Δραματική αὔξηση στίς αὐτοκτονίες: «Ἀόρατοι» οἱ αὐτόχειρες μπροστὰ σέ μιά φοβισμένη κοινωνία πού κυνηγάει τή σκιά τῆς καλοπέρασης

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Τά περιοριστικά μέτρα καί τό κλίμα τρομολαγνείας ἐκτίναξαν τά ποσοστά σέ αὐτοκτονίες - Νέοι ἄνθρωποι, πνευματικά ἀνοχύρωτοι, «φεύγουν» ἀθέατοι μέσα σέ μιά κοινωνία ἀδιαφορίας.

Μιά ἐκκωφαντική κραυγή γιά βοήθεια ἀναπέμπεται ἀπό τήν καταρρακωμένη κοινωνία μας, ὅπως ἀποκαλύπτεται ἀπό τήν τεράστια αὔξηση σέ αὐτοκτονίες πού παρατηρεῖται ἰδιαίτερα τά 2 τελευταῖα χρόνια. Μιά κραυγή πού πνίγεται καί σβήνει κάτω ἀπό βουνά ἀδιαφορίας, θεσμικῆς καί κοινωνικῆς, ἄλλα εἶναι... ἀντιληπτή γιά ὅποιον ἔχει «αὐτί» νά τήν ἀφουγκραστεῖ.

Ὅπως διαπιστώθηκε ἀπό τό ἐρευνητικό δίκτυο καταγραφῆς γιά τήν Πρόληψη τῆς Αὐτοκτονίας τῆς ὀργάνωσης «ΚΛΙΜΑΚΑ», οἱ αὐτοκτονίες στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 2020 ἕως τό 2022, παρουσιάζουν μιά ἐκρηκτική αὔξηση τῆς τάξεως τοῦ 25%. Τό 2022 ὁ ἀριθμός τῶν αὐτοχειριῶν ἄγγιξε τούς 600 θανάτους, δηλαδή συνέβαιναν τοὐλάχιστον δύο αὐτοκτονίες κάθε μέρα.

Τό 78% τῶν αὐτοχείρων ἦταν ἄνδρες καί τό 22% γυναῖκες. Οἱ περισσότερες αὐτοκτονίες καταγράφηκαν σέ ἄτομα ἄνω τῶν 60 ἐτῶν. Στούς ἄντρες οἱ περισσότεροι θάνατοι διαπιστώθηκαν στίς ἡλικίες 60-64, ἀλλά στίς γυναῖκες ἦταν στήν ἡλικιακή ὁμάδα 35- 39 ἐτῶν. Ἐπιπλέον, ἐξαιρετικά ἀνησυχητικές τάσεις παρουσιάζονται στόν ἀριθμό τῶν αὐτοκτονιῶν νέων ἀνθρώπων ἄνω τῶν 20 ἐτῶν.

Ὅπως ἐπισημαίνει τό Παρατηρητήριο αὐτοκτονιῶν, αὐτά τά θλιβερά δεδομένα ἀποτελοῦν μονάχα τήν κορυφή τοῦ παγόβουνου, ἀφοῦ ἡ ὑποκαταγραφή αὐτοκτονιῶν θεωρεῖται δεδομένη. Καί αὐτό συμβαίνει εἴτε γιά λόγους ἀποφυγῆς τοῦ κοινωνικοῦ στίγματος, εἴτε λόγῳ πρακτικῶν δυσκολιῶν νά ἐξακριβωθεῖ ἡ αὐτοκτονική πρόθεση σέ πολλά περιστατικά θανάτων.

Κληρονομιά θανάτου ἀπό lockdown καί περιοριστικά μέτρα

Εἶναι ὁλοφάνερο πώς ἡ διετία μιᾶς καταστροφικῆς διαχείρισης τῆς πανδημίας ἀφήνει τό θανάσιμο ἀποτύπωμα της στήν κοινωνία, ἔτσι ὅπως προειδοποιοῦσαν κάποιες μεμονωμένες φωνές πού ἀντιτάχθηκαν στά παρανοϊκά μέτρα πού λειτούργησαν ὡς ὀλετῆρας τῆς δημόσιας ὑγείας.

Οἱ περιορισμοί μετακινήσεων, οἱ ἐγκλεισμοί, ὁ ἐξαναγκασμός τοῦ κόσμου νά βιώνει μιά ἀπάνθρωπη καί ἀνθυγιεινή καθημερινότητα, τό κλίμα ἐκβιασμοῦ, ἡ ἀσταμάτητη προπαγάνδα τρόμου, ἡ δαιμονοποίηση κάθε δραστηριότητας πού προσφέρει χαρά καί εὐεξία, ἡ στοχοποίηση καί ἀπομόνωση ὁλόκληρων κοινωνικῶν ὁμάδων, ὅλοι αὐτοί ἦταν παράγοντες πού δηλητηρίασαν τήν κοινωνία μέ τήν ὕπουλη νόσο τῆς κατάθλιψης.

«Δέν ὑφίσταται ὑγεία χωρίς ἐλευθερία», φωνάζαμε πολλοί ἀπό τότε, ἀπέναντι σέ ἕνα ἀπολυταρχικό σύστημα μέ «κώφωση» πού συμπεριφερόταν σάν ἡ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου νά ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά ἀπό ἕνα καί μόνο «τσίμπημα» ἀπό τήν πραμάτεια τῶν «Μπουρλά», ἀκόμα καί ἄν αὐτό προϋπέθετε ὅτι θά καταπατηθεῖ ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ, θά γίνει φυλακή ὁ τρόπος ζωῆς του, θά ἐξανεμιστεῖ ἡ ἰδιωτικότητα τοῦ, θά παραβιαστοῦν τά συνταγματικά καί ἀνθρώπινα δικαιώματα τοῦ, θά γίνει ἕνας ἀπρόσωπος κωδικός μέ «προνόμια» ἐλευθερίας καί ἐπιδόματα ψηφιακῆς ἐπαιτείας.

Εἴχαμε γράψει κάποτε ἀπό αὐτή τή γωνιά, πώς τά αὐστηρά lockdown δέν εἶναι μόνο ὑλικός ἀποκλεισμός. Εἶναι καί πνευματικός ἀποκλεισμός ἀπό κάθε τί πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά διαφέρει ἀπό ἕνα ζῶο πού βρίσκεται παγιδευμένο μάλιστα σέ ἕναν ζωολογικό κῆπο. Τά αὐταρχικά ὑγειονομικά μέτρα συνέβαλλαν τά μέγιστα στήν ἀπομάκρυνση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Κατέστρεψαν τήν κοινωνικότητα. Λήστεψαν τήν ἀναγκαία ἀλληλεπίδραση μέ το συνάνθρωπο. Στέρησαν τό δημόσιο βῆμα στόν πολίτη. Δημιούργησαν ἀνθρώπους φοβικούς, μίζερους, παθητικούς, καχύποπτους, ἐσωστρεφεῖς καί καταθλιπτικούς.

Δημιουργήθηκαν οἱ τέλειες συνθῆκες γιά νά εὐδοκιμήσει τό σάρωμα τῶν αὐτοκτονιῶν.

Στήν τρομακτική ψυχολογική πίεση πού δημιουργήθηκε στά χρόνια τῆς πανδημίας, ἦρθε νά προστεθεῖ μιά ἐξίσου συνθλιπτική οἰκονομική πίεση στόν λαό. Τό τεχνητό κλίμα ἀνασφάλειας γιά τήν ὑγεία, συνάντησε τό κῦμα μιᾶς τεχνητῆς ἀκρίβειας. Ἡ βιομηχανία τρόμου δούλευε καί συνεχίζει νά δουλεύει ὑπερωρίες. Φόβος γιά τίς μεταλλάξεις τοῦ κορωνοϊοῦ, φόβος γιά ἄλλες «ἐξωτικές» ἰώσεις, φόβος γιά τήν κρίση ἐνέργειας, φόβος γιά παγκόσμιο πόλεμο, φόβος γιά ἐπισιτιστική κρίση, φόβος γιά τήν «κλιματική κρίση», φόβος γιά ἐπερχόμενες «μετεωρολογικές βόμβες», φόβος γιά τά ἑλληνοτουρκικά. Μιά ὁλόκληρη ἀτζέντα τρομοκρατίας, σέ non - stop μετάδοση.

Εἶναι ἀπολύτως λογικό καί βέβαιο πώς ὅλος αὐτός ὁ ὠκεανός καταστροφολογίας καί καταπίεσης θά τσακίσει ψυχικά ὅποιον ἄνθρωπο δέν διαθέτει πνευματικές ἄμυνες. Θά καταφάει σάν σαράκι τήν ψυχή κάθε ἀνθρώπου πού δέν ἀντλεῖ δύναμη ἀπό τόν Θεό καί στηρίζεται ἀποκλειστικά στίς πενιχρές δυνάμεις τοῦ ἐγωισμοῦ του. Ἡ πίστη στήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τήν μοναδική ἀδιάψευστη καί διαχρονική ἀσπίδα προστασίας, ἀπέναντι σέ κάθε σύστημα τρομοκρατίας. Αὐτό τό ἐπουσιῶδες ἐφόδιο εἶναι πού χάνεται ἀπό τήν κοινωνία μας, καί γι' αὐτόν τόν λόγο πληθαίνουν τά ψυχολογικά ἀδιέξοδα, ἡ ἔξαρση τῆς βίας καί φυσικά οἱ αὐτοκτονίες.

Τί ὁδηγεῖ στήν αὐτοκτονία πολλούς νέους μας;

Ἄς ἀναρωτηθοῦμε γιά ποιό λόγο πληθαίνουν οἱ αὐτοχειρίες, ἰδιαιτέρως τῶν νέων. Εἶναι κυρίως διότι μεγαλώνουν σέ οἰκογένειες πού τούς μαθαίνουν πώς ἡ ἐπίγεια ζωή εἶναι ἡ μοναδική ζωή πού ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος, ὁπότε πρέπει νά διεκδικήσουν ὅ,τι προλαβαίνουν σέ αὐτό τό ὀλιγόχρονο διάστημα. Στόν σύντομο βίο τους «πρέπει» νά ἐπιτύχουν στίς σπουδές, νά ἀνελιχθοῦν ἐπαγγελματικά, νά πατήσουν ἐπί πτωμάτων, νά γίνουν λαοφιλῆ «εἴδωλα», νά βγάλουν λεφτά μέ κάθε θεμιτό ἤ ἀθέμιτο τρόπο, νά μαζέψουν στρατιές ἀπό «followers», νά κάνουν συλλογή ἀπό περαστικούς συντρόφους, νά δοκιμάσουν κάθε ψυχοφθόρα ἤ σωματοκτόνο ἐξάρτηση.

Μέ τέτοια πρεμούρα νά προλάβεις, πού νά σοῦ μείνει χρόνος νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου, νά θέσεις φιλοσοφικά ἐρωτήματα, νά ἀναρωτηθεῖς γιά τόν ἀνώτερο σκοπό πού ἦρθες σέ τούτη τή ζωή; Βιάσου ὅσο προλαβαίνεις τώρα, ἀλλιῶς μετά σέ περιμένει τό σκοτάδι τοῦ τάφου καί τό μηδέν τῆς ἀνυπαρξίας!

Δυστυχῶς αὐτό εἶναι τό ὑποσυνείδητο σύνθημα τῶν ἡμερῶν μας, γιά πολύ κόσμο. Αὐτή εἶναι ἡ νοσηρή νοοτροπία πού κυριαρχεῖ ὅλο καί περισσότερο στή νεολαία. Ἀντί νά ψάχνουν πρῶτα τίς λύσεις γιά τά ὑπαρξιακά τους ἐρωτήματα, δίνουν τήν ἀπόλυτη προτεραιότητα στήν ἀχόρταγη ἱκανοποίηση τῆς σάρκας, μεταθέτοντας τίς ἀπαντήσεις στό διηνεκές. Καί τελικά ἔρχεται μιά στιγμή πού αὐτά τά ἐρωτήματα ἔρχονται ἀπό μόνα τούς σάν ἀκάλεστοι ἐπισκέπτες καί τούς χτυποῦν κατακέφαλα, βρίσκοντας τούς ἀπροετοίμαστους καί πλήρως ἀνοχύρωτους.

Αὐτή εἶναι ἡ κρίσιμη στιγμή πού πολλοί ἄνθρωποι λυγίζουν καί «σπᾶνε» ἀπό τό βάρος τῶν ἀμέτρητων «γιατί».

Καί μέχρι τότε; Μέχρι τότε κάλυψε τίς ἀγιάτρευτες πληγές τῆς ψυχῆς ἐπιδεικνύοντας χαρτονομίσματα καί ἐξουσία, τρέξε νά πετύχεις τον κάθε ἐφήμερο στόχο σου, μεῖνε πάντα ἀπασχολημένος μέ τό νά γεμίζεις τό κενό τῆς ψυχῆς μέ βλαβερά ὑποκατάστατα τῆς χαρᾶς, μήν ἔχεις χρόνο γιά τόν συνάνθρωπο πού σοῦ ζητάει βοήθεια, μέχρι πού αὐτός πού ζητᾶ βοήθεια θά εἶσαι ἐσύ ὁ ἴδιος. Καί τότε θά μείνεις ἀθέατος, ἀόρατος, ἀβοήθητος ἀπό μιά κοινωνία πού «τρέχει» πανικόβλητη γιά ἱκανοποίηση, ὅπως ἀκριβῶς ἔτρεχες κι ἐσύ. Τότε θά βλέπεις ὅλους νά τρέχουν νά προλάβουν τήν σκιά τῆς πρόσκαιρης χαρᾶς, καί νά προσπερνοῦν ἀδιάφορα τήν κραυγή τῆς ψυχῆς σου.

Πῶς νά μήν γίνει ζούγκλα ἡ κοινωνία μέ ἕνα τέτοιο ὑλιστικό σκεπτικό πού προβάλει ὡς μοναδικό σκοπό ζωῆς ἕνα ἀπόλυτο ἀδιέξοδο; Πῶς νά μήν κυριαρχήσει ἡ ἀπελπισία καί ἡ κατάθλιψη; Πῶς νά μήν ἐκτιναχθεῖ ἡ χρήση ψυχοφαρμάκων καί νά μήν αὐξηθοῦν οἱ αὐτοκτονίες;

Ἡ λύση σέ ὅλα αὐτά εἶναι μπροστά στά μάτια μας, ἀρκεῖ νά πετάξουμε τίς παρωπίδες τῶν παθῶν μας. Εἶναι ἡ συνειδητοποίηση πώς ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει προοπτική μέχρι τό μάρμαρο τοῦ τάφου, ἄλλα ἔχει αἰώνια προοπτική. Αὐτή εἶναι ἡ πεποίθηση πού ξεκλειδώνει τήν πόρτα τῆς ὑπαρξιακῆς φυλακῆς, καί μπορεῖ νά μετασχηματίσει τόν ἄγριο σέ ἅγιο. Αὐτό τό κοινωνικό ἀδιέξοδο τό σπάει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀσάλευτη γέφυρα γιά τό ὑπαρξιακό ἐπέκεινα. Ἡ Ἐκκλησία πού πάντοτε ἔχει τεταμένη χεῖρα βοηθείας, πάντοτε ἔχει ἀνοιχτό αὐτί γιά τόν πόνο μας, πάντοτε ἔχει ἀνοιχτό τόν δρόμο τῆς συγχώρεσης καί τῆς ἀγκαλιᾶς, πάντοτε ἔχει ἕνα πανίσχυρο «ὁπλοστάσιο» ἕτοιμο γιά κάθε λογῆς πνευματική καί ὑλική βοήθεια.

Γιά νά ἀντιστραφεῖ αὐτό τό ζοφερό κλίμα, πρέπει νά ἀπεμπλακοῦμε ἀπό τήν ἀνθρωποκεντρική κοινωνία καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Θεοκεντρική κοινωνία, τήν μόνη μορφή κοινωνίας πού ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τήν ἀληθινή φύση τοῦ ἀνθρώπου, τήν θέωση τοῦ διαμέσου τῆς ἀλήθειας, τῆς πίστης καί τῆς ἐλπίδας. Κάθε ἄλλος δρόμος πέρα ἀπό αὐτόν, ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ψυχική ἐξαθλίωση καί τόν θάνατο τῆς ψυχῆς, καί ὕστερα τοῦ σώματος...

sportime