Ἡ νεοελληνικὴ ταυτότητα

Μπορεῖ νὰ μὴ θέλουμε νὰ τὸ παραδεχθοῦμε ὅμως ἡ κρίση ταυτότητας συνιστᾶ μεῖζον πρόβλημα γιὰ τοὺς Ἕλληνες, ἰδιαίτερα μετὰ τὸ ξέσπασμα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Βέβαια τό πρόβλημα δὲν ἀπασχολεῖ ὅλους, καθὼς ἡ πλασματικὴ εὐμάρεια ἔχει ἀλλοτριώσει ἀρκετοὺς ἀπό μᾶς. Ἡ κρίση ταυτότητας ἐκδηλώνεται στὶς θέσεις ποὺ ὑποστηρίζονται ὡς πρὸς ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ ἔθνους μας, τὶς παραδόσεις μας, τὴν πορεία μας κατὰ τὴν πρόσφατη περίοδο καὶ τὸ μέλλον μας. Δὲν εἶναι λίγοι οἱ σταθερὰ προσανατολισμένοι πρὸς τὶς δυτικὲς «ἀξίες», οἱ ὁποῖοι συνήθως ἐμφανίζονται μὲ ἐπικάλυμμα προοδευτικότητας καὶ μὲ διάθεση ἀμφισβήτησης ὅλων τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν στὰ πλαίσια τοῦ ἔθνους, τὴν ἀξία τοῦ ὁποίου ἐν πολλοῖς ἀμφισβητοῦν, ἂν δὲν ἀπορρίπτουν. Ἐπειδὴ στὸν χῶρο τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, τὸν ὁποῖο ἐν πολλοῖς ἔχουμε υἱοθετήσει, ἡ γνώση συνιστᾶ μεγάλη ἀξία καθ’ ἐαυτὴ καὶ ἡ θέση μέγιστη ἀξία, κάποιοι συνάνθρωποί μας ὡς ἐκ τῶν γνώσεων καὶ τῆς θέσεως ποὺ κατέχουν συντελοῦν σημαντικὰ στὴ διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης τῶν ἐνεργῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι «ψάχνονται». Πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ εἴδους εἶναι ἡ διαπρεπὴς συμπατριώτισσά μας κυρία Ἑλένη Γλύκατζη Ἀρβελέρ. Γι’ αὐτὸ καὶ τακτικὰ παραχωρεῖ τηλεοπτικὲς καὶ ἄλλες συνεντεύξεις. Οἱ ἐρωτῶντες διακρίνονται γιὰ....

τὸ δέος ποὺ αἰσθάνονται ἀπέναντι στὴν διαπρεπῆ συνομιλήτριά τους καὶ οἱ ἐρωτήσεις μαρτυροῦν ὅτι ἐπιχειροῦν νὰ τὴν προκαλέσουν νὰ ξεστομίσει «ἀλήθειες», ποὺ συνήθως «ἀποκρύβονται» γιὰ λόγους σκοπιμότητας ἢ δειλίας. 

Ἀναμφισβήτητα κάτοχος πολλῶν γνώσεων καὶ νοῦς σπινθηροβόλος ἐντυπωσιάζει μὲ τὶς ἀπαντήσεις της καὶ προκαλεῖ τὸν θαυμασμό. Δὲν παραλείπει ὅμως σὲ κάθε της συνέντευξη νὰ ἐπιτίθεται κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν συνηθίζω νὰ ἀσχολοῦμαι στὰ ἄρθρα μου μὲ προσωπικὲς ἀπόψεις, ὅμως σὲ πρόσφατη συνέντευξή της ἡ κυρία Γλύκατζη, ποὺ εἶναι πολὺ περισσότερο γνωστὴ μὲ τὸ ἐπώνυμο τοῦ συζύγου της, προκαλεῖ μὲ τὴν ἄποψη ποὺ κατέθεσε: «Ἡ Ἑλλάδα δὲν γνώρισε Διαφωτισμό. Ποιὸς φταίει; Θὰ τὸ πῶ, ἡ ἐκκλησία».

Ἡ συνέντευξη ξεκίνησε, ὡς συνήθως, μὲ ἀναφορὰ στὸ Βυζάντιο καὶ τὴν καύχησή μας ὅτι ἐμεῖς δώσαμε τὰ φῶτα στὸν κόσμο. Αὐτὴ ἡ καύχηση ἐπικεντρώνεται στὴ λαϊκὴ ρήση, ποὺ χρησιμοποιεῖται σὲ περιστάσεις ἔκδηλης ἀνεπάρκειάς μας  ἔναντι τῶν δυτικῶν: 

«Ὅταν οἱ πρόγονοί μας ἔκτιζαν τὸν Παρθενώνα, οἱ δικοί σας ἔτρωγαν βελανίδια»! Ἀλλὰ ἡ ἀνεπάρκεια τῶν Νεοελλήνων σὲ πλείστους ὅσους τομεῖς, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀφανίζει τὴν ἱστορία. Ἡ λαϊκὴ ρήση ἔχει ἱστορικὴ βάση, πλὴν δὲν εἶναι ἀρκετὴ νὰ μᾶς ἀνακουφίσει στὴν κατάντια μας. Ὄχι μόνο κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοὺς Μέσους χρόνους (ἀποφεύγω τὴ χρήση τοῦ ὄρου Μεσαίων, ὁ ὁποῖος ἔχει δαιμονοποιηθεῖ ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς νεωτερικότητας) ἡ ὑπεροχὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ μαρτυρεῖται ἱστορικὰ στὸ ἐκπολιτιστικὸ ἔργο τῆς πριγκήπισσας Θεοφανοὺς (10ος αἰώνας) στὴ Γερμανία, στὸν θαυμασμὸ τοῦ Βιλλεαρδουΐνου γιὰ τὴν Κωνσταντινούπολη, στὰ ἁρπαγμένα μνημεῖα τῆς βασιλεύουσας, ποὺ διασώθηκαν, καθὼς τὰ περισσότερά τα ἀφάνισαν οἱ βάρβαροί της Δύσης. 

Οἱ πολίτες τῆς αὐτοκρατορίας αὐτῆς, τῆς ὁποίας οἱ Φράγκοι, ποὺ θαυμάζει ἡ κ. Ἀρβελέρ, ἄλλαξαν ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα εἶχαν ἑλληνικὴ συνείδηση, ὅπως δηλώνεται σὲ ἐπιστολὴ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη Βατάτζη (1222-1254) πρὸς τὸν πάπα, καὶ μελετοῦσαν τὸν Ὅμηρο. Ἡ τόσο περιφρονημένη ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς αὐτοκρατορία μας δέχεται ἀνελέητα πλήγματα ἀπὸ τοὺς δυτικόφρονες δικούς μας στὶς 3η καὶ 2η βαθμίδες ἐκπαίδευσης, ὅπου το «πνεῦμα» τοῦ διαφωτισμοῦ ἔχει σαρώσει τὰ πάντα. 

Αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν ὁλοπρόθυμη προσφορὰ ὑπηρεσιῶν, μὲ τὸ ἀζημίωτο, τοῦ συνόλου τῶν πολιτικῶν, ποὺ ἄσκησαν τὴν ἀνώτατη ἐξουσία στὴ χώρα μας μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Μόνον ὁ Νικόλαος Πλαστήρας ἴσως νὰ μὴν ὑπῆρξε δουλοπρεπὴς ἔναντι τῆς Δύσης, στὴν ὁποία ἀνήκομεν, παρὰ τὶς ἐπιφυλάξεις τῆς κ. Ἀρβελὲρ νὰ τὸ δεχθεῖ. Τοὺς ὑποταγμένους στὴ Δύση πολιτικοὺς πλαισίωσαν πλῆθος ἐκπαιδευτικῶν ἀνωτάτων ἱδρυμάτων, διανοητῶν, προσώπων τῆς τέχνης, οἰκονομικῶν παραγόντων ἀλλὰ καὶ ἐκκλησιαστικῶν προσώπων (Ἃς θυμηθοῦμε τὸν Φαρμακίδη). 

Ὅλοι αὐτοὶ ἐπιχείρησαν νὰ ἐπιβάλουν καὶ στὸν λαὸ μας τὶς ἰδέες τοῦ «διαφωτισμοῦ», τὶς ὁποῖες εἶχαν ἐνστερνιστεῖ. Αὐτὸ συνέβη μὲ γοργότατο ρυθμὸ κατὰ τὰ τελευταῖα σαράντα ἔτη τῆς πλαστῆς εὐμάρειας. Ἐκεῖνο ποὺ θλίβει τὴν κ. Ἀρβελὲρ εἶναι ὅτι παρὰ τὶς ἐργώδεις προσπάθειες ὅλων αὐτῶν τῶν «προσκυνημένων» μέρος τοῦ λαοῦ μας ἀντιστέκεται στὸν ἀφανισμὸ τῆς ἰδιοπροσωπείας του. Γι’ αὐτὸ καὶ γίνεται λόγος γιὰ διχασμὸ στοὺς κόλπους τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ. Ἡ κυρία πρύτανις ὑπενθυμίζει στοὺς Ἕλληνες, ποὺ τονίζουν τὴν προσφορὰ φώτων στὴν οἰκουμένη, ὅτι καὶ αὐτοὶ δέχθηκαν τὰ φῶτα τοῦ ἠλεκτρισμοῦ ἀπὸ τὴν Ἑσπερία! Ἐξίσωση πνευματικοῦ καὶ τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ!  

Μὲ εὐχαριστεῖ ἡ διαπίστωση τῆς κ. Ἀρβελὲρ ὅτι δὲν ἔχουμε ἐκδυτικιστεῖ πλήρως. Ἀναπτερώνει τὶς ἐλπίδες νὰ ἀποτινάξουμε κάποτε τὸν δυτικὸ ζυγό, ποὺ μᾶς ἐπεβλήθη, ὅταν οἱ «προστάτες» μᾶς ἀπάλλαξαν ἀπὸ τὸν τουρκικό. Ἃς ἔλθουμε τώρα στὸν μεγάλο ἔνοχο, κατὰ τὴ διαπρεπῆ βυζαντινολόγο, τὴν Ἐκκλησία. Ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ Ἐκκλησία, καθὼς θέλει νὰ ἀγνοεῖ τί εἶναι αὐτή, ἐννοεῖ τὴ θρησκεία ἐν γένει. Στάθηκε ἀνήμπορη νὰ διακρίνει τὴν ὄντως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴ μία ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολική, ἀπὸ τὸν παπισμὸ καὶ τὶς ἀμέτρητες προτεσταντικὲς παραφυάδες, ποὺ διδάσκουν κακέκτυπα τῆς ὀρθῆς πίστης. 

Στὴ Δύση οἱ θρησκευτικοὶ ἡγέτες ἀποδέχθηκαν τὴ φραγκικὴ φεουδαρχία καὶ εὐλόγησαν τὴν «ἐλέω Θεοῦ» καὶ «κληρονομικῶ δικαίω» τάξη τῶν εὐγενῶν, ὥστε νὰ διαπράττει ἀθλιότητες καὶ αὐθαιρεσίες σὲ βάρος τῶν λαῶν. Στὴ συνέχεια οἱ τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου εὐλόγησαν τὴν ἀπληστία τῶν διψώντων γιὰ κατακτήσεις ἀστῶν. Ἐδῶ δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ αὐτὲς οἱ ἀθλιότητες. Ἡ Ἐκκλησία καλλιέργησε ἦθος καὶ φρόνημα διαφορετικὰ στὸν λαό μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑπάρχουν ἀκόμη δυνάμεις ἀντίστασης, δόξα τῷ Θεῷ. Αὐτὲς οἱ δυνάμεις ἀπέτρεψαν τὸν πλήρη ἐξισλαμισμὸ κατὰ τὴν τουρκοκρατία. Οἱ δυνάμεις αὐτὲς ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ δυτικοῦ ζυγοῦ. Φαίνονται νὰ εἶναι μικρὲς καὶ ἀνίσχυρες, καθὼς ἡ ἐξουσία ἀσκεῖται ἀπὸ πρόθυμους νὰ προσφέρουν γῆν καὶ ὕδωρ στὴ Δύση! 

Ἡ κ. Ἀρβελὲρ παραβάλλει τὸν Βολταῖρο μὲ τὸν Ρήγα Βελεστινλή. Τί τὸ κοινό; Ὑπῆρξαν κατ’ αὐτὴν καὶ οἱ δύο διαφωτιστὲς καὶ «σχεδὸν» ἀφορίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία (παπισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι συλλήβδην ἡ Ἐκκλησία!). Γιὰ τὴ διαπρεπῆ βυζαντινολόγο ὁ ἄπληστος ἀστὸς τοκογλύφος καὶ ὁ ἐθνεγέρτης, ποὺ θυσίασε τὴ ζωή του γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας του εἶναι τὸ ἴδιο λαμπροί! Καὶ τοὺς ταυτίζει ἰδεολογικὰ μὴ ἔχοντας μᾶλλον μελετήσει τὸ ἔργο καὶ τὰ γραπτά τοῦ Ρήγα. 

Καὶ ἀγνοώντας τί εἶναι Ἐκκλησία, θεωρεῖ τὸν βάρδο τῆς ἐλευθερίας μας διαφωτιστῆ, ἐνῶ συντριπτικὰ εἶναι τὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα ὅτι ὑπῆρξε πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δήλωσε στὶς αὐστριακὲς ἀνακριτικὲς ἀρχές, καὶ θεωρεῖ τὸ δίκαιο «θεόθεν» δοσμένο καὶ ὄχι ὅπως οἱ «διαφωτισμένοι» καὶ «διαφωτίζοντες» ὑλιστὲς φυσικό, στὴν οὐσία ἀνύπαρκτο, προκειμένου ὁ ἄπληστος δυτικὸς ἀστὸς νὰ ρημάζει τὸν πλανήτη («Χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται». Ντοστογιέφσκι). 

Θὰ ἤθελα νὰ ἀπαντήσει ἡ πολυπράγμων πρέσβειρα δυσφήμισης τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τῆς Ἐκκλησίας στὴ Δύση: Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲν προέβαλλε πνευματικὴ ἀντίσταση στὸν κατακτητὴ καὶ οἱ πρόγονοί της ἐξισλαμίζονταν, θὰ εἶχε αὐτὴ σήμερα τὴν πολυτέλεια νὰ βάλλει ἐναντίον της ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς; Ἀναρωτήθηκε ποτέ, ὅπως καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες της, ἂν θὰ ἐπέμεναν στὶς ἀπόψεις τους ὄχι βέβαια μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ μαρτυρίου, τὸ ὁποῖο ὑπέστησαν πολλὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπώλειας τῆς περιδοξης διδακτικῆς ἕδρας;

Καὶ σήμερα ἡ Δύση καρφώνει τὸ μαχαίρι, μὲ τὴ βοήθεια τῶν προθύμων νὰ τὴν ὑπηρετήσουν συμπατριωτῶν μας, στὸ στῆθος τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ὅμως αὐτὸς θὰ ἀντέξει, καθὼς «ὅλα τα θεριὰ πολεμοῦν νὰ μᾶς φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε. Τρῶνε ἀπό μᾶς καὶ μένει καὶ μαγιὰ» (Μακρυγιάννης).

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»