1 Μαρ 2018

Φρὰνκ Σέφερ, Ἀμερικανὸς προσήλυτος στὴν Ὀρθοδοξία: «Σπάνια ἡ πνευματικὴ ἀλήθεια θεωρεῖται μέρος τῆς καθημερινῆς ζωῆς ἢ ὡς λύση γιὰ ὅ,τι θεωρεῖται ἐγκόσμιο, πολιτικὸ ἢ ἔστω ἠθικὸ πρόβλημα»

Ἐπιμέλεια: Σάββας Ἠλιάδης - Δάσκαλος, Κιλκὶς
«Χορεύοντας μόνος». Ἑλληνικὴ ἔκδοση: «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΕΩΝ» Ἐκδόσεις: «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
«Ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ βιβλίου κάνει μία δημόσια ἐξομολόγηση, ποὺ ἀποκαλύπτει στὸν ἑτερόδοξο Χριστιανὸ ποιὸς εἶναι ὁ δρόμος ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν πατρική του ἑστία. Εἶναι μία διεξοδικὴ κριτικὴ τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δύσεως καὶ ταυτόχρονα μία παρήγορη ἀντιπροσφορὰ τῆς αὐθεντικῆς, ἀποστολικῆς, ἁγιοπατερικῆς ἐμπειρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς μόνης ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ».(Ἀρχιμ. Γεώργιος, Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους).

Ἡ Ἀμερικὴ εἶναι ἕνα ἔθνος, ποὺ οἱ ὑπήκοοί του λέμε ὅτι πιστεύουμε στὸν Θεό, ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα ζοῦμε καὶ συμπεριφερόμαστε ὅπως οἱ ἄθεοι. Κρινόμενοι ἀκόμη καὶ μὲ τὸ ἐλάχιστο παραδοσιακὸ κριτήριο χριστιανικῆς συμπεριφορᾶς οἱ Ἀμερικανοὶ μὲ δυσκολία μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν ὡς «χριστιανικὸς λαός».
Σὲ σύγκριση μὲ ἄλλους πολιτισμούς, ἐμεῖς οἱ Ἀμερικανοὶ εἴμαστε ἴσως οἱ πιὸ...
ὑλιστὲς καὶ πιὸ μολυσμένοι ἄνθρωποι στὴ γῆ. Ὅμως, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ λέμε γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, εἴμαστε ἕνας «θρησκευτικός», κι ἀκόμη ἕνας «καλὸς» λαός. Ἑπομένως ἡ ἄποψη κάποιου γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἐὰν θὰ κρίνει τοὺς Ἀμερικανοὺς μὲ βάση τὰ λόγια τους ἢ τὶς πράξεις τους. Ἐμεῖς π.χ. ὑποστηρίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὶς οἰκογένειές μας, ἀλλὰ πενήντα τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ τοὺς γάμους μας διαλύονται μὲ διαζύγιο. Ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἀγαπᾶμε τὰ παιδιά μας, ὅμως τὸ ἕνα τρίτο τῶν παιδιῶν τῆς Ἀμερικῆς ἐξοντώνονται μὲ τὶς ἐκτρώσεις (1,6 ἑκατομμύρια κάθε χρόνο). Ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἑκατομμύρια τῶν παιδιῶν ποὺ γεννιοῦνται ἐγκαταλείπονται στὸ ἀποτυχημένο ἐκπαιδευτικὸ σύστημα καὶ στὸ φιλανθρωπικὸ ἔλεος τῶν δικαστηρίων γιὰ τὰ διαζύγια, στοὺς κοινωνικοὺς λειτουργοὺς καὶ στὴν «ἡμερήσια φροντίδα» τῶν ὀρφανοτροφείων.
Ἀπὸ μία σοβαρὴ ἄποψη, ἡ ὁποία ἀποδέχεται τὴ σύμφυτη ἀλήθεια τοῦ ἱστορικοῦ Χριστιανισμοῦ, τὰ ἠθικὰ προβλήματα ποὺ μᾶς κατακλύζουν δὲν ὀφείλονται στὴν ἔλλειψη θρησκευτικότητας στὴν κοινωνία μας, ἀντίθετα, ὀφείλονται στὴν τόσο μεγάλη πίστη σὲ πλανεμένες θρησκεῖες. Ζοῦμε σὲ ἕνα ἔθνος, ποὺ πιστεύει γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ἔντονα θρησκευτικό. Ὅμως, παρὰ τὸν θρησκευτικό του ζῆλο, ἡ πίστη στὴ διδασκαλία τῆς ἱστορικῆς Εκκλησίας -μὲ ἄλλα λόγια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας- εἶναι ἐκτὸς μόδας στὴν Ἀμερική. Πιὸ συγκεκριμένα ἡ πίστη αὐτὴ εἶναι ἐκτὸς μόδας στοὺς ἐκκοσμικευμένους κύκλους τῆς «Τάξης τῶν Εἰδημόνων» (Knowledge Class) μας. Ἔτσι ἀποκαλοῦν ὁρισμένοι τοὺς ἀκαδημαϊκούς, τὶς προσωπικότητες τῶν μέσων ἐπικοινωνίας, τοὺς τεχνοκράτες ἐκπαιδευτικούς, τοὺς δικαστικοὺς καὶ τοὺς μεγάλους ἐπιχειρηματίες, οἱ ὁποῖοι ὅλοι μαζὶ ἀποτελοῦν τὸ ἀνώτατο διανοητικό, πολιτικὸ καὶ κοινωνικὸ στρῶμα τῆς κοινωνίας μας. Ἐπίσης ἡ ἴδια πίστη εἶναι ἐκτὸς μόδας καὶ στὸν προτεσταντικὸ κόσμο μὲ τὸν ἀχαλίνωτο κατακερματισμὸ σὲ Ὁμολογίες. Ὅσοι ἀνήκουν στὴν «Τάξη τῶν Εἰδημόνων» ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸν ἱστορικὸ Χριστιανισμὸ μαζὶ μὲ τὶς μεταφυσικὲς καὶ ὑπερβατικὲς ἰδέες καὶ τὸν ἔχουν ἀντικαταστήσει μὲ τὴν ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψη ὅτι τὸν ἄνθρωπο καὶ τὶς ἠθικὲς ἀξίες τὰ δημιούργησε ἡ τυφλὴ τύχη, ἡ φύση καὶ ὄχι ὁ Θεός. Οἱ ἄλλοι ἔχουν μέσα τοὺς ἕνα εἶδος πίστης, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀκραία ὑποκειμενικὴ καὶ προσωποπαγὴς πίστη τῆς ποικιλίας τῶν «ἀναγεννημένων». Νομίζω ὅτι μία τέτοιου εἴδους πίστη εἶναι στ` ἀλήθεια περισσότερο μία μορφὴ ψυχοθεραπείας παρὰ μία συνεπὴς προσήλωση στὸν ἱστορικὸ Χριστιανισμό, διότι αὐτὴ ἡ δεύτερη ἀπαιτεῖ ἀπὸ τὸν καθένα νὰ συμμορφώσει τὴ ζωή του μὲ ἕνα συγκεκριμένο μυστηριακὸ καὶ ἀσκητικὸ ἠθικὸ κώδικα.
Σήμερα πολὺ λίγοι σοβαροὶ ἄνθρωποι, ποὺ μελετοῦν τὰ ἠθικὰ ἢ πολιτιστικὰ – ἱστορικὰ προβλήματα τῆς κοινωνίας μας, εἶναι πρόθυμοι νὰ προτείνουν ἱστορικὰ χριστιανικὲς λύσεις γὶ` αὐτά. Ὡστόσο μερικοὶ ἀπ` αὐτοὺς τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους διατηροῦν μία ἰδέα ὅτι εἶναι χριστιανοὶ ἢ ἁπλῶς θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι, ἔστω κι ἂν οἱ πράξεις τους εἶναι ἀντίθετες μὲ τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Αὐτὸς ὁ δυαλισμὸς παρατηρεῖται, ἐπειδὴ φθάσαμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ πραγματικότητα διαιρεῖται σὲ στεγανὰ διαμερίσματα. Στὸ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ βιώνεται ἡ πολιτιστικὴ καὶ πολιτικὴ μας ζωὴ ὡς μία καθαρὰ κοσμικὴ – ἐπιστημονικὴ ἐπιδίωξη. Στὸ ἄλλο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι διατηροῦμε τὴ θρησκεία μας. Ἐνεργοῦμε ὡσὰν ἡ θρησκεία νὰ εἶναι μία ἰδιωτική, ψυχολογικὴ καὶ ὑποκειμενικὴ ὑπόθεση. Σπάνια ἡ πνευματικὴ ἀλήθεια θεωρεῖται μέρος τῆς καθημερινῆς ζωῆς ἢ ὡς λύση γιὰ ὅ,τι θεωρεῖται ἐγκόσμιο, πολιτικὸ ἢ ἔστω ἠθικὸ πρόβλημα. Πολὺ λιγότερο προβάλλεται ἡ διδασκαλία τοῦ ἱστορικοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἡ μυστηριακὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει κάθε ἄλλη ἐκπεφρασμένη ἀλήθεια καὶ γίνεται αἰτία νὰ θεωρεῖται ὁλόκληρη ἡ ζωὴ ἕνα ὄμορφο μυστήριο, γεμάτη ἀπὸ νόημα καὶ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο.
Ἡ σύγχρονη ζωὴ εἶναι διαχωρισμένη σὲ πνευματικὲς καὶ κοσμικὲς σφαῖρες. Ὁ μεγάλος Ὀρθόδοξος θεολόγος π. Alexander Schmemann ἔχει ἀναφερθεῖ σ` αὐτὸν τὸν κατακερματισμό, τὸν ὁποῖο καὶ θεωρεῖ ὡς ἁμάρτημα` «Τὸ ἁμάρτημα ἦταν ὄχι ὅτι ὁ ἄνθρωπος παραμέλησε τὰ θρησκευτικά του καθήκοντα` τὸ ἁμάρτημα ἦταν ὅτι εἶδε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς θρησκείας, δηλαδὴ τὸν ἔθεσε ἀντιμέτωπο μὲ τὴ ζωή».
Μερικὲς φορὲς προχωροῦμε τόσο πολύ, ὥστε νὰ τυποποιοῦμε αὐτὴν τὴν μᾶλλον περίεργη καὶ αὐθαίρετη διαίρεση τῆς πραγματικότητας. Γιὰ παράδειγμα, ἔχει γίνει ἄρθρο τῆς σύγχρονης ἀκαδημαϊκῆς «πίστης» ὅτι ἡ ἱστορικὴ χριστιανικὴ ἀλήθεια ἔχει νὰ προσφέρει πολὺ ἐλάχιστα ἢ σχεδὸν τίποτε στὴν πλουραλιστική, δημοκρατική, ἐγκόσμια κοινωνία, ποὺ ἀντιμετωπίζει προβλήματα σὲ παγκόσμια κλίμακα. Πράγματι, στὴν πλουραλιστικὴ δημοκρατική μας κοινωνία πιστεύουμε γενικὰ ὅτι ἡ ἠθικὴ ἀποτελεῖ προσωπικὴ ὑπόθεση. Ἐπίσης, πιστεύουμε ὅτι ἡ ἐλευθερία, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἐλευθερίας ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ παράδοση, εἶναι καλὴ καὶ ὠφέλιμη. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ παραδοσιακὴ θρησκεία νὰ μπαίνει συχνὰ σὲ δεύτερη θέση σὲ σχέση μὲ τὶς κοσμικὲς «θρησκεῖες», μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἡ πολιτική, ποὺ θεωροῦνται ὡς οἱ πηγὲς τῆς «ἠθικῆς» στὸ σύγχρονο πολιτισμό μας. Ἡ πνευματικότητα ἔχει εὐρύτατα ἀτομικοποιηθεῖ καὶ παραμερισθεῖ ἀπὸ τὸ δημόσιο ἐνδιαφέρον. Ἔτσι σήμερα θεωρεῖται φυσιολογικὸ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι πνευματικοὶ καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο νὰ ἐνεργοῦν ὡσὰν νὰ κατευθύνει τὶς ζωὲς τοὺς μόνον ὁ ὑλιστικὸς εὐδαιμονισμός.
Ὅμως ἡ διδασκαλία τῆς ἱστορικῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, σ` αὐτὰ τὰ θέματα εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς σύγχρονες ἐκκοσμικευμένες ἀντιλήψεις. Ἡ ἱστορικὴ Ἐκκλησία, ὅσον ἀφορᾶ στὸν κόσμο, ἔχει τὴν ἄποψη ὅτι στὶς προσωπικὲς ἐπιλογὲς γιὰ τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ βρίσκεται ἡ ριζικὴ αἰτία τῶν ἀνθρώπινων προβλημάτων ἢ τῶν μεγάλων ἐπιτευγμάτων, αὐτὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιό τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ἐγκόσμια κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας δὲν μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν παρὰ μόνο μέσα ἀπὸ τὸ πλαίσιο τῶν ἠθικῶν ἐπιλογῶν ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ ἄνθρωποι, καθὼς ἀσκοῦν τὴν ἐλεύθερη βούλησή τους. Ἑπομένως, ἡ πνευματικὴ πίστη εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὶς πολιτιστικές, πολιτικὲς καὶ ἱστορικὲς τάσεις, ὅσο καὶ ἡ ἐπιστημονικὴ θεωρία, ἡ πολιτικὴ ἢ ἡ παιδεία. Αὐτὸ συμβαίνει, διότι σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Θεὸς -καὶ ὄχι ἡ φύση- τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας, ἡ σωτηρία συνεπάγεται μία πνευματικὴ πορεία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὄχι μόνο τὴν ἐπιδίωξη τῆς βίωσης ἐσωτερικῶν αἰσθημάτων.
Μὲ βάση τὴν Ἱερὰ Παράδοση θὰ ἔπρεπε νὰ γραφεῖ ἕνα βιβλίο, γιὰ νὰ θίξει κριτικὰ τὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας καὶ συγχρόνως νὰ εἰσηγηθεῖ μία θεολογικὴ λύση γὶ` αὐτά. Ἐὰν ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ διδασκαλία τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας περιγράφει ὄντως τὴν πραγματικότητα ὅπως εἶναι καὶ προσφέρει ἀσφαλῆ καθοδήγηση στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸ πῶς νὰ ζήσουν ἁρμονικὰ μὲ τὸν Θεό, ἀκόμη γιὰ τὸ πῶς νὰ γίνουν ὅμοιοι μὲ τὸν Θεό, τότε οἱ χριστιανικὲς ἀντιλήψεις καλύπτουν ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἐὰν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, τότε δὲν ὑπάρχουν ἀπαγορευτικὲς πινακίδες μεταξὺ θρησκευτικοῦ καὶ κοσμικοῦ. Γίνεται κατανοητὸ ὅτι καὶ τὰ δύο ἔχουν τὴν ἴδια πηγή. Ἔτσι, ὁ μὲν νόμος θεωρεῖται ὅτι σχετίζεται μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἠθική, ἡ δὲ πολιτικὴ ὅτι ἀσκεῖται μέσα σὲ μία νομιμοποιημένη σφαίρα, ποὺ τὴν διαμορφώνουν μὲ τὶς ἀντιλήψεις τοὺς οἱ θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι. Ἐπὶ πλέον οἱ δοξασίες τῶν ἀτόμων καταλήγουν νὰ συσχετισθοῦν μὲ τὴν ἐξωτερική τους συμπεριφορά.
.......................………......................................................................................................................
Αὐτὸ τὸ βιβλίο τὸ ἔγραψα μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ἤδη βρίσκονται μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ ἐνημερωθοῦν γιὰ τὴν πτώχευση τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ τοὺς περιβάλλει καὶ θὰ ἀμυνθοῦν ἀναλογα καὶ ἐκεῖνοι, ποὺ πρὸς τὸ παρὸν βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μποροῦν νὰ τὸ θεωρήσουν χρήσιμο ἐργαλεῖο στὸ δικό τους προσκυνηματικὸ ταξίδι. Ἴσως τὸ βιβλίο αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα τέλειο ἔργο. Εἴθε ὅμως νὰ δείξει τουλάχιστον ἕνα πιὸ σύντομο δρόμο, γιὰ νὰ βροῦν ἄλλοι κάποιες ἀπὸ τὶς ἀλήθειες, ποὺ ἐγὼ ἀνακάλυψα διαβάζοντας τόσα πολλὰ βιβλία!

3 σχόλια:

  1. Η ασθένεια του ανθρωποκεντρισμού! Κερματισμός του έσω ανθρώπου. Άλλο η καρδιά άλλο το μυαλό!!! Μεταδόθηκε σαν λοιμός, όχι μόνο στην κατά το κοινώς λεγόμενο ελληνική κοινωνία, αλλά ακόμη και στους κατά παράδοση ορθοδόξους εκκλησιαστικούς φορείς, ώστε να σκέπτονται και να ενεργούν "πολιτικώς" και όχι αγιοπνευματικώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καταπληκτικό, τό ἔχω διαβάσει τρεῖς φορές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλοι οι Έλληνες, που ξέρουν να διαβάζουν πρέπει να το διαβάσουν. Για να δούμε την λοιμώδη ασθένεια από την οποία πάσχουμε και την οποία ζητήσαμε από τους Φράγκους να μας την κολλήσουν! Εμείς τη ζητήσαμε, δεν μας την έδωσαν με τη βία.

      Διαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.