Τό λιγότερο κακό

Γράφει ὁ μοναχός Μωυσῆς, ἁγιορείτης

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ἀπό διάφορους πολιτικούς ἀκούστηκαν λέξεις λησμονημένες. Ἀπορεῖ κανείς ἄν ἡ ἐπανεύρεσή τους εἶναι γνήσια ἤ χρησιμοποιοῦνται πρός κατανάλωση καί ἐκμετάλλευση. Μιλῶ γιά λέξεις ὅπως πατρίδα, πατριωτισμός, Θεός, θρησκεία, οἰκογένεια, παράδοση καί λοιπά σχετικά. Ἐπιτρέπεται νά ἀποδυναμώνονται ἰδέες καί ἱερά νοήματα; Ἡ ἑλληνική παιδεία κατάντησε ἄγονη καί στείρα γνώση. Ὁ Χριστός ἐξῆλθε ἀπό τά σχολεῖα ὡς φανατικός, ἀκραῖος καί ἀνελεύθερος... Ἡ γλώσσα μᾶς κατακρεουργήθηκε βάναυσα. Μία φοβερή ψυχοπαθολογία βάλθηκε νά θανατώσει τήν ἐγχώρια λαλιά. Ντρέπονται μερικοί ποῦ εἶναι Ἕλληνες;

Παράδοση σημαίνει ὅτι παραλαμβάνεις ὅ,τι τό ἀληθινό καί ζωντανό καί τό παραδίδεις στούς ἑπόμενους ξανακαινουργιωμένο. Εἶναι μία λιτανεία, μία ἱερή πομπή, μία λαμπαδηφορία, ὅπου μεταφέρεται τό φῶς, φῶς ἱλαρό. Ὁ ἔνδοξος στρατηγός Μακρυγιάννης ἔκλαιγε ὅταν ἔβλεπε νά χάνεται στούς χρόνους τῆς ἐλευθερίας ὅ,τι φυλάχθηκε καλά στούς χρόνους τῆς δουλείας. Ἦταν θρησκομανής καί παράλογος ὁ Μακρυγιάννης;

Ἡ ὀρθόδοξη ἑλληνική ἐκκλησία δέν ἐξαντλεῖ τό ἔργο της στίς χιλιάδες πιάτα φαγητοῦ πού μοιράζει καθημερινά στούς πεινασμένους φτωχούς. Δυστυχῶς τό κράτος θεωρεῖ τήν ἐκκλησία μας ὡς....

 καλό φιλανθρωπικό κατάστημα. Ἡ ἐκκλησία, παρά τίς ὅποιες ἀνθρώπινες ἐλλείψεις της, παραμένει πηγή ἀκένωτου πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, ὑπομονῆς, ἐγκράτειας, ἐλπίδας καί αἰσιοδοξίας. Δέν εἶναι ἔτσι;

Φθάσαμε σέ ἄφωτο ἀδιέξοδο. Βυθιστήκαμε σέ τέλμα ἀδιαφάνειας καί ἀνειλικρίνειας. Χρειάζεται νά μελετήσουμε τήν ἱστορία μας, νά ἐντρυφήσουμε στόν πολιτισμό μας, νά ἀνάψουμε ἕνα κερί στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ γιά νά ἐμπνευστοῦμε, νά ἀπορρίψουμε τά πολλά περιττά, νά μάθουμε νά ζοῦμε μέ ἐγκράτεια, ἁπλότητα, ὀλιγάρκεια καί ταπείνωση. Εἶναι κακό καί ἀνέφικτο;

Οἱ «προοδευτικοί» μᾶλλον θά χαμογελάσουν εἰρωνικά μέ τά γραφτά μας. Θά μᾶς ποῦν ἀρτηριοσκληρωτικούς, ὀπισθοδρομικούς καί καθυστερημένους. Σήμερα ἐπικρατεῖ ὁ ὀρθολογισμός. Νά ὅμως πού ἡ ὑπερκατανάλωση, ἡ εὐμάρεια, ἡ εὐδαιμονία, ἡ σπατάλη, τά δάνεια, μᾶς ἔφεραν σέ βαθιά κρίση. Ἐπτωχεύσαμεν πνευματικά. Ἀνίδεοι καί ἀνίκανοι πολιτικάντηδες ταλαιπώρησαν τόν λαό καί δέν φαίνεται νά μετανοοῦν καί νά ἀναπτύσσουν ὑγιῆ αὐτοκριτική, σοβαρή μεταμέλεια καί εἰλικρινῆ μετάνοια γιά τά τραγικά λάθη τους. Μιλῶ παράλογα;

Οἱ πολιτικοί κομμάτισαν τόν λαό, τοῦ ἔκοψαν τό φιλότιμο, τό μεράκι, τίς φτεροῦγες τῆς ἐλπίδας. Ἔφεραν τόν ἐθνικό διχασμό, ἔκαναν κόκκινο τόν Σαγγάριο, τό δράμα τοῦ ἐμφυλίου, τίς ὀρδές τοῦ Ἀττίλα, κάποιους ἐθνοσωτῆρες, τήν ἀμφισβήτηση τῆς ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας, τή διαφθορά τῶν προγραμμάτων, πού ἀνέχονται γιά τό ἴδιον συμφέρον οἱ νομοθετοῦντες καί προστατεύοντες τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Πολιτικοί καί νά εἶναι καταχραστές δημοσίου χρήματος, ὁ ἕνας νά τά ρίχνει στόν ἄλλο. Ὅλοι νά ἔχουν δικαιολογίες δυνατές γιά τούς ἑαυτούς τους. Ἄλλοι θά ἀπέχουν τῶν ἐκλογῶν, ἄλλοι θά ρίξουν λευκό ἤ ἄκυρο ἤ θά ψηφίσουν ἀπό ὀργή καί ἐκδίκηση ἕνα ἀκραῖο κόμμα ἀντιδρώντας. Ὁ πολιτικός λόγος δέν ἀγγίζει καρδιές, δέν ἐνθουσιάζει. Πολλοί δέν εἶναι βέβαιοι γι’ αὐτό πού ψηφίζουν. Ἄλλοι, λένε, θά ψηφίσουν τό λιγότερο κακό. Καλά, ἀλλά γνωρίζουν πράγματι ποιό εἶναι τό λιγότερο κακό;

μακεδονία