Τὸ ἐπιχειρῆμα βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι τύποις τὸ Πατριαρχεῖο δὲν εἶναι ‘‘ἑλληνικὸ’’ ἐνῷ τὴν στιγμὴ ποὺ στηρίζονται τὰ αἰτήματα καὶ οἱ θέσεις του ἀπὸ ξένες μεγάλες διεθνεῖς δυνάμεις μπορεῖ πλέον ἡ ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ἄλλα ἀγκάθια τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων. Νὰ περιορίσει, δηλαδή, ἡ Ἑλλάδα πρῶτον τὴν ἀτζέντα τῶν προϋποθέσεων γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ πορεία τῆς Τουρκίας καὶ δεύτερον νὰ παραδώσει, νὰ χαρίσει, ἀμαχητί, ἕνα ἀπὸ τὰ δυνατότερα χαρτιὰ στὸ.....
σκληρὸ πόκερ ποὺ παίζει μὲ τὴν Τουρκία.
Σὰν ἀντιστάθμισμα μία τέτοια ὑποχώρηση, ὑποθετικά, θὰ ἔχει τὴ δυνατότητα τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας νὰ ἐπικεντρώσει τὶς προσπάθειές της στὴν ἀποτελεσματικότερη ἐπίλυση περισσότερο φλεγόντων διμερῶν διαφορῶν ὅπως αὐτὲς στὸ Ἀνατολικὸ Αἰγαῖο.
Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δηλαδὴ ἀρχίζει (ἀπὸ τὴν νέα κυβέρνηση τῶν τελευταίων μηνῶν ἴσως;) νὰ θεωρεῖται ὡς χαλκὰς στὸ λαιμὸ τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Πιὸ δειλή, ἄνανδρη καὶ προδοτικὴ ἐπιχειρηματολογία δὲν ἔχει ἐμφανιστεῖ τὰ τελευταία χρόνια.
Ὅμως δὲν πρόκειται ἁπλὰ περὶ μίας πολιτικῆς ἀποψέως, μίας ἀφελοῦς ἴσως προσπάθειας διπλωματικοῦ ἑλιγμοῦ. Εἶναι ριζομένη σὲ μία γενικότερη ἀπαξιωτικὴ ἀντίληψη γιὰ τὸ ἑλληνικὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ μερίδα τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς κοινότητας καὶ τῶν διανοούμενων τῆς χώρας μας.
Μία ἀπαξίωση ποὺ στρέφεται ἐναντίον κάθε ἱστορικὸ-ἐθνικῆς προσέγγισης τῶν ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν, ἀλλὰ τὶς ἀντιμετωπίζει αὐτὲς σὰν μεμονομένα πολιτικὸ-νομικὰ δεδομένα τῶν τελευταίων ἀποκλειστικὰ δεκαετίων.
Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ πέρα τοῦ ὅτι εἶναι κοντόφθαλμη ὡς πρὸς τὴν ἀνάλυση τῶν ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν, προσπαθεῖ ἀπότομα καὶ αὐθαίρετα νὰ καταργήσει τὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν Ἑλλήνων, τὴν ρωμέικη παράδοση τῆς Πόλης καὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, προσπαθεῖ νὰ κόψει τὸν ὀμφάλιο λῶρο τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν ρωμέικη ἀνατολίτικη ρίζα τους. Θὰ καταργήσουμε λοιπὸν καὶ θὰ ξεχάσουμε τοὺς Ρωμηοὺς τῆς Πόλης καὶ τῆς Ἀνατολῆς, θὰ τοὺς καθιερώσουμε ὡς κάτι ξένο πρὸς τὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ ἔθνος; Καὶ ἔτσι ἐνῷ ὑποκριτικὰ καὶ συμφεροντολογικὰ ἡ Ἀμερικὴ καὶ μερικοὶ δυτικοὶ Εὐρωπαῖοι θὰ τοὺς στηρίζουν (ἄραγε μέχρι ποιὸ σημεῖο καὶ γιὰ πόσο ἀκόμα;) ἐμεῖς ἐπειδὴ θὰ ἔχουμε ἐφησυχάσει ὅτι ἄλλοι (πάλι) θὰ φέρουν τὴν δύσκολη δουλειὰ εἰς πέρας ἀντὶ γιὰ ἐμᾶς, ἄλλοι δηλαδὴ θὰ λύσουν τὸ δικό μας πρόβλημα, ἐντωμεταξὺ θὰ διακυρήττουμε ὅτι δὲν ἔχουμε καμμία σχέση μὲ τὸ ἑλληνικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Τουρκίας, ὅτι «οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπο»;
Ὅσοι ὅμως κατηγοροῦν τὴν ἱστορική μας μνήμη καὶ θέλουν νὰ χλευάσουν καὶ νὰ ὑποβιβάσουν τὴν περηφάνειά μας γιὰ τὴν ρωμέικη καταγωγή μας σὲ ἐθνικισμὸ καὶ πατριωτικὸ παροξυσμὸ ὀφείλουν νὰ γνωρίζουν τὸ ἑξῆς. Οἱ σημερινοὶ Ρωμηοί, ἐμεῖς δηλαδή, δὲν εἴμαστε προκατειλημμένοι ἐναντίον τῶν Τούρκων, δὲν ὑπερπροβάλουμε μόνο τὴν ἄσχημη πλευρὰ καὶ τὰ ἀρνητικὰ ἐπακόλουθά της Ὀθωμανικῆς σκλαβιᾶς παραγνωρίζοντας τὴν καλὴ πλευρὰ καὶ τὰ θετικὰ ἐπακόλουθά της.
Δὲν εἴμαστε οἱ γκρινιάρηδες ποὺ πονοκεφαλιάζουμε τὴν ἑλληνικὴ καὶ ξένη διπλωματία ἐπαναλαμβάνοντας μονότονα τὶς διεκδικήσεις μας γιὰ τὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς ἑλληνικῆς μειονότητας στὴν Τουρκία. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ δηλαδὴ ὑπάρχει ἀνεξάρτητα, δὲν τὸ δημιουγοῦν μερικοὶ ἀφελεῖς ἰδεολόγοι, οὔτε θὰ ἐκλείψει ἐὰν τύχει καὶ αὐτοὶ πάψουν νὰ μιλοῦν.
Τέλος δὲν εἶναι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸ θέμα τὸ ὁποῖο κρατεῖ ὅμηρο τὴν ἑλληνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ καὶ ἐμποδίζει τὴν ἀποτελεσματικὴ ἐπίλυση ἄλλων δῆθεν σοβαρότερων θεμάτων.
Ἐπειδὴ μᾶς ἀρέσει νὰ ἀκριβολογοῦμε, νὰ σοβαρολογοῦμε καὶ νὰ κυριολεκτοῦμε χωρὶς σαρκασμοὺς καὶ εἰρωνίες, ὑποστηρίζουμε ὅτι γιὰ ὅλα μὰ ὅλα τὰ προβλήματα τῆς ἑλληνικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς φταίει ἡ ἀνικανότητα καὶ ἀνευθυνότητα τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ἡγεσίας καὶ κανεὶς οὔτε καὶ τίποτα ἄλλο.
Κατηγοροῦνται ὅμως οἱ σημερινοὶ Ρωμηοὶ ὅτι βοηθοῦν στὴν ἑλληνοτουρκικὴ προσέγγιση μὲ τὴν συνεχῆ καταδίκη καὶ κατακραυγὴ ἐναντίον τοῦ τουρκικοῦ βαθέος κράτους καθὼς καὶ μὲ τὴν συνεχῆ ἐπαραπομπὴ στὴν ἱστορικὴ μνήμη τῶν ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν. Μία ὅμως ἑλληνοτουρκικὴ προσέγγιση βασισμένη στὸν στρουθοκαμηλισμὸ ἀπέναντι στὴν ἱστορικὴ μνήμη καὶ σὲ μία ἠλίθια διάθεση συγχωρητικότητας δὲν τὴν ἐπιθυμοῦμε σὲ καμμία περίπτωση.
Οἱ Ρωμηοὶ δὲν ξεχνοῦν ποτὲ καὶ μὲ κανένα τρόπο τὴν ἱστορία. Ἄλλωστε ἂν ξεχάσουμε καὶ διαγράψουμε σήμερα τὰ δεινὰ ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ πατρίδα μας ἀπὸ τοὺς Τουρκοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες αὐτὸ πῶς διαγράφει καὶ «συγχωρεῖ» τὴν ἀδικία ποῦ σήμερα ἡ Τουρκία πραγματοποιεῖ ἐναντίον τοῦ ἑλληνισμοῦ; Πῶς θὰ εἶχε κάτι τέτοιο θετικὸ ἀντίκτυπο στὴν ἐπιλύση τῶν σύγχρονων διαφορῶν μας στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Κύπρο;
Ὅμως γιὰ τὴν ἑλληνοτουρκικὴ προσέγγιση σήμερα ὑπεύθυνη εἶναι ἡ Τουρκία. Ὁ ἰσχυρισμὸς αὐτὸς δὲν φέρει ἴχνος ἐμπάθειας ἢ ὑπερβολῆς καὶ εἶναι πλήρως ἀντικειμενικὸς διότι μία προσέγγιση προϋποθέτει ἀμοιβαία θέληση καὶ αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ θέληση (πολιτικῶς καὶ πρακτικῶς ἐξεφρασμένη) ὑπάρχη μόνο ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδας. Ἡ προσέγγιση λοιπὸν θὰ πραγματοποιηθεῖ ἐπιτυχῶς μόνο ὅταν θὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴν ἀπέναντι, δηλαδὴ τὴν τουρκικὴ πλευρά.
Ἐκεῖνοι ὀφείλουν νὰ μᾶς προσεγγίσουν καὶ ἐφόσον ὄντως ὑπάρχουν πολλὰ ὑγειὴ καὶ θετικὰ στοιχεῖα ἐντός της Τουρκίας αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὰ ὁποία μποροῦν νὰ τὴν ὁδηγήσουν πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση ἂς τοὺς ἀφήσουμε νὰ τὸ κάνουν.
Ἐκεῖνοι πρέπει νὰ γίνουν Εὐρωπαῖοι ἐὰν τὸ ἐπιθυμοῦν, ἐμεῖς εἴμαστε ἤδη ἐδῶ καὶ ἔξι χιλιάδες χρόνια. Ἐμεῖς ἐδῶ εἴμαστε καὶ περιμένουμε μέχρι νὰ ὑπερισχύσουν στὴν Τουρκία τὰ θετικὰ αὐτὰ στοιχεῖα καὶ νὰ γίνει αὐτὴ ἡ μεταστροφή. Ἀλλὰ εἶναι δική τους ὑποχρέωση, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε τίποτα παραπάνω.
Σημείωση: Ὁ κ. Ἰωάννης Δανδουλάκης εἶναι Πολιτικὸς Ἐπιστήμων καὶ Διεθνολόγος
ΠΗΓΗ:ΡΟΜΦΑΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου