"Μά πάτερ, ἀφοῦ εἶναι κολλημένοι"

Τελικά δέν ἀρκεῖ ἁπλά νά μιλᾶμε  γιά Θεό στά παιδιά μας. Σημασία ἔχει ὁ τρόπος...

Φαντάσου νά πεῖ ὁ γονιός, "Ἄν θές παιδί μου μή γυρνᾶς σήμερα νωρίς τό βράδυ στό σπίτι" καί νά πεῖ τό παιδί, "Μά τί λές τώρα; Θά ἀφήσω ἐγώ αὐτή τή ζεστή φωλιά; Αὐτούς τούς καλούς γονεῖς; Αὐτή τήν ὡραία ἀτμόσφαιρα;"

Εἶναι πολύ βασικό αὐτό. Αὐτή ἡ καταπίεση, πού κάνει τό παιδί νά ἀντιπαθεῖ μαζί μέ ἐμᾶς καί τό Θεό. Πᾶνε "πακέτο" αὐτά, ὅπως λένε τά παιδιά. Δηλαδή, εἶναι μαζί, εἶναι σέτ, εἶναι ἑνωμένα. Κι ἄν ἐγώ στραβώσω τήν εἰκόνα τοῦ Θεόυ στό παιδί, κάνω μεγάλη ζημιά στήν ψυχή του. Τήν ἴδια ζημιά μπορῶ νά κάνω, ὅμως, καί στόν ὁποινδήποτε ἄνθρωπο σέ ὅποιον μιλάω γιά τό Θεό μέ τρόπο λανθασμένο. Τώρα βέβαια μιλάω μέ ἀφορμή τά παιδά. Ἀλλά μπορεῖ νά τό ζήσεις αὐτό καί στό γραφεῖο σου καί στή δουλειά σου καί στή γειτονιά σου καί στήν πολυκατοικία σου.

Καί μέσα στήν ἀναζήτηση, προκειμένου νά βροῦμε μία ἄκρη, ρώτησε ἕνας μαθητής τούς ἄλλους "Ρέ παιδιά ποῦ ὀφείλεται αὐτό;" Καί πετάγεται ἕνας καί λέει "Μά εἶναι κολλημένοι οἱ ἄνθρωποι". Βιάστηκα νά τόν κόψω, μήν ξεφύγει ἡ κουβέντα. "Ἔλα" τοῦ λέω "ἠρέμησε. Δέ θά ἀρχίσουμε νά μιλᾶμε ἔτσι τώρα". "Συγγνώμη, πάτερ. Εἴπατε νά μιλήσουμε ἄνετα. Δέν εἶπα καμιά βρισιά."Εἶχε δίκιο, μά ἔπρεπε νά εἶμαι προσεκτικός. "Τί ἐννοεῖς, μ' αὐτή τή λέξη;" "Ἐννοῶ αὐτό πού λέει ἡ λέξη" μου λέει. "Δέν τό ἔχετε ἀκούσει; Ποῦ ζεῖτε; Εἶναι κολλημένοι. Δηλαδή ἔχουν κολλήσει τά μυαλά τούς κάπου καί δέν ἀλλάζουν γνώμη. Μά εἶναι συμπεριφορά αὐτή; Ἔχω κάτι ἀναμνήσεις ἀπίστευτες, πάτερ. 

Θυμᾶμαι στό δημοτικό μία φορά ἕνας δάσκαλος μᾶς ἔβγαλε ἀπό τήν ἐκκλησία, πού εἴχαμε πάει νά ἐκκλησιαστοῦμε μέ τό σχολεῖο γιατί μιλάγαμε λίγο. Μᾶς βγάζει ἀπό τήν ἐκκλησία, μᾶς δίνει δύο χαστούκια καί....

 μᾶς ξαναβάζει μές στήν ἐκκλησία. Γιατί μέσα στήν ἐκκλησία, λέει, ἀπαγορεύονταν νά δώσει χαστούκια, ἀλλά ἔξω ἐπιτρεπόταν. Καί μετά πῆρε τή στάση τῆς προσευχῆς καί συνέχισε νά προσεύχεται. Κι ἐμᾶς... εἶχε μουδιάσει τό μάγουλο ἀπό τά χαστούκια!

Κι ἔκαναν τά παιδά τούς ἑξῆς συνδιασμούς μέσα τους: θεία λειτουργία-ἐκκλησία-προσευχή-χαστούκι-τιμωρία, ἐκδίκηση. 

Μία ἐμπειρία μέ δυσάρεστες ἀναμνήσεις, ἐνῶ λογικά θά ἔπρεπε νά θυμίζει μόνο ἀγάπη καί καλοσύνη. Θά μοῦ πεῖς "Καλά ἐσύ δέν λές ὅτι θέλεις ἡσυχία στήν ἐκκλησία;" Ἐννοεῖται. Ἀλλά ποτέ δέν πιστεύω ὅτι πρέπει νά χαστουκίζουμε κάποιον πού μιλάει καί μάλιστα ἕνα παιδί δημοτικοῦ! Καί ρώτησα τόν μαθητή ποῦ ἔφαγε τά χαστούκια, "Καλά πότε ἔγινε αὐτό;" "Ἔγινε τρίτη δημοτικοῦ" "Καί τώρα" τοῦ λέω "πᾶς πρώτη Λυκείου! Καί τό θυμᾶσαι;;;" 

Καί μοῦ λέει, "ξεχνιοῦνται αὐτά; Ἤ θά ξεχάσω καί τό ἄλλο, πού μέ ἔπαιρναν διάφοροι καθηγητές καί μοῦ ἔλεγαν " ἐσύ εἶσαι καλό παιδί. Μ' αὐτόν, τόν τάδε, νά μή μιλᾶς. Μ' αὐτήν νά μή ξανακάνεις παρέα. Δέ σέ βοηθᾶνε αὐτά τά παιδιά. Νά 'σαι μακρυά καί ἀπό αὐτά τά παιδιά." Καί πετάχτηκε ἕνας στήν τάξη πού ἤτανε συμμαθητής τοῦ ἀπ' τό δημοτικό καί τοῦ λέει, "Ναί ρέ, ἀλλά παρόλο ποῦ δέν μᾶς ἄφηναν νά κάνουμε παρέα, ἐμεῖς κάναμε! Θυμᾶσαι;; Ἄς ἔλεγαν αὐτοί! Ἐμεῖς ὅμως κάναμε!

Καί γέλαγαν ὅλοι. Γιατί θυμήθηκαν ὅτι οἱ μεγάλοι τους ἀπαγόρευαν νά εἶναι φίλοι καί θέλησαν νά χαλάσουν τόν λογισμό τους καί νά κάνουν τά παιδιά νά βλέπουν καχύποπτά τους ἄλλους, ὅτι αὐτός ὁ μαθητής εἶναι τό "κακό παιδί", αὐτός ὁ ἄλλος, αὐτή ἡ ἄλλη ἡ μαθήτρια εἶναι ἐπικίνδυνη, "φύγε ἀπ' αὐτήν καί νά κάνεις παρέα μόνο μέ κάποιους ἐκλεκτούς"

από την ομιλία του π. Ανδέα Κονάνου "Θεέ μου είσαι όλος μια ζεστή αγκαλιά"