Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ἡ πλατφόρμα νεοταξικῆς προπαγάνδας Netflix καλεῖ τὰ παιδιά μας νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν «ἴδια βαρετὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία ποὺ ἐπαναλαμβάνεται κάθε χρόνο» καὶ νὰ τὴν μεταλλάξουν σὲ μιὰ «πολυπολιτισμική, βίγκαν γιορτὴ διασκέδασης μὲ πολλὰ πὸπ τραγούδια καὶ πράγματα γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή».
Αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια ἑνὸς κοριτσιοῦ ποὺ παρουσιάζει μιὰ «ἐναλλακτικὴ» σχολικὴ γιορτὴ γιὰ τὰ Χριστούγεννα, σὲ μιὰ τρισάθλια παιδικὴ ταινία animation ἀπὸ τὸ Netflix ποὺ ὀνομάζεται «That Christmas». Σὲ λίγα μόλις λεπτά, τὰ παιδιὰ ποὺ συμμετέχουν στὴν παράσταση προλαβαίνουν νὰ βλασφημήσουν καὶ νὰ γελοιοποιήσουν... τὸ καθετὶ στὴν ἱερὴ σκηνὴ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ.
Χρησιμοποιῶντας τὸ παραπέτασμα τῆς παιδικῆς «ἀθωότητας», τοῦ «χιοῦμορ», τῆς «ἀφέλειας» καὶ τῆς «χαριτωμενιάς», παρουσιάζεται ἕνα ἔκτρωμα ποὺ συμπυκνώνει ὅλες τὶς αἰχμὲς τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας, ὅπως ὁ νεοφεμινισμός, ὁ βιγκανισμός, ἡ παραχάραξη καὶ ἀποδόμηση τοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ βλασφημία, οἱ ἐκτρώσεις καὶ ἡ «συμπεριληπτικότητα». Τὰ παιδιὰ στὴν ταινία ἀνησυχοῦν σὲ σημεῖο παράνοιας γιὰ τὴν «κλιματικὴ ἀλλαγὴ» ποὺ «πετάγεται» συνεχῶς σὲ ἄσχετα σημεῖα τῆς ἱστορίας, σὰν «διαφημιστικὸ» ποὺ κυνηγᾶ ἀνελέητα τοὺς θεατές.
Τὸ κορίτσι ποὺ παρουσιάζει τὸ παιδικὸ θέατρο, λέει ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνας... «hipster» καὶ ἀντὶ γιὰ τοὺς τρεῖς μάγους, ἐμφανίζονται οἱ «τρεῖς σοφὲς γυναῖκες». Ἀντὶ γιὰ τὰ ζῶα τῆς φάτνης, οἱ βοσκοὶ βόσκουν... λαχανικὰ ὅπως μπρόκολα, καλαμπόκια καί... μελιτζάνες.
Τὸ κορίτσι ποὺ παριστάνει τὴν ἔγκυο Παναγία, ἔχει ἕνα καρπούζι στὴν κοιλιὰ στὸ ὁποῖο ἔχει λαξευτεῖ ἕνα πρόσωπο καὶ συμβολίζει τὸν μικρό... Χριστό. Σὲ κάποια φάση ἡ «Παναγία» ἀρχίζει νὰ τραγουδάει τὸ γνωστὸ τραγούδι «Papa don’t preach» της Μαντόνα (ποὺ ἄλλωστε ἀποτελεῖ παπικὸ τίτλο τῆς Παναγίας), μὲ τοὺς στίχους τοῦ συγκεκριμένου τραγουδιοῦ νὰ ἀφοροῦν τοὺς λογισμούς τῆς Μαντόνα γιὰ τὸ ἂν θὰ κάνει ἔκτρωση στὸ παιδὶ ποὺ κυοφοροῦσε.
Ἔχουμε νὰ κάνουμε δηλαδὴ μὲ μιὰ τερατώδη βλασφημία καὶ μόνο μὲ τὸν ὑπαινιγμὸ ὅτι ἡ «Παναγία» διασκεδάζει μὲ τὴν πιθανότητα νὰ θανατώσει τὸν ἀγέννητο «Χριστὸ» μέσῳ τῆς ἔκτρωσης, καὶ μάλιστα νὰ τὸ ἐμφανίζουν ἐν εἴδει «ἀστείου» ἀπὸ παιδιὰ δημοτικοῦ ποὺ «φλερτάρουν» μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἄμβλωσης.
Μάλιστα – τρόπον τινά – ὁ «Χριστὸς» γίνεται πράγματι κομμάτια (ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ ἐκτρωθέντα ἔμβρυα) μὲ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει «κατὰ λάθος» στὴν παράσταση ἀμέσως μετά, καὶ ἀπογειώνει ἐντελῶς τὴ βλασφημία.
Ἕνα παιδὶ ποὺ εἶναι ντυμένο ὡς ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ πέφτει κατὰ λάθος πάνω στὴν «Παναγία» (τὴν ὥρα ποὺ τὸ κορίτσι λέει τὸν στίχο «I ‘m keeping my baby» ἀπὸ τὸ τραγούδι τῆς Μαντόνα) καὶ ὅπως τὴ σκουντάει, τὸ καρπούζι της πέφτει στὴν σκηνὴ καὶ οἱ κόκκινοι (σὰν αἷμα) χυμοὶ τοῦ διαλυμένου καρπουζιοῦ πετάγονται στὰ πρόσωπα τῶν θεατῶν.
Πόση λύσσα βγάζει γιὰ τὸν Χριστὸ αὐτὴ ἡ σκηνή, μπορεῖτε νὰ τὸ κατανοήσετε μὲ λίγους συνειρμούς. Ὅλα αὐτὰ τὰ διεστραμμένα νοήματα ἐσωκλείονται σὲ μιὰ σκηνὴ τοῦ «That Christmas» ποὺ δὲν κρατᾶ παραπάνω ἀπὸ λίγα λεπτά. Αὐτὸ τὸ βέβηλο σκοτάδι πλασάρεται σὲ μικρὰ παιδιὰ σὲ μιὰ «χριστουγεννιάτικη» ταινία ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ γίνει ἐθιμοτυπικὴ γιὰ κάθε τέτοια περίοδο.
Μπορεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τί ζημιὰ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει στὰ παιδικὰ μυαλουδάκια, ἕνα τόσο συμπυκνωμένο δηλητήριο ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα μηνύματα. Καὶ μπορεῖτε νὰ κατανοήσετε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ πὼς «δένουν» ὅλα μαζὶ στὴν προπαγάνδα τους.
Αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια ἑνὸς κοριτσιοῦ ποὺ παρουσιάζει μιὰ «ἐναλλακτικὴ» σχολικὴ γιορτὴ γιὰ τὰ Χριστούγεννα, σὲ μιὰ τρισάθλια παιδικὴ ταινία animation ἀπὸ τὸ Netflix ποὺ ὀνομάζεται «That Christmas». Σὲ λίγα μόλις λεπτά, τὰ παιδιὰ ποὺ συμμετέχουν στὴν παράσταση προλαβαίνουν νὰ βλασφημήσουν καὶ νὰ γελοιοποιήσουν... τὸ καθετὶ στὴν ἱερὴ σκηνὴ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ.
Χρησιμοποιῶντας τὸ παραπέτασμα τῆς παιδικῆς «ἀθωότητας», τοῦ «χιοῦμορ», τῆς «ἀφέλειας» καὶ τῆς «χαριτωμενιάς», παρουσιάζεται ἕνα ἔκτρωμα ποὺ συμπυκνώνει ὅλες τὶς αἰχμὲς τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας, ὅπως ὁ νεοφεμινισμός, ὁ βιγκανισμός, ἡ παραχάραξη καὶ ἀποδόμηση τοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ βλασφημία, οἱ ἐκτρώσεις καὶ ἡ «συμπεριληπτικότητα». Τὰ παιδιὰ στὴν ταινία ἀνησυχοῦν σὲ σημεῖο παράνοιας γιὰ τὴν «κλιματικὴ ἀλλαγὴ» ποὺ «πετάγεται» συνεχῶς σὲ ἄσχετα σημεῖα τῆς ἱστορίας, σὰν «διαφημιστικὸ» ποὺ κυνηγᾶ ἀνελέητα τοὺς θεατές.
Τὸ κορίτσι ποὺ παρουσιάζει τὸ παιδικὸ θέατρο, λέει ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνας... «hipster» καὶ ἀντὶ γιὰ τοὺς τρεῖς μάγους, ἐμφανίζονται οἱ «τρεῖς σοφὲς γυναῖκες». Ἀντὶ γιὰ τὰ ζῶα τῆς φάτνης, οἱ βοσκοὶ βόσκουν... λαχανικὰ ὅπως μπρόκολα, καλαμπόκια καί... μελιτζάνες.
Τὸ κορίτσι ποὺ παριστάνει τὴν ἔγκυο Παναγία, ἔχει ἕνα καρπούζι στὴν κοιλιὰ στὸ ὁποῖο ἔχει λαξευτεῖ ἕνα πρόσωπο καὶ συμβολίζει τὸν μικρό... Χριστό. Σὲ κάποια φάση ἡ «Παναγία» ἀρχίζει νὰ τραγουδάει τὸ γνωστὸ τραγούδι «Papa don’t preach» της Μαντόνα (ποὺ ἄλλωστε ἀποτελεῖ παπικὸ τίτλο τῆς Παναγίας), μὲ τοὺς στίχους τοῦ συγκεκριμένου τραγουδιοῦ νὰ ἀφοροῦν τοὺς λογισμούς τῆς Μαντόνα γιὰ τὸ ἂν θὰ κάνει ἔκτρωση στὸ παιδὶ ποὺ κυοφοροῦσε.
Ἔχουμε νὰ κάνουμε δηλαδὴ μὲ μιὰ τερατώδη βλασφημία καὶ μόνο μὲ τὸν ὑπαινιγμὸ ὅτι ἡ «Παναγία» διασκεδάζει μὲ τὴν πιθανότητα νὰ θανατώσει τὸν ἀγέννητο «Χριστὸ» μέσῳ τῆς ἔκτρωσης, καὶ μάλιστα νὰ τὸ ἐμφανίζουν ἐν εἴδει «ἀστείου» ἀπὸ παιδιὰ δημοτικοῦ ποὺ «φλερτάρουν» μὲ τὴν ἰδέα τῆς ἄμβλωσης.
Μάλιστα – τρόπον τινά – ὁ «Χριστὸς» γίνεται πράγματι κομμάτια (ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ ἐκτρωθέντα ἔμβρυα) μὲ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει «κατὰ λάθος» στὴν παράσταση ἀμέσως μετά, καὶ ἀπογειώνει ἐντελῶς τὴ βλασφημία.
Ἕνα παιδὶ ποὺ εἶναι ντυμένο ὡς ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ πέφτει κατὰ λάθος πάνω στὴν «Παναγία» (τὴν ὥρα ποὺ τὸ κορίτσι λέει τὸν στίχο «I ‘m keeping my baby» ἀπὸ τὸ τραγούδι τῆς Μαντόνα) καὶ ὅπως τὴ σκουντάει, τὸ καρπούζι της πέφτει στὴν σκηνὴ καὶ οἱ κόκκινοι (σὰν αἷμα) χυμοὶ τοῦ διαλυμένου καρπουζιοῦ πετάγονται στὰ πρόσωπα τῶν θεατῶν.
Πόση λύσσα βγάζει γιὰ τὸν Χριστὸ αὐτὴ ἡ σκηνή, μπορεῖτε νὰ τὸ κατανοήσετε μὲ λίγους συνειρμούς. Ὅλα αὐτὰ τὰ διεστραμμένα νοήματα ἐσωκλείονται σὲ μιὰ σκηνὴ τοῦ «That Christmas» ποὺ δὲν κρατᾶ παραπάνω ἀπὸ λίγα λεπτά. Αὐτὸ τὸ βέβηλο σκοτάδι πλασάρεται σὲ μικρὰ παιδιὰ σὲ μιὰ «χριστουγεννιάτικη» ταινία ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ γίνει ἐθιμοτυπικὴ γιὰ κάθε τέτοια περίοδο.
Μπορεῖτε νὰ ἀντιληφθεῖτε τί ζημιὰ μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει στὰ παιδικὰ μυαλουδάκια, ἕνα τόσο συμπυκνωμένο δηλητήριο ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα μηνύματα. Καὶ μπορεῖτε νὰ κατανοήσετε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ πὼς «δένουν» ὅλα μαζὶ στὴν προπαγάνδα τους.
Κλείνουμε τὴν προπαγάνδα ἔξω ἀπὸ τὰ σπίτια μας
Ὁ συνεχὴς βιασμὸς τῆς χριστιανικῆς πίστης παραμένει κορυφαία προτεραιότητα γιὰ τὴν ἀτζέντα τῶν νεοταξιτῶν, καὶ ὅπως εἴχαμε ἐκτιμήσει ἀπὸ ἐδῶ, ἡ ἐκλογὴ Τρὰμπ δὲν ἀλλάζει τίποτα στὴ βιομηχανία τοῦ θεάματος ποὺ ἔχει ταχθεῖ γι’ αὐτὸν τὸν σκοπό. Ἴσα – ἴσα, οἱ βλασφημίες φαίνεται νὰ γίνονται ἀκόμα χειρότερες, ἀκόμα πιὸ προκλητικὲς καὶ ἄμεσες, ὡς ἐπίδειξη δύναμης τῆς σατανοκρατούμενης «ἐλίτ».
Παρῆλθε γιὰ τὰ καλὰ ὁ καιρὸς ποὺ ὑπῆρχε περιθώριο ἐφησυχασμοῦ σὲ αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἔχουμε εἰσέλθει σὲ ἐποχὲς ποὺ πρέπει νὰ παίρνουμε αὐστηρὲς ἀποφάσεις καὶ νὰ κόβουμε ὅτι σάπιο προσβάλλει τὴν καθημερινότητά μας καὶ τὴν ὑγεία τῆς οἰκογένειάς μας. Γρήγορα, πρὶν ἐπεκταθεῖ ἡ γάγγραινα. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀπαιτεῖ νὰ «κόψουμε» προεκτάσεις τοῦ θελήματός μας, τῆς βολῆς μας, τῆς διασκέδασής μας. Ἂν δὲν πάρουμε τώρα αὐτὲς τὶς εὔκολες ἀποφάσεις, πῶς θὰ πάρουμε αὔριο τὶς μεγάλες ποὺ θὰ καθορίσουν ὁλόκληρη τὴ ζωή μας;
Δὲ νοεῖται μιὰ διαδικτυακὴ πλατφόρμα νὰ βανδαλίζει ἀνοιχτὰ τὴν πίστη μας, κι ἐμεῖς νὰ βρίσκουμε προφάσεις γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴ συνδρομή, προκειμένου νὰ μὴ χάσουμε τὴν τάδε σειρὰ ἢ γιὰ «νὰ ἔχει τὸ παιδὶ κάτι νά... βλέπει» κλπ. Οὔτε κἂν στέκει ἡ δικαιολογία ὅτι «θὰ προσέχω νὰ βλέπει μόνο τὰ ὠφέλιμα» τὸ παιδί. Εἶναι σὰν νὰ στέλνουμε τὰ παιδιὰ νὰ περιπλανηθοῦν ἀμέριμνα σὲ ἕνα ναρκοπέδιο καὶ ἐμεῖς νὰ λέμε ὅτι δὲν πειράζει, γιατί θὰ προλάβουμε ὅλες τὶς νάρκες. Δὲν ἔχει νόημα αὐτό, παρὰ μόνο ὡς πρόφαση γιὰ δικά μας συμφέροντα.
Δὲν μποροῦμε νὰ παραμένουμε ἄλλο «χλιαροὶ» σὲ αὐτὰ τὰ θέματα, γιατί θὰ μᾶς «ἐμέσουν» οἱ ἐξελίξεις.
Ἡ ἀπάντηση ἑνὸς χριστιανοῦ γιὰ τέτοιες προκλήσεις ἐναντίον τῆς πίστης, ὀφείλει νὰ εἶναι μόνο μιά: νὰ ἀποδοκιμάσει μὲ κάθε τρόπο τὶς πλατφόρμες ποὺ φιλοξενοῦν καὶ παράγουν αὐτὴ τὴ νεκρωτικὴ προπαγάνδα. Διακόπτοντας τὴ συνδρομὴ ἂν ὑπάρχει, βαθμολογῶντας ἀρνητικὰ αὐτὰ τὰ αἴσχη, στέλνοντας μηνύματα διαμαρτυρίας, ἐνημερώνοντας γονεῖς καὶ παιδιὰ γιὰ τὶς παγίδες καὶ ἀποθαρρύνοντας κόσμο νὰ στραφεῖ στὴν ψηφιακὴ πλύση ἐγκεφάλου.
Ἐξάλλου τὰ δικά μας φωτεινὰ Χριστούγεννα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς δικές τους δαιμονικὲς σκιές. Ἀλίμονο ἂν πρέπει νὰ «κρεμαστοῦμε» ἀπὸ ταινίες γιὰ νὰ νιώσουμε τὸ πνεῦμα τῆς ἑορτῆς. Ἔχουμε τὶς Λειτουργίες μας μὲ τοὺς ὑπέροχους ὕμνους μας, ποὺ μποροῦν νὰ γίνουν βάλσαμο γιὰ κάθε παιδικὴ ψυχή. Ἀρκετὸ πόλεμο ἔχουμε στὸν κόσμο, ἂς μὴν τὸν φέρνουμε οἰκειοθελῶς καὶ μέσα στὰ σπίτια μας.
Παρῆλθε γιὰ τὰ καλὰ ὁ καιρὸς ποὺ ὑπῆρχε περιθώριο ἐφησυχασμοῦ σὲ αὐτὰ τὰ πράγματα. Ἔχουμε εἰσέλθει σὲ ἐποχὲς ποὺ πρέπει νὰ παίρνουμε αὐστηρὲς ἀποφάσεις καὶ νὰ κόβουμε ὅτι σάπιο προσβάλλει τὴν καθημερινότητά μας καὶ τὴν ὑγεία τῆς οἰκογένειάς μας. Γρήγορα, πρὶν ἐπεκταθεῖ ἡ γάγγραινα. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀπαιτεῖ νὰ «κόψουμε» προεκτάσεις τοῦ θελήματός μας, τῆς βολῆς μας, τῆς διασκέδασής μας. Ἂν δὲν πάρουμε τώρα αὐτὲς τὶς εὔκολες ἀποφάσεις, πῶς θὰ πάρουμε αὔριο τὶς μεγάλες ποὺ θὰ καθορίσουν ὁλόκληρη τὴ ζωή μας;
Δὲ νοεῖται μιὰ διαδικτυακὴ πλατφόρμα νὰ βανδαλίζει ἀνοιχτὰ τὴν πίστη μας, κι ἐμεῖς νὰ βρίσκουμε προφάσεις γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴ συνδρομή, προκειμένου νὰ μὴ χάσουμε τὴν τάδε σειρὰ ἢ γιὰ «νὰ ἔχει τὸ παιδὶ κάτι νά... βλέπει» κλπ. Οὔτε κἂν στέκει ἡ δικαιολογία ὅτι «θὰ προσέχω νὰ βλέπει μόνο τὰ ὠφέλιμα» τὸ παιδί. Εἶναι σὰν νὰ στέλνουμε τὰ παιδιὰ νὰ περιπλανηθοῦν ἀμέριμνα σὲ ἕνα ναρκοπέδιο καὶ ἐμεῖς νὰ λέμε ὅτι δὲν πειράζει, γιατί θὰ προλάβουμε ὅλες τὶς νάρκες. Δὲν ἔχει νόημα αὐτό, παρὰ μόνο ὡς πρόφαση γιὰ δικά μας συμφέροντα.
Δὲν μποροῦμε νὰ παραμένουμε ἄλλο «χλιαροὶ» σὲ αὐτὰ τὰ θέματα, γιατί θὰ μᾶς «ἐμέσουν» οἱ ἐξελίξεις.
Ἡ ἀπάντηση ἑνὸς χριστιανοῦ γιὰ τέτοιες προκλήσεις ἐναντίον τῆς πίστης, ὀφείλει νὰ εἶναι μόνο μιά: νὰ ἀποδοκιμάσει μὲ κάθε τρόπο τὶς πλατφόρμες ποὺ φιλοξενοῦν καὶ παράγουν αὐτὴ τὴ νεκρωτικὴ προπαγάνδα. Διακόπτοντας τὴ συνδρομὴ ἂν ὑπάρχει, βαθμολογῶντας ἀρνητικὰ αὐτὰ τὰ αἴσχη, στέλνοντας μηνύματα διαμαρτυρίας, ἐνημερώνοντας γονεῖς καὶ παιδιὰ γιὰ τὶς παγίδες καὶ ἀποθαρρύνοντας κόσμο νὰ στραφεῖ στὴν ψηφιακὴ πλύση ἐγκεφάλου.
Ἐξάλλου τὰ δικά μας φωτεινὰ Χριστούγεννα εἶναι ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς δικές τους δαιμονικὲς σκιές. Ἀλίμονο ἂν πρέπει νὰ «κρεμαστοῦμε» ἀπὸ ταινίες γιὰ νὰ νιώσουμε τὸ πνεῦμα τῆς ἑορτῆς. Ἔχουμε τὶς Λειτουργίες μας μὲ τοὺς ὑπέροχους ὕμνους μας, ποὺ μποροῦν νὰ γίνουν βάλσαμο γιὰ κάθε παιδικὴ ψυχή. Ἀρκετὸ πόλεμο ἔχουμε στὸν κόσμο, ἂς μὴν τὸν φέρνουμε οἰκειοθελῶς καὶ μέσα στὰ σπίτια μας.
ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΑΣΧΗΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή