Πῶς ζούσαμε χθές; Πῶς ζοῦμε σήμερα καὶ ποῦ πηγαίνουμε;

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης 

δάσκαλος, Κιλκίς 

Τὸ βιβλίο: "Γέροντας Ἱερώνυμος, ὁ Ἡσυχαστὴς τῆς Αἴγινας" (Ἔκδοση Α', Πέτρου Μπότση, 1993) εἶναι ἕνα βιβλίο ὁδηγὸς γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πορεία στὴν ἐπίγεια ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ. Τὸ ἄνοιξα πάλι, μετὰ ἀπὸ εἴκοσι περίπου χρόνια καὶ τὸ ξεφύλλισα. Φτάνοντας στὴν τριακοστὴ σελίδα, καὶ διαβάζοντας μιὰ ἀπὸ τὶς εἰσαγωγικὲς ὑποενότητες, ὅπου ὁ ἅγιος αὐτὸς ἄνθρωπος, πρόσφυγας ἀπὸ τὸ Γκέλβερι τῆς Καππαδοκίας, περιγράφει μὲ συντομία τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ χωριοῦ του, ἀλλὰ καὶ ἀντίστοιχα τὸ κλίμα ποὺ συνάντησε, ὅταν ἦρθε στὴν Ἑλλάδα, σταμάτησα. 

Δὲν χρειάζεται σχολιασμό. Τὴν δημοσιεύω, πιστεύοντας πὼς θὰ ἐγείρει στὸν καθένα μας τὴν ἀνάλογη "καλὴ ἀνησυχία", γιὰ προβληματισμοὺς καὶ ἐπανατοποθετήσεις! 

«Οἱ ἄνθρωποι στὴν πατρίδα μου εἶχαν πολὺ ζῆλο στὰ... θεῖα. Ἦταν ἁγνοὶ καὶ πολὺ εὐλαβεῖς. Εἶχαν φόβο καὶ μεγάλη ἀγάπη στὸν Θεό. Στὶς ἀγρυπνίες τὸ πάτωμα γέμιζε δάκρυα. Τὰ παιδιὰ εἴχαμε εὐσέβεια, ἀγάπη καὶ ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς καὶ σεβασμὸ στοὺς ξένους. Στὸ σχολεῖο οἱ δάσκαλοι μᾶς μάθαιναν τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ στὴν πατρίδα κι ἔπειτα στὰ γράμματα. Οἱ θρησκευτικὲς γιορτές μας εἶχαν μεγαλοπρέπεια. Κι ὅλοι μας παρακαλούσαμε πότε θά ΄ρθούν. Ἐγὼ τὰ ἀγαποῦσα ὃλ΄ αὐτά, εἶχα μεγάλο ζῆλο, ἰδιαίτερα πρὸς τὰ θεῖα, ἀπὸ μικρὸ παιδί. Ὅταν ἤρθαμε στὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὴν ἀνταλλαγή, σκανδαλιστήκαμε πολύ. Εἴχαμε τὴν ἐντύπωση ὅτι στὴν χώρα αὐτὴ δὲν κατοικοὺν οὔτε κἂν χριστιανοί. Οἱ ἄνθρωποι βλασφημοῦσαν, τραγουδούσαν κοσμικὰ τραγούδια, ντύνονταν ἄσεμνα, δὲν νήστευαν καὶ δὲν ἐκκλησιάζονταν. Ἀμάν, εἴπαμε΄ ποῦ ἤρθαμε; Ἂν ἦταν δυνατόν, νὰ παίρναμε τὸ καράβι καὶ νὰ γυρίζαμε πίσω, στὴν Ἀνατολή. Ἐκεῖ τὰ χωριά μας ἦταν σὰν μοναστήρια. Ὅλοι νήστευαν, προσεύχονταν κι ἔτρεχαν στὶς ἐκκλησίες. Οἱ νέοι στὰ χωράφια καὶ οἱ νέες στὸ σπίτι κάνοντας τὶς δουλειές τους, σιγόψελναν διάφορους ψαλμούς, ἀντὶ νὰ τραγουδοὺν ἄσεμνα τραγούδια ὅπως ἐδῶ. Οὔτε κι ἔβλεπες γυναῖκες μὲ ἀκάλυπτη κεφαλὴ καὶ κοντὰ μανίκια. Ἐδῶ ὅμως ὅλα εἶναι διαφορετικά. Κι ὅσο περνάει ὁ καιρός, τόσο βαδίζουμε στὸ χειρότερο». 

Σάββας Ἠλιάδης 

Δάσκαλος 

Κιλκίς, 4-6-2024