλος, ὁ αὐτοσεβασμός της, πού τῆς ἀπαγόρευε νά ἐκθέσει περαιτέρω τήν ἱερότητα τοῦ λειτουργήματός της, παραμένοντας στήν ὑψηλή θέση της, παρά τόν δημόσιο διασυρμό της. Ἄλλοι λαοί - ἄλλο ἦθος εὐαισθησιῶν... Καί μάλιστα ἀπό «αἱρετικούς», ὅπως τούς ἀντιπαρέρχονται οἱ πιστές στήν παράδοση τῆς «ἀντροκρατίας» μεγάλες Ἐκκλησίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Βατικανοῦ, ἄν καί τό τελευταῖο δέχεται ἤδη στή Γερμανία γυναῖκες διακόνισσες. Ὁπωσδήποτε, στίς ΗΠΑ, αὐτές οἱ δύο προαναφερόμενες Ἐκκλησίες ἀναγκάστηκαν νά πουλήσουν μεγάλα καί πολλά ἀκίνητα γιά νά ἱκανοποιήσουν τίς ἀξιώσεις ἀποζημιώσεων τῶν χιλιάδων πιστῶν πού, ὡς ἀνήλικοι, εἶχαν κακοποιηθεῖ ἀπό στυλοβάτες τῆς ἰουδαϊκῆς παράδοσης.
Φυσικά, ἡ φρόνηση πειθαναγκάζει στήν ἀπορία, ποιά οὐσιώδη συνάφεια μπορεῖ τάχα νά ἔχει αὐτή ἡ, κάθε ἄλλο παρά ἀσκίαστη, ἀντροκρατούμενη παράδοση, μέ ἐκείνην τήν εἰδυλλιακή σκηνή τῆς συνάντησης καί τῆς ἀποκαλυπτικῆς συζήτησης τοῦ Ἰησοῦ μέ τή Σαμαρείτιδα, δίπλα στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Στήν παρατήρηση τῆς γυναίκας ὅτι, κατά τήν ἱερή παράδοση τῆς δική της φυλῆς, οἱ πατέρες τῆς εἶχαν προσκυνήσει τόν θεό πάνω σ' ἐκεῖνο τό βουνό τῆς Συχάρ, κατ' ἀντίθεση πρός τήν ἰουδαϊκή νομική ὑποχρέωση τῆς προσκύνησης τοῦ θεοῦ ἀποκλειστικῶς μέσα στόν μοναδικό ναό τῆς Ἱερουσαλήμ, ὁ Ἰησοῦς τήν εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι «ἔρχεται ὥρα, ὄτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτω, οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί» (Ἰω δ' 21). Καί τοῦτο, γιατί εἶναι «πνεῦμα ὁ θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω δ' 24), κάτι ὅμως πού δέν φαίνεται νά ἀποδέχθηκαν οἱ Ἐκκλησίες. Ἔτσι, εἴκοσι αἰῶνες ἀργότερα, ὁ εὐσεβής δάσκαλός μου στή Νομική, Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης, εἶχε ἀπαριθμήσει τά ἱστορικά σφάλματα, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων ἡ Ἐκκλησία ἀπέτυχε στήν ἱερή ἀποστολή τῆς (βλ. σχετικῶς Τσιριντάνη, Γιά μία πορεία μέ ἐπίγνωση, σέλ. 117 ἔπ.), μέ εἰδικότερη ἀναφορά στίς δογματικές διαμάχες, τήν ἀνόητη προσέγγιση τῶν σχέσεων τῶν δύο φύλων ὡς προβλήματος ἁμαρτίας, τό τυφλό πολεμικό πάθος ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, πού μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων ἐκφυλίστηκε σέ ἄγονο φανατισμό καί τελικῶς κατέληξε σέ ἄσβεστο μίσος πού διψάει γιά ἐγκλήματα σέ βάρος τῶν αἱρετικῶν, μεταλλάσσοντας τή θρησκεία τῆς ἀγάπης σέ θρησκεία τοῦ μίσους, τή θλιβερή μετεξέλιξη τῶν λατρευτικῶν τύπων σέ τυφλή τυποκρατία καί τήν ἀπάθεια τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στήν κοινωνική καί οἰκονομική ἀνισότητα, ἰδίως δέ τήν ἀνισότητα τῶν δύο φύλων στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.
www.kostasbeys.gr
Ο Σεβασμιοτατος Πρεβεζης οφειλει να διαφυλαξει το ποιμνιο του απο τους "λύκους λυμενομενους αυτο" Α Μ Ε ΣΑ !!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή