«Ὅταν οἱ ἐχθροί σου θὰ ἔχουν ξεμάθει τὴν ὀρθογραφία τους, νὰ ξέρεις ὅτι ἡ νίκη πλησιάζει»
Βλ. Βολκόφ
Γράφει: ὁ Νατσιός Δημήτρης
νυκτὸς ἡ ἀπέθανον». Μετάφραση: «Ὁ πασίγνωστος Ἀμερικανὸς τραγουδιστῆς Μάικλ Τζάκσον πέθανε. Οἱ σωματοφύλακές του, μπαίνοντας στὸ σπίτι του, τὸν βρῆκαν νεκρό. Ἡ εἴδηση τοῦ θανάτου του, ὅπως ἦταν φυσικό, ἔκανε γρήγορα τὸν γῦρο τοῦ κόσμου καὶ ὅλοι συζητοῦσαν γιὰ τὴν αἰτία τοῦ θανάτου του. Φημολογεῖται ὅτι ὁ Τζάκσον τὴν νύχτα ποὺ πέθανε κατανάλωσε πολλὰ φάρμακα».
Ὀνομάζεται Χουᾶν Κοντέρχ. Εἶναι Ἰσπανὸς καὶ διδάσκει ἀρχαία ἑλληνικὰ καὶ λατινικὰ στὸ πανεπιστήμιο St. Andrews τῆς Σκωτίας. Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς δημιούργησε μία ἰστοσελίδα (www.akwn.net), στὴν ὁποία μπορεῖ ὁ ἐπισκέπτης νὰ διαβάσει ποικίλες εἰδήσεις ἄπ? ὅλο τὸν κόσμο, γραμμένες στὴν ἀρχαία ἑλληνική. (Ἄπ? ὅπου καὶ τὸ προλογικὸ παράθεμα). Στὴν ἔφ. «Ἐλευθεροτυπία» τῆς 30ης Νοεμ, ἐξῇρε τὴν σπουδαιότητα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς, δηλώνοντας ὅτι «ὅσο πιὸ πολὺ κοιτάζουμε στὸ παρελθόν, τόσο πιὸ ἱκανοὶ γινόμαστε νὰ κοιτάξουμε στὸ μέλλον».
Βεβαίως, ἂν τὴν ἰστοσελίδα τὴν «ἔστηνε» Ἕλληνας, εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ στιγματιζόταν ὡς ἐθνικιστής, ὀπισθοδρομικός, ἡ γνωστή, δηλαδή, συνταγὴ «ἐξόντωσης διὰ τῆς γραφικότητος». Ἡ μετάφραση τοῦ Μάικλ Τζάκσον σὲ Μιχαὴλ Ἰάξων εἶναι σίγουρα… καλόγουστη γραφικότητα.
Κι ὅμως ἡ προοδευτικὴ «Ἐλευθεροτυπία» ἐκθειάζει τὸν Ἰσπανὸ καθηγητή. Εἶναι «Εὐρωπαῖγος» βλέπετε, πεπολιτισμένος. Στοὺς ξένους ἐπιτρέπεται ἡ ἀρχαιογνωσία καὶ ἀρχαιογλωσσία, «ἡ ἀπληστία περὶ τὴν (ἑλληνικὴν) παίδευσιν». (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Στὰ κάθ? ἠμᾶς, παρόμοιες ἀπόπειρες χαρακτηρίζονται «ἰδεολογικοποιημένη προσέγγιση τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν» καὶ κρυπτοφασισμός. Κι ἐνῷ, ὅπως συμβαίνει σὲ τοῦτο τὸν τόπο, μᾶς βάζουν τὰ γυαλιὰ οἱ ξένοι, ἐμεῖς, ἀπτόητοι καὶ τυφλοί, ὁδεύουμε ὁλοταχῶς «εἰς βόθυνον».
Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ὁ πρόεδρος Γεώργιος (οἱ γιατροί, μαθεύτηκε, τοῦ συνέστησαν «ἀφωνία» λόγω προβλήματος, σύσταση, μᾶλλον, περιττή…) ἐπισκέφτηκε τὸν παλιὸ καὶ γεραρό, ὑπεραιωνόβιο καθηγητὴ Ἔμ.Κριαρὰ (104 ἐτῶν). Ὁ κ. Κριαρᾶς «ἐπιτέθηκε» καὶ πάλι κατὰ τῶν ἀρχαίων, προτείνοντας τὴν κατάργησή τους στὸ Γυμνάσιο. Τὸ 2005 σὲ ἄρθρο τοῦ ἔγραφε: «Οἱ ἀπόφοιτοί του Δημοτικοῦ Σχολείου ἔρχονται σήμερα στὸ Γυμνάσιο ἀκατάρτιστοι ἀκόμη καὶ στὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς νέας μας γλώσσας». (Ἔφ. «Μακεδονία», 23 Ὀκτ 2005). Δὲν διευκρινίζει ὅμως γιατί οἱ μαθητὲς πλέουν χωρὶς κατάρτι (ἀκατάρτιστοι) καὶ καταποντίζονται γλωσσικῶς. Μήπως αὐτὸ ποὺ καταδικάζει, τὴν ἐκμάθηση τῶν ἀρχαίων, εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς περιρρέουσας γλωσσικῆς ἀφασίας καὶ πνευματικῆς στειρότητας;
Ὁ κ. Κριαρᾶς ἦταν καὶ ὁ πρωτομάστορας τοῦ ἐγκλήματος, τοῦ ἀνοσιουργήματος κατὰ τῆς γλώσσας μας, ποὺ ὀνομάζεται κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας καὶ ἐπιβολή, κρυφίως καὶ δολίως, τῆς λεγόμενης μονοτονικῆς γραφῆς. Ἀλλὰ «ἀνὴρ δυσοργος ἐν γήρᾳ βαρύς». (Σοφοκλῆς).
Εἶναι γνωστὸ πὼς τὸ θέμα τῆς γλώσσας δὲν ἔμεινε ἀμόλυντο ἀπὸ τὰ «προοδευτικὰ» παραισθησιογόνα. Ὑποστηρίζεις τὴν ἱστορικὴ ὀρθογραφία, τὴν ἀρτιμελῆ γλῶσσα μας, τὴν γλῶσσα τοῦ Παπαδιαμάντη, τοῦ Κόντογλου, τοῦ Σεφέρη, τοῦ Ἐλύτη, τοῦ Ρίτσου, τοῦ Βρεττάκου καὶ τὴν εἰσαγωγή της, κυρίως στὸ Δημοτικό, στὴν «ἐξοπλιστικὴ ἡλικία» τῶν παιδιῶν, εἶσαι ἀμετανόητος ἐθνικιστής. Γράφει ὁ Χρ. Γιανναρᾶς σὲ ἄρθρο του στὴν «Καθημερινή» της Κυριακῆς 7 Δέκ: «Γί? αὐτὸ καὶ δὲν παράγεται πιὰ πολιτικὴ στὴν Ἑλλάδα, μόνο ἀναμασήματα μεταπρατικῆς κενολογίας γιὰ διαιώνιση τῆς τεταρτοκοσμικῆς καφρίλας. Δὲν τολμάει πολιτικὸς λόγος νὰ ζητήσει λ.χ. περισσότερα Ἀρχαία Ἑλληνικὰ στὸ σχολεῖο, Ἀρχαία Ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸ Δημοτικό, ἀφοῦ ἡ στέρεα δομὴ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ διδάσκεται ἡ γλῶσσα ὡς λογικὴ συνεπιφέροντας καὶ τὴ διδασκαλία τῶν μαθηματικῶν ὡς γλώσσας – θὰ χλευαστεῖ ἀμέσως ἡ πρόταση σὰν ἐθνικισμός. Δὲν νοιάζονται τὰ μαρξιστοδιαφωτιστικὰ ὑβρίδια γιὰ καλλιέργεια τῆς σκέψης καὶ τῆς κρίσης, μάχονται φαντάσματα…».
Τὰ μαρξιστοδιαφωτιστικὰ ἢ νεοταξικὰ ὑβρίδια καὶ σταγονίδια μπορεῖ νὰ ποδοπατοῦν τὰ τζιβαϊρικά μας, δὲν σημαίνει ὅμως ὅτι ἁλυσοδένουν καὶ τὴ σκέψη μας.
«Εἰσὶν νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων περιφερόμεναι, δένδρα… ἄκαρπα».
Πιστεύω, ἀκραδάντως, πὼς ἡ μόνη λύση, μία καὶ βιώνουμε μία νέας μορφῆς Τουρκοκρατία, κατὰ τὸν ἀείμνηστο Μ. Χατζηδάκι, εἶναι τὸ «Κρυφὸ Σχολειό».
Παράδειγμα: Ὅταν διδάσκω Ἕκτη Δημοτικοῦ, τὶς δύο «ἐλεύθερες» ἐβδομαδιαίως ὧρες τῆς λεγόμενης «εὐέλικτης ζώνης», τὶς ἀφιερώνω στὴ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. (Ἐδῶ καὶ μία δεκαετία). Δὲν χρειάζεται νὰ εἶσαι «κλασσικὸς» φιλόλογος γιὰ νὰ τὰ διδάξεις σὲ παιδιὰ τοῦ Δημοτικοῦ.
Ἐπιμένω περισσότερο στὰ κείμενα. Ἐπιλέγω τοὺς ὡραιότατους καὶ διδακτικότατους μύθους τοῦ Αἰσώπου ἢ Εὐαγγελικὲς Περικοπὲς (ἀμφότερα προγραμμένα ἀπὸ τὴν ὕλη τοῦ σχολείου»), βάζω τοὺς μαθητὲς νὰ ἀντιγράψουν καὶ νὰ διαβάσουν τὸ κείμενο (γιὰ νὰ «σπάσει» ἡ γλώσσας τους) καὶ στὴ συνέχεια προσπαθοῦμε νὰ τὸ μεταφράσουμε, γιὰ νὰ κατανοήσουν τὴν συνέχεια, τὸ ἀδιάλειπτό της γλώσσας μας. Κατόπιν διδάσκω ἁπλοὺς κανόνες τονισμοῦ καί, ὅσο ἐγκολπώνονται οἱ γνώσεις, προχωροῦμε σὲ κλίσεις οὐσιαστικῶν καὶ ρημάτων. (Τὶς πιὸ ἁπλὲς καὶ ὁμαλὲς μορφὲς τῶν κλίσεων).
Τί παρατήρησα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διδαχῆς τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν; Οἱ μαθητές μου μὲ ζῆλο, μεράκι, φιλότιμο, θὰ ἔλεγα καὶ συγκίνηση, προσεγγίζουν τὰ προγονικὰ θησαυρίσματα. Καμαρώνουν κιόλας, γιατί σ? αὐτοὺς ἔλαχε ἡ τιμὴ νὰ εἶναι οἱ κληρονόμοι τῆς ἐξαίσιας γλώσσας. Τοὺς διαβάζεις «καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ τῆς Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ καὶ πεσόντες προσκύνησαν αὐτῶ…», ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον, τὸ κατανοοῦν ἀμέσως καὶ χαίρονται. Καὶ πῶς ἀλλιῶς. Μιλοῦν τὴν γλῶσσα τῶν ἀγγέλων, τὴν ἑλληνικὴ «ἐπειδὴ οἱ ἄγγελοι δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε μεταξύ τους μὲ μουσική». (Βρεττάκος, «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα»).
Ἐπιπροσθέτως τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία, σχεδὸν εὐλαβική. Γιατί; Διότι, κάτ? ἀρχάς, τὰ κείμενα μοσχοβολᾶνε ἀπὸ ἀξίες. Δεύτερον. Ὅταν ζητᾶς ἀπὸ τοὺς μαθητὲς νὰ γράψουν τὴ λέξη, γιὰ παράδειγμα, «ὑγρός», πρέπει νὰ σκεφτοῦν δύο κανόνες. Τὴν δασεῖα του ὕψιλον καὶ τὴν ὀξεῖα της βραχύχρονης συλλαβῆς. Ἔξοχη διανοητικὴ ἄσκηση. Ὁ νοῦς πειθαρχεῖ, δὲν ἀλητεύει ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καὶ τὸ σημαντικότερο, ὅπως προεῖπα, γεμίζει χαρὰ ἡ ὑποτυπώδης αὐτὴ μάθηση τὰ παιδιά. (Τὸ πλατωνικὸ «τέρπειν καὶ διδάσκειν»).
Σήμερα τὰ σχολεῖα ὑποφέρουν ἀπὸ ἀπειθαρχία, γιατί δὲν τὴν ἀντικρίζουν πουθενὰ τὰ παιδιά. Τὸ κῦρος τῶν δασκάλων εἶναι ἀνύπαρκτο, λόγω ἀδιαφορίας ἢ καὶ ἀνικανότητας - τέχνη τὸ διδάσκειν – τὰ βιβλία, μὲ τὴν παρδαλὴ ὕλη τους, ἀποβαίνουν συντελεστὲς καὶ πολλαπλασιαστὲς τῆς περιρρέουσας ἀσημαντοκρατίας. Ἀπαχαυνώνουμε τοὺς μαθητὲς μᾶς διδάσκοντάς τους κάτι ἔντυπες λίγδες – «μακαρόνια μὲ κιμὰ» ἢ «ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας» - καὶ οὐσιαστικά τους περιφρονοῦμε.
Γράφει σοφὸς ἄνθρωπος: «Ὅταν ὁ κουκουλοφόρος νεαρὸς - μαθητὴς πετροβολεῖ μία τζαμαρία, ἀναγκάζει τὰ ἀντικείμενα νὰ τὸν χειροκροτήσουν ἢ νὰ τὸν προσέξουν, μία καὶ οἱ πάντες τὸν ἀγνοοῦν» καὶ κυρίως τὸ σχολεῖο. Πῶς, ἀλήθεια, μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ σύλληψη μαθητῶν Δημοτικοῦ γιὰ βιοπραγίες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου