Ἐντελῶς “συμπτωματικὰ” στὸ τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ “Συναξη” δημοσιεύεται “ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ σὲ ἀδελφὸ ἀντιρρησία, περὶ μεταφράσεων λειτουργικῶν κειμένων”. Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν ἄνομη γλῶσσα τῶν ἀνθρώπων τῆς Διοικήσεως τῆς Μητροπόλεως Πρεβέζης, πρόκειται γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ κληρικαλισμοῦ. Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ πλάνη καὶ σιγὰ-σιγὰ ὅλοι οἱ πιστοὶ θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ.....
ἀποκαλύψουν καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν σειρὰ τοὺς τὴν προαίρεσί τους. Καταρχᾶς νὰ σημειώσουμε πὼς ὁ “ἀδελφός” ἔστειλε στὸν Πρεβέζης “κλειστὴ” ἀδελφικὴ ἐπιστολή. Στὸ περιοδικὸ δὲν ὑπάρχει ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ ὅπως θὰ 'πρεπε. Διότι ἡ Σύναξη πούλησε καὶ τὴν τελευταία ἰκμάδα ζωῆς ποὺ εἶχε, στὰ Ζηζιουλικὰ συμφέροντα.
Στὴν συνέχεια ἂς τονίσουμε τὴν χρήση τῆς λέξης “ἀντιρρησίας”! Βαρειὰ κουβέντα, ὅταν μέσα στὸ κείμενο προσπαθεῖ ὁ Ἐπίσκοπος νὰ μᾶς πείσει περὶ τῆς ἀγάπης καὶ τιμῆς ποὺ ἐκφράζει ἡ ἄγνωστη σὲ μᾶς ἐπιστολή! Μᾶς προδιαθέτει ὁ “Σεβασμιώτατος”. Μᾶς προετοιμάζει! Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ κρυφθεῖ στὸν γραπτὸ λόγο! Ὅπως δὲν μπορεῖ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς τρελούς! Ἂς προχωρήσουμε!
«Ἡ ἐν ἠμὶν ἐλπὶς εἶναι ἡ διὰ Ἰησοῦ σωτηρία. Ὁ πυρήνας τῆς πίστης μας. Ἡ ἔκφραση καὶ διατύπωσή της πρέπει νὰ γίνεται στὸ μέτρο τοῦ ἀκούοντος. Ἀρχή, ποὺ ἴσχυε καὶ ἰσχύει καὶ πρέπει νὰ ἰσχύει σὲ ἀπόλυτο βαθμό». Νὰ λοιπὸν ὁ ἀντιρρησίας ἀδελφός.
Πέτρου Ἃ' (3,8): Τὸ δὲ τέλος πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μὴ ἀποδιδόντες κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἢ λοιδορίαν ἀντὶ λοιδορίας, τουναντίον δὲ εὐλογοῦντες, εἰδότες ὅτι εἰς τοῦτο ἐκλήθητε, ἶνα εὐλογίαν κληρονομήσητε! [Δὲν λέει κληρονομήσατε ἤδη!]
Πέτρου Ἃ' (3,13): “Γιατί ποιὸς μπορεῖ νὰ σᾶς βλάψει, ὅταν ἐπιδιώκετε μὲ κάθε τρόπο τὸ καλό;” Καὶ τὶς ὁ κακώσων ὑμᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ μιμηταὶ γένησθε; Ἡ μετάφραση καὶ τὸ πρωτότυπο! Γιὰ ὅποιον καταλαβαίνει δὲν ἔχουν καμμία νοηματικὴ ἀντιστοιχία! Αὐτὴ ἡ ἀβυσσαλέα διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ “μιμηταὶ” καὶ στὸ “ἐπιδιώκετε μὲ κάθε τρόπο” γέννησε τὴν κακοδοξία ἡ ὁποία ἀπολυτοποιήθηκε! “Ἡ ἔκφραση τῆς πίστεως πρέπει νὰ γίνεται στὸ μέτρο τοῦ ἀκούοντος”! Ποιὸς διαθέτει τὸ μέτρο; Ὁ Ἐπίσκοπος βεβαίως! Ἡ Εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ! Πῶς λέγαμε παληᾶ; Μέτρον πραγμάτων ἄνθρωπος;!
Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἄλλα διδάσκουν! Τὸ Μέτρο ἀνήκει στὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Γι' αὐτοὺς ποὺ δὲν ταυτίζονται μὲ τὸν Κύριο. Γι' αὐτοὺς ποὺ μὲ τὴν Μετάνοιά τους ἀγάπησαν τὸν Κύριο. Γι' αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν τὴν δόξα τοῦ Κυρίου καὶ τὸ ἀνθρώπινο σκότος.
Πέτρου Ἃ' (3,15): “Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν (τοιουτοτρόπως συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθὴν) ἕτοιμοι δὲ ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτούντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμὶν ἐλπίδος μετὰ πραύτητος καὶ φόβου, ἶνα ἐν ὢ καταλαλούσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν (αὐτοὶ ποὺ δυσφημοῦν τὴν καλή σας χριστιανικὴ συμπεριφορά), καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφὴν (θὰ καταντροπιαστοῦν γι' αὐτὰ ποὺ σᾶς κατηγοροῦν)”.
Μακρυγορήσαμε ἀλλὰ ὁ “ἀντιρρησίας” δὲν γίνεται κατανοητὸς διαφορετικά. Εἶναι κακοποιός. Παρότι ἀδελφὸς ὅπως μᾶς βεβαιώνει ρητορικῶς καὶ ματαίως ὁ Ἐπίσκοπος. Πῶς ἔγινε καὶ δὲν ἐμπίπτει ὁ Ἐπίσκοπος στὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου “πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες...”; Ὁ Ἐπίσκοπος ἀσυνείδητα καὶ καταστροφικὰ ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὸν Κύριο. Δὲν εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ, Χριστοῦ δὲ ἐσταυρωμένου. Εἶναι εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ τῶν ἐσχάτων, τοῦ Χριστοῦ τῆς δόξης! Ἀκριβῶς ὅπως τὸ διδάσκει ὁ Ζηζιούλας! Μία ἀκτὶς ἀπὸ τὰ ἔσχατα φωτίζει τὸν Ἐπίσκοπο στὸ κέντρο τῆς Συνάξεως καὶ τῆς Θ. Εὐχαριστίας! Γι' αὐτὸ καὶ πιστεύει ὁ Ἐπίσκοπός μας πὼς ὅποιος δὲν εἶναι μαζί του εἶναι ἐναντίον του! Ἐγὼ Εἶμαι ὁ Κύριος ὁ Θεός σας!
Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τοῦ κληρικαλισμοῦ. Μάλιστα δὲ τώρα τελευταία οἱ μαθητὲς τοῦ Ζηζιούλα διαμαρτύρονται στὸν δάσκαλό τους γιὰ νὰ ἀναδείξει καὶ τοὺς Ἱερεῖς ἀποδέκτες τῆς ἐσχατολογικῆς ἀκτῖνος.
Καὶ γιατί ὅλα αὐτά; Γιατί ὁ Χριστὸς τῆς δόξης; Ἡ ἐσχατολογία; Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν ἄκρα ταπείνωση! Τὴν Μετάνοια, τὴν ἀλήθεια. Πολὺ σκληρὴ στὰ ἀλήθεια! Γιὰ νὰ σώσουμε τὴν ὑπερηφάνειά μας, τὴν κενοδοξία μας, τὴν κενολογία μας (τὴν ὁποία θὰ ἀπολαύσουμε στὴν συνέχεια τοῦ κειμένου). Ἡ ἐν ἠμὶν ἐλπὶς εἶναι ὅτι διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ σώσουμε τὴν ὑπερηφάνειά μας ἀπὸ τὸν Ἑωσφόρο. Θὰ τὴν ἀπελευθερώσουμε ἀπὸ τὰ νύχια του, ἀπὸ τὴν μίμησί του, θὰ τὴν ἐνσαρκώσουμε, θὰ μεταλλάξουμε τὴν θεολογία σὲ ἀνθρωπολογία καὶ μὲ τὴν ὑπερηφάνειά μας σωσμένη, θὰ γίνουμε Ἀντίχριστοι.
Ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως πρῶτος δίδαξε ὁ πάπας!
Αὐτὸς εἶναι ὁ κληρικαλισμός. Ὅ,τι προσπαθοῦσαν νὰ ἀποφύγουν, ἀπ' ὅτι προσπαθοῦσαν νὰ ἐλευθερωθοῦν οἱ Ἅγιοι, λαμβάνει ὑπόσταση στὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας! Στὴν Ἐκκλησία θεσμό. Ὁ Κύριος μὲ τὴν οἰκονομία Τοῦ ἀποκάλυψε τὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου! Τὴν ὑπερηφάνεια, τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια. Μᾶς ἐλευθέρωσε ὅμως ἐρήμην Του ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νὰ πιστεύουμε σὲ κάποιο θεό, μᾶς ἔκανε ἀληθινοὺς θεούς, κατέστρεψε τοὺς ἀντικατοπτρισμοὺς ποὺ εἴχαμε μέχρι τότε ἀνάγκη. Μᾶς ἐλευθέρωσε ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Αὐτονομηθήκαμε. Τὰ βιώματά μας πλέον, ὁ τρόπος ζωῆς μας, εἶναι τώρα τὸ περιεχόμενο τοῦ προσώπου μας, ὅπως στὴν παλαιὰ παραδοσιακὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξελιχθήκαμε, περιεχόμενο τοῦ πιστοῦ ἦταν οἱ ἐμπειρίες τοῦ Ἅγιου Πνεύματος! Γι' αὐτὸ καὶ ὁ γηραιὸς Ἐπίσκοπος συνεχίζει κατὰ τοῦ ἀντιρρησία ἀδελφοῦ!
“Υπήρξα ἱεροκήρυκας 55 ὁλόκληρα χρόνια. Ξέρω τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τῶν τεσσάρων χιλιετιῶν σὲ ὅλα τὰ πλάτη τῆς γὴς ποὺ μιλήθηκε”. ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ. ΠΡΟΣΩΠΟ!
Καὶ ὅμως Ἑλληνικὴ γλῶσσα στὸ κείμενό του δὲν βρίσκουμε! Δὲν τὸν ἀκούμπησαν οἱ μοῦσες στὴν κούνια του, ἀλλὰ οἱ μοῖρες τὴ βαρβαρότητος. Απ' ὅτι γνωρίζουμε δὲ καὶ ὁ ἀντιρρησίας ὑπῆρξε ἱεροκήρυκας για 50 ὁλόκληρα χρόνια περίπου! Ἀμέσως μετὰ τὸ ἱερὸ γερόντιο ἀπογειώνεται στὸ καλάμι του σὰν ἄλλος Χάρυ Πότερ. Κατηγορεῖ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ γιὰ βαρβάρους. Δὲν ἄκουσε ποτὲ τοῦ τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου: «ἦρθε ἡ ὥρα νὰ δοξαστεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου;» Ξέχασε τὸν Χρυσόστομο, τὴν ἑξαήμερό του Μεγάλου Βασιλείου; Ὅλοι τους βάρβαροι; Ἀνέβαζαν ἁπλὰ καὶ μόνον «γλωσσικὰ» τὸ «ἀκροατήριο»; Δὲν τοὺς ἄκουγαν πιστοὶ Χριστιανοί; Ἀκροατήριο στὴν Ἐκκλησία;
Χωρίζει τὰ αἰωνίως καὶ ἀρρήκτως ἑνωμένα: Τοὺς παραδοσιακοὺς ναοὺς ἀπὸ τὴν λογικὴ Λατρεία! Τὴν πίστη τῶν Πατέρων ἀπὸ τὴ γλῶσσα τῶν Πατέρων! Τὸν «Ἑλληνικὸ» πολιτισμὸ ποὺ ἐδημιουργήθη πρὸς ἀπολογίαν περὶ τῆς ἐν ἠμὶν ἐλπίδος, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Δὲν ὑποπτεύεται καν πὼς γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ποιὸς διαιρεῖ γιὰ νὰ βασιλεύει καὶ ποιοῦ μιμητὴς γίνεται; Μετὰ φόβου Θεοῦ ἂς διαβάσουμε τὴν ἑξῆς παράγραφο: «Ὁδηγός μου σὲ ὅλα αὐτὰ δὲν ἦταν ἡ ἐπικύρωση (ἢ μὴ) τοῦ ἐκκλησιάσματος, ἀλλὰ ἡ ὑπηρεσία τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου. Ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ Τοῦ [ὁ ἴδιος εἶναι ἤδη σωσμένος]. Δὲν ἔκαμα ποτὲ κανένα γκάλοπ. Τὰ θεωρῶ ἀστειότητες [ἁπλῶς ὑπογράφουν ὅλοι τους σὲ λευκὸ χαρτί]. Ὁ Κύριος μὲ ἔκαμε ποιμένα, ὄχι πρόβατο. Ὁ Κύριος μὲ ἔκαμε κεφαλή, ὄχι οὐρά. [Πολὺ καίρια ἡ εἰκόνα τοῦ φιδιοῦ]. Ἡ εὐθύνη μου δὲν μετατοπίζεται σὲ κανέναν [Εἶμαι ἀναντικατάστατος]».
AΠΙΣΤΕΥΤΟ! Δὲν διάβασε ποτὲ τοῦ ὁλόκληρο τὸν 34ο Ἀποστολικὸ κανόνα, μόνο τὸν μισό; Μετὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ πρώτου, οἱ Ἀπόστολοι συνεχίζουν: Ἂν οἱ πράξεις τοῦ Ἐπισκόπου γίνονται ἐρήμην του λαοῦ τοῦ Θεοῦ, παύει αὐτομάτως νὰ εἶναι Ἐπίσκοπος!
Ὁ Κύριος τὸν ἔκανε ποιμένα; Πραγματικὰ ἡ οἴηση μᾶς ἀφήνει ἄφωνους! Δὲν ἄκουσε ποτὲ τοῦ πὼς οἱ πρῶτοι γίνονται πολὺ εὔκολα ἔσχατοι καὶ οἱ ἔσχατοι πρῶτοι; Πῶς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦρθε νὰ διακονήσει καὶ ὄχι νὰ διακονηθεῖ; Καλὰ νομίζει πῶς τρῶμε κουτόχορτο; Δὲν γνωρίζουμε πῶς ἀναδεικνύονται οἱ Ἀρχιερεῖς; Τὴν λυσσαλέα μάχη τῶν ὀργανώσεων καὶ τῶν ἱδρυμάτων; Δὲν γνωρίζουμε ὅλοι μας τὸν λόγο ὑπάρξεως τῆς Χρυσοπηγῆς; Τί σχέση ἔχει ὁ Κύριος; Ἔλεος! Ἡ ἀνάγνωση αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς καταντᾶ πλέον λογικὸ μαρτύριο!
Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ τὸν σύγχρονο θεολόγο, τὸν ἔμπειρό της ἐπιστημονικῆς θεολογίας. Ἂς δοῦμε γιατί ἡ οἴηση τοῦ κληρικαλισμοῦ καταλήγει φυσικὰ σχεδὸν στὸν οἰκουμενισμό! “Γιατί ἀγωνιζόμαστε; Γιὰ λέξεις; Ἢ γιὰ τὶς πραγματικότητες ποῦ δηλώνουν οἱ λέξεις; Ἂν ἀξία καὶ σημασία ἔχουν οἱ θεϊκὲς πραγματικότητες, πῶς τὸ ἀντέχεις σὺ νὰ κολλᾶς στὴ σκιὰ τῶν πραγματικοτήτων αὐτῶν, στὶς λέξεις, καὶ νὰ καταντᾶς νὰ παραμελεῖς τὴν οὐσία; Νὰ ἀφήνεις νὰ χάνεται ἡ οὐσία;” ὑποτίθεται πὼς λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς!!!
Ἀπὸ ὅτι γνωρίζουμε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ μαθητὴς τοῦ Ἀκινάτη. Ἀντιθέτως δίδαξε μὲ τὴν θεολογία τοῦ τοὺς “λόγους τῶν ὄντων” τοῦ Ἁγίου Μαξίμου. Οἱ λόγοι τῶν ὄντων δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ καταλύσουμε ὁποιονδήποτε δεσμὸ ἀνάμεσα στὶς λέξεις καὶ στὰ πράγματα! Γι' αὐτὸν τὸν λόγο ἡ ὀρθοδοξία καὶ ἡ Λατρεία τῆς στηρίζονται στὴν δύναμη τοῦ ὀνόματος!
Γι' αὐτὸ καὶ ἡ πατερικὴ Θεολογία δὲν ἀσχολήθηκε ποτὲ τῆς μὲ τὰ νοήματα! Τὰ νοήματα ἢ τὸ νόημα, ἀκόμα καὶ τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ ἡ ἑρμηνευτικὴ ποὺ ἐπικράτησε σὰν ἡ τελικὴ φιλοσοφία τοῦ ὑποκειμένου, εἶναι ἡ συνέπεια τῆς μεγάλης μάχης καὶ τῆς νίκης τῆς ὀνοματοκρατίας ἐναντίον τοῦ ρεαλισμοῦ τοῦ σχολαστικισμοῦ στὴ Δύση! Παρόλα αὐτὰ ἐπιμένει ὁ μεγάλος ποιμήν! “Ἂν ἐκφράζομε τὰ ἴδια νοήματα, τὶς ἴδιες θεϊκὲς πραγματικότητες, ὅ,τι λέξεις καὶ ἂν χρησιμοποιοῦμε, ΟΥ ΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ”.
Καὶ φτάνουμε στὸ μεγάλο θεολογικὸ ψητὸ «Ὁ Θεὸς εἶναι κατὰ τὴν οὐσία Τοῦ ἀπρόσιτος καὶ "ἀνόητος", δηλαδὴ ἀκατανόητος. Ὁ λόγος Τοῦ ὅμως δὲν εἶναι οὔτε ἀπρόσιτος οὔτε ἀνόητος καὶ ἀκατανόητος. [Δηλαδὴ δὲν ἀνήκει στὴν οὐσία Του;]. Ὁ λόγος Τοῦ εἶναι ἐνέργειά Του ποὺ «πρὸς ἠμᾶς καταβαίνει» γιὰ νὰ γίνει νοητὸς καὶ σωτήριος. Γι' αὐτὸ μας μιλᾶ ὁ Κύριος [ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ]. Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸν λόγο Του καὶ νὰ φωτισθοῦν νοῦς καὶ καρδιά μας, νὰ ποθήσουμε τὴν σωτηρία».
Ἡ ἐνέργεια δὲν εἶναι ἐκ τῆς οὐσίας; Καὶ ὁ Λόγος, ὁ Κύριος, ἐνέργεια;;; Ὁ Κύριος ἐνέργεια;; Ἡ Ὑπόσταση ἐνέργεια;;
Ὁ Κύριος ἐνανθρώπισε, γιὰ νὰ ποθήσουμε τὴν σωτηρία ἀπὸ λύκους σὰν καὶ τοῦ λόγου σου. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια.
Καὶ γιὰ χωνευτικὸ ὁ μέγας ποιμὴν μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει τὴν ἁμαρτία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν μόνη ποὺ δὲν συγχωρεῖται!
“Όταν διαβάζουμε τὴν Ἁγία Γραφή, ὁ Θεὸς μιλάει σέ μας. Ὅταν προσευχόμαστε, ἐμεῖς μιλᾶμε στὸν Θεό. [Μὲ τὴν σειρά, πρῶτα ὁ Θεὸς μετὰ ἐμεῖς, μὲ Τάξη. Αὐτὸ σημαίνει ἐξάλλου θεανθρωπότης]. Ὅταν ἀκοῦμε ἢ διαβάζουμε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτε, πῶς μᾶς μιλάει ὁ θεός; «ἀνοήτως»; Ποία ἡ δική μας ὠφέλεια; μηδενική; Καὶ ὅταν λέμε εὐχὲς καὶ δὲν τὶς καταλαβαίνουμε, τί λέμε στὸν θεό; Τίποτε;”
Φυσικὰ καταλαβαίνουμε ὅτι ἄκουσε πὼς ὁ θεὸς εἶναι πρόσωπο καὶ πὼς ἡ σχέση μας μὲ τὸν θεὸ εἶναι πρόσωπο μὲ πρόσωπο! Ἂν ἄκουγε ὅμως τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ ἂν δὲν ἀρνιόταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ὁλόκληρη ἡ Δυτικὴ θεολογία, δὲν θὰ ἔπεφτε στὴν μεγαλύτερη ἁμαρτία, στὴν μόνη ἀσυγχώρητη! Διότι ἡ «κατανόηση» εἶναι τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Αὐτὸ δὲν μᾶς ἐξήγησε ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο; Ἂν δὲν περιμένουμε τὸν Παράκλητο γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅλη τὴν ἀλήθεια καὶ καταλαβαίνουμε τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου μόνο μὲ τὶς μεταφράσεις, χωρὶς Αὐτόν, τί κερδίζουμε; Γιὰ ποιὰ Ἀλήθεια μιλᾶμε τότε ἡ ὁποία θὰ ἐλευθερώσει ἠμᾶς; Καὶ τί λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος; Πέτρου Ἃ' (3, 12): «Ὅτι ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν, πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακά». Ἡ μετάφραση ἐξηγεῖ: Γιατί ὁ θεὸς βλέπει τοὺς δικαίους καὶ ἀκούει τὶς προσευχές τους. Ἐναντιώνεται ὅμως σ' αὐτοὺς ποὺ κάνουν τὸ κακό!
Ἔμεινε τίποτε ὄρθιο ἀπὸ τὴν παράδοσή μας; Συκοφάντησε ἀκόμη καὶ τοὺς Θεολόγους μας. Τόλμησε νὰ κατηγορήσει ἀκόμη καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ὁ ἡμιμαθής. Διότι ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ μᾶς προειδοποίησε γιὰ τὸ ποιὸν τῶν Ἐπισκόπων.
Ὅλα τὰ ψέματα ἔχουν ἕνα τέλος! Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ ἱερὸ διακόνημα τοῦ θανάτου. Νομίζουμε πῶς ὁ κληρικαλισμὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει καλύτερο τέλος! Αἰωνία του ἡ μνήμη σὰν μάθημα πρὸς ἀποφυγήν. Μποροῦμε ὅλοι μας πλέον ἥσυχα-ἥσυχα νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου. Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος τῶν ἐπισκόπων καὶ Ἀρχιερέων μὲ τὸν Κύριο καὶ τὴν Ἐκκλησία Τοῦ ἂς πάρει ἕνα Τ Ε Λ Ο Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου