Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

Τοῦ Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου

ΟΤΑΝ ὁ Ἅγιος Ἄγγελος ἐμφανίσθηκε στὸν δίκαιο Ἰωσήφ, γιὰ νὰ τοῦ ἐξαγγείλη τὸ ὑπερφυὲς μυστήριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀπεκάλυψε καὶ τὸ ὄνομα τοῦ παιδιοῦ: «καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α´ 21), Ἰησοῦς σημαίνει Σωτήρ.



Τὸ παιδίον ποὺ ἐγεννήθη στὴν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὅπως τὸν προανήγγειλαν οἱ Προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, Υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν….
καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ´ 6). «Οὐκ ἦν ψιλὸς ἄνθρωπος… ἀλλὰ Θεὸς ἐνανθρωπήσας», κατὰ τὸν Ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων (ΙΓ´ Κατήχησις Φωτιζομένων, 33).



Κατὰ καιροὺς σπουδαῖοι ἄνθρωποι θέλησαν νὰ βοηθήσουν τὸν ἄνθρωπο νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν τραγικότητά του. Φιλόσοφοι, πολιτικοί, διδάσκαλοι, ἐπιστήμονες καὶ ἐφευρέται. Κανεὶς ὅμως δὲν μπόρεσε νὰ τὸν λυτρώση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, διότι κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἦταν ὁ Θεάνθρωπος. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μποροῦσε νὰ νικήσῃ τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς μας, τὸν διάβολο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο καὶ νὰ δώση καὶ σὲ μᾶς τὴν δύναμι νὰ τοὺς νικοῦμε. Μόνο Αὐτὸς μποροῦσε νὰ μᾶς ἐπανενώσῃ μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ μᾶς χαρίσῃ τὴν θέωσι. Γράφει σχετικὰ ὁ Ἅγιος Γέροντας π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Μία θλιβερὰ παρέλασις ἀτελῶν καὶ μὴ ὡλοκληρωμένων ἀνθρώπων. Καὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν Ἐκεῖνος, ὁ πλήρης μυστηρίου θαυμαστὸς Θεάνθρωπος: θείῳ τῷ τρόπῳ τέλειος καὶ ἀνθρωπίνως πραγματικός. Τὸ ἀνθρώπινον ἀγαθόν Του εἶναι θείως τέλειον καὶ ὡλοκληρωμένον· ἡ ἀνθρωπίνη ἀγάπη Του εἶναι θείως τελεία καὶ ὡλοκληρωμένη· ὡς καὶ ἡ δικαιοσύνη Του, καὶ τὸ ἔλεός Του, καὶ ἡ εὐσπλαχνία Του καὶ ἡ ἀθανασία Του, καὶ ἡ αἰωνιότης Του καὶ τὸ κάλλος Του: Ὅλα εἶναι ἀνθρωπίνως πραγματικά, ἀλλὰ καὶ θείως τέλεια καὶ ὡλοκληρωμένα» (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, σελ. 188–189).



Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἔσωσε τὴν βαρύτατα πάσχουσα φύσι μας ὄχι μὲ κάποιο ἐξωτερικὸ τρόπο, ἀλλὰ ἑνώνοντας τὴν κατὰ τρόπο ἄρρητο μὲ τὴν Θεία Του φύσι μέσα στὴν Θεία Του ὑπόστασι. Ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του, ποὺ εἶναι τὸ Σῶμα Του, καὶ δίνει τὴν δυνατότητα σὲ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, ποὺ εἰσέρχεται συνειδητὰ σ᾽ αὐτὴν καὶ μετέχει στὰ θεοποιὰ μυστήριά Της νὰ γίνεται «θείας κοινωνὸς φύσεως» (Β´ Πέτρ. α´ 4). Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα μᾶς ἐγκεντρὶζει στὸ σῶμα Του. Μὲ τὸ Ἅγιο Χρῖσμα μᾶς προσφέρει τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μὲ τὴν Θεία Κοινωνία ἑνώνεται μαζί μας. Γράφει σχετικὰ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «Πόσο μεγαλειῶδες μυστήριο! (τῆς Θείας Εὐχαριστίας). Τί φοβερό, ἀλήθεια, ν᾽ ἀναμειχθῇ ὁ νοῦς τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ νοῦ μας! Ν᾽ ἀνακραθῇ ἡ θέλησή Του μὲ τὴ θέλησή μας, τὸ Σῶμα Του