Μήπως εἶναι ἔτσι;

Γράφει ὁ Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος - Κιλκίς

Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι σήμερα ὁ μοναδικὸς λαὸς στὸν πλανήτη, ὁ ὁποῖος βιώνει καὶ γεύεται καὶ δοκιμάζεται ἀπὸ μιὰ πρωτόγνωρη καὶ ἀπερίγραπτη σύγχυση. Σύγχυση, ἡ ὁποία ἔχει ἐπηρεάσει καὶ σκοτίσει ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς ὕπαρξής του. Δὲν ἔχει μάτια, οὔτε φυσικὰ οὔτε πνευματικά, γιὰ νὰ δεῖ τὴν κατάσταση, στὴν ὁποία περιῆλθε. Καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς σύγχυσης δὲν μπορεῖ ἐπίσης νὰ κατανοήσει καὶ τὸ βάθος τῆς ἀλλοίωσης ποὺ ὑπέστη ἕως σήμερα.

Ἐρχόμενος ἀπὸ ἄλλο παρελθόν, ἀπὸ ἄλλη ἱστορικὴ ἐμπειρία, ἄλλο ἦθος, ἄλλα ἔθη καὶ ἔθιμα, βρίσκεται σήμερα τυφλὸς καὶ ἀνάπηρος· «τὰ τ΄ ὦτα τόν τε νοῦν τὰ τ΄ ὄμματα», μὴν μπορῶντας νὰ ἀναγνωρίσει τὸν ἑαυτό του. Ἐμπιστευόμενος... καὶ κατὰ συνέπεια ἀγόμενος καὶ συρόμενος ἀπὸ πατριδοκάπηλους τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας καὶ ἀρνητὲς τῶν ἱερῶν παραδόσεων τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, πρόσωπα ποὺ ἀνατράφηκαν καὶ σπούδασαν στὴν ἄκαρδη καὶ ἄψυχη Δύση, τοῦ ὑποσχέθηκαν «τὸ καλύτερο φραγκοφορεμένο αὔριο» οἱ μὲν καὶ «τὴν ἀνανέωση τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεως» οἱ δέ, ὁδηγήθηκε στὸ ἀδιέξοδο, τὸ ὁποῖο δὲν θέλει νὰ ὁμολογήσει. Μᾶλλον δὲν τολμάει νὰ ὁμολογήσει.

Καὶ καταφεύγει σὲ δικαιολογίες καὶ αἰτιάσεις νηπιακῆς μορφῆς. Τρέμει γιὰ τὴν κατάντια του καί, ἄλλοτε μὲν σιωπᾶ στὸ ἄκουσμα τῆς εὐθύνης του, ἄλλοτε δὲ ἐπιτίθεται μαινόμενος, σὲ ὅποιον ἐπιχειρεῖ νὰ τοῦ μιλήσει τὴν ἀλήθεια, νὰ τοῦ ὑπενθυμίσει ποιός εἶναι, ἀπὸ ποῦ προέρχεται καὶ ποῦ βρέθηκε τελικὰ σήμερα.

Ὁ Ἕλληνας περνάει σήμερα ἕνα μαρτύριο ὀντολογικοῦ καὶ ὑπαρξιακοῦ περιεχομένου. Οἱ πνευματικoὶ νόμοι λειτουργοῦν μέσα στὸν χρόνο ἀναλλοίωτοι. Ἡ προδοσία δὲν εἶναι μόνο ἕνα γεγονὸς ἀλλὰ καὶ ἕνας τρόπος ζωῆς. Κλείνουμε:

«Γνῶμες, καρδιές, ὅσοι Ἕλληνες,

ὅ,τι εἶστε, μὴν ξεχνᾶτε,

δὲν εἶστε ἀπὸ τὰ χέρια σας

μονάχα, ὄχι. Χρωστᾶτε

καὶ σὲ ὅσους ἦρθαν, πέρασαν,

θὰ ‘ρθοῦνε, θὰ περάσουν.

Κριτές, θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί.»

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Ερώτημα: Πόσο μας αγγίζουν οι στίχοι;

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος - Κιλκίς, 23-4-2024