Ὅλο τὸ βράδυ ψὲς σὲ ψέλνανε, Μακαριώτατε Ἱερομάρτυρα, ἀγλάϊσμα τῆς Κύπρου, Κυπριανὲ Ἀρχιεπίσκοπε! Τὴν ἀκολουθία σου διαβάζανε καὶ σὲ γιορτάζανε κι ἂς μὴν ἔχει γίνει ἀκόμη καὶ τυπικὰ ἡ κατάταξή σου στὸν κόσμο ποὺ ἀνήκεις!
Ἀνάμεσα στοὺς μαρτυρικῶς ἀθλήσαντες. Ἂν καὶ πάλεψες στὴν πρώτη γραμμὴ καὶ μαρτύρησες ἐνδόξως!
Καὶ ἤσουν πρότυπο καὶ ὑπόδειγμα πίστης ἕως θανάτου!
Καὶ μαζὶ σοῦ συμπανηγύρισαν καὶ ὅλοι οἱ συμμαρτυρήσαντες τὸ μαῦρο θέρος τοῦ 1821 ποὺ λεύκαναν καὶ δρόσισαν μὲ τὰ αἵματά τους ὡς δρόσος νέφους τοὺς καύσωνες τῆς Μεγαλονήσου.
Ἱεράρχες, ἀρχιμανδρῖτες, ἡγούμενοι, κληρικοί, πλῆθος λαϊκῶν! Ἕνα θερινὸ νέφος μαρτύρων ποὺ ξεδίψασε μὲ τὰ αἵματά του τὴν πάντα ἄνυδρη... καὶ ξερικὴ Μεγαλόνησο. Γιατί στὴν ἀβροχιὰ φελά [ὠφελεῖ] καὶ τὸ αἷμα τῶν Μαρτύρων! Μοναδικὸ λίπασμα γιὰ τὴν εὐφορία τῆς γῆς καὶ τοῦ ἀέρα!
Ἐκτὸς ἂν ἡ γῆ τῆς Ἁγίας Νήσου, τῆς Νήσου τῶν ἁγίων, τό ’χεῖ σὲ καλὸ νὰ ξεδιψᾶ κατὰ καιροὺς καὶ τέτοιες μέρες μὲ αἷμα ἀθώων γιὰ νὰ ἐξαγιάζεται ὁ τόπος καὶ ὁ καιρός.
Μιὰ βαθιὰ πληγή, φρέαρ, ἄνοιξε στὶς 9 Ἰουλίου τοῦ 1821 στὴν καρδιὰ τῆς Κύπρου. Ἕνα βαθὺ πηγάδι πίστεως καὶ πατρίδας τοῦ ὁποίου τὰ ἀρτεσιανὰ νερὰ καὶ αἵματα ἀναβλύζουν μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν πληγὴ ποὺ ἔγινε πηγή!
Καὶ ὅποιος ἔχει πόνον στὴν καρκιάν, στὴν καρδιάν, μπορεῖ νὰ πάει νὰ πιεῖ νὰ γιάνει, ὅπως λέει καὶ τὸ παραδοσιακὸ τραγούδι.
Νὰ γίνει καλὰ ἀπὸ πάσης φύσεως ἀρρώστιες πνευματικὲς καὶ διάθεσης τοῦ νοῦ ποὺ βραχυκυκλώνεται ἀπὸ ἄτοπες σκέψεις καὶ χαραμίζουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν παντοτινὴ νιότη τῆς ψυχῆς! Αὐτῆς ποὺ δὲν βασιλεύει ποτέ!
Οἱ μάρτυρες δὲν πεθαίνουν, ἀλλὰ ζοῦν καὶ μετὰ τὴν κοίμησή τους καὶ φανερώνονται ἐξόχως πιὸ δυνατοὶ ὅταν τοὺς ἐπικαλούμαστε μὲ τὴν πεποίθηση τῆς πίστης ποὺ μετακινεῖ βουνά!
Κι ἂς στέκεται τὸ ὅρος Πενταδάκτυλος ἀπέναντί μας νύχτα καὶ μέρα προκλητικὰ φωταγωγημένο μὲ τὸ σκότος τῆς κατοχῆς.
Φαίνεται πὼς δὲν πιστέψαμε ποτὲ πὼς μποροῦν γίνουν πραγματικότητα τὰ λόγια του ποιητῆ ποὺ εἶπε:
«Ἀνασήκωσε τὴν πλάτη/ κι ἀπόσεισέ τους Πενταδάχτυλέ μου/ ἀνασήκωσε τὴν πλάτη/ κι ἀπόσχισέ τους» (Κώστας Μόντης).
Καὶ ἀπὸ τὰ πηγάδια, τὰ βαθιὰ τραύματα περάσαμε στὰ ὄρη καὶ μένουμε σ’ αὐτά, ἀλλὰ καὶ στὰ λαγούμια καὶ τὰ κρησφύγετα. Πᾶμε στὸν Μαχαιρά, ὅπου ὁ Ἱερομάρτυρας Κυπριανὸς τῆς Κύπρου Ἀρχιεπίσκοπος τὸ κραταιό, ἱερὸ πρωτοσφάγιο τῆς 9ης Ἰουλίου μόνασε.
Παραδόθηκε στὴν μονὴ τῆς μετάνοιάς του κάνοντας ἀδιάκριτη ὑπακοὴ σὲ ὅλους τοὺς πνευματικοὺς στροβίλους τῆς ὕπαρξης.
Πνευματικῶν, ἀλλὰ καὶ λοιπῶν μακροχρόνιων ἀγαθοεργιῶν ποὺ ἀνέλαβε ὑπὲρ τῆς Μονῆς, ὅπως καὶ τοῦ τόπου καταγωγῆς του -μὲ τὸ «νερὸ τοῦ Δεσπότη» ποὺ ξεδίψασε τοὺς κατοίκους του- καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὴν ἵδρυση σχολῆς γιὰ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία γιὰ τὴν πάντα πεινασμένη καὶ διψασμένη γιὰ ὁτιδήποτε ἑλληνικό, ρωμιοσύνης τῆς Κύπρου.
Αὐτὸ ὡς μιὰ μικρὴ περιγραφὴ τοῦ ζήλου του ἐκ Στροβόλου καταγόμενου καὶ στὴν Μονὴ τῆς Παναγίας Μαχαίρα μονάσαντος. Παρ’ ὅλο ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ἔλαβε μάχαιρα πρὸς τελείωση τῶν ὅλων κόπων του, ἀλλὰ ἀπαγχονισμό.
Ἐξάλλου ὁ «ἐντάξει» τοῦρκος διοικητὴς τήρησε τὴν τουρκική... ὑπόσχεση καί... διαβεβαίωση ποὺ τοῦ ἔδωσε νὰ μὴν τὸν σφάξει. Καὶ ἔτσι τὸν κρέμασε. Μπεσαλῆς ἄνθρωπος! «Ἄλλον τὸ κόβκω τζιεφαλὴν τζὶ ἐν ἄλλον τὸ κρεμμάζω»! (Ἄλλο πρᾶγμα εἶναι τὸ κόβω κεφαλὴ ἀπὸ τὸ κρεμάζω-ἀπαγχονώ)! «Ἡ 9η Ἰουλίου τοῦ 1821 ἐν Λευκωσίᾳ τῆς Κύπρου» Βασίλης Μιχαηλίδης.
Καὶ ἄλλο, βεβαίως, τὸ βάρβαρο ἀνοσιούργημα ποὺ ἔκαναν οἱ Βρετανοὶ ἀρκετὰ χρόνια μετὰ στὸ ὅρος του Μαχαιρὰ λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας! Ἐκεῖ ποὺ ἔσκαψε κρησφύγετο, λαγούμι ὁ Σταυραετὸς Γρηγόρης Αὐξεντίου μαζὶ μὲ τὰ Σταυραετόπουλά του γιὰ νὰ πᾶν’ στὴν λευτεριά. Στὴν Ἑλλάδα. Αὐτὴ ἦταν ἡ κατεύθυνσή τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου