Αἰώνια Ἑλλάδα

Λουσμένη πάντα μὲς τὸ φῶς,

βωμοὺς σὲ κάθε βῆμα.

Στὸ σταυροδρόμι τῶν ἐθνῶν,

θρύλος, αἰώνων ποίημα.

Βοριὰς τῶν χιονοσκέπαστων,

τοῦ πόντου μαϊστράλι,

μύρο σκορποῦν χαμόγελο,

βασιλικοῦ τὴ χάρη.

Ἀπὸ τὸ ἀγριολούλουδο

ὡς καὶ τὸ μελισσάκι,

τὴν χρυσοπράσινη ἐλιά,

τὸ ταπεινὸ ἐκκλησάκι....

Στοῦ Ἄθου τὴν ψηλὴ κορφὴ

ὡς τὰ Λευκὰ τὰ Ὅρη,

τὴν σκλάβα “ἐναλίαν γήν” (Κύπρος)

στοῦ Πύρρου τ' ἀνηφόρι (Β. Ἤπειρος).

Ὅλα φωνάζουν, μελωδοῦν,

“κεκράξονται οἱ λίθοι”.

Πάψτε τοὺς θρήνους. “Θαρσείν χρή”.

Ἡ Ἑλλὰς δὲ θὰ λυγίσει!

 (π.Ἰωήλ.  Κόνιτσα).