.jpg)
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στὰ πλαίσια τῆς ἑρμηνείας ποὺ ἔγινε στὸ κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 31 Ὀκτωβρίου τοῦ 1993.
Τὸ ἠχητικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία - σὲ mp3 ἐδῶ
Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὴ ζωή μας εἶναι καὶ παραμένει ἕνα μυστήριο. Ἀλλὰ Ἐκεῖνος, ἐπειδὴ ἀποκαλύπτεται, μᾶς ἀποκαλύπτει κάποιες πτυχὲς αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνει, ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ μᾶς δείξει τί εἶναι, τὸ κάνει γιατί ἀνοίγει σὲ ἐμᾶς δρόμους καὶ δυνατότητες ζωῆς. Μέσα ἀπὸ τὴν πολύπτυχη σημερινὴ περικοπή, ποὺ εἶχε μέσα της δύο πυρῆνες, τόσο τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῆς κόρης του Ἰαΐρου ὅσο καὶ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας της αἱμορροούσης, ἀποκαλύπτεται αὐτὸ τὸ ὁποῖο σᾶς εἶπα πρὶν ἀπὸ λίγο, ἡ φανέρωσή του Θεοῦ, τοῦ κρυπτομένου καὶ φανερούμενου.
Σὲ τρία σημεῖα νὰ σταθῶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν περικοπή, γιὰ νὰ σᾶς περιγράψω τί ἀκριβῶς θέλει νὰ μᾶς δώσει ὅλη ἡ περικοπή. Πρῶτα πρῶτα εἶναι ἕνα στοιχεῖο ποὺ εἶναι ἐξωτερικὸ καὶ δὲν φαίνεται νὰ ἀξίζει τὸν κόπο κάποιος νὰ τὸ ἐρμηνεύεσει. Ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπέτρεψαν νὰ ἀναγιγνώσκεται... ἡ περικοπή, ἔχουν κάποια προοπτική. Θὰ μποροῦσαν νὰ πάρουνε μόνο τὸ θαῦμα της αἱμορροούσης καὶ νὰ τὸ βάλουν νὰ τὸ ἀκούσουμε σήμερα ἢ μόνο τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης του Ἰαΐρου. Βάζουνε τὶς δύο περικοπὲς μαζὶ σὲ μία ἑνότητα, θέλοντας νὰ μᾶς ποῦν πὼς ὁ Θεός, μέσα ἀπὸ τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη Τοῦ κινούμενος πρὸς ἡμᾶς, δὲν κάνει πράγματα περιστασιακά, παρ' ὅλο ποὺ κατὰ τὰ μέτρα τὰ ἀνθρώπινα φαίνονται περιστασιακά.
Ἐνῷ δίνει περισσότερο χρόνο στὴ θεραπεία τις κόρης του Ἰαΐρου, τὸ θαῦμα της αἱμορροούσης φαίνεται νὰ γίνεται σὲ μία στιγμή. Καὶ λένε οἱ Πατέρες ἑρμηνευτὲς ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ καρδιογνώστης καὶ ξέρει πολὺ βαθιὰ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ἐκεῖνο ποὺ κάνει δὲν τὸ κάνει μὲ κάποιο ζύγι, ὅπως τὸ μετρᾶμε ἐμεῖς, κάνει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνει στὴν κατάλληλη στιγμή, ὅπως πρέπει νὰ τὸ κάνει. Ἐκεῖνος δὲν κάνει περιστασιακὲς κινήσεις. Τόσο κάνει γιὰ τὴν αἱμορροοῦσα - καὶ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο ποὺ ἔχει νὰ κάνει - ἔτσι φανερώνεται σὲ αὐτήν, ἔτσι πρέπει σὲ αὐτήν, καὶ ἔτσι φανερώνεται στὴν κόρη του Ἰαΐρου. Πρῶτα-πρῶτα αὐτὸ σημαίνει, καὶ πάλι λέει ὁ Χρυσόστομος, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀξιολογήσουμε τὴ σχέση μας κι ἐμεῖς μὲ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὶς ἴδιες ποσότητες. Χρειάζεται μιὰ διάκριση καὶ κατὰ τὰ μέτρα αὐτῆς διακρίσεως θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ θὰ κάνουμε, ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πιὸ οὐσιαστικὸ καὶ τὸ πιὸ μεγάλο ποὺ πρέπει σὲ αὐτὴν τὴ στιγμή.
Τὰ δυὸ σημεῖα τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ πρέπει νὰ προβάλουμε στὴν περικοπή, συμπυκνώνονται μέσα ἀπὸ τὴ φράση ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὴν αἱμορροοῦσα: «ἥψατό μου τις, ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Ἀκουμπάει ἡ αἱμορροοῦσα μέσα ἀπὸ τὰ κρυπτά, χωρὶς κανένας νὰ καταλαβαίνει, καὶ ὁ Χριστὸς ἔκανε ἀποκαλύψεις καὶ λέει: «ἥψατό μου τις» καὶ «ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Νὰ κρατήσετε τὴν προοπτικὴ τὴν προηγούμενη στὴν καρδιά σας, ποὺ ὁ Χριστὸς ὅ,τι κάνει τὸ κάνει οὐσιαστικά. Εἶναι λοιπὸν ὁ Θεὸς ὁ κρυπτόμενος καὶ φανερούμενος μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Αὐτοῦ καὶ φανερώνεται γιὰ νὰ κάνει κάτι γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Στὴ δική μας τὴ ζωὴ ὑπάρχουνε δύο ἄκρα. Ἢ φανερωνόμαστε ἀπόλυτα καὶ διαφημιζόμαστε μὲ αὐτὰ ποὺ κάνουμε ἢ ἄλλοτε, φοβούμενοι πολλὲς φορὲς τὴν κοινωνικὴ ἐπαφή, κρυπτόμαστε πάρα πολύ, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε μήπως καὶ γελοιοποιηθοῦμε. Ὁ Χριστὸς ὅ,τι κάνει τὸ κάνει ἐν κρυπτῷ ἀλλὰ ἀποκαλύπτεται. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἡ αἱμορροοῦσα πλησιάζει κι ἐκείνη στὰ κρυφὰ νὰ Τὸν ἀκουμπήσει - γιατί δὲν θέλει νὰ παρουσιάσει τὸ πρόσωπό της, προσπαθεῖ νὰ ἔχει μία ἀπρόσωπη σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μία θεραπεία - ὁ Χριστὸς τὴν προκαλεῖ καὶ λέει «ἥψατό μου τις» καὶ θέλει νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ θέλει νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὴ μᾶζα, θέλει νὰ τὴν κάνει πρόσωπο, θέλει νὰ φανερωθεῖ μπροστά της αὐτὸς ὁ Θεὸς ὁ κρυπτόμενος. Ἀλλὰ φανερώνεται καὶ θέλει νὰ τῆς πεῖ ὅτι θέλω νὰ βρεθεῖς μπροστά μου καὶ θέλω νὰ κοινωνήσουμε προσωπικά, ἡ σχέση μου μαζὶ σοῦ εἶναι προσωπική, μὴ μοῦ κρύπτεσαι ἀφοῦ ἐγὼ δὲν σοῦ κρύπτομαι, ἀφοῦ ἐγώ σου φανερώνομαι καὶ σοῦ φανερώνομαι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου.
Καὶ ἡ μεγαλύτερη φανέρωση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φανέρωση τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν φανέρωση τῆς ἀγάπης Του. Καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνεται ἐν τῷ κρυπτῷ ἀλλὰ φανερώνεται ἡ ἀγάπη, ποὺ ἔχει ἐνεργήματα πολλὰ καὶ δυνάμεις πολλές. Καὶ αὐτὲς οἱ δυνάμεις φανερώνονται μέσα ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς φανερώνει τὴν ἀγάπη Του στὴ ζωή μας. Καὶ βγάζει ἐκείνην ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ Ἐκεῖνος, ἐνῷ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀφανής, καὶ παραμένει ἀφανὴς καὶ κρυπτόμενος, φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Τοῦ σ’ ἐκείνην, καὶ ἀποκτοῦν μιὰ προσωπικὴ σχέση. Καὶ πάλι οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες μας ὁμιλοῦν γιὰ τὴ σχέση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πρέπει νὰ εἶναι προσωπικὴ ἐν τῷ κρυπτῷ. Καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνω ποιά ἰσορροπία θὰ ἔχουν αὐτὲς οἱ σχέσεις, πέρα ἀπὸ τὸ πολὺ καὶ πέρα ἀπὸ τὸ λίγο. Εἶναι ἡ φανέρωση τῆς κρυφῆς ἀγάπης μέσα ἀπὸ τὴν πράξη τῆς ζωῆς καὶ αὐτὴ φανέρωση γίνεται μιὰ πράξη προσωπική.
«Ἔγνων γὰρ ἐγὼ δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν Χριστό; Τί; χάνει ὁ Χριστὸς κάτι; Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ χάσει κάτι, Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἀπέραντος, Αὐτὸς ποὺ εἶναι αἰώνιος; Τὴν ὥρα ποὺ κάνει κάτι, κάνει κάτι καὶ κουράζεται; Βγαίνει κάτι ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Του; Φυσικά. Ἐκεῖνος ἱεραρχεῖ τὰ πράγματα μὲ ἕναν δικό Του τρόπο. Ἐκεῖνος τὰ δίνει ὅλα χωρὶς νὰ χάνει τίποτε. Ἀλλὰ τὰ δίνει ὅλα! Ἡ θεραπεία ποὺ κάνει δὲν εἶναι μιὰ κίνηση μαγική, δὲν κάνει κάτι ἀπρόσωπα, δὲν ἀκουμπάει την αἱμορροοῦσα (ἄντε, μπορῶ νὰ τὸ κάνω καὶ τὸ κάνω, νὰ πᾶμε στὸν ἑπόμενο). Αὐτὸς δίνει τὰ πάντα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γνωρίζει ὅτι μιὰ δύναμη βγαίνει ἀπὸ Αὐτὸν γιατί τὸ θέλει ἡ αἱμορροοῦσα. Τὰ κάνει ὅλα, χωρὶς νὰ ἐξαντλεῖται, γιατί εἶναι ὁ Θεός.
Καὶ πάλι ὁ Χρυσόστομος: Καὶ ἐμεῖς μετέχοντες στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου, τὰ δίνουμε ὅλα ἐν Χριστῷ γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ καταλαβαίνουμε ποὺ κάτι βγαίνει ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἐκεῖ ποὺ πᾶμε νὰ ἐξαντληθοῦμε - γιατί τὸ κάνουμε ἐν Χριστῷ ὅμως - δὲν ἐξαντλούμαστε καὶ εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε. Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν χάνει κάτι ἀπὸ Αὐτὸ ποὺ εἶναι. Καὶ ἐμεῖς ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ κάνοντας αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου, οὔτε περιστασιακὰ οὔτε μὴ βιομηχανικά, ὅπως τὸ εἴπαμε στὸ πρῶτο σημεῖο, οὔτε ἀπρόσωπα, ὅπως τὸ εἴπαμε στὸ δεύτερο σημεῖο, κάνουμε ὅ,τι πρέπει νὰ κάνουμε ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ δὲν φοβόμαστε μήπως ἐξαντληθοῦμε, γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα βρισκόμαστε μέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ κάνουμε κατὰ τὰ μέτρα ποὺ τὸ ἔκανε Ἐκεῖνος. Μέσα ἀπὸ τὴ δική Του ζωὴ μετέχουμε καὶ ἐμεῖς καὶ δὲν ἀδειάζουμε ποτέ. Ὅποιος φοβηθεῖ μὲς στὴν Ἐκκλησία ὅτι θὰ ἀδειάσει θὰ ζήσει μιὰ Κόλαση ἀπέραντη. Γι' αὐτὸ πολλὲς φορὲς φοβόμαστε καὶ περιορίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε. Φοβόμαστε ὅτι τὸ σῶμα μας ἢ ἡ ὕπαρξή μας θὰ ἐξαντληθεῖ - καὶ αὐτὸ γίνεται γιὰ μιὰ στιγμή, «γνωρίζει μιὰ δύναμη νὰ βγαίνει ἀπὸ Αὐτόν» - καὶ ὅμως τὴν ἴδια ὥρα ἐμεῖς, ζῶντας κοντά Του, εἴμαστε γεμᾶτοι ἀπὸ τὴ χάρη Του. Καὶ ἐκεῖ εἶναι ἕνας ἄξονας ζωῆς καὶ ἐκεῖ εἴμαστε πάνω στὸ μεταίχμιο, πάνω στὸ ξυράφι περπατᾶμε. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ κάνουμε πράγματα, φοβόμαστε καὶ πᾶμε πίσω. Καὶ ἂν φοβηθοῦμε θὰ ζήσουμε Κόλαση. Καὶ ἂν ἀνοιχτοῦμε θὰ γεμίσουμε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ζήσουμε ἀπὸ τώρα τὸν Παράδεισο. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ αὐτὰ τὰ τρία σημεῖα ἀποκαλύπτουν αὐτὴ τὴ δυνατότητα τῆς κοινωνίας μὲ τὸν κόσμο καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε περιστασιακὰ οὔτε βιομηχανικά, οὔτε «ποσοτικὴ ἀξιολόγηση» οὔτε περιστασιακὸ πέρασμα, οὔτε κρυφὸ καὶ ἀφανές, ἀπρόσωπο, ὅλα [εἶναι] μέσα ἀπὸ τὴ φανέρωση τῆς ἀγάπης. Καὶ τέλος, χωρὶς τὴν ἀξιολόγηση τοῦ κόπου καὶ τοῦ μόχθου καὶ χωρὶς τὴν ἀξιολόγηση τοῦ τί χάνω καὶ τί κερδίζω. Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς ἡ περικοπὴ βρίσκει τὴν ἀποκορύφωσή της καὶ τὴ βαθιά της ἑρμηνεία. Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ περικοπὴ εἶναι λοιπὸν πραγματικὰ ἕνας ἄξονας τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ ἕνας ἄξονας λειτουργίας, γιατί ὄχι, τῶν κοινωνικῶν μας σχέσεων ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀξιολογηθεῖ ὅπως ὅλες οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀξιολογηθεῖ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν πράξη τῆς καθημερινότητάς μας, γιὰ νὰ μποροῦμε πραγματικὰ νὰ σταθοῦμε στὸ μεταίχμιο. Οὔτε νὰ διαφημιστοῦμε οὔτε νὰ γίνουμε ἀπρόσωποι. Οὔτε νὰ προκαλοῦμε μὲ τὴν παρουσία μας οὔτε νὰ κρυπτόμαστε μέσα στὴν ἀφάνειά μας καὶ νὰ μὴν κάνουμε τίποτε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ἡ ἀξιολόγηση πραγματικὰ εἶναι δύσκολη καὶ εἶναι δύσκολο νὰ σταθεῖς πάνω στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει μονάχα μέσα ἀπὸ τὴν βίωση τοῦ μυστήριου τῆς χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κάθε μέρα εἶναι κοντά μας.
Φιλολογικὴ ἐπιμέλεια κειμένου
Ἑλένη Κονδύλη
Σὲ τρία σημεῖα νὰ σταθῶ μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν περικοπή, γιὰ νὰ σᾶς περιγράψω τί ἀκριβῶς θέλει νὰ μᾶς δώσει ὅλη ἡ περικοπή. Πρῶτα πρῶτα εἶναι ἕνα στοιχεῖο ποὺ εἶναι ἐξωτερικὸ καὶ δὲν φαίνεται νὰ ἀξίζει τὸν κόπο κάποιος νὰ τὸ ἐρμηνεύεσει. Ὅπως οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐπέτρεψαν νὰ ἀναγιγνώσκεται... ἡ περικοπή, ἔχουν κάποια προοπτική. Θὰ μποροῦσαν νὰ πάρουνε μόνο τὸ θαῦμα της αἱμορροούσης καὶ νὰ τὸ βάλουν νὰ τὸ ἀκούσουμε σήμερα ἢ μόνο τὸ θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τῆς κόρης του Ἰαΐρου. Βάζουνε τὶς δύο περικοπὲς μαζὶ σὲ μία ἑνότητα, θέλοντας νὰ μᾶς ποῦν πὼς ὁ Θεός, μέσα ἀπὸ τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη Τοῦ κινούμενος πρὸς ἡμᾶς, δὲν κάνει πράγματα περιστασιακά, παρ' ὅλο ποὺ κατὰ τὰ μέτρα τὰ ἀνθρώπινα φαίνονται περιστασιακά.
Ἐνῷ δίνει περισσότερο χρόνο στὴ θεραπεία τις κόρης του Ἰαΐρου, τὸ θαῦμα της αἱμορροούσης φαίνεται νὰ γίνεται σὲ μία στιγμή. Καὶ λένε οἱ Πατέρες ἑρμηνευτὲς ὅτι ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ὁ καρδιογνώστης καὶ ξέρει πολὺ βαθιὰ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ἐκεῖνο ποὺ κάνει δὲν τὸ κάνει μὲ κάποιο ζύγι, ὅπως τὸ μετρᾶμε ἐμεῖς, κάνει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνει στὴν κατάλληλη στιγμή, ὅπως πρέπει νὰ τὸ κάνει. Ἐκεῖνος δὲν κάνει περιστασιακὲς κινήσεις. Τόσο κάνει γιὰ τὴν αἱμορροοῦσα - καὶ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο ποὺ ἔχει νὰ κάνει - ἔτσι φανερώνεται σὲ αὐτήν, ἔτσι πρέπει σὲ αὐτήν, καὶ ἔτσι φανερώνεται στὴν κόρη του Ἰαΐρου. Πρῶτα-πρῶτα αὐτὸ σημαίνει, καὶ πάλι λέει ὁ Χρυσόστομος, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἀξιολογήσουμε τὴ σχέση μας κι ἐμεῖς μὲ τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὶς ἴδιες ποσότητες. Χρειάζεται μιὰ διάκριση καὶ κατὰ τὰ μέτρα αὐτῆς διακρίσεως θὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ θὰ κάνουμε, ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ πιὸ οὐσιαστικὸ καὶ τὸ πιὸ μεγάλο ποὺ πρέπει σὲ αὐτὴν τὴ στιγμή.
Τὰ δυὸ σημεῖα τὰ ὑπόλοιπα, ποὺ πρέπει νὰ προβάλουμε στὴν περικοπή, συμπυκνώνονται μέσα ἀπὸ τὴ φράση ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὴν αἱμορροοῦσα: «ἥψατό μου τις, ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Ἀκουμπάει ἡ αἱμορροοῦσα μέσα ἀπὸ τὰ κρυπτά, χωρὶς κανένας νὰ καταλαβαίνει, καὶ ὁ Χριστὸς ἔκανε ἀποκαλύψεις καὶ λέει: «ἥψατό μου τις» καὶ «ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Νὰ κρατήσετε τὴν προοπτικὴ τὴν προηγούμενη στὴν καρδιά σας, ποὺ ὁ Χριστὸς ὅ,τι κάνει τὸ κάνει οὐσιαστικά. Εἶναι λοιπὸν ὁ Θεὸς ὁ κρυπτόμενος καὶ φανερούμενος μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Αὐτοῦ καὶ φανερώνεται γιὰ νὰ κάνει κάτι γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Στὴ δική μας τὴ ζωὴ ὑπάρχουνε δύο ἄκρα. Ἢ φανερωνόμαστε ἀπόλυτα καὶ διαφημιζόμαστε μὲ αὐτὰ ποὺ κάνουμε ἢ ἄλλοτε, φοβούμενοι πολλὲς φορὲς τὴν κοινωνικὴ ἐπαφή, κρυπτόμαστε πάρα πολύ, γιατί δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε μήπως καὶ γελοιοποιηθοῦμε. Ὁ Χριστὸς ὅ,τι κάνει τὸ κάνει ἐν κρυπτῷ ἀλλὰ ἀποκαλύπτεται. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ ἡ αἱμορροοῦσα πλησιάζει κι ἐκείνη στὰ κρυφὰ νὰ Τὸν ἀκουμπήσει - γιατί δὲν θέλει νὰ παρουσιάσει τὸ πρόσωπό της, προσπαθεῖ νὰ ἔχει μία ἀπρόσωπη σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μία θεραπεία - ὁ Χριστὸς τὴν προκαλεῖ καὶ λέει «ἥψατό μου τις» καὶ θέλει νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ θέλει νὰ τὴν βγάλει ἀπὸ τὴ μᾶζα, θέλει νὰ τὴν κάνει πρόσωπο, θέλει νὰ φανερωθεῖ μπροστά της αὐτὸς ὁ Θεὸς ὁ κρυπτόμενος. Ἀλλὰ φανερώνεται καὶ θέλει νὰ τῆς πεῖ ὅτι θέλω νὰ βρεθεῖς μπροστά μου καὶ θέλω νὰ κοινωνήσουμε προσωπικά, ἡ σχέση μου μαζὶ σοῦ εἶναι προσωπική, μὴ μοῦ κρύπτεσαι ἀφοῦ ἐγὼ δὲν σοῦ κρύπτομαι, ἀφοῦ ἐγώ σου φανερώνομαι καὶ σοῦ φανερώνομαι μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου.
Καὶ ἡ μεγαλύτερη φανέρωση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ φανέρωση τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι μέσα ἀπὸ τὴν φανέρωση τῆς ἀγάπης Του. Καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνεται ἐν τῷ κρυπτῷ ἀλλὰ φανερώνεται ἡ ἀγάπη, ποὺ ἔχει ἐνεργήματα πολλὰ καὶ δυνάμεις πολλές. Καὶ αὐτὲς οἱ δυνάμεις φανερώνονται μέσα ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς φανερώνει τὴν ἀγάπη Του στὴ ζωή μας. Καὶ βγάζει ἐκείνην ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ Ἐκεῖνος, ἐνῷ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀφανής, καὶ παραμένει ἀφανὴς καὶ κρυπτόμενος, φανερώνεται μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη Τοῦ σ’ ἐκείνην, καὶ ἀποκτοῦν μιὰ προσωπικὴ σχέση. Καὶ πάλι οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες μας ὁμιλοῦν γιὰ τὴ σχέση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πρέπει νὰ εἶναι προσωπικὴ ἐν τῷ κρυπτῷ. Καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνω ποιά ἰσορροπία θὰ ἔχουν αὐτὲς οἱ σχέσεις, πέρα ἀπὸ τὸ πολὺ καὶ πέρα ἀπὸ τὸ λίγο. Εἶναι ἡ φανέρωση τῆς κρυφῆς ἀγάπης μέσα ἀπὸ τὴν πράξη τῆς ζωῆς καὶ αὐτὴ φανέρωση γίνεται μιὰ πράξη προσωπική.
«Ἔγνων γὰρ ἐγὼ δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἐξ ἐμοῦ». Τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν Χριστό; Τί; χάνει ὁ Χριστὸς κάτι; Μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ χάσει κάτι, Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἀπέραντος, Αὐτὸς ποὺ εἶναι αἰώνιος; Τὴν ὥρα ποὺ κάνει κάτι, κάνει κάτι καὶ κουράζεται; Βγαίνει κάτι ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Του; Φυσικά. Ἐκεῖνος ἱεραρχεῖ τὰ πράγματα μὲ ἕναν δικό Του τρόπο. Ἐκεῖνος τὰ δίνει ὅλα χωρὶς νὰ χάνει τίποτε. Ἀλλὰ τὰ δίνει ὅλα! Ἡ θεραπεία ποὺ κάνει δὲν εἶναι μιὰ κίνηση μαγική, δὲν κάνει κάτι ἀπρόσωπα, δὲν ἀκουμπάει την αἱμορροοῦσα (ἄντε, μπορῶ νὰ τὸ κάνω καὶ τὸ κάνω, νὰ πᾶμε στὸν ἑπόμενο). Αὐτὸς δίνει τὰ πάντα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γνωρίζει ὅτι μιὰ δύναμη βγαίνει ἀπὸ Αὐτὸν γιατί τὸ θέλει ἡ αἱμορροοῦσα. Τὰ κάνει ὅλα, χωρὶς νὰ ἐξαντλεῖται, γιατί εἶναι ὁ Θεός.
Καὶ πάλι ὁ Χρυσόστομος: Καὶ ἐμεῖς μετέχοντες στὴ ζωὴ τοῦ κόσμου, τὰ δίνουμε ὅλα ἐν Χριστῷ γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ καταλαβαίνουμε ποὺ κάτι βγαίνει ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ἐκεῖ ποὺ πᾶμε νὰ ἐξαντληθοῦμε - γιατί τὸ κάνουμε ἐν Χριστῷ ὅμως - δὲν ἐξαντλούμαστε καὶ εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε. Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν χάνει κάτι ἀπὸ Αὐτὸ ποὺ εἶναι. Καὶ ἐμεῖς ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ κάνοντας αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου, οὔτε περιστασιακὰ οὔτε μὴ βιομηχανικά, ὅπως τὸ εἴπαμε στὸ πρῶτο σημεῖο, οὔτε ἀπρόσωπα, ὅπως τὸ εἴπαμε στὸ δεύτερο σημεῖο, κάνουμε ὅ,τι πρέπει νὰ κάνουμε ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ δὲν φοβόμαστε μήπως ἐξαντληθοῦμε, γιατί ἐκείνη τὴν ὥρα βρισκόμαστε μέσα στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ κάνουμε κατὰ τὰ μέτρα ποὺ τὸ ἔκανε Ἐκεῖνος. Μέσα ἀπὸ τὴ δική Του ζωὴ μετέχουμε καὶ ἐμεῖς καὶ δὲν ἀδειάζουμε ποτέ. Ὅποιος φοβηθεῖ μὲς στὴν Ἐκκλησία ὅτι θὰ ἀδειάσει θὰ ζήσει μιὰ Κόλαση ἀπέραντη. Γι' αὐτὸ πολλὲς φορὲς φοβόμαστε καὶ περιορίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε. Φοβόμαστε ὅτι τὸ σῶμα μας ἢ ἡ ὕπαρξή μας θὰ ἐξαντληθεῖ - καὶ αὐτὸ γίνεται γιὰ μιὰ στιγμή, «γνωρίζει μιὰ δύναμη νὰ βγαίνει ἀπὸ Αὐτόν» - καὶ ὅμως τὴν ἴδια ὥρα ἐμεῖς, ζῶντας κοντά Του, εἴμαστε γεμᾶτοι ἀπὸ τὴ χάρη Του. Καὶ ἐκεῖ εἶναι ἕνας ἄξονας ζωῆς καὶ ἐκεῖ εἴμαστε πάνω στὸ μεταίχμιο, πάνω στὸ ξυράφι περπατᾶμε. Καὶ τὴν ὥρα ποὺ κάνουμε πράγματα, φοβόμαστε καὶ πᾶμε πίσω. Καὶ ἂν φοβηθοῦμε θὰ ζήσουμε Κόλαση. Καὶ ἂν ἀνοιχτοῦμε θὰ γεμίσουμε ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ ζήσουμε ἀπὸ τώρα τὸν Παράδεισο. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.
Καὶ αὐτὰ τὰ τρία σημεῖα ἀποκαλύπτουν αὐτὴ τὴ δυνατότητα τῆς κοινωνίας μὲ τὸν κόσμο καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε περιστασιακὰ οὔτε βιομηχανικά, οὔτε «ποσοτικὴ ἀξιολόγηση» οὔτε περιστασιακὸ πέρασμα, οὔτε κρυφὸ καὶ ἀφανές, ἀπρόσωπο, ὅλα [εἶναι] μέσα ἀπὸ τὴ φανέρωση τῆς ἀγάπης. Καὶ τέλος, χωρὶς τὴν ἀξιολόγηση τοῦ κόπου καὶ τοῦ μόχθου καὶ χωρὶς τὴν ἀξιολόγηση τοῦ τί χάνω καὶ τί κερδίζω. Καὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς ἡ περικοπὴ βρίσκει τὴν ἀποκορύφωσή της καὶ τὴ βαθιά της ἑρμηνεία. Ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ περικοπὴ εἶναι λοιπὸν πραγματικὰ ἕνας ἄξονας τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ ἕνας ἄξονας λειτουργίας, γιατί ὄχι, τῶν κοινωνικῶν μας σχέσεων ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀξιολογηθεῖ ὅπως ὅλες οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀξιολογηθεῖ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν πράξη τῆς καθημερινότητάς μας, γιὰ νὰ μποροῦμε πραγματικὰ νὰ σταθοῦμε στὸ μεταίχμιο. Οὔτε νὰ διαφημιστοῦμε οὔτε νὰ γίνουμε ἀπρόσωποι. Οὔτε νὰ προκαλοῦμε μὲ τὴν παρουσία μας οὔτε νὰ κρυπτόμαστε μέσα στὴν ἀφάνειά μας καὶ νὰ μὴν κάνουμε τίποτε γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου. Ἡ ἀξιολόγηση πραγματικὰ εἶναι δύσκολη καὶ εἶναι δύσκολο νὰ σταθεῖς πάνω στὴν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ. Καὶ αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει μονάχα μέσα ἀπὸ τὴν βίωση τοῦ μυστήριου τῆς χάρης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ κάθε μέρα εἶναι κοντά μας.
Φιλολογικὴ ἐπιμέλεια κειμένου
Ἑλένη Κονδύλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου